Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trafiliście kiedyś na książkę, którą można było opisać, że była "o wszystkim i o niczym”? 

Mam mętlik w głowie po lekturze "Miasta gwiezdnego pyłu" Georgii Summers, liczyłam na coś spektakularnego, coś nowego, coś innego, coś ciekawego, a dostałam coś, co mi się podobało, a zarazem tyle rzeczy mi się nie podobało, że nie wiem nawet jak ją ocenić. Zacznę od tego, że główna bohaterka przez całą książkę mnie irytowała, zdarza się, rozumiem, nie każdemu podobają się ci sami bohaterowie. Jednak panna Everly była taka nijaka, taka płytka i naiwna, że jej końcowe próby stawiania oporu nie podobały mi się, bo wydawały mi się wyciskane z niej na siłę. Do tego dodajmy Aleksandra, który nie miał kręgosłupa przez większość książki. Antagonistka tej powieści mogła robić z nim, co chce, zmuszała go do najróżniejszych rzeczy, a on robił wszystko, bez mrugnięcia okiem. I znów to samo, pod koniec autorka chciała, by w końcu pokazali trochę charyzmy, próbowała tłumaczyć działanie swoich bohaterów, jednak to do mnie nie przemawia. Próbuje sobie tłumaczyć takie wykreowanie postaci, że autorka chciała pokazać przemianę w obliczu zagrożenia, jednak nie lubię takich postaci,  a ta niechęć bardzo utrudniała mi wyciągnięcie frajdy z czytania tej książki.

Violet Everly przez całe swoje życie była ukrywana w rozpadającym się domu rodu Everlych, była ukrywana z powodu klątwy rzuconej na jej ród. Jej matka, w pewną burzową noc, podejmuje bardzo trudną decyzję. Pozostawia córkę swoim braciom i wyrusza w długą i niebezpieczną podróż, której celem ma być złamanie klątwy. Przez lata jeden członek ich rodu był zabierany przez tajemniczą Penelope, teraz nadszedł czas na matkę Violet. Z chwilą, w której Violet dowiaduje się o klątwie i o tajemniczych kluczach, które mogą przenosić w różne miejsca, podejmuje decyzję, że nie chce się już ukrywać i wyrusza w podróż jak jej matka. Jej celem też jest próba ochrony najbliższych.

Tym razem spytam się was, czy zdarzyło się wam, że bohaterowie książki, bardzo wam się nie podobali, jednak coś innego w książce było na tyle fajne, że powieść ostatecznie wam się podobała?
 Nie raz zdarzyło mi się trafić na taką książkę, której fabuła była na tyle wciągająca, że zapominałam o kiepskich bohaterach, zapominałam o niedociągnięciach, jedynie przy pisaniu recenzji, przypominałam sobie wszystkie aspekty powieści, które mi się nie podobały. Wtedy właśnie rodził się we mnie konflikt, jak ocenić coś, co mi się tak podobało, a zarazem nie. Pewnie zastanawiacie się, co w końcu mi się podobało w tej historii. Sam pomysł na fabułę był świetny. Nie wszystko było dokładnie opisane, dlatego niekiedy się gubiłam, jednak pomysł na podróże między światami i wymiarami był genialny.  Tajemniczy rewerit również mnie zaintrygował, jednak co z tego, jak autorka nie zagłębiła się jakoś w tych aspektach swojej powieści, co miała. Wolała skupić się nad rodzącym sie uczuciem między swoimi nijakimi bohaterami. Na plus trzeba tez zaliczyć antagonistkę, Penelope była dopracowana w każdym szczególe, jej brutalność, jej tęsknota, jej chęć mordu, to wszystko złożyło sie na coś, co warto zapamiętać z tej książki. Jak skończyłam tę powieść, zastanawiałam się, czy mam ochotę na jakąś dalszą historię. Myślę, że autorka mogłaby pociągnąć jeszcze tę historię, mogłaby nam pokazać te inne światy, mogłaby pokazać nam pracę uczonych, mogłaby nam wiele więcej pokazać. Jednak z drugiej strony, myślę, że to jak się skończyła historia, jest wystarczające.
Wystarczające na książkę, którą się przeczyta, przy której się można dobrze bawić i o której można zapomnieć. Nie wstrząsnęła mną, nie zapadła jakoś w pamięci, jednak polecam wam ją, może wy wyniesiecie więcej pozytywów z niej niż ja. Dziękuję bardzo wydawnictwu Jaguar za książkę do recenzji.

Trafiliście kiedyś na książkę, którą można było opisać, że była "o wszystkim i o niczym”? 

Mam mętlik w głowie po lekturze "Miasta gwiezdnego pyłu" Georgii Summers, liczyłam na coś spektakularnego, coś nowego, coś innego, coś ciekawego, a dostałam coś, co mi się podobało, a...

Rozwiń

Zwiń

Kiedyś się zastanawiałam, czy mam swój typ “ulubionego bohatera książki”, już wtedy obstawiałabym wszelkiego typu “babcie”. Wiecie, chodzi mi o miłe i kochane starsze panie, które potrafią swoim ciętym językiem postawić do pionu najgorszego bandytę. Taka do rany przyłóż i “pokaż, któremu mam przyłożyć”. Dlatego po przeczytaniu opisu najnowsze książki Marty Kisiel “Mała draka w fińskiej dzielnicy”, wiedziałam, że nie oprę się tej książce. Uwielbiam humor autorki, a że miałam wiele spraw na głowie, przez które się bardzo stresowałam, komedia spod pióra autorki to był strzał w dziesiątkę. Ile ja się przy niej śmiałam, ile razy biegłam do mamy opowiedzieć kolejny śmieszny fragment książki, a nawet otarłam jedną łezkę na samym końcu. Od razu mogę wam powiedzieć, że jeśli potrzebujecie książki, która oderwie was od życia codziennego, która wciągnie was i zapewni wam świetną zabawę podczas lektury, to jest to książka dla was.
Nie mamy do czynienia tym razem z komedia kryminalną, lecz z komedią z wątkami fantastycznymi, nie będę wam za dużo zdradzać, ale myślę, że nie zawiedziecie się i to, co można oczekiwać od takiej lekkiej historii, to otrzymacie.

Kto może skrywać najwięcej tajemnic? Oczywiście, że babcie!
Sława Żmijan wraca do rodzinnego miasteczka, do dzielnicy, w które spędziła wiele szczęśliwych lat jako dziecko, w otoczeniu ukochanej babci i przyjaciół. Nie czuje się dobrze z faktem, że wraca do domu rodzinnego, ponieważ nie wraca z powodów, które napawałyby ją dumą. Czuje, że jedyne co udało się jej w życiu to nie upaść po kolejnych porażkach, które ją spotkały. Dlatego wraca do domu z jednym plecakiem do Starego Deszczna, do fińskiej dzielnicy, do babci.
No nie tak do końca do babci, bo jest jedna sprawa, która wydaje się Sławie niepojęta. Przyjaciele z dzieciństwa próbują Sławie wmówić, że jej ukochana babcia nie żyje, ale to nie może być prawda, przecież z nią rozmawiała, prawda?

Rosół z lubczykiem, czy bez?
Czy krwiożercze kiwi, może być niebezpieczne?
Czy gadający chodnik, to powód do udania się do psychiatry?
A co powiecie na babcie, które nie żyją, lecz gotują bigos?
Na te wszystkie pytania znajdziecie odpowiedź w najnowszej książce Marty Kisiel “Mała draka w fińskiej dzielnicy”. Pomysł na połączenie komedii z elementami fantastyki to był genialny ruch ze strony autorki. Mam ogromną ochotę na kolejny tom z tej serii, jednak autorka zakończyła książkę w taki sposób, że nie wiem, czy mogę na coś liczyć.
Długo przekonywałam się do twórczości naszych rodzimych autorów, jednak gdy się przełamałam i zaczęłam sięgać po kolejne książki, to nie zawiodłam się na nich i byłam wciągana w kolejne fantastyczne historie. Do tego muszę przyznać, że jeśli chodzi o komedie, to Marta Kisiel wiedzie prym w tym gatunku, bo kto mógłby wymyślić historię o pięciu babciach, które w dobrzej wierze, założyły Sabat. A za krwiożercze kurduple to mogłabym ukochać autorkę, uwielbiam je, no ludzie, to super pomysł był, by je dodać. Małe, dzikie, niebezpieczne kiwi.
Mam jednak jeden problem z tym tytułem. Czemu on się skończył? Ja chcę więcej.
A tak na poważnie, nie mam do czego się przyczepić. Historia-złoto, poziom humoru-genialny, bohaterowie-świetnie wykreowani. Czego by chcieć więcej?
Pod otoczką humoru, dostaliśmy jeszcze wiele wartościowych przesłanek. Widzimy, jak silna może być przyjaźń, nawet w obliczu straty kochanych osób. Autorka też poruszyła temat dorosłości i tego jak może ona być trudna dla niektórych, jak może przytłaczać i tłamsić. Wszystko ze sobą idealnie współgra i powoduje, że historia otula nas niczym kocyk, rozbawiając czytelnika tak często, że może od tego rozboleć brzuch.
Bardzo wam polecam ten tytuł i zachęcam do sięgnięcia też po audiobook, ponieważ jest to kolejny poziom odczuwania tego wszystkiego, co ta książka w sobie skrywa. Dziękuję bardzo wydawnictwu Mięta za książkę i zapraszam was na rozdanie, ponieważ dzięki uprzejmości wydawnictwa, mam jeden egzemplarz dla was.

Kiedyś się zastanawiałam, czy mam swój typ “ulubionego bohatera książki”, już wtedy obstawiałabym wszelkiego typu “babcie”. Wiecie, chodzi mi o miłe i kochane starsze panie, które potrafią swoim ciętym językiem postawić do pionu najgorszego bandytę. Taka do rany przyłóż i “pokaż, któremu m...

Rozwiń

Zwiń

Co powiecie na młodzieżowy horror?
Nie lubię horrorów, wiele lat temu czytałam sporo książek z tego gatunku, filmów również wiele obejrzałam i nie ruszały mnie. Obecnie boję się własnego cienia, dlatego omijam wszystkie książki, które mogą być straszne. Mam nadzieję, że po lekturze “Grzechotu” to się zmieni i w końcu znów będę sięgać po powieści grozy.
Jednak książka, którą chcę wam przedstawić, jest wizualnie przepiękna, dopracowana w każdym szczególe i przyznaję, że nie tylko pięknie będzie się prezentować na półce ale również wciągnie w swoją historię już od pierwszej strony. “Grzechót” Macieja Lewandowskiego został wydany nakładem wydawnictwa Mięta, książka otrzymała barwione brzegi wraz z twardą oprawą, która po prostu zachwyca.
Jest to historia o dziecięcej ciekawości, o leniwym lecie, które zamienia się w walkę o przetrwanie, jest to również historia o przyjaźni, która postawiona przed obliczem śmierci, tylko się bardziej umacnia.


Tajemnica sprzed lat, upalne lato i ciekawość nudzącego się młodego chłopaka imieniem Jakub, doprowadziła go do starej szopy, w której znajduje się bardzo stare i zniszczone auto. Auto owiane wieloma tajemnicami i legendami, auto, którym było straszone nie jedno dziecko. Czarna Wołga stoi w szopie, bez kół, otoczona dziwną aurą i zapachem. Jakub przez przypadek rani się, a jedna kropla krwi budzi do życia dawno zapomniane upiory, które po raz kolejny, chcą siać strach w okolicy. Jakub nie wie, że ta jedna kropla krwi i ta jedna pamiątka z tej szopy, może doprowadzić go do walki o swoje życie. To, co obudził, nie nasyciło się jego krwią, chce jej więcej i nie nasyci się nią tak szybko, dlatego wyrusza na polowanie.


Jak byłam małym brzdącem, to straszono mnie różnymi historiami, bylebym tylko była grzeczna, czy to Babą Jagą, czy złą czarownicą, a nawet Czarną Wołgą bez klamek, która mnie porwie, jak nie będę siedziała spokojnie. Jednak powiedzmy sobie szczerze, co byśmy zrobili, jakby te historie okazały się prawdziwe?
Maciej Lewandowski właśnie jedną z tych historii opowiadanych przy rodzinnych stołach na Kaszubach, wskrzesił i opowiedział w całkiem nowy i ciekawy sposób. Nie chcę wam za dużo zdradzać, jednak nie mogę nie wspomnieć, że to historia o upiorach żądnych krwi, mogę się nawet pokusić o stwierdzenie, że w tej powieści występują swego rodzaju wampiry. A jak wiecie, lub nie, ja kocham historie o wampirach i właśnie w taki sposób odbieram tę historię. Jakbym miała w głowie cały czas “Horror” pewnie ciężko byłoby mi ją skończyć, jednak myśląc o niej, jako o książce fantastycznej o wampirach, już miałam inne podejście do niej.
Autor w genialny sposób buduje napięcie, udało mu się kilka razy przyprawić mnie o dreszcz niepokoju. Zazdroszczę wszystkim nastolatkom, którzy będą mogli po raz pierwszy wejść w ten świat z dreszczykiem. Co do tego dreszczyku, spodziewałam się czegoś bardziej porażającego. Po pierwszych stronach, które mnie wciągnęły i doprowadziły do kilku dreszczy, które przeszły po kręgosłupie, doszłam do tego, że już nie wzbudzała we mnie aż takich emocji ta historia. A szkoda, bo miała potencjał na naprawdę dobry horror. Jednak nie mogę powiedzieć, że była zła, była dobra i wciągająca, świetnie się przy niej bawiłam i chcę więcej takich historii.
Jeśli zastanawiacie się, czym jest tytułowy Grzechot, to polecam wam sięgnąć po książkę, ponieważ już na samym początku autor to wyjaśnia, a że nazwa pochodzi z kaszubskiego, to mogę się pochwalić, że jako rodowita Kaszubka nauczyłam się nowego słowa :)
Myślę, że mogę zakwalifikować książkę jako historię z dreszczykiem, idealną na letnią lekturę, którą można później opowiadać podczas ogniska w lesie, czyli w skrócie historia opowiedziana przez autora jest bardzo klimatyczna, a okładka i barwione brzegi to tylko świetny dodatek do niej. Dziękuję bardzo wydawnictwu Mięta za książkę.

Co powiecie na młodzieżowy horror?
Nie lubię horrorów, wiele lat temu czytałam sporo książek z tego gatunku, filmów również wiele obejrzałam i nie ruszały mnie. Obecnie boję się własnego cienia, dlatego omijam wszystkie książki, które mogą być straszne. Mam nadzieję, że po lekturze “Grzech...

Rozwiń

Zwiń

Góry czy morze?
U mnie zawsze wygrywa morze, ponieważ to nad nim się wychowałam. W każdej wolnej chwili mogłam przejść się z rodziną nad zatokę lub nad morze. Najmilsze wspomnienia z dzieciństwa to zawsze jest szum wzburzonego morza.
Dlatego nie mogłam przejść obok cyklu Pajęczyna czasu Jagny Rolskiej, nie tylko ze względu na morze ale również na wspomniane miejscowości w nim. Półwysep Helski na zawsze pozostanie w moim sercu, a teraz po lekturze dwóch tomów tego cyklu, jestem pewna, że spacery po plaży będą miały swoją tajemniczą i magiczną otoczkę. Nie będę w stanie patrzeć tak samo na Jastarnię, Hel, czy Kuźnicę, mam zamiar z babcią porozmawiać o “Klątwie Kani” i “Śpiewie Morzycy”, ponieważ autorka zawarła w nich wiele faktów z historii Półwyspu, ubierając je w magiczna otoczkę.

Gina ucieka ze średniowiecznego Helu dosłownie w ostatniej chwili. Nie powraca do swoich czasów, jednak przenosi się do 1899 roku. Dla Giny, która dobrze zna historię Helu, odnalezienie się w tych czasach nie przysparza większego problemu, jednak Markus, który przemierzył czas wraz z ukochaną, zna tylko średniowiecze i to jemu jest ciężej się odnaleźć. Role się odwracają, to Gina zajmuje się walecznym piratem i to ona pokazuje mu Hel i okoliczne miejsca. Hel staje się coraz bardziej znany, a wszystko przez nadmorskie uzdrowisko, które przyciąga wiele zamożnych osób, z różnych zakątków Polski. Młoda podróżniczka w czasie wraz ze swoim piratem zamierza ukryć się w Krusfeldzie, by zebrać się w sobie i obmyślić plan co teraz zrobić. Los stawia na ich ścieżce księdza z Jastarni, który oferuje im swoją pomoc i pracę dla Giny. Jednak letnie sztormy przyniosły nie tylko wiatr i wzburzone morze, przywiały również kłopoty.

Pamiętam jak rok temu zachwycałam się pierwszym tomem cyklu Pajęczyna czasu “Klątwa kani” Jagny Rolskiej. Nie mogłam się doczekać chwili, w której będę mogła się zatopić w kontynuacji tej historii. W chwili, gdy dostałam “Śpiew morzycy” w swoje ręce nie mogłam przestać się ekscytować i wyczekiwałam chwili, by zacząć ją czytać. Szczerze nie interesowałam się informacjami, jakie krążyły wokół książki, ponieważ chciałam sama do wszystkiego dojść i odkryć, dlatego teraz, świeżo po lekturze, jestem bardzo zadowolona ale również i lekko skołowana. W tym tomie było tak dużo informacji podanych, że aby nic nie przegapić, powracałam do niektórych rozdziałów i czytałam je po raz drugi.
Żałuję jednego, że nie robiłam notatek, jednak nie będę rozpaczać, przed premierą trzeciego tomu, będzie sposobność przeczytać ten wspaniały cykl po raz kolejny.

Robicie notatki podczas czytania?

Po pierwszym tomie spodziewałam się ekscytującego romansu z podróżami w czasie w tle, jednak po tym tomie, jestem pewna, że autorka chce nam o wiele więcej przekazać i nie jest to tylko historia Półwyspu Helskiego. Historia, wierzenia, podania, legendy, wszystko zostało w mistrzowski sposób zmieszane z pomysłem na fabułę i świetnie wykreowanym romansem i genialnymi bohaterami. A po wymieszaniu tego wszystkiego otrzymałam przejmująca i ekscytująca lekturę, przy której się świetnie bawiłam.
Bohaterowie tej książki to prawdziwe perełki, dosłownie każdy z nich jest kimś, kogo warto poznać i zapamiętać, każdy ma swoją historię, która w jakiś sposób łączy się z historią innych, dając nam wskazówki, by odkryć prawdę. Jednak wydaje mi się, ona tak zawiła, że nie uda mi się ją odkryć tak szybko.
Pierwszy tom był pełen wartkiej akcji, nadając tempo fabule, za to w drugim tomie odrobinę zwolniliśmy, jednak nie za bardzo, by nie zanudzić czytelnika. Autorka skupiła się bardziej we wprowadzenie go w ten magiczny aspekt książki. Odkryjemy kilka tajemnic, znów staniemy oko w oko z czarną morzycą, kania znów zamiesza w czasie, a Szaliniec będzie znów chciał rządzić morzem, a temu wszystkiemu będzie się przyglądała Gina, lecz nie tylko przyglądała, tym razem wkroczy do akcji i stawi czoło temu wszystkiemu.
Jestem zachwycona pomysłem i wykonaniem tej książki i już z utęsknieniem wyczekuję kolejnego tomu, nie wiem, jak uda mi się wytrwać kolejne miesiące bez informacji o trzecim tomie. Za możliwość poznania tej historii dziękuję bardzo wydawnictwu MIęta.

Góry czy morze?
U mnie zawsze wygrywa morze, ponieważ to nad nim się wychowałam. W każdej wolnej chwili mogłam przejść się z rodziną nad zatokę lub nad morze. Najmilsze wspomnienia z dzieciństwa to zawsze jest szum wzburzonego morza.
Dlatego nie mogłam przejść obok cyklu Pajęczyna czasu Ja...

Rozwiń

Zwiń

Zauważyłam, że ostatnio zrobiły się modne książki o smokach, co myślicie na ten temat ?

Uwielbiam smoki w książkach, a wszystko się zaczęło od pewnej wywerny, która zawsze gościła w mojej wyobraźni jako Szczerbatka z bajki "Jak wytresować smoka". Co powiecie na smoki, które mogą zmieniać swoją postać, w jednej chwili są potężna i krwiożerczą bestią, a za chwilę zamieniają się w ludzką postać? Ja jestem jak najbardziej na tak. Dlatego sięgnęłam ostatnio po ostatni tom cyklu Słowodzicielka, czyli "Słowalkiria" Anny Szumacher.

Autorka przygotowała nam prawdziwy rollercoaster emocji, nie będziecie się przy niej nudzić, to jest pewne, praktycznie cały czas akcja pędzi, nawet jak tylko towarzyszymy bohaterom w ich wędrówce. Cały czas coś się dzieje, a bohaterowie próbują się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Cyjan już nie jest tylko autorką powieści, w której się właśnie znajduje, jest również świeżo poślubioną..... Wdową, do tego .... Królową?

Ciężko połapać się we wszystkim, jednak na ratunek pędzi nam sama autorka, która przygotowała krótki spis postaci, który z tomu na tom się powiększa, oraz dostajemy spis najważniejszych rzeczy, które działy się do tej pory w poprzednich tomach. Do akcji wkraczamy dosłownie od razu, autorka bez żadnej przerwy wrzuca nas tam, gdzie skończyliśmy poprzedni tom. Cyjan wędruje po krainie, którą sama stworzyła, pisząc swoją książkę, jest zła, zrozpaczona, roztrzęsiona i zdeterminowana.
Cały czas rozmyśla jakim cudem znalazła się w tym miejscu, w którym jest, jakim cudem to ona jest teraz królem. Wędruje w znanym sobie kierunku, jednak nie wie, że inni bohaterowie jej powieści, również zmierzają w pewnym kierunku, kto wie, może okaże się, że w końcu znów ich drogi się skrzyżują. Na horyzoncie znów pojawia się Hidra, który okazuje się całkiem "dobrym" towarzyszem podróży. Jednak to właśnie on, tyle razy próbował ją zgładzić, przez co ciężko jej zaufać skrytobójcy. Po tym tomie, w końcu się wszystko wyjaśni i dowiemy się, czy Cyjan w końcu znajdzie drogę do domu.

Przez ostatnie kilka dni czasu na książkę miałam jak na lekarstwo, dlatego tak opornie idzie mi czytanie, jednak po wyleczeniu kaca książkowego, każda kolejna powieść mnie wciągała w swoje odmęty. Byłam pewna, że nie jestem jeszcze gotowa na wielowątkową historię, jednak się myliłam, to właśnie ta wielowątkowa historia pozwoliła mi nabrać “wiatru w żagle”, a mowa tu o “Słowalkirii” Anny Szumacher.
Wolicie wielowątkowe książki, czy jednak wolicie śledzić jeden a konkretny wątek w książce?
U mnie jest to różnie, niekiedy wolę książkę, na której muszę się skupić bardziej i wtedy śledzę z przyjemnością każdy wątek. Jednak zdarzają się mi takie dni, że nie mam sił na skupianie się na poczynania wielu bohaterów i wybieram jednowątkowe książki.
W drugim tomie Słowotwórczyni trochę się gubiłam w śledzeniu poczynań tylu bohaterów. Jednak to trzeci tom pozwolił mi rozeznać się, dokładnie kto jest kim i gdzie każdy zmierza.
Nie podobało mi się jedynie jak mało Agniego i Jorda było, ich zakończenie też było dość oschłe, jednak naprawdę liczę, że autorka pisząc słowo koNIEc w ten sposób, dała nam znak, ze może coś jeszcze kiedyś powstanie. Może dowiemy się gdzie trafiła Cyjan,albo jak żyje się naszemu ulubionemu zabójcy. Kto wie, co przyniesie przyszłość.
Nie mogę zapomnieć o humorze, który po raz kolejny dominował w tej historii, uwielbiam autorkę za niego. Ta książka nie tylko poprawiała mi humor, ale również dzięki niej miałam ochotę na kolejne, co ostatnio nie zdarzało mi się za często.
Jeśli macie ochotę na kawał świetnej, fantastycznej historii, to Słowodzicielka jest dla was. Nietuzinkowy pomysł na fabułę to nie jedyny plus tego cyklu, spora dawka humoru i smoki, oj tak smoki to coś, co jest ogromnym plusem tej historii. Jak widzicie, plusów jest sporo, więc nie powinniście tracić czasu, sięgnijcie po książki Anny Szumacher i dajcie się porwać przygodzie. Dziękuję bardzo wydawnictwu Mięta, za możliwość poznania tej niesamowitej historii.

Zauważyłam, że ostatnio zrobiły się modne książki o smokach, co myślicie na ten temat ?

Uwielbiam smoki w książkach, a wszystko się zaczęło od pewnej wywerny, która zawsze gościła w mojej wyobraźni jako Szczerbatka z bajki "Jak wytresować smoka". Co powiecie na smoki, które mog...

Rozwiń

Zwiń

Ile dajecie szansy danej serii?
Porzucajcie serię już po pierwszym tomie?
Czy może czytacie kolejne, by sprawdzić, czy coś się zmieniło?
Ja zdecydowanie daje kolejną szansę, ponieważ jestem dość upartym człowiekiem i muszę dokończyć historię, którą już zaczęłam. Tak właśnie było z Sagą o złotej niewolnicy Raven Kennedy. Pierwszy tom nie przypadł mi do gustu, wydawało mi się, że nie był to czas na nią, jednak z perspektywy czasu, raczej chodziło mi o samą Auren, strasznie irytowała mnie swoim zachowaniem. W drugim tomie było już o niebo lepiej, Auren spuszczona ze smyczy była bardziej znośną postacią, dlatego niezwłocznie sięgnęłam po trzeci tom, czyli "Gleam". Po tej książce utwierdziłam się w przekonaniu, że niekiedy warto dążyć do końca, ponieważ może być niekiedy tylko lepiej i lepiej. A im bardziej Auren zaczyna pokazywać pazurki, tym bardziej się wciągam w historię.
Książkę rozpoczynamy dokładnie w tym samym momencie, w której zostaliśmy pozostawieni na końcu "Glint". Autorka od razu wrzuca nas w wir wydarzeń, jednak nie czułam się w nim zagubiona, od razu załapałam, gdzie jestem i co się wydarzyło. Auren dowiaduje się prawdy o królu Czwartego królestwa, boli ją bardzo, że kolejna osoba ją okłamała, przez to co udało się zbudować w ich relacji, rozpada się, jednak Auren musi się zmierzyć z kolejnym problemem, jakim jest Midas, znów chciał ją zamknąć w klatce, znów chciał ją pozbawić wolności "dla jej dobra", znów umiejętnie lawirował wśród słów, by wpędzić ja w poczucie winy. Jednak Midas nie wie, że Auren w końcu obudziła się pewniejsza siebie, że chce walczyć "dla siebie", że nie może już tak łatwo nią manipulować, że nie ma nad nią już władzy. Jednak czy aby na pewno?

Miałam ostatnio mały zastój czytelniczy, dosłownie męczyłam się czytaniem, próbując wydusić z dnia choćby kilka minut na czytanie. Jednak, gdy sięgnęłam po "Gleam" nie zauważyłam kiedy ją skończyłam, a mówię wam, jest to bardzo przyjemny grubasek. Oczywiście miałam od razu ochotę na więcej, jednak w kolejce czekają kolejne świetne historie. Jak widać, dobrą książką może wyrwać z największego zastoju, nawet jak brak czasu na książkę. Spotkaliście się kiedyś, z tym że książka, wyrwała was z zastoju czytelniczego, mimo że nie wierzyliście w nią?
Nie spodziewałam się, że historia, która od samego początku wzbudzała we mnie różne emocje i nie mogłam się zdecydować, czy podoba mi się, czy raczej nie za bardzo, tak bardzo mnie wciągnie i wyrwie mnie z zastoju. Jak widać, niekiedy warto dać szansę książkom, które nie porwały nas od samego początku.
Wiecie, co wyróżnia ten tom od poprzednich? Przemiana Auren, w końcu dziewczyna pokazuje pazurki, w końcu znajduje w sobie siłę, by sprzeciwić się Midasowi i w końcu znajduje kogoś, kto jest w stanie stanąć ramię w ramię z nią do walki. Trochę długo zajęła ta przemiana Auren, jednak jak się dokonała, to była spektakularna. Od ślepo zakochanej, zranionej dziewczyny, po pewną siebie i swoich wyborów kobietę, taką drogę przeszła Auren.
Ten tom Sagi o złotej niewolnicy był o niebo lepszy niż poprzednie, nie tylko za sprawą Auren, którą w końcu można lubić ale też dzięki Ripowi, który skradł moje serce. Uwielbiam jak zachowuje się wobec “Złotej rybki”, zostawia jej przestrzeń, możliwość podejmowania własnych decyzji, a zarazem chroni ją.
Dostaliśmy całe rozdziały z różnych perspektyw, dzięki nim możemy spojrzeć całościowo na całą historię. Zagłębiamy się również w przeszłość Auren, autorka ukazuje nam, jak była ona ciężka i przez co tak bardzo się związała i dosłownie uzależniła od Midasa.
Jestem bardzo ciekawa kolejnego tomu i nie mogę się go doczekać. Dziękuję bardzo wydawnictwu Muza za możliwość dalszego towarzyszenia Złotej niewolnicy w jej drodze do wolności.

Ile dajecie szansy danej serii?
Porzucajcie serię już po pierwszym tomie?
Czy może czytacie kolejne, by sprawdzić, czy coś się zmieniło?
Ja zdecydowanie daje kolejną szansę, ponieważ jestem dość upartym człowiekiem i muszę dokończyć historię, którą już zaczęłam. Tak właśnie było z Sagą ...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie historie o wampirach?
A może wolicie historie o wiedźmach?
A co powiecie na połączenie historii tych dwóch magicznych postaci?

Ja jestem bardzo na tak, dlatego sięgnęłam po "Opowieści z bagien. Zaśpiewaj dla mnie" Magdaleny Kwiecień. Ta historia jest niesamowita, z muzyką w tle, z magią i wampirami, które są przedstawione w tak inny sposób, niż do tej pory zostało nam przedstawione. Potężne klany wiedźm, które praktycznie trzymają cały świat magiczny w ryzach, a na pewno już trzymają wampiry z dala od swoich osad i klanów. Autorka miała genialny pomysł na ukazanie nowo przemienieni onego wampira, tak zwanego Odmieńca jako słabą istotę, która bez pomocy nie poradzi sobie z przemianą. Pokazała nam też, jak silne są wiedźmy, ich magia jest potężna i młody wampir nie jest dla nich żadnym zagrożeniem. Wątek walki wiedźm z wampirami został trochę potraktowany po macoszemu, trochę omówiony, jednak brakowało mi większego rozwinięcia tego wątku, a najlepiej by było, jakby została przedstawiona jakaś epicka walka między wiedźmami a wampirami. Mam dużą nadzieję, że to jeszcze otrzymamy w kolejnym tomie. Walkę dostaliśmy, jednak to była walka między wiedźmami, może i spektakularna, jednak liczyłam na coś więcej.

Głównymi bohaterami tej historii jest Dawid i Kostroma. On to gwiazda rocka, szalony, rozchwytywany, sławny i lubiący kobiety i używki tak bardzo jak muzykę. Ona to wiedźma, która odbiega od kanonu piękna, ruda, puszysta, do tego wiedźma, która żyje na uboczu, starając się pomagać ludziom. Pewnie zastanawiacie się, jak mogły się zetknąć ich drogi. Ani mogły, nie wiadomo czy to za sprawą przeczucia, czy przeznaczenia, jednak doszło do ich spotkania, jednak było one tak przerażające i tragiczne w skutkach, że pozostanie ono na długo w pamięci. Życie, które znał do tej pory Dawid, się skończyło, teraz pozostaje mu egzystować na łasce Kostromy.

Sięgacie po książki z polecenia znajomych? Ja mam kilka osób, które znają mnie na wylot i zawsze polecają mi książki, które trafiają w moje gusta. Tak było i tym razem, Luiza vaconafa poleciła mi “Opowieści z bagien. Zaśpiewaj dla mnie” Magdaleny Kwiecień i jak zawsze sięgnęłam po nią w ciemno. Może już wiecie, że nie czytam opisów, więc można powiedzieć, że ufam Luizie bezgranicznie, ponieważ nie wiedziałam czego się spodziewać. Jednak szybko się przekonałam, że książka jest stworzona dla mnie, uwielbiam wampiry i historie o wiedźmach.
A wiecie, co jeszcze lubię? Książki z głębszym sensem. Niekiedy ciężko mi go znaleźć, jednak w przypadku tej książki, po lekkim naprowadzeniu, wiem, że siła, moc i potęga wiedźm nie jest przypadkowa. Autorka ukazała nam wiedźmy jako niezwyciężone istoty, które nie lękają się niczego, które są w stanie wytrzymać naprawdę wiele. Za to wampiry są ukazane w całkiem odmienny sposób. Przyzwyczaiłam się, że to one są bardziej mordercze i niezwyciężone, dlatego na początku nie mogłam zrozumieć, czemu autorka przedstawia ich w taki sposób. Jednak po głębszym przemyśleniu, wydaje mi się, że chciała nam pokazać siłę kobiet, że to w nich drzemie prawdziwa, pierwotna moc.
Książka jest oparta nie tylko na wątku fantastycznym, jest jeszcze wątek romantyczny, który wydaje mi się bardzo istotny w książce. Z przyjemnością obserwowałam rodzące się uczucie głównych bohaterów i bardzo mi się podobało, że to właśnie jakaś nić przeznaczenia ich powiązała, by razem mogli stworzyć coś wielkiego.
Trochę przeszkadzało mi tempo wydarzeń pod koniec książki. Czułam się jak w rollercoasterze, nie tylko emocjonalnym, bo muszę przyznać, odczuwałam naprawdę wiele pod koniec, ale też czułam się wciągnięta w wir wydarzeń, który pędził i przeskakiwał.
Świat, który stworzyła autorka, jest dopracowany w każdym szczególe, wszystko się klarownie wytłumaczone, nie można czuć się zagubionym. Hierarchia wśród wiedźm jest przedstawiona w bardzo przejrzysty sposób, tak samo jak proces przemiany Odmieńca w wampira. Ułatwia to czytelnikowi rozeznanie w nowej historii.
Dziękuję bardzo wydawnictwu Vibe za możliwość poznania tej niesamowitej historii.

Lubicie historie o wampirach?
A może wolicie historie o wiedźmach?
A co powiecie na połączenie historii tych dwóch magicznych postaci?

Ja jestem bardzo na tak, dlatego sięgnęłam po "Opowieści z bagien. Zaśpiewaj dla mnie" Magdaleny Kwiecień. Ta historia jest niesamowita, z mu...

Rozwiń

Zwiń

Kocham koty! To jedno zdanie powtarzam najczęściej, jak ktoś się mnie pyta co lubię. Mimo że to bardzo charakterne stworzenia, to nie wyobrażam sobie słodszych zwierzaków, nawet jak syczą, czy mnie gonią, by ugryźć. W podstawówce uwielbiałam rysować ołówkiem, jakieś 15 lat temu ostatni raz bawiłam się węglem i coś tam narysowałam, jednak ciągle mi było brak tych brudnych palców od węgla i ołówka, zazdrościłam znajomym, że nadal rysują i się rozwijają, dlatego zdecydowałam się, że z przyjemnością sięgnę po poradnik dotyczący rysunku. Dokładnie chodzi mi o poradnik od Wydawnictwa Publicat “Koty Kawaii. Naucz się rysować krok po kroku” Olive Yong, miałam zamiar połączyć chęć powrotu do rysowania i miłość do kotów. 

Znacie określenie Kawaii? W języku japońskim oznacza “słodycz”, właśnie takie jest 75 kotków, które możecie się nauczyć się rysować dzięki temu poradnikowi. Mam kilka swoich ulubieńców i jeden był dla mnie wyzwaniem, ponieważ nie był pokazany każdy krok jak go narysować. A wiecie czemu? Ponieważ był jedną z grafik oddzielającą kategorie kotków. A jakie można znaleźć kategorie? Mamy tu: Smacznego! Czyli kotki ukryte pod postacią pysznego jedzonka, mamy również kocie przebieranki i kocia ciekawość. Jednak oprócz całych kotków w stylu kawaii, mamy krótkie i przejrzyste poradniki jak pokolorować kotki albo dopasować minkę lub emocję do kotka. Na ostatnich stronach znajdziecie kolorowanki, pewnie znajdzie się niejeden fan kolorowanek. 

Ja trochę rysowałam w swoim życiu, raz lepiej, raz gorzej, jednak przyznaję, że ten poradnik stał się hitem moich dzieci, od samego początku podkradali mi książkę, by narysować swoje ulubione kotki i były bardzo zawiedzione, że nie ma tu, wystarczającej ilości podobizn naszego Rudego :) Polecam ten poradnik, jako odskocznię od szarego życia, w którym brak trochę słodyczy, polecam ją dzieciom i dorosłym, polecam ją przede wszystkim fanom kotów i kawaii, jest to idealne połączenie. Poradnik jest stworzony w bardzo przejrzysty i przystępny sposób, a jego format pozwala go zabrać do torebki, czy plecaka. Pewnie jeszcze nieraz go użyję i będę rysować słodkie kotki razem z moimi dziećmi. Dziękuję bardzo wydawnictwu Publicat za możliwość zrecenzowania tego poradnika. 

Kocham koty! To jedno zdanie powtarzam najczęściej, jak ktoś się mnie pyta co lubię. Mimo że to bardzo charakterne stworzenia, to nie wyobrażam sobie słodszych zwierzaków, nawet jak syczą, czy mnie gonią, by ugryźć. W podstawówce uwielbiałam rysować ołówkiem, jakieś 15 lat temu ostatni raz...

Rozwiń

Zwiń