Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzednim tomem dylogii byłam miło zaskoczona, a po jego zakończeniu nie mogłam odmówić sobie sięgnięcia po „Ambrozję”. Zwłaszcza że „Szron” pozostawił po sobie mnóstwo pytań, na które miałam nadzieję znaleźć odpowiedź. Niemniej, nie będę ukrywać, że dawkowałam sobie tę powieść i odkładałam ją po kilku rozdziałach, ale wyłącznie przez wzgląd na to, że nie chciałam jej tak szybko kończyć, mając świadomość, że po przerzuceniu ostatniej strony czeka mnie właściwie pożegnanie z bohaterami.

„Ambrozja” bez wątpienia wywołała we mnie więcej emocji niż poprzedni tom. Odniosłam wrażenie, że bohaterowie bardziej się „otworzyli”, pokazali swoją siłę i charakter, dzięki czemu pozwoliło mi to bardziej zaangażować się w tę historię. Podobało mi się to, że romans nie stanowi kluczowego elementu i nie przyćmiewa fabuły, nawet jeśli ich relacja nabrała zdecydowanej głębi, a między Avą i Torinem czuć niesamowite przyciąganie. Dzięki temu czytelnik może skupić się na odkrywaniu ich przeszłości, a także w napięciu czekać na rozwój wydarzeń i cieszyć się stworzonym i przede wszystkim rozbudowanym przez autorów światem. Kolejny raz barwne i żywe opisy pozwoliły mi oczami wyobraźni przenieść się do elfickiej krainy.

Tym razem, w przeciwieństwie do poprzedniego tomu, zupełnie nie byłam w stanie domyślić się i przewidzieć rozwoju fabuły i kolejnych zwrotów akcji, za co niewątpliwie należy się ogromny plus. Fajnym dodatkiem, który był dla mnie również zaskoczeniem, było zamieszczone na początku książki streszczenie pierwszego tomu, dzięki czemu osoby nieznające „Szronu” nie będą miały problemu, aby odnaleźć się w akcji „Ambrozji”.

Z pewnością w przyszłości chętnie wrócę do tej dylogii, bo choć nie jest zbyt wymagająca, to niewątpliwie wciągająca i przyjemna. Polecam!

Poprzednim tomem dylogii byłam miło zaskoczona, a po jego zakończeniu nie mogłam odmówić sobie sięgnięcia po „Ambrozję”. Zwłaszcza że „Szron” pozostawił po sobie mnóstwo pytań, na które miałam nadzieję znaleźć odpowiedź. Niemniej, nie będę ukrywać, że dawkowałam sobie tę powieść i odkładał...

Rozwiń

Zwiń

Na informacje o tej książce natknęłam się na TikToku, dlatego też, kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki w Polsce, wiedziałam, że muszą ją przeczytać. Zwłaszcza że bardzo lubię małomiasteczkowe romanse, a tych „kowbojskich” nie miałam okazji przeczytać zbyt wielu. Poza tym, bardzo urzekła mnie okładka, która bez wątpienia przez swój styl „retro” przykuwa wzrok. Lyla Sage stworzyła świat, w którym łatwo się zatracić, dlatego też po przeczytaniu „Done and Dusted” z niecierpliwością będę czekać na kolejny tom :)

Dla kogo będzie to powieść? Dla czytelników, którzy przepadają za motywami takimi jak: od wrogów do kochanków i przyjaciel brata, i którzy lubią, kiedy w fabułę wplecione są nieco pikantniejsze sceny. „Done and Dusted” choć jest romansem kowbojskim, to ten „klimat” stanowi raczej tło dla rozwijającej się relacji bohaterów, bo właśnie na tym skupiła się autorka. I nawet jeśli nastawiałam się na „większy” slow burn romans, to absolutnie nie mogę powiedzieć, żebym była rozczarowana lekturą. Bardzo podobał mi się sposób, w jaki autorka postanowiła rozwinąć historię Emmy i Luke’a. Wzajemna niechęć stopniowo zaczęła się zmniejszać, a w miarę upływu fabuły ta dwójka nie tylko wydobywała z siebie nawzajem to, czego nikt inny nie był w stanie zrobić, ale także zdała sobie sprawę z tego, co jest naprawdę ważne w życiu.
Fabuła jest bezbłędnie wyważona, z niesamowitym napięciem, dużą ilością pary, ale również z nieco cięższymi, aczkolwiek wartościowymi tematami, które zostały tu poruszone. Nawet przez moment Lyla Sage nie pozwala odczuć, że czujemy się czymkolwiek przytłoczeni.
Pokazała również, że wcale nie musimy wskakiwać do samolotu, by poczuć klimat Meadowlark, w którym rozgrywa się akcja. Zapewniła czytelnikom żywe opisy, które bez problemu przeniosą nas oczami wyobraźni w tamte rejony.

„Done and Dusted” może i była dla mnie nieco przewidywalna, ale nie straciła przy tym swojego uroku i wywołała we mnie sporo emocji. Z przyjemnością sięgnę po kolejny tom :)

Na informacje o tej książce natknęłam się na TikToku, dlatego też, kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki w Polsce, wiedziałam, że muszą ją przeczytać. Zwłaszcza że bardzo lubię małomiasteczkowe romanse, a tych „kowbojskich” nie miałam okazji przeczytać zbyt wielu. Poza tym, bardzo u...

Rozwiń

Zwiń

Motyw drugiej szansy i spotkanie po latach, do tego nazwisko autorki na okładce – nie trzeba mnie bardziej przekonywać, bym sięgnęła po książkę. Uwielbiam twórczość Klaudii Bianek, zarówno jeśli chodzi o powieści młodzieżowe, jak i te dedykowane nieco starszym odbiorcom, a „Zatańcz ze mną” bez wątpienia trafi do moich ulubieńców.

Niejednokrotnie już to pisałam w swoich opiniach, ale muszę to powtórzyć – autorka zdecydowanie „umie w emocje”. Nie wiem jak to robi, ale bez względu na to, czego dotyczy historia i z jakimi bohaterami się „spotykam”, doskonale wie w jaki sposób i kiedy uderzyć, by wzbudzić we mnie całą gamę emocji. Ta książka nie była wyjątkiem. Jeśli istnieje recepta na napisanie wyjątkowej powieści, Klaudia Bianek nie tylko ją opanowała, ale i ulepszyła. Z każdym kolejnym rozdziałem, pochłaniając każde słowo, przeczytałam tę historię praktycznie na raz, bo jest absolutnie, niezaprzeczalnie nie do odłożenia! Uwielbiam sposób, w jaki autorka sprawiła, że całkowicie zaangażowałam się w historię Wiktorii i Oskara, a przy tym niejednokrotnie wzbudzała ona we mnie swego rodzaju nostalgię. Uwielbiam to, że „Zatańcz ze mną” ma wiarygodnych bohaterów. Mają swoje niedoskonałości wraz z wieloma niesamowitymi cechami, co pozwala bardziej „wczuć się” w historię, a tym samym przewracając ostatnią stronę mieć poczucie, że jeszcze przez jakiś czas z pewnością pozostaną w naszej głowie. Uwielbiam również sposób, w jaki zostały opisane pikantniejsze sceny, ponieważ nie były one zbyt przesadzone i wulgarne, ale decydowanie napisane ze smakiem i wyczuciem. I w końcu – uwielbiam sposób, w jaki Klaudia Bianek ukazała przeszłość bohaterów, stopniowo wprowadzając w to czytelnika, idealnie tym samym intrygując i budując w nim napięcie.

Jak już wspomniałam wyżej, „Zatańcz ze mną” trafiła do moich ulubieńców, więc z pewnością z przyjemnością będę do niej wracać. Polecam!

Motyw drugiej szansy i spotkanie po latach, do tego nazwisko autorki na okładce – nie trzeba mnie bardziej przekonywać, bym sięgnęła po książkę. Uwielbiam twórczość Klaudii Bianek, zarówno jeśli chodzi o powieści młodzieżowe, jak i te dedykowane nieco starszym odbiorcom, a „Zatańcz ze mną”...

Rozwiń

Zwiń

Lekka, a przy tym pikantna i niezwykle intrygująca – właśnie tak mogłabym opisać najnowszą powieść Julity Sarneckiej „Four Seasons”. Ta historia przypomniała mi, dlaczego uwielbiam książki autorki, których w ostatnim czasie bardzo mi brakowało.

Bardzo podobał mi się sposób, w jaki Julita Sarnecka sprawiła, że bohaterowie od samego początku się nienawidzili, bo dzięki temu sprawiła, że byłam bardzo ciekawa tego, jak postanowi rozwinąć ich historię. „Four Seasons” to porywający romans z motywem zakazanej relacji, w którym Mason i Pearl zawierają układ, który sprawił, że przykleiłam się do czytnika i z niecierpliwością przerzucałam kolejne strony czekając na to, co się wydarzy. Ma właściwie wszystko, czego oczekuję po tego rodzaju romansach: zaborczego i apodyktycznego głównego bohatera, a także bohaterkę, która się nie wycofuje i nie boi powiedzieć tego, co myśli, dzięki czemu każda interakcja tej dwójki wywołuje wiele uśmiechu. Gorącą chemię, która wylewa się ze stron i powoduje, że niejeden czytelnik się zarumieni. Historię, która angażuje czytelnika i gwarantuje mnóstwo emocji. Szczerze mówiąc, nie wiem czy cokolwiek bym w niej zmieniła.

Uwielbiam historie, które od samego początku wywołują iskrę i nigdy nie odpuszczają, a „Four Seasons” zdecydowanie do takich należy. Bardzo podobało mi się natychmiastowe „połączenie” Masona i Pearl. Nie była to dokładnie miłość ani pożądanie, ale ładunek elektryczny, który nieustannie wystrzeliwał między nimi, wiążąc ich ze sobą. Chemia była katalizatorem ich „związku”, ale im lepiej się poznawali, tym bardziej zdawali sobie sprawę, że są dla siebie idealni. I choć wydawać się może, że będzie to przewidywalna historia, nic bardziej mylnego – Julita Sarnecka zadbała o element zaskoczenia, który z pewnością stanowi niebywały plus tej powieści.
„Four Seasons” to lekka, ale gwarantująca szeroki wachlarz emocji lektura, w której z łatwością można się zanurzyć dzięki wspaniałym głównym i drugoplanowym postaciom. Ich historia skradnie twoje serce, sprawi, że się uśmiechniesz, a już z pewnością poczujesz, że chcesz więcej. To lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośniczek bohaterów alfa, bezczelnych bohaterek i ich wyboistych, ale gorących i słodkich szczęśliwych zakończeń. Polecam!

Lekka, a przy tym pikantna i niezwykle intrygująca – właśnie tak mogłabym opisać najnowszą powieść Julity Sarneckiej „Four Seasons”. Ta historia przypomniała mi, dlaczego uwielbiam książki autorki, których w ostatnim czasie bardzo mi brakowało.

Bardzo podobał mi się sposób, w jaki Julita ...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli czytaliście książki autorki, na pewno doskonale zdajecie sobie sprawę, że autorka „umie w emocje”. Choć niejedna jej książka już za mną, w dalszym ciągu jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób tworzy swoje historie. „Rebel” to trzeci i zarazem ostatni tom serii „Renegaci” Rebekki Yaross, która bez wątpienia skradła całe moje serce. I choć myślałam, że nic nie przebije „Novy”, tak już po kilku rozdziałach tej powieści czułam, że to się może zmienić. Teraz, kiedy jestem już po lekturze śmiało mogę powiedzieć, że historia Rebel i Cruza jest najlepszą z całej serii i najbardziej zapadnie mi w pamięci.

Jeśli lubicie romanse z motywem zakazanej relacji – koniecznie powinniście sięgnąć po tę książkę. Mamy tu motyw wykładowca x studentka, a pierwsze spotkanie bohaterów zdecydowanie należy do tych bardzo „intensywnych”, tym samym dając nam przedsmak tego, co nas czeka między stronami powieści. Historia Rebel i Cruza jest pełna napięcia i elektryzującej chemii, a przy tym wraz z upływem fabuły łatwo dostrzec głęboką więź, jaka ich łączy. Oboje tylko z pozoru są pewni siebie, w głębi jednak pełni są wątpliwości i niepewności, i ukrywają swoje „prawdziwe ja”. Dzięki temu czytelnikowi również jest łatwiej zaangażować się w ich historię i w napięciu czekać na rozwój wydarzeń. Ciekawym doświadczeniem było obserwowanie, jak powoli się otwierają, nie boją w końcu pokazać prawdziwych siebie, mając świadomość tego, że w tej drugiej osobie znajdą pocieszenie i przede wszystkim zrozumienie. I nawet, jeśli momentami ta historia wydawała się nieco przewidywalna, to przez większość czasu czytelnik czuł ten wyjątkowy dreszczyk emocji, który potrafi wywołać tylko Rebecca Yarros. Nie mogło zabraknąć tu również odrobiny niebezpieczeństwa i akcji, ze względu na charakter ekscytujących wyczynów kaskaderskich w tej serii, a przy tym również bohaterów poprzednich tomów, którzy po raz kolejny pokazali, jak ważna jest przyjaźń i wzajemne wsparcie. Uwielbiam tę historię i z pewnością bardzo często będę do niej wracać.

Jeśli czytaliście książki autorki, na pewno doskonale zdajecie sobie sprawę, że autorka „umie w emocje”. Choć niejedna jej książka już za mną, w dalszym ciągu jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób tworzy swoje historie. „Rebel” to trzeci i zarazem ostatni tom serii „Renegaci” Rebekki Ya...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem jak wy, ale ja, kiedy mam świadomość, że sięgam po ostatni tom ulubionej serii, zawsze zwlekam z lekturą. I choć wiem, że przecież w każdej chwili mogę wrócić do bohaterów i na nowo zanurzyć się w lekturze, to i tak jest mi ciężko. A jednak w przypadku serii „Rodzeństwo Mach” Magdaleny Szponar, po „Dumkę na dwa koty” sięgnęłam od razu, jak tylko otrzymałam przedpremierowego pdf-a, tak bardzo była ciekawa historii Czarka, intrygującego strażaka, którego mieliśmy okazję poznać już w pierwszym tomie.

Jeśli chodzi o książki Magdaleny Szponar, uwielbiam je przede wszystkim za humor. Humor, który jest taki „mój”. Autorka bez problemu sprawia, że podczas lektury chwilami nawet śmieję się w głos, a „Dumka na dwa koty” jest tego idealnym przykładem. Uwielbiam pomysł na tę historię – mamy tu połączenie motywu „od wrogów do kochanków” oraz „fake dating” - uwielbiam jej realizm i emocje, które we mnie wywołała, uwielbiam chwile niezręczności między bohaterami, kiedy zaczęli dopuszczać do siebie myśli o tym, że ich relacja jest czymś więcej niż tylko udawanym związkiem, uwielbiam chemię między Czarkiem i Mają, i w końcu uwielbiam dwa niesforne koty, które idealnie dopełniły fabułę. I nawet jeśli całość jest przewidywalna, to nawet przez moment historia tej dwójki nie traci swojego uroku. Kocham to, jak autorka to wszystko zrównoważyła i zapewniła czytelnikom wspaniałą i niezapomnianą lekturę.

„Dumka na dwa koty” jest idealna, jeśli potrzebujecie książki, dzięki której oderwiecie się od rzeczywistości i spędzicie przyjemnie kilka godzin na lekturze, a po jej ukończeniu jeszcze przez długi czas pozostaniecie z wielkim uśmiechem na buzi. To idealna pozycja, jeśli tak jak ja uwielbiacie cięty język i pełen sarkazmu humor, którego w tej powieści nie brakuje. Jeśli zdecydujecie się sięgnąć po tę powieść, od razu uprzedzam - zaopatrzcie się w poprzednie tomy, bo gwarantuję, że po przeczytaniu „Dumki” będziecie mieli ochotę poznać historie pozostałych członków rodziny Mach. Polecam!

Nie wiem jak wy, ale ja, kiedy mam świadomość, że sięgam po ostatni tom ulubionej serii, zawsze zwlekam z lekturą. I choć wiem, że przecież w każdej chwili mogę wrócić do bohaterów i na nowo zanurzyć się w lekturze, to i tak jest mi ciężko. A jednak w przypadku serii „Rodzeństwo Mach” Magd...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy kończę czytać książkę z ogromnym uśmiechem na twarzy i jedyne, na co mam ochotę, to w tej samej chwili wrócić do początku i przeczytać ją jeszcze raz, wtedy wiem, że to była naprawdę dobra historia. I właśnie tak miałam z „Night Shift” Annie Crown, która totalnie skradła moje serce. Jest to jedna z tych historii, która jest TAK wyjątkowa, że naprawdę ciężko oddać mi to słowami. Niemniej, jeśli do końca swojego życia miałabym czytać tylko kilka książek, ta bez wątpienia trafiłaby na tę listę.

„Night Shift” to urocza i słodka historia, ale nie dajcie się zwieść okładce, między stronami znajdziemy również kilka pikantniejszych scen, które naprawdę fajnie podkręcają fabułę. Jestem przekonana, że z główną bohaterką wiele czytelniczek może się utożsamić. Kendall jest bowiem typową „książkarą” czytającą gorące romanse. Dlatego jak możecie się domyślić, w książce znajdziemy mnóstwo książkowych odniesień, co stanowi niebywały plus tej historii. Z kolei Vincent… Szkolna gwiazda koszykówki troszkę w typie „golden retrievera”, bez wątpienia skradnie serce niejednej czytelniczki. Uwielbiam dynamikę tych postaci, rozwój ich relacji, przekomarzanie się, i chemię, która była naprawdę niesamowita. Samo tempo powieści było idealne, przez co historia płynęła dość naturalnie, pozwalając całkowicie się w nią zaangażować. Podoba mi się również fakt, że nie jest to stereotypowy i przewidywalny romans uniwersytecki, w którym szkolna gwiazda sportu „upatruje” sobie tę cichą, nieśmiałą i introwertyczną dziewczynę. Autorka miała pomysł na tę historię i nadała jej realizmu, dzięki czemu z niebywałą przyjemnością przerzucałam kolejne strony. I cóż, jeśli mam być szczera, niczego bym w niej nie zmieniła. Znalazłam tu dokładnie to, czego potrzebowałam, i z pewnością w niedalekiej przyszłości znowu do niej wrócę.

„Night Shift” przypomniała mi, dlaczego uwielbiam czytać romanse i zarywać noce dla książek. To również powieść, która wywołała we mnie swego rodzaju nostalgię – to historia pierwszej miłości, pełna wątpliwości i niedopowiedzeń między bohaterami. Idealnie oddaje również to, z czym mierzy się wielu czytelników – zderzenie fikcji z rzeczywistością i zatracenie się całkowicie w tym „nierealnym” świecie.
Jeśli szukacie lekkiej, uroczej i zabawnej lektury, dzięki której na kilka godzin całkowicie zapomnicie o otaczającej Was rzeczywistości, zdecydowanie jest to Wasz must-read. Polecam przeogromnie!

Kiedy kończę czytać książkę z ogromnym uśmiechem na twarzy i jedyne, na co mam ochotę, to w tej samej chwili wrócić do początku i przeczytać ją jeszcze raz, wtedy wiem, że to była naprawdę dobra historia. I właśnie tak miałam z „Night Shift” Annie Crown, która totalnie skradła moje serce. ...

Rozwiń

Zwiń

Tajemnicza, wciągająca i nieodkładalna! Gdybym miała określić „Klątwę Czarnoboga” tylko trzema słowami, użyłabym dokładnie takich. W ostatnim czasie coraz częściej sięgam po książki z gatunku fantasy, ale muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że powieść młodzieżowa (bo właśnie tym jest „Klątwa Czarnoboga”), tak niesamowicie mnie wciągnie. Uwielbiam takie „uniwersalne” powieści, przy których zarówno młodsi, jak i starsi czytelnicy będą się świetnie bawić :)

Nie będę tu zbytnio rozpisywać się na temat samej fabuły, bo najważniejsze informacje, niezdradzające zbyt wiele z tego, co czeka na Was między stronami powieści, znajdziecie w opisie. Czego zatem możecie spodziewać się czytając tę historię? Przede wszystkim to prawie 500 stron niesamowicie wciągającej lektury. „Klątwa Czarnoboga” z każdym rozdziałem sprawia, że czytelnik naprawdę chce przewracać kolejne strony z niecierpliwością i oczekiwaniem na to, co ma się wydarzyć. Nie ma nawet mowy o tym, by przez chwilę poczuć się znudzonym podczas czytania. Jest akcja i przygoda oraz wystarczająco dużo zaskakujących zwrotów, aby trzymać cię w napięciu. Lekkie, ale uzależniające pióro autora pokazuje, że nie trzeba używać zbyt wielkich, głębokich, ani abstrakcyjnych słów o poetyckim znaczeniu, aby napisać naprawdę dobrą, angażującą czytelnika powieść, od której nie może się oderwać.
Zawsze interesowałam się mitologią słowiańską i uważam, że podejście Adama Wyrzykowskiego do niej jest bardzo wyjątkowe i niepodobne do niczego, co czytałam wcześniej. Wykreowany przez niego świat, sama koncepcja książki, a także postaci – uwielbiam Makarego i jego przyjaciół! – są fascynujące. Przygoda, wyzwania, magia, i w końcu nawiązanie do słowiańskich legend... Czego chcieć więcej? Uczucia i więź, jaka istnieje między czytelnikiem a postaciami, sprawiają, że lektura jest o wiele lepsza i przyjemniejsza. „Klątwa Czarnoboga” to naprawdę niezwykłe czytelnicze DOŚWIADCZENIE, a ja już z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu. Jestem przekonana, że pokochacie tę historię bez względu na wiek. Polecam ogromnie!

Tajemnicza, wciągająca i nieodkładalna! Gdybym miała określić „Klątwę Czarnoboga” tylko trzema słowami, użyłabym dokładnie takich. W ostatnim czasie coraz częściej sięgam po książki z gatunku fantasy, ale muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że powieść młodzieżowa (bo właśnie tym jest ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy tylko skończyłam czytać „The Science of Affection” Julii Popiel, ciągle po głowie chodziły mi pytania dotyczące tego, czy mogłabym wymarzyć sobie lepszą kontynuację losów Briany i Reeda. Niezaprzeczalnie to bohaterowie sprawiają, że książka jest tym, czym jest. Niejednokrotnie już w swoich opiniach dotyczących książek autorki powtarzałam, jak wielki talent ma do kreowania swoich bohaterów, zwłaszcza tych męskich postaci, które niewątpliwie wielu czytelniczkom zapadają w pamięć tak głęboko, że nie sposób o nich zapomnieć. Dzięki temu wszystkie historie stworzone przez Julię Popiel czyta się z niebywałą przyjemnością, a „The Science of Affection” nie jest wyjątkiem.

Ponowne spotkanie z tymi postaciami, zwłaszcza z Reedem, było intensywne i z pewnością baaaardzo wyjątkowe. Kolejny raz zaparł mi dech swoją wyrafinowaną, intelektualną i namiętną osobowością i szczerze mówiąc nie jestem pewna, czy znalazłabym gdzieś drugiego takiego bohatera. Bardzo dużo czasu spędziłam na analizowaniu tej powieści, by móc choć w połowie w swojej opinii oddać jej wyjątkowość, by napisać co tak bardzo kocham w tej dylogii, i czego mogłam dzięki niej oczekiwać od innych książek, które w przyszłości będę czytać. W końcu nie jest to pierwsza i na pewno nie ostatnia historia o zakazanym związku między profesorem a studentką, w której chemia między bohaterami jest wręcz namacalna, a kolejne rozdziały wywołują coraz większe rumieńce na twarzy. Myślę, że tak naprawdę chodzi tu o rozwój postaci i głębię. Julia Popiel sprawia, że te postacie są wadliwe, pokazując ich pozytywne i negatywne strony, przez cały czas, przez co czytelnik naprawdę angażuje się w ich historię. Uwielbiam ich niezachwianą pasję do siebie nawzajem i niesamowitą chemię, której nie sposób nie dostrzec. „The Science of Affection” jest pełna wszystkiego, co kocham, czego pragnę i potrzebuję w tego rodzaju książkach. Jest wypełniona tak wieloma wspaniałymi rzeczami, że mogłabym tak wymieniać bez końca, ale jeśli jeszcze jej nie czytaliście, nie chcę Wam psuć przyjemności i zdradzać zbyt wiele. Mogę Wam jedynie obiecać, że podczas czytania tej książki przejdziecie przez wszystkie możliwe emocje, ale kiedy ją skończcie, kiedy przeczytacie tę ostatnią linijkę, poczujecie spokój i ogromną satysfakcję z lektury.

Wiem, że w niedalekiej przyszłości będę czytać tę dylogię niezliczoną ilość razy i ZAWSZE będzie miała specjalne miejsce w moim sercu. Potrzebuję więcej i zawsze będę chciała więcej, jeśli chodzi o Brianę i Reeda :)) Polecam przeogromnie!

Kiedy tylko skończyłam czytać „The Science of Affection” Julii Popiel, ciągle po głowie chodziły mi pytania dotyczące tego, czy mogłabym wymarzyć sobie lepszą kontynuację losów Briany i Reeda. Niezaprzeczalnie to bohaterowie sprawiają, że książka jest tym, czym jest. Niejednokrotnie już w ...

Rozwiń

Zwiń

Jestem świeżo po skończeniu najnowszej powieści Weroniki Tomali „Cień przeszłości” i co mogę powiedzieć… Poproszę więcej! Przerwa w czytaniu mafijnych romansów chyba dobrze mi zrobiła, co w połączeniu z lekkim i absorbującym piórem autorki sprawiło, że całkowicie przepadłam dla tej historii. Teraz zdecydowanie muszę nadrobić poprzednie tomy tej serii.

Nie da się ukryć, że Weronika Tomala zdecydowanie wie, jak budować napięcie i wzbudzać emocje w czytelniku. Ta historia nie byłaby tym, czym jest, gdyby autorka nie napisała jej dokładnie tak, jak to zrobiła. Pomysł na fabułę i poprowadzenie akcji, kreacja bohaterów i rozwój ich relacji były naprawdę dopracowane i nie wiem, czy cokolwiek bym tu zmieniła. Mia, główna bohaterka, już w pierwszym rozdziale dała się poznać jako charakterna, pełna odwagi kobieta, i już wtedy podskórnie czułam, że nie będę się nudzić podczas czytania, a odłożenie tej książki było prawie niemożliwe. Przyjemnie było obserwować, jak rozwija się jej relacja z Damiano – jak mimo dręczących go demonów przeszłości i nienawiści, którą czuł do Mii, ta była w stanie powoli burzyć mur, który wybudował wokół siebie.

„Cień przeszłości” to historia o miłości, która nie przychodzi łatwo. To historia, w której słowa są proste i wyraziste, a jednocześnie obrazy, które tworzą, są niezwykle mocne i prowokujące emocjonalnie. To historia, która pokazuje, jak cienka jest granica między nienawiścią i miłością. I w końcu, to historia, która uświadamia czytelnika, jak ważne jest „puszczenie” przeszłości wolno i uwolnienie się od minionych urazów, co pozwoli otworzyć się na nowe doświadczenia i dążyć do odnalezienia szczęścia. Zdecydowanie polecam!

Jestem świeżo po skończeniu najnowszej powieści Weroniki Tomali „Cień przeszłości” i co mogę powiedzieć… Poproszę więcej! Przerwa w czytaniu mafijnych romansów chyba dobrze mi zrobiła, co w połączeniu z lekkim i absorbującym piórem autorki sprawiło, że całkowicie przepadłam dla tej histori...

Rozwiń

Zwiń