Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom to bezpośrednia kontynuacja pierwszego, który sam w sobie był niezwykle emocjonalnym, ale to co się dzieje tutaj to również istny huragan.
Mniej więcej do połowy książki miałam wrażenie, że czegoś mi brakuje, aż tu nagle pojawiają się rozdziały z perspektywy Riona i poczułam się kompletna. Dosłownie. Ola nie zwalnia tempa i w drugiej części serwuje swoim czytelnikom nie tylko mnóstwo emocji, ale również wątek kryminalny, który od samego początku subtelnie wkradał się w moje myśli. Kto jest odpowiedzialny za morderstwo i cierpienie malutkiej dziewczynki, która przez lata zmaga się z atakami paniki.
Nie do końca spodziewałam się takiego obrotu spraw, ale to dobrze, bo bardziej przeżywałam moment, kiedy wszystko wyszło na jaw. Samo rozwiązanie zagadki kryminalnej miało ręce i nogi. Nie było przekombinowane czy naciągane.
W tym tomie poznałam również perspektywę Jamesa i mogłam zajrzeć do jego wspomnień, myśli i uczuć. Fajnie byłoby, gdyby w kolejnym tomie pojawiła się perspektywa Miley. Byłabym już w niebie. Każdy z bohaterów zmagał się z własnymi problemami, które autorka uwypukliła i podkreśliła każdą przeżywaną przez nich emocję.
Ta wersja Riona bardzo mi się podobała, bo byłam w stanie dostrzec ogrom pracy jaki wykonał nad sobą i jak wiele jeszcze przed nim. Podobnie w przypadku Haelyn, która w końcu zaczęła spędzać więcej czasu poza domem, poznała nowych przyjaciół i zaczęła cieszyć się życiem.
Sceny pomiędzy Haelyn i Rionem były wręcz naelektryzowane. Ich dynamika, wzajemne zrozumienie i wsparcie, które sobie dawali było czymś wspaniałym. Ta dwójka, po tym co w życiu przeszła, zasługuje na szczęśliwe zakończenie.
Ponadto autorka wprowadziła znaczną ilość rozdziałów w formie flashbacków, abym mogła zorientować się co się działo z Haelyn i resztą w ciągu tych prawie kilkunastu miesięcy od wydarzeń z końcówki pierwszego tomu.
Pewnie już to pisałam, ale bardzo kibicuję Oli w jej pisarskiej karierze i po przeczytaniu Swallow Nadzieja matką głupich jestem o nią spokojna.
Oczywiście, że na półce mam wszystkie książki Oli, choć nie wszystkie jeszcze przeczytane, ale wiem jak emocjonalne są jej opowieści i nie są wskazane na obecny stan mojego ducha. Jak tylko je nadrobię to na pewno dam znać, ale jestem przekonana, że też skradną moje i tak połamane serducho.

Drugi tom to bezpośrednia kontynuacja pierwszego, który sam w sobie był niezwykle emocjonalnym, ale to co się dzieje tutaj to również istny huragan.
Mniej więcej do połowy książki miałam wrażenie, że czegoś mi brakuje, aż tu nagle pojawiają się rozdziały z perspektywy Riona i poczułam się...

Rozwiń

Zwiń

Miałam napisaną na kartce recenzję, ale jak zwykle gdzieś posiałam i muszę wyrzeźbić coś na nowo.
Juz sama okładka i jej kolor zachęciły mnie do lektury, oraz poprzednia książka autorki W cieniu góry, która bardzo mi się podobała.
To drugi tom serii o sprawach komisarz Soni Kranz, która stara się pogodzić życie samotnej matki po rozwodzie, a byciem policjantką. Jest taka jak każda z nas, próbuje być najlepsza w każdej z życiowych ról i przeżywa swoje wzloty i upadki. Tym razem zajmuje się sprawą zaginionego świeżeo upieczonego męża Waldemara Wilskiego, przyszłego spadkobiercę zakładu mięsnego. Pierwszy cień podejrzenia pada na młodą żonę, która prawdopodobnie mogła dużo zyskać po jego zniknięciu. Jednak na jaw wychodzą różne sekrety z jego życia, które miały nie ujrzeć światła dziennego, a sprawa jego zaginięcia staje się coraz bardziej skomplikowana.
Mam wrażenie, że autorka jak nikt potrafi o sprawach makabrycznych i obrzydliwych, pisać lekko i przystępnie. To jest rodzaj rodzaj pióro, która trzyma czytelnika w ciągłym zainteresowaniu. Nie ma zbędnych opisów czy przemyśleń głównej bohaterki. Wszystko kręci się wokół śledztwa i życia prywatnego Pani Komisarz. Oba te wątki były równie interesujące.
Autorce udało się mnie zaskoczyć, nie spodziewałam się tego, kto okaże się sprawcą i jakie będą jego motywy. To właśnie one najbardziej mną wstrząsnęły, bowiem nie mieści mi się w głowie, jak można coś takiego zrobić drugiemu człowiekowi, który powinien być Twoją opoką i bezpieczną przystanią...
Jak już wcześniej wspomniałam oprócz warstwy kryminalnej, jest też bardzo rozbudowane tło obyczajowe ukazujące nie tylko życie prywatne Sonii Kranz, ale również skomplikowane relacje w domu Wilskich na przestrzeni lat.
Pastwa to przede wszystkim studium zemsty, która kiełkuje z biegiem lat aż do momentu kiedy ofiara staje się katem i sama postanawia wymierzyć karę. Epilog zmiótł mnie z planszy dosłownie. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom przygód Sonii Kranz i z pewnością nadrobię tom pierwszy, który szczęśliwie znajduje się na moim regale.
Jeżeli lubicie kryminały z wątkiem obyczajowym to będzie idealna lektura dla Was. Bardzo polecam! 💙

Miałam napisaną na kartce recenzję, ale jak zwykle gdzieś posiałam i muszę wyrzeźbić coś na nowo.
Juz sama okładka i jej kolor zachęciły mnie do lektury, oraz poprzednia książka autorki W cieniu góry, która bardzo mi się podobała.
To drugi tom serii o sprawach komisarz Soni Kranz, która ...

Rozwiń

Zwiń

Zakochałam się w okładce tej książki i zaintrygował mnie opis z tyłu, który był na tyle tajemniczy, że chciałam poznać historię złodzieja serc. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy od samego początku zostałam wrzucona w wir chaotycznych wydarzeń i bohaterów, których motywacja była mi kompletnie niezrozumiała. Jeżeli czytaliście Elitę z Brayshaw High to na pewno wejdziecie w rytm nadawanych przez autorkę. Ja niestety tej trylogii nie czytałam i od samego początku nie mogłam się połapać o czym w ogóle ta książka jest, kto jest kim i jaki to wszystko ma sens.
Komunikacja między głównymi bohaterami była praktycznie znikoma, a czas który ze sobą spędzali polegał głównie na kontakcie fizycznym. Niestety nie widziałam wielkiej miłości, ani chemii między nimi. W gruncie rzeczy miałam wrażenie, że to
Do tej pory nie jestem w stanie powiedzieć o czym tak naprawdę jest ta książka, kto jest kim i co robi w przedstawionym przez autorkę świecie. Przeskakiwałam z jednego miejsca na drugie, za chwilę byłam już świadkiem zupełnie innego wydarzenia. Nawet poboczni bohaterowie nie
Dziwne relacje między bohaterami, którzy mieszkają w jednej rezydencji i robią castingi na przyjęcie do swojej elitarnej społeczności. Rekrutują dziewczyny, ale nie wiadomo po co i do czego. Nawet sama intryga skonstruowana przez autorkę była delikatnie mówiąc naciągana. Nic mi się w tej historii nie kleiło, całość była poszatkowana na kolejne sekwencje scen.
Większa część książki stanowi przemyślenia i opisy pomieszczeń, wspomnienia głównej bohaterki, które nic nie wnoszą do całej historii i niczego nie wyjaśniają. Miałam wrażenie, że to po prostu wycinek dłuższej historii, która nie ma początku, a jest od razu rozwinięcie i zakończenie.
Główny bohater Bastian Bishop to samotny wilk, który w pojedynkę potrafi rozprawić się ze zgrają uzbrojonych po zęby bandytów, a sceny z użyciem ciężkiego sprzętu były już dla mnie kompletnym odpałem.
Myślę, że jest to powieść dla fanów trylogii Elity z Brayshaw High, którzy z pewnością odnaleźli by się w tej historii. Ja niestety czułam się jak dziecko we mgle pośrodku chaosu, przepychu i przemocy.

Zakochałam się w okładce tej książki i zaintrygował mnie opis z tyłu, który był na tyle tajemniczy, że chciałam poznać historię złodzieja serc. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy od samego początku zostałam wrzucona w wir chaotycznych wydarzeń i bohaterów, których motywacja była mi komple...

Rozwiń

Zwiń

Hej 💙 Dziś przychodzę do Was z moimi wrażeniami po lekturze Okna skąpanego w mroku @rmgillig

Pierwsze 70 stron czytałam przez równe cztery dni i nie rozumiałam skąd taka popularność i pozytywne recenzje tej książki. W zasadzie nic się nie działo i nic nie przyciągnęło mojej uwagi. Jednak po przekroczeniu magicznych 100 stron dosłownie zostałam zahipnotyzowana tym mglistym i tajemniczym światem, w którym jedyna dobra magia pochodzi z kart.

W świecie, w którym żyje Elspeth ludzie łapią tajemniczą infekcję, która rozpoczyna się od gorączki, a żyły stają się ciemne. Jeśli ktoś zwalczy infekcję to oznacza, że nosi w sobie magię, która jest zakazana.
Elspeth w wieku jedenastu lat przeszła infekcję, którą przeżyła ukrywając się u swojego wujostwa. W tamtym czasie odkryła również w gabinecie wuja kartę koszmaru, która po jej dotknięciu pozostawia po sobie swoje piętno. Kobieta nie jest jednak jedyną, która ukrywa coś głęboko w sobie…

Wątek koszmaru w głowie głównej bohaterki to istny majstersztyk, jeszcze z czymś takim nie spotkałam się w literaturze. Nie jest to typowe opętanie, które znam, to cos znacznie więcej. Mega intrygujące i wciągające w swój mrok. Szczególnie kiedy Koszmar przejmował inicjatywę.

Porozpływam się teraz nad przystojnym kapitanem straży króla, Ravynem, który w moim odczuciu jest idealnym bohaterem romantycznym. Jego czyny świadczyły o dużej odwadze, poczuciu niesprawiedliwości i trosce o swoją ojczyznę i bliskich.

Powoli kiełkujące uczucie między głównymi bohaterami
obserwowałam z przyjemnością, choć oboje w pewnym sensie byli przymuszeni do udawania uczuć to jednak nie byli w stanie oprzeć się temu przyciąganiu. Bardzo przeżywałam ostatnie rozdziały pierwszego tomu i nie dowierzałam, że autorka może tak potraktować czytelnika. Choć z drugiej strony podziwiam za odważne kroki podjęte względem fabuły i losu bohaterów.

Mam ochotę przeczytać ją jeszcze raz, aby prześledzić całą historię w poszukiwaniu wskazówek co do wszystkich zawartych w książce tajemnic. Lektura była ogromnie angażująca i momentami wymagała pełnego skupienia. Polecam z całego serducha 💙

Hej 💙 Dziś przychodzę do Was z moimi wrażeniami po lekturze Okna skąpanego w mroku @rmgillig

Pierwsze 70 stron czytałam przez równe cztery dni i nie rozumiałam skąd taka popularność i pozytywne recenzje tej książki. W zasadzie nic się nie działo i nic nie przyciągnęło mojej uwagi. Jednak ...

Rozwiń

Zwiń

Na początku miałam problem, żeby wkręcić się w fabułę, bowiem akcja bardzo wolno się rozkręcała, a irytująca główna bohaterka w tym nie pomagała. Zastanawiałam się co jest takiego wyjątkowego w tej powieści, a potem ni stąd ni zowąd kartki zaczęły się same przewracać.

Od momentu pojawienia się kruka moje zainteresowanie wzrosło. Chciałam dowiedzieć się o co tu chodzi, co się wydarzy kiedy zostaną odnalezione wszystkie statuetki kruków. Sama relacja głównej bohaterki z krukiem była intrygująca i owiana tajemnicą. W ogóle jej umiejętność swoistego rozumienia różnych stworzeń dodawała kolejny tajemniczy element do i tak zagadkowej fabuły. Oprócz rozterek miłosnych Fallon podobało mi się w tej książce wszystko. Od barwnych bohaterów, po fantazyjnie wykreowany świat, szczególnie Królestwo Kruków. Gdyby zostało przeniesione na srebrny ekran to na pewno byłoby bajeczne.

Moja irytacja główną bohaterką odrobinę zmalała na koszt innej postaci, która jak było widać na pierwszy rzut oka nie jest tym za kogo się podaje, a tylko ślepiec by tego nie zauważył.

Zastanawiało mnie w trakcie lektury jak bardzo trzeba być naiwnym i ślepym, żeby wierzyć bezwarunkowe osobie, której intencje nie były czyste i świadczyło o tym wiele zachowań.

Dom Trzepoczących Skrzydeł to nie tylko niesamowicie wykreowany świat, ale również moc tajemnic, intryg i głęboko uśpionej magii, która pragnie uwolnić się okowów.
Pierwszy raz spotykam się z czymś takim, że książka jest niesamowita, a główna bohaterka była tak głupia, naiwna i irytująca. Dlatego właśnie część osób może zrezygnować z lektury, a szkoda, bo wszystko poza Fallon jest po prostu cudowne 😍

Nie mogę nie wspomnieć na koniec o przepięknie wydanej książce, która przyciąga wzrok i obiecuje równie fantazyjną treść. Mega polecam! 💙

Na początku miałam problem, żeby wkręcić się w fabułę, bowiem akcja bardzo wolno się rozkręcała, a irytująca główna bohaterka w tym nie pomagała. Zastanawiałam się co jest takiego wyjątkowego w tej powieści, a potem ni stąd ni zowąd kartki zaczęły się same przewracać.

Od momentu pojawien...

Rozwiń

Zwiń

Najpierw kupiłam sobie papierowy egzemplarz, zaraz po przeczytaniu zapowiedzi. Jednak po jakimś czasie otrzymałam egzemplarz recenzencki i stwierdziłam, że od razu się po nią zabieram.
Demony, nadnaturalne stwory i egzorcyści...? W zasadzie od pierwszych zdań wiedziałam,że to będzie sztos. Uwielbiam kiedy dana książka wprowadza mnie w klimat seriali czy filmów, które uwielbiam, jak czytając mam skojarzenia co do konkretnych miejsc, postaci czy atmosfery. Najpierw dostrzegłam weNocnych Łowców i PamiętnikiWampirów, aby zaraz rozkochać się w kolejnym vibie, tym razem ukochanego Supernatural.

Nie będę się rozpisywała o samej fabule, ale o moich odczuciach w czasie lektury. Przede wszystkim przez większą część czasu miałam na twarzy ogromny uśmiech, który był spowodowany ilością sarkastycznego humoru. Dialogi między bohaterami, w tym Grace a Loe czy Grace Falco to płynne złoto i te idealne cięte riposty wypowiadane w punkt. Z jednej strony w świecie, o którym istnieniu Leaf nie miała bladego pojęcia jest mrocznie, brutalnie i bezwzględnie, a z drugiej też zabawnie i nieco prześmiewczo. Autorka fajnie zrównoważyła wszystkie te elementy, co w moim odczuciu stanowiło idealną mieszankę.

Ogromny plus za wprowadzenie w świat istot naddprzyrodzonych poprzez umieszczenie na początku każdego rozdziału krótkiej definicji i charakterystyki danego stwora.

Autorka bardzo plastycznie ukazała sceny walki czy medytacji.Byłam w stanie odttworzyć je sobie w trakcie czytania. dzięki temu kompletnie zatraciłam się wraz Leaf w świecie egzorcystów i Akademii Black Bird.

Kolejna kwestia to wielowarstwowi i niejednoznaczni bohaterowie. Wzbudzali we mnie skrajne emocje, od natychmiastowego uwielbienia do niechęci z uwagi na niezrozumiałe zachowania.

Rozdziały zostały podzielone na perspektywy trzech postaci Leaf, Falco i Lore'a, dzięki temu mogłam zajrzeć do umysłu każdego z nich i choć w małym stopniu poznać motywy działania każdego z nich. Choć w mojej ocenie w dalszym ciągu nie jestem pewna co do intencji cześći nich, co mnie niesamowicie frustruje, bo lubię mieć jasną sytuację.

W Black Bird Academy nie zabraknie równiež tajemnic i intryg, które wiszą nad egzorcystami jak ciężkie gradowe chmury, a podziały między nimi zaczynają się pogłębiać. Świat stoi na progu zagłady poprzez żądze władzy jednej istoty, która jak się okazuje wszędzie ma swoich zwolenników, a bohaterowie staną przed nie lada wyzwaniem, by ratować ludzkość. Jednak do pełnej współpracy brakuje między nimi zaufania.

Oczywiście zakończenie pierwszego tomu sprawiło że zaklęłam w duchu, że nie mamy wydanych kolejnych tomów. No bo jak to...? Wszystko zmierzało w jednym kierunku, a tu taka... niespodzianka. Ja chcę drugi tom na wczoraj! Ogromna polecajka 💙 Bawiłam się wyśmienicie!

Najpierw kupiłam sobie papierowy egzemplarz, zaraz po przeczytaniu zapowiedzi. Jednak po jakimś czasie otrzymałam egzemplarz recenzencki i stwierdziłam, że od razu się po nią zabieram.
Demony, nadnaturalne stwory i egzorcyści...? W zasadzie od pierwszych zdań wiedziałam,że to będzie sztos...

Rozwiń

Zwiń