Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Maciej Newman niedawno zareklamował mi swoją debiutancką książkę pod tytułem Objawienie. Ponieważ debiutów się nie boję i z dumą firmuję wyzwanie #polskafantastykafajnajest, postanowiłam podjąć rękawicę i przystąpiłam do lektury tej ciekawie zapowiadającej się historii.

Poznaj tajemnice świata…
Spokojne życie Falibora w jednej chwili runęło jak domek z kart.
Nieoczekiwany atak najeźdźców sprawia, że ochronna bańka, w której tkwił do tej pory, nagle pęka, a on sam okazuje się zupełnie nieprzygotowany na konfrontację z okrutnym światem. Niespodziewanie pomaga mu w tym pewien mistyczny stwór…

Również księżniczka Imperium, Infryd, wkrótce stanie oko w oko z niebezpieczeństwami, jakich do tej pory nie była w stanie sobie nawet wyobrazić. Skończyła właśnie 30 lat i jest pełnoletnią Welendorką. Zgodnie ze swym życzeniem urodzinowym, może w końcu zobaczyć Slavikaena – człowieka, który został zamknięty w najpilniej strzeżonym więzieniu.

Zarówno Falibor, jak i Infryd, nie zdają sobie sprawy, że już wkrótce ich świat zadrży w posadach. Niebezpieczeństwo czyha wszędzie, a oni będą musieli wziąć los w swoje ręce, by się z nim zmierzyć…

Ciekawy świat.
„Za szybko to wciągam.”

To była moja pierwsza myśl podczas czytania Objawienia. Planowałam tylko krótkie zapoznanie się z książką, aby później zająć się zaplanowanymi sprawami. Jednak zanim się obejrzałam, byłam już prawie w połowie lektury.

Autor bardzo umiejętnie wciągnął mnie w swój starannie wykreowany świat, który obserwowałam oczami przedstawicieli dwóch „ras” – Falibora i Infryd.

To właśnie ta dwójka (choć bardziej Falibor) swoją odmiennością i charakterami przyciągnęła mnie do historii. Infryd na początku wydaje się typową, rozpieszczoną córeczką bogatego tatusia, ale ten początkowy obraz może być mylący. Falibor, który musi walczyć o swoje i poznać swoje moce, napędza akcję, choć jego „miękkość i nieporadność” momentami mnie irytowała, zwłaszcza kiedy popełniał te same błędy, mimo swoich ambitnych celów.

Uburdus natomiast całkowicie mnie kupił. Z niecierpliwością czekałam na potwierdzenie mojej teorii dotyczącej jego osoby, która idealnie wpasowała się w jego postać.

Podsumowując: Objawienie Macieja Newmana to udany, ciekawy debiut, który może się spodobać szczególnie miłośnikom nowych, interesujących światów i ras. Czyta się go szybko i przyjemnie, a drobne niedociągnięcia czy małe nielogiczności nie rzucają się w oczy. Jeśli macie ochotę na szybko czytającą się fantastykę, warto zainteresować się tym tytułem, szczególnie że zapowiada on obiecujący początek serii.

Polecam!

https://unserious.pl/2024/05/objawienie-maciej-newman/

Maciej Newman niedawno zareklamował mi swoją debiutancką książkę pod tytułem Objawienie. Ponieważ debiutów się nie boję i z dumą firmuję wyzwanie #polskafantastykafajnajest, postanowiłam podjąć rękawicę i przystąpiłam do lektury tej ciekawie zapowiadającej się historii.

Poznaj tajemnice ś...

Rozwiń

Zwiń

Emma Popik, to znana gdańska pisarka, która dokonała przełomu feministycznego w polskiej fantastyczne i dziś zwana jest jej królową. Jej ciekawe wizje przedstawione w krótkich formach, mają niezwykły klimat. Możecie je poznać w zbiorze Wizje Profetyczne, tom 2, który otwiera tytułowe opowiadanie Szamanka, specjalnie napisane właśnie dla tej antologii.

Dziewięć opowiadań.
Tradycyjnie nie będę streszczać wszystkich dziewięciu opowiadań zawartych w Szamanka. Wizje Profetyczne tom 2, ale pozwolę sobie przytoczyć poniżej ich tytuły.

Szamanka;
Tu i tam;
Aplikacja zaświaty;
Ja, umarły;
Balanga;
Zapytajcie umarłych;
Remanentorium;
Zerol Zwyczajny wkracza w życie;
Śluza.
Kobieco.
Podobnie jak w przypadku Szamana, antologia Szamanka. Wizje Profetyczne, tom 2 zawiera nie tylko świetnie napisane opowiadania, ale także elementy publicystyczne, fragmenty książek i polecajki OdeSFy. Nie będę omawiać wszystkich aspektów książki, jednak tradycyjnie, jak to bywa przy antologiach, chciałabym skupić się na dwóch tekstach z tego tomu.

Tekstach, które wydały mi się wyjątkowo kobiece.

Zacznę od otwierającego tomik opowiadania Szamanka, które pokazuje świat oczami kobiet. Bohaterki unikają bezsensownej przemocy i niedojrzałości, często prezentowanej przez mężczyzn, a skupiają się na propagowaniu życia, podkreślaniu dobra i łagodzeniu konfliktów, które wybuchają z powodu bezrefleksyjnego podejścia mężczyzn do rzeczywistości.

Tu i teraz to opowiadanie o kobiecie, która dzięki transowi uświadamia sobie, że jej wcześniejsze życie były tylko cieniem, a mężczyźni, z którymi była związana, nigdy nie dali jej prawdziwej miłości. Mimo to jej życie nie okazało się jałowe, gdyż wraz z pieśnią przyszło do niej uczucie, którego się nie spodziewała. Kobieta jednak nie zdecydowała się chwycić tego szczęścia i, jak wiele matek, poświęciła je, by powrócić do samotnej rzeczywistości.

"Odchodząc z tego miejsca, zrozumiałam, że miłość nie będzie mi dana, choć tak bardzo jej pragnęłam. Przyszłam na świat po prostu bez tego zapasu, nie miałam go, gdyż przez wszystkie poprzednie wcielenia wciąż jej ubywało i w końcu cała się zużyła. Odchodziłam z tego miejsca w rozpaczy, czując pustkę i brak nadziei."

Reasumując. Jeżeli nie boicie się trudnych tematów i niepokojących wizji, które zmuszą Was do głębszych przemyśleń, to koniecznie sięgnijcie po Szamankę Emmy Popik. Będziecie zachwyceni dusznym klimatem i niezwykłym piórem autorki.

https://unserious.pl/2024/05/szamanka-wizje-profetyczne/

Emma Popik, to znana gdańska pisarka, która dokonała przełomu feministycznego w polskiej fantastyczne i dziś zwana jest jej królową. Jej ciekawe wizje przedstawione w krótkich formach, mają niezwykły klimat. Możecie je poznać w zbiorze Wizje Profetyczne, tom 2, który otwiera tytułowe opowi...

Rozwiń

Zwiń

Trylogia Świętego Graala miała zakończyć się na trzech tomach, ale ostatecznie zyskała dodatkową część, ponieważ Thomas z Hookton postanowił odnaleźć również miecz świętego Piotra. Całą tę historię opisał Bernard Cornwell w powieści Łucznik.

Rok 1356.
Czarna śmierć powoli odchodzi w zapomnienie, a konflikt angielsko-francuski wybucha na nowo. Anglicy organizują łupieżcze wyprawy i plądrują południe Francji. Francuzi gromadzą wojska i sojuszników, by zmierzyć się z najeźdźcą.
Thomas z Hookton wraz z własnym oddziałem hellequinów przemierza Francję, angażując się w spory lokalnych arystokratów. Niespodziewanie hrabia Northampton nakazuje mu odnaleźć miecz świętego Piotra, który temu, kto go zdobędzie, ma zapewnić zwycięstwo w trwającej wojnie. Jednak nie tylko Thomas zamierza odnaleźć tę cudowną broń – kardynał Bessières pragnie zdobyć ją dla Francuzów.
Rozpoczyna się kolejna bezlitosna walka…

Miecz świętego Piotra.
Nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało, bo Bernard Cornwell wie, jak pisać pasjonujące powieści, ale z drugiej strony miałam wrażenie, że Łucznik to trochę słabszy, wręcz zbędny dodatek do fantastycznej serii.

Dodatek, który wydawał się powtarzać schemat z Trylogii Świętego Graala, zmieniając jedynie artefakt, który Thomas z Hookton musi odnaleźć.

Oczywiście, cała otoczka akcji jest stworzona tak, jak można się spodziewać po Cornwellu: realistycznie, brutalnie, bez zbędnego pudrowania rzeczywistości. Bitwy i potyczki są opisywane z pasją i precyzją. Jednak mój problem polegał na tym, że znając poprzednie powieści, łatwo przewidywałam, co dokładnie się wydarzy. ;)

Podsumowując, mimo moich drobnych zastrzeżeń, powieść jest świetna i czyta się ją doskonale. Dlatego polecam ją szczególnie fanom literatury historycznej, bo każde spotkanie z Thomasem z Hookton to prawdziwa gratka. :)

https://unserious.pl/2024/05/lucznik/

Trylogia Świętego Graala miała zakończyć się na trzech tomach, ale ostatecznie zyskała dodatkową część, ponieważ Thomas z Hookton postanowił odnaleźć również miecz świętego Piotra. Całą tę historię opisał Bernard Cornwell w powieści Łucznik.

Rok 1356.
Czarna śmierć powoli odchodzi w zapom...

Rozwiń

Zwiń

Moje uwielbienie dla rudej Anki, które odżyło dzięki nowemu, znakomitemu tłumaczeniu Anny Bańkowskiej, ma się całkiem dobrze. Tym bardziej, że w moje ręce trafiła szósta część przygód Anki, czyli Anne ze Złotych Iskier Lucy Maud Montgomery.

Kryzys małżeński.
Anne Blythe wraz ze swoją rodziną – mężem Gilbertem i piątką dzieci: Jemem, Waltherem, bliźniaczkami Di i Nan oraz Shirleyem – przenosi się do domu, któremu nadają nazwę Złote Iskry i który szybko wypełnia się ciepłem i miłością. Wkrótce do gromadki pociech dołącza mała Rilla.
Każde z dzieci ma swój unikalny charakter, przeżywa własne przygody i problemy. Na szczęście w domu zawsze czeka mama – ona na pewno pocieszy, przytuli i powstrzyma uśmiech rozbawienia, słuchając dziecięcych dramatów.

Sama Anne jednak również musi mierzyć się z wyzwaniami – nie tylko z wychowaniem dzieci, lecz także z wizytą okropnej ciotki Gilberta oraz z kryzysem w swoim małżeństwie…

Mniej Anki, więcej dzieci.
Jak już pisałam przy Wymarzonym domu Anne, widać, że przebojowa ruda Anka odeszła w zapomnienie, a jej miejsce zajęła stateczna doktorowa Blythe.

No dobra, nie aż taka stateczna, ale na pewno mniej szalona i jest to zauważalne już mocno w tym odcinku, gdzie palmę pierwszeństwa wiodą jej dzieciaki.

Dzięki czemu odrobina przygód powraca na salony, a my możemy obserwować, jak Anka mierzy się z codziennością i problemami swoich pociech, które nie tylko dorastają, ale także są żądne wrażeń tak jak ich rodzicielka.

Anka ze Złotych Iskier, to jednak nie tylko dzieciaki, ale też i dorośli z całkiem poważnymi dorosłymi problemami, które pokazują nam prozę życia i to, jak ważna jest wspólna komunikacja między partnerami.

Reasumując. Wspaniale było znowu spotkać się z Anką i gromadką jej dzieci. Poczuć to ciepło i optymizm bijący od całej rodziny, a także dzięki rudej Ance przypomnieć sobie, co tak naprawdę w życiu jest ważne.

Polecam Anne ze Złotych Iskier Lucy Maud Montgomery szczególnie w wyśmienitym tłumaczeniu Anny Bańkowskiej.

https://unserious.pl/2024/05/anne-ze-zlotych-iskier/

Moje uwielbienie dla rudej Anki, które odżyło dzięki nowemu, znakomitemu tłumaczeniu Anny Bańkowskiej, ma się całkiem dobrze. Tym bardziej, że w moje ręce trafiła szósta część przygód Anki, czyli Anne ze Złotych Iskier Lucy Maud Montgomery.

Kryzys małżeński.
Anne Blythe wraz ze swoją rodz...

Rozwiń

Zwiń

Trudno jest w to uwierzyć, ale Szerń i Szerer. Zima przed burzą to ostatnia powieść Feliksa W. Kresa. Ta książka przyniosła mi wiele miłych chwil, ale także trochę smutku, kiedy docierało do mnie, że to ostatnia wędrówka po Szerni u boku autora.

Nawet Potęga nie jest wieczna.
Wciąż żyją ludzie, którzy przed półwieczem widzieli ostatnią bitwę Szerni z Alerem. Bitwę, jak sądzili, zwycięską. Dziś dawna Potęga, nie unicestwiona a jedynie uśpiona, zaczyna pożerać własny świat i własne dzieci.
Alerowie tysiącami przekraczają północną granicę i zalewają Armekt, broniony resztkami wojsk ocalałych z wojny między dwiema najpotężniejszymi kobietami świata. Teraz to one, te które w listach nazywają się siostrami, będą musiały odłożyć na bok dumę i nienawiść i wspólnie stawić czoła zagrożeniu, jakiego nie widział jeszcze świat pod niebem Szerni.

Gdy dwie królowe ślą listy, gdzieś daleko na północy, wśród mroku i śniegu, rozpoczyna się rozpaczliwa, uświęcona rzeź. Rzeź, po której nic już nie będzie takie samo.

Świat i klimat.
Najstarsza z potęg przyniosła odrobinę oddechu od akcji pędzącej jak rączy koń i ten stan kontynuowany jest w pierwszej odsłonie dziewiątego spotkania z Księgą Całości.

Jest znowu sporo politycznych gierek i ciekawie poprowadzonych intryg, którym nie pomagają nawet rodzinne koneksje i więzy. Dwie królowe, chcą uwodnić, że „na świeczniku” może być tylko jedna.

Ponadto wracamy (w końcu) do konfliktu Aleru z Szernią i dowiadujemy się „paru” szczegółów o Srebrnych Plemionach, armektańskich i dartańskich tradycjach.

Bohaterowie, jak zawsze, są doskonale wykreowani i dalecy od bycia krystalicznie czystymi. Mają swoje wady, co pozwala czytelnikowi wchodzić z nimi w interakcje, wściekać się, komentować ich decyzje i nie zgadzać się z ich postępowaniem. Dzięki temu wszystko, co dzieje się na kartach powieści, staje się bardziej realne i bliskie.

I to by było na tyle. Nie będę Wam zdradzać więcej szczegółów, bo bogactwo tego odcinka jest warte samodzielnego odkrywania.

A tym, którzy już się światem zachwycali, pozostaje teraz tylko czekać, jak największy fan Feliksa W. Kresa — Arkady Saulski — zakończy tę niesamowitą, niepowtarzalną i epicką fantasy.

https://unserious.pl/2024/05/szern-i-szerer-zima-przed-burza/

Trudno jest w to uwierzyć, ale Szerń i Szerer. Zima przed burzą to ostatnia powieść Feliksa W. Kresa. Ta książka przyniosła mi wiele miłych chwil, ale także trochę smutku, kiedy docierało do mnie, że to ostatnia wędrówka po Szerni u boku autora.

Nawet Potęga nie jest wieczna.
Wciąż żyją l...

Rozwiń

Zwiń