Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wow. Chylę czoła ghostwriterowi: mistrzowsko przelał przeżycia Jennette na papier, prostym, a jednocześnie elokwentnym językiem. Nawet wrażliwe sceny opisał(a) w niekrępujący sposób. Mistrzostwo.
No i sama zainteresowana i jej historia. Powiem kolokwialnie i młodzieżowo: OMG. Proces manipulacji, jaki stosowała matka bohaterki od jej najwcześniejszych lat życia, jest przedstawiony pierwszorzędnie. Książka w sposób nieskomplikowany pokazuje, jak niebezpieczna jest projekcja własnych marzeń na dziecko, zwłaszcza gdy rodzic jest apodyktyczny i boryka się z wieloma problemami natury emocjonalnej. Tym bardziej książka jest warta przeczytania, nie tylko z powodu ciekawego (aczkolwiek często też smutnego) życia aktorki, ale również z powodu arcyciekawych wątków psychologicznych. Zadziwiające jest też to, jak dla osoby z boku źródło problemów aktorki było oczywiste, a sama zainteresowana potrzebowała długich lat na ich zrozumienie. Książce poświęcałam każdą wolną chwilę, nie mogłam się oderwać, żałuję, że tak szybko się skończyła. Polecam serdecznie.

Wow. Chylę czoła ghostwriterowi: mistrzowsko przelał przeżycia Jennette na papier, prostym, a jednocześnie elokwentnym językiem. Nawet wrażliwe sceny opisał(a) w niekrępujący sposób. Mistrzostwo.
No i sama zainteresowana i jej historia. Powiem kolokwialnie i młodzieżowo: OMG. Proces manipulacji, jaki stosowała matka bohaterki od jej najwcześniejszych lat życia, jest...

Od czytania tej książki można dostać depresji. Wg autorki wszystko jest do dupy i żałosne: ludzie, otoczenie, środowisko, życie, ogólnie wszystko. Niektóre fragmenty wydają się błyskotliwe i mają w sobie to coś, ale co z tego, skoro na następnej stronie znowu dowiaduję się, że wszystko jest do dupy i nic niewarte. Depresja to poważna choroba i z jednej strony zgadzam się, że trzeba o niej jak najwięcej mówić, ale z drugiej strony wydaje mi się, że tego gadania jest już ostatnio za dużo i mnie to przytłacza i nie chcę o tym słyszeć ani czytać. Poza tym pachnie mi to trochę rozpaczliwą potrzebą zwrócenia na siebie uwagi. Podsumowując: nie polecam.

Od czytania tej książki można dostać depresji. Wg autorki wszystko jest do dupy i żałosne: ludzie, otoczenie, środowisko, życie, ogólnie wszystko. Niektóre fragmenty wydają się błyskotliwe i mają w sobie to coś, ale co z tego, skoro na następnej stronie znowu dowiaduję się, że wszystko jest do dupy i nic niewarte. Depresja to poważna choroba i z jednej strony zgadzam się,...

Książka mnie nie zachwyciła. I wcale nie chodzi o wszechobecny turpizm, bo nie ma co się czepiać głównego założenia książki. Po prostu nie odczułam tego, czego oczekiwałaby ode mnie, jako czytelnika, autorka. Nie odczułam grozy, napięcia, jedyne, co odczuwałam, to obrzydzenie. Książka mnie nie wciągnęła, i w większości ją przesłuchałam niż przeczytałam (wiecie, tak jak się słucha czegoś do gotowania albo wieszania prania). Irytowało mnie ciągłe stosowanie zaimków zamiast imion bohaterów ("On coś tam zrobił, ona mu coś powiedziała, on jej odpowiedział). Ale oczywiście są też plusy. Światotwórstwo jest trudnym zabiegiem, a pani Agustinie nie można wmówić, że sobie z nim nie poradziła. Wszystko zabrzmiało wiarygodnie, widać, że książka została przemyślana. Ogółem: książka niezła, ale nienajlepsza. Podczas czytania/słuchania zastanawiałam się też, czy autorka w ogóle zna koncepcję "show, don't tell", tak kluczową dla każdego powieściopisarza. Wiele fragmentów zostało opowiedzianych, zamiast pokazanych. Może dlatego też nie odczuwałam w ogóle napięcia podczas lektury, bo czułam się, jakby mi ktoś opowiadał tę historię, a nie jakbym była w środku akcji. Rzadko mogłam wczuć się w bohatera, prawie w ogóle. Ogółem: pomysł na książkę fascynujący, ale szkoda, że potencjał nie został dobrze wykorzystany.

Książka mnie nie zachwyciła. I wcale nie chodzi o wszechobecny turpizm, bo nie ma co się czepiać głównego założenia książki. Po prostu nie odczułam tego, czego oczekiwałaby ode mnie, jako czytelnika, autorka. Nie odczułam grozy, napięcia, jedyne, co odczuwałam, to obrzydzenie. Książka mnie nie wciągnęła, i w większości ją przesłuchałam niż przeczytałam (wiecie, tak jak się...