Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z retellingiem sprawa nigdy nie jest prosta. No bo co zrobić, żeby zachęcić do przeczytania historii, którą zdawałoby się, każdy zna od podszewki? Dlatego też podziwiam autorów, którzy się na to porywają, a jeszcze bardziej tych którzy potrafią zaskoczyć czytelnika snując opowieść zupełnie inaczej.
„Cierń” ma baśniowy, oniryczny klimat, gęsty od niedopowiedzeń, momentami niepokojący. Akcja toczy się niespiesznie, teraźniejszość miesza się z retrospekcjami z przeszłości, a główna bohaterka wróżka Ropuszka skrada serce czytelnika. W pewnym momencie chciałam ją pocieszyć i otrzeć czarną łzę, ale ubiegł mnie Hadim – rycerz bez zbroi i majątku, ale o dobrym sercu.
Czy książka zaskakuje? A i owszem zaskakuje, z tym że nie zwrotami akcji, bo tych jest mało, ale sposobem prowadzenia narracji i kreacjami bohaterów. Jeśli ktoś potrzebuje lekkiego przerywnika i odskoczni to "Cierń", będzie jak znalazł.

Z retellingiem sprawa nigdy nie jest prosta. No bo co zrobić, żeby zachęcić do przeczytania historii, którą zdawałoby się, każdy zna od podszewki? Dlatego też podziwiam autorów, którzy się na to porywają, a jeszcze bardziej tych którzy potrafią zaskoczyć czytelnika snując opowieść zupełnie inaczej.
„Cierń” ma baśniowy, oniryczny klimat, gęsty od niedopowiedzeń, momentami...

Ta przygoda już za mną! I, pod względem fabuły, była to naprawdę dobra przygoda - ciekawie wykreowany, brutalny świat wampirów, złożone postacie, nieprzesłodzony romans i przede wszystkim trzymający w nacięciu turniej!
Trochę za mało tła i sekwencji wcześniejszych wydarzeń, ale to jest niewielka bolączka w porównaniu z tłumaczeniem/redakcją! Koszmarna budowa zdań. Miejscami nielogiczne albo przeczące sobie opisy. Pod względem języka poziom jest naprawdę fatalny. Na niektórych akapitach można sobie zęby połamać.
Szkoda w ten sposób marnować potencjał książki!

Ta przygoda już za mną! I, pod względem fabuły, była to naprawdę dobra przygoda - ciekawie wykreowany, brutalny świat wampirów, złożone postacie, nieprzesłodzony romans i przede wszystkim trzymający w nacięciu turniej!
Trochę za mało tła i sekwencji wcześniejszych wydarzeń, ale to jest niewielka bolączka w porównaniu z tłumaczeniem/redakcją! Koszmarna budowa zdań....

Książkę Cesarstwo Pisaku podsumowałabym w czterech słowach: Magia - Miłość - Siła - Patos. Zacznijmy zatem od Magii. Świetnym posunięciem autorki było wplecenie incydentu magicznego już w pierwszym rozdziale książki, dzięki temu zabiegowi mocno pobudza wyobraźnie czytelnika i zachęca do dalszego czytania. System magiczny jest tu orientalny, tajemniczy i intrygujący. Oparty na tańcu i sile krwi, jako dziedzictwie bogów wśród ludzi. Jedyny mój zarzut to, że mogłoby być odrobinę więcej interakcji między bohaterami a dewami. Jest to tak ciekawe, że po prostu chce się jeszcze! Jeśli chodzi o Miłość. To zdecydowanie jest to jeden z dominujących wątków historii. Jest ona ukazana w sposób słodki, subtelny, wielowarstwowy, momentami mocno zachowawczy. Dwójka głównych bohaterów dojrzewa do miłości, odkrywa ją i umacnia. Jeśli ktoś spodziewa się czułych słówek, szybkiego rozbierania i/lub 10-ciostronncowych opisów pierwszego pocałunku typu: patrzyłam na niego, rumieniłam się, czułam mrowienie, zobaczyłam jego muskuły i odjęło mi mowę, dylematu w stylu pocałuje czy nie pocałuje? pocałował i całował przez kolejne 3 strony... a potem na osłodzenie po akcie pocałunku jeszcze kilku stron opisu emocji, jak patrzył, jak pachniał, jak smakował... to raczej ta książka go mocno rozczaruje, erotyki mamy tu bowiem jak na lekarstwo. Siła w książce ma charakter wielowymiarowy. Nie chodzi bowiem o tężyznę fizyczną, ale o siłę kobiecości, siłę miłości, siłę przysięgi, siłę dziedzictwa. Mehr jest zdecydowanie silną kobiecą bohaterką. Zapamiętale walczy o to co dla niej cenne i o to co dobre dla ludzi. Bierze na siebie trudne zadanie i się nie podaje chociaż momentami jest przerażona. Pośród tych wszystkich przygód i trudności Mehr odnajduje samą siebie i to jest piękne! Z Patosem w książce Cesarstwo Pisku to jest tak, że jest, jest go dużo, momentami nawet za dużo. Trzeba się przygotować na dosyć długie refleksje i dywagacje bohaterki, ale kiedy niesie się na barkach odpowiedzialność za całe Cesarstwo Ambhańskie, pewnie skłania to do rozmyślań. Nie pytajcie mnie, nie wiem, nie przeżyłam nic podobnego. Trochę spowalnia to akcję, ale suma summarum nie odbiera książce uroku. Czytając Cesarstwo Pisku łatwo można przenieść się w wyobraźni do świata przedstawionego Jah Irinah. Opisy są bowiem na tyle malownicze, obrazowe, a nawet zapachowe, że wprowadzają niesamowity pustynny klimat. Oniryczna rzeczywistość powieści oczaruje z pewnością niejedną rozmarzoną, dojrzałą czytelniczkę. Tak - czytelniczkę, bo to raczej target kobiecy i tak - dojrzałą, bo niekoniecznie przypadnie do gustu miłośnikom literatury young adult.

Książkę Cesarstwo Pisaku podsumowałabym w czterech słowach: Magia - Miłość - Siła - Patos. Zacznijmy zatem od Magii. Świetnym posunięciem autorki było wplecenie incydentu magicznego już w pierwszym rozdziale książki, dzięki temu zabiegowi mocno pobudza wyobraźnie czytelnika i zachęca do dalszego czytania. System magiczny jest tu orientalny, tajemniczy i intrygujący. Oparty...