Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O czym jest F1 Racing Confidential?

Trochę o wszystkim, z czym związana jest Formuła 1. Jest o biznesie (o czym mówią Horner czy Wolff jako szefowie zespołów), bo przecież przede wszystkim Formuła 1 jest biznesem obracającym setkami milionów dolarów, o czym opowiada również dyrektor finansowy Mercedesa.

Jest nieco o psychologii, a raczej o tym, że inżynier wyścigowy nie powinien być psychologiem swojego kierowcy. Są rozmowy o tym, jak dostać się do królowej Motorsportu. Rozmowy z osobami ze świecznika ale i z tymi, o których na codzień nie mówi się dużo, a są ważne- jak chociażby o “kretynie, który ustawia się przed bolidem” gdy też zjeżdża do pitstopu. Ciężka i odważna robota, bo nigdy nie wiesz, kiedy kierowca zahamuje.

Ale czy to książka dla każdego fana Formuły 1? Nie byłabym tego taka pewna. Nie zaskakuje w żadnym momencie, bo świadomy kibic wie wszystko (albo większość) z tego, co zostało w książce zawarte.

O czym jest F1 Racing Confidential?

Trochę o wszystkim, z czym związana jest Formuła 1. Jest o biznesie (o czym mówią Horner czy Wolff jako szefowie zespołów), bo przecież przede wszystkim Formuła 1 jest biznesem obracającym setkami milionów dolarów, o czym opowiada również dyrektor finan...

Rozwiń

Zwiń

Długie powieści czy krótkie formy? Co wolicie?

Lubię ten mrok, który King zaproponował w najnowszym zbiorze opowiadań.

Uważam, że w całokształcie to naprawdę dobra książka. Ale nie dla każdego.

To są strachy dojrzałego człowieka. W “Im mroczniej, tym lepiej” nie chodzi o to, by straszyć duchami, klaunami czy nawiedzonymi domami. King opisuje moim zdaniem to, czego boi się obecnie najbardziej – czyli śmierci.

Oczywiście, jak w każdej antologii, są historie, które bardziej do mnie przemówiły, jak I te, które spodobały się mniej. Uważam natomiast, że ten zbiór opowiadań jest najbardziej równym w dorobku Kinga. Mimo tego, że są opowiadania zarówno na piętnaście, jak i na prawie dwieście stron, to każde w jakiś sposób mnie poruszyło.

A gdybym miała wybrać trzy ulubione opowiadania z tego tomu? Na pewno byłby to “Zły sen Danny’ego Coughlina”, bo to historia o niesamowitej obsesji, napisana bardzo dobrze z perspektywy psychologicznej. Wybrałabym również “Wszystkowiedzącego” i “Strzeżcie się snów”.

Podsumowując to krótko – dojrzały King to dobry King.

Długie powieści czy krótkie formy? Co wolicie?

Lubię ten mrok, który King zaproponował w najnowszym zbiorze opowiadań.

Uważam, że w całokształcie to naprawdę dobra książka. Ale nie dla każdego.

To są strachy dojrzałego człowieka. W “Im mroczniej, tym lepiej” nie chodzi o to, by stras...

Rozwiń

Zwiń

Myślę, że po lekturze “Zabij mnie, tato” do listy o nazwie literatura emocjonalna dopisać trzeba nazwisko Stefana Dardy.

Czy to kryminał? Nie byłabym tego taka pewna – bo wątek kryminalny owszem, jest obecny, ale tylko krótkimi chwilami znajduje się na pierwszym planie. Książka Dardy to moim zdaniem przede wszystkim powieść psychologiczna, stadium cierpienia, żałoby i bezradności ludzkiej.

Historia napisana niezwykle sugestywnie. Zaginięcie (kto wie, być może porwanie) dwóch dziewczynek, których nie przypilnowała starsza siostra. Emerytowany policjant, który z jednej strony prowadzi prywatne śledztwo, z drugiej strony jest ostoją dla zrozpaczonej rodziny. Tak, jak Darda opisuje wszystko pod względem emocjonalnym, jest moim zdaniem największą zaletą tej powieści.

Fabuła jest niezwykle prosta, ale również uważam to za plus książki. Nie czułam, żeby było tu wiele kombinowania, bo takie historie akurat fabularnie płyną najlepiej, jeśli są proste. Oczywiście, postać jednego z podejrzanych była dla mnie zaskoczeniem, ale została wprowadzona w odpowiednim momencie. Nie wyskoczyła zza rogu na ostatnich trzydziestu stronach.

Jedyne, co nie do końca mi siedzi w książce, to ostatnie strony. To zakończenie było dla mnie zbyt cukierkowe. Dawało bohaterom zbyt dużo szczęścia, jakby zapominając o cierpieniu, które przeszli. Ukryli je zbyt głęboko. Nadal jest to jednak dobrze napisana emocjonalnie książka.

[współpraca barterowa: @wydawnictwoczarnaowca]

Myślę, że po lekturze “Zabij mnie, tato” do listy o nazwie literatura emocjonalna dopisać trzeba nazwisko Stefana Dardy.

Czy to kryminał? Nie byłabym tego taka pewna – bo wątek kryminalny owszem, jest obecny, ale tylko krótkimi chwilami znajduje się na pierwszym planie. Książka Dardy to ...

Rozwiń

Zwiń

“Czarną kawę” kupiłam ze względu na śliczną okładkę i tytuł. Jako fanka tego trunku nie mogłam przejść obojętnie 😂

Ale sama książka nie jest najlepszym, co wyszło spod pióra Agathy Christie. Co prawda nie nudziłam się, ale wykoncypowanie, kto stał za sprawą śmierci sir Clauda, nie nastręczało mi wielu problemów. Czy to wynika z faktu, że historia została pierwotnie wymyślona jako scenariusz teatralny? Być może. Brakowało mi tu pogłębienia psychologii bohaterów i szczerze mówiąc, klimat w tej książce nie za bardzo istnieje. Brakuje mi tego, co czułam czytając chociażby “Wigilię wszystkich świętych” czy “Morderstwa w Boże Narodzenie”.

Mam ponadto wrażenie, że w tej historii było zadziwiająco mało Herculesa Poirota. Autorka za bardzo skupiła się na wszystkim wokół, chcąc stworzyć ciekawą i intrygującą fabułę, ale… ma w swoim dorobku lepsze. Co nie zmienia faktu, że to lekka i przyjemna historia dla kogoś, kto nie lubi babrać się w litrach przemocy w literaturze.

“Czarną kawę” kupiłam ze względu na śliczną okładkę i tytuł. Jako fanka tego trunku nie mogłam przejść obojętnie 😂

Ale sama książka nie jest najlepszym, co wyszło spod pióra Agathy Christie. Co prawda nie nudziłam się, ale wykoncypowanie, kto stał za sprawą śmierci sir Clauda, nie nastręc...

Rozwiń

Zwiń

Jaki zapach mają książki?

Książki o książkach, szczególnie te południowokoreańskie, zdobywają w ostatnim czasie sporą popularność. Trudno się dziwić – czytelnik chciałby trafić do takiej księgarni, jak tytułowa Kuchnia Książek.

To miejsce dla każdego, kto chce przeżyć z książką piękne chwile, a nie tylko przeczytać i odłożyć. “Kuchnia książek” to miejsce komfortowe zarówno dla jej bohaterów, jak i dla czytelników tego tytułu. Nie widzę problem w tym, że historia jest przerysowana, a bohaterowie są... no cóż, tak idealnych postaci dawno nie widziałam. Ale widzę i rozumiem, dlaczego postacie zostały tak wykreowane.


Ta książka ma przynieść wytchnienie. Myślę, że spełnia swoje zadanie w stu procentach. Daje ukojenie czytelniczej wyobraźni poprzez opisy przygód osób odwiedzających Soyang-ri. Nie powiem, sama chciałabym takie miejsce odwiedzić. Kto wie, może kiedyś…

[współpraca barterowa: @wydawnictwoczarnaowca]

Jaki zapach mają książki?

Książki o książkach, szczególnie te południowokoreańskie, zdobywają w ostatnim czasie sporą popularność. Trudno się dziwić – czytelnik chciałby trafić do takiej księgarni, jak tytułowa Kuchnia Książek.

To miejsce dla każdego, kto chce przeżyć z książką piękne ...

Rozwiń

Zwiń

Zwlekałam troche z lekturą tej książki, bojąc się jej po opisie. Jednak po złapaniu książki na targach i chwili rozmowy z Autorką w Warszawie spędziłam pociągową podróż własnie z “Zawsze będziesz winna”.

To trudna książka. Nie czyta się jej lekko, z powodu wielu bolesnych, wręcz brutalnych scen. Ale uważam, że przesłanie tej książki jest niezwykle ważne.

Fabuła jest dosyć prosta. Helen jest byłą policjantką z trudną przeszłością. Jako ciężarna dziewczyna została wyrzucona z domu przez swojego ojca, a potem trafiła na przemocowego partnera. Odznaka przy piersi niestety długi czas jej nie pomogła, aż w końcu doszło do tragedii.

Ale to nie same wydarzenia są w książce najważniejsze. Najważniejsze są emocje, jakie wywołują zachowania bohaterów. A tych było multum w trakcie czytania tej dość krótkiej historii. Było intensywnie, a już po kilku stronach zaczęło się wspierać Helen z nadzieją, że choć odrobina szczęścia zagości w jej życiu.

Przyznaję również, że zakończenie mnie zaskoczyło – nie spodziewałam się, że za wszystkim stoi akurat ta osoba. Ale rozumiem jej motywację i uważam, że było to zakończenie jedyne z możliwych logicznych opcji.

Zwlekałam troche z lekturą tej książki, bojąc się jej po opisie. Jednak po złapaniu książki na targach i chwili rozmowy z Autorką w Warszawie spędziłam pociągową podróż własnie z “Zawsze będziesz winna”.

To trudna książka. Nie czyta się jej lekko, z powodu wielu bolesnych, wręcz brutalny...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnio spotkała mnie niezwykle przyjemna niespodzianka: na Legimi trzy tygodnie przed oficjalną premierą pojawił się ebook szóstej części losów Davida Redferna. Ta seria autorstwa Anny Rozenberg od pierwszego tomu zdobyła moje serducho, więc od razu złapałam za czytnik.

I to był świetny czytelniczy wieczór spędzony z Davidem, jego dziadkiem, Martą, pozostałymi policjantami i Palaczem.

To smutny tom, bo choć Linda nie była moją ulubioną postacią, to to, jak David nie umie pogodzić się z jej śmiercią, ściskało mnie za serce. A w tle sporo tajemnic i zagadek ukrytych przez uzależnioną policjantkę.

Wydaje mi się, że jest to najbardziej plastyczny pod względem opisów tom. Opisy codziennej pogody są tutaj na najwyższym poziomie, co dodatkowo buduje niepodrabialną atmosferę, a jednocześnie nie zaburza tempa akcji. Przy każdym tomie jestem niezwykle wciągnięta w świat Woking i jego okolic, ale w tym tomie czułam to najmocniej.

Uwielbiam, gdy mogę przywiązać się do bohaterów. W tej serii lubię nie tylko Davida- moje serce zawłaszczył również jego dziadek. Tym bardziej boli mnie to, co wydarzyło się w na kartach “Zabić Redferna”.

Ale najbardziej bolało mnie jednak, że ta książka tak szybko się skończyła… chcę więcej!

Ostatnio spotkała mnie niezwykle przyjemna niespodzianka: na Legimi trzy tygodnie przed oficjalną premierą pojawił się ebook szóstej części losów Davida Redferna. Ta seria autorstwa Anny Rozenberg od pierwszego tomu zdobyła moje serducho, więc od razu złapałam za czytnik.

I to był świetny...

Rozwiń

Zwiń

Nie spodziewałam się po sobie, że sięgnę po new adult. Ale opis najnowszej książki Marcela Mossa był naprawdę intrygujący.

Wypadek z przeszłości, bezsenność, nowa, studencka rzeczywistość. Beverly dużo przeszła w swoim życiu, zanim trafiła na Harvard. Ta dość wrażliwa dziewczyna już od pierwszych dni wpada w wir fajnego towarzystwa, imprez i adoratorów. Coś, co w wielu książkach mi przeszkadza, to właśnie mnogość potencjalnych partnerów, ale Marcel w swojej książce ograł to w sposób naturalny i szczery. Nie przeszkadzały mi nieudolne umizgi Ethana ani to, że Beverly nie chce ich zobaczyć.

Czas na kilka słów o Vianie, bo to jeden z najbardziej niesztampowych bohaterów, jakich znam. Student filozofii, odrabiający dług u swojego ojczyma i wielki fan świadomego snu. Beverly poznaje go na blogu, i choć początkowo podchodzi sceptycznie do jego teorii, to postanawia do niego napisać. I z pewnością ten krok zmienia w jej życiu wszystko.

Jestem w szoku ze względu na ten wątek. Świadomy sen to nie jest dziedzina, w której wiele wiem, więc z zaciekawieniem czytałam wiadomości Księcia i zachodziłam w głowę, czy aby to na pewno jest możliwe. Uważam więc, że do lektury tej książki musicie mieć otwarty umysł, nawet jeśli na razie uważacie to za szarlatanerię.

Na koniec: to subtelnie napisana historia. Oczywiście, są momenty, od których można się zarumienić, ale wszystko opisane jest ze smakiem. Nie było chwili, bym poczuła zażenowanie jakąś sceną. To również przyjemna w odbiorze całościowym historia, pokazująca jak prostymi słowami Autor potrafi oddać głębokie uczucia.

[Współpraca barterowa: @wydawnictwofilia]

Nie spodziewałam się po sobie, że sięgnę po new adult. Ale opis najnowszej książki Marcela Mossa był naprawdę intrygujący.

Wypadek z przeszłości, bezsenność, nowa, studencka rzeczywistość. Beverly dużo przeszła w swoim życiu, zanim trafiła na Harvard. Ta dość wrażliwa dziewczyna już od pi...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiejsza premiera, na którą czekałam zbyt długo.

Przygoda, która kończy się zbyt szybko.

Cyryl Sone stworzył historię kompletną. Mimo wszystko polecam zacząć przygodę z Autorem od pierwszego tomu, bo choć we “Wszystkim, co widziałeś” nawiązania są subtelne i nie zaburzają fabuły, to warto je znać. Wtedy ogląd sytuacji jest szerszy i trochę jednak zmienia.

Jestem zachwycona pomysłem na fabułę tego tomu. A najbardziej cieszy mnie to, że Autor nie wyłożył wszystkich kart na stół na początku książki. Cieszę się, że bohaterowie mieli tropy, nawet mylne. Choć wydawało się, że gonią króliczka, ale go nie złapią, to kolejne strony tylko utwierdzały mnie w przekonaniu, że się pomylę. Ale żeby odtwarzać… (no sami musicie przeczytać)? No ja jestem zajarana tym, co tu się wydarzyło.

Poziom zbydlęcenia ludzi w tym tomie przeszedł moje wszelkie granice. Ciężko czytało się o “koceniu” nowych licealistów, o wyśmiewaniu się z nich z różnych, wyimaginowanych powodów. Autor ciekawie pokazał problemy współczesnej młodzieży. W tym cieszy też postać Patryka, który chciał faktycznie pokazać stan psychiczny społeczeństwa w swoich artykułach. Szkoda mi było jego i jego klepanych na szybko clickbaitowych nagłówków.

Mniej tu procedur, mniej siedzenia w aktach. Choć Kroon o tym nie zapomina, to wie, że złapanie mordercy było jednak najważniejsze. Nawet kosztem utracenia sprawy.

W połowie czytania “Wszystko, co widziałeś” dotarły do mnie słowa z okładki. OSTATNI tom serii o prokuratorze Konradzie Kroonie. Zaraz, zaraz, jak to ostatni…? Nie chcę, nie mam zamiaru żegnać się z tym charyzmatycznym bohaterem i jego trudnymi zawodowymi i prywatnymi losami.

Dzisiejsza premiera, na którą czekałam zbyt długo.

Przygoda, która kończy się zbyt szybko.

Cyryl Sone stworzył historię kompletną. Mimo wszystko polecam zacząć przygodę z Autorem od pierwszego tomu, bo choć we “Wszystkim, co widziałeś” nawiązania są subtelne i nie zaburzają fabuły, to w...

Rozwiń

Zwiń

Co można napisać o książce, która jest tak intymna, że czytelnik chwilami wręcz wstydzi się ją czytać?

Ba, w której czytelnik nie czuje się czytelnikiem, a towarzyszem historii i jej bohaterów.

To nie jest ta słynna już małeckość w stylu czy w konstrukcji powieści. W tej książce jest po prostu pan Jakub Małecki.

Historia, w której szukasz siebie w bohaterach. W której czekasz, aż dotrze do Ciebie, że jesteś nimi wszystkimi i żadną z postaci jednocześnie. W której czujesz, że znalazłeś/ znalazłaś swoje miejsce, a kolejne strony “Korowodu” otulą miękimi słowami, w których czai się każda emocja, o jakieś możesz myśleć.

Jestem przeczołgana emocjonalnie ostatnimi dwiema częściami tej historii. Czuję, że tą książką weszłam w rejony, w których nigdy nie byłam. I nie chcę tego miejsca opuszczać, chcę zostać w “Korowodzie” z tymi bohaterami i dopisać swoją część, idąc ich śladami.

Co można napisać o książce, która jest tak intymna, że czytelnik chwilami wręcz wstydzi się ją czytać?

Ba, w której czytelnik nie czuje się czytelnikiem, a towarzyszem historii i jej bohaterów.

To nie jest ta słynna już małeckość w stylu czy w konstrukcji powieści. W tej książce jest po...

Rozwiń

Zwiń