Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbrodnia Miłoszycka od lat wydawała mi się interesująca – co prawda w trakcie jej zdarzenia byłam dzieckiem, więc ciężko powiedzieć o jakiejkolwiek wiedzy … Temat ponownie ożył w czasie głośnej sprawy niewinności Tomasza Komendy, stąd również i moja chęć poznania tematu była bardziej dogłębna. Taki materiał sam w sobie był świetnym tematem na książkę czy film – z góry było wiadomo, że „to się sprzeda”.

Chyba niezbyt lubię książki w stylu „reportaż”. Są dla mnie zbyt monotonne i szczegółowe, przez co czasami idzie pogubić się w wątkach, zdarzeniach, ludziach … Mam wrażenie, że poprzez takie „szczególiki” zatraca się cały sens historii. W tym przypadku było podobnie – z jednej strony podobało mi się, że autorka aż tak wnikliwie zbadała temat okropnego morderstwa i bestialstwa zwłok Małgosi, ale z drugiej strony uważam jednak, że to nie było aż tak potrzebne. Owszem, liczne rozmowy z podejrzanymi, poszczególne opisy sytuacji zdarzeń, własne hipotezy, przypuszczenia, przedstawienie tła politycznego i społecznego (być może zmowy mieszkańców) uważam to jak najbardziej za plus, ale może gdyby sposób przekazu był „łatwiejszy” lub po prostu bardziej „streszczony” wtedy by to do mnie mocniej trafiło?

Historia historią, ale przede wszystkim trzeba skupić się na dwóch poszkodowanych rodzinach, które po dziś dzień dźwigają ciężar odpowiedzialności za czyny, których doświadczyły ich dzieci z rąk bestii. Długoletnie śledztwo, które od samego początku mogłoby wydawać się „matactwem”, niesłusznie oskarżyło Tomasza Komendę o zbrodnię na Małgosi, której nie popełnił. Konflikt rodzin, wieczne kłótnie, spojrzenia w oczy, żal i pretensje. Wszystko rozumiem i nie ma się co dziwić, bo kto tak naprawdę mógłby żyć w spokoju z taką wiedzą (i jednocześnie niewiedzą). Mimo tego, że autorka jasno nakreśliła całe tło i wnikliwie przedstawiła wszystkie koniugacje między postaciami, to i tak od razu dało się odczuć, której ze stron kibicuje.

Nie chcę tutaj opisywać całej zbrodni Miłoszyckiej, bo od tego są inni, a poza tym, jeśli kogoś dogłębnie interesuje owy temat to z pewnością znajdzie dogodne dla siebie źródła. Chciałabym jednak podsumować pracę autorki, bo odwaliła kawał dobrej roboty, która powinna zostać doceniona. Całość jest niezwykle przemyślana, spójna, merytoryczna. Powiedziałabym wręcz że holistyczna - na ile to było możliwe. Każdy wątek został rozwinięty i pociągnięty w różne strony. Widać, że Wilczyńska długo i dokładnie pracowała nad tematem. Mimo moim negatywów (które oczywiście dla innych odbiorców mogą być pozytywne) gorąco polecam.

Pamiętajmy jednak, że cała historia to nie tylko przepychanki rodzinne czy ujawnienie nieudolności ówczesnych służb (która być może była na pokaz, lub po prostu zaplanowana – spekuluję), ale przede wszystkim wielka tragedia rodzinna. Cała historia mimo upływu lat i nowoczesnych metod nadal została nierozwiązana i pozostawia furtkę to odkrycia prawdy.

Zbrodnia Miłoszycka od lat wydawała mi się interesująca – co prawda w trakcie jej zdarzenia byłam dzieckiem, więc ciężko powiedzieć o jakiejkolwiek wiedzy … Temat ponownie ożył w czasie głośnej sprawy niewinności Tomasza Komendy, stąd również i moja chęć poznania tematu była bardziej dogłę...

Rozwiń

Zwiń

Sama lokalizacja jak i topografia Szczecina jest mi znana, stąd z zapartym tchem czytałam kryminał. Trochę żałuję, że nie sprawdziłam wcześniej, że jest więc opowieści o cudownym Ugne Galancie – z chęcią sięgnę po pozostałe pozycje, gdyż jego bohater jak i pozostała część „paczki” przypadła mi do gustu.

Książka sama w sobie jest bardzo dobra ale jednocześnie niezmiernie emocjonalna. Od razu mamy do czynienia z „poważną” i szybką akcją. Częste zwroty i dynamika wydarzeń jest zdecydowanie wielkim plusem. Zarówno tematy i „dotykane” w niej problemy są trudne i niezwykle emocjonalne – z pewnością nie każdemu przypadnie to do gustu. Brutalność, bezwzględność a także chęć łatwego zysku poprzez szkodę innych … to co działo się w czasach komunistycznych śmiało można przełożyć na współczesne realia. Spirala powiązań i kontaktów to „chleb dnia powszedniego”.

Tytuł bardzo mocno kojarzy mi się z „Instytutem” Stephena Kinga, który jak pamiętam wywarł na mnie bardzo mocne wrażenie. Tutaj mamy podobną sytuację – sierocińce, domy dziecka, a tak właściwie to co się w nich dzieje za „zamkniętymi drzwiami” … Nikt tak dokładnie nie wie, co tak naprawdę siedzi w psychice tych dzieci i jak mocne piętno wywarły na nich „doświadczenia zdobyte w placówce”.

Przerażające jest to, że książka powstała na bazie realistycznych wydarzeń i jest przeplatana fikcją literacką. W tym tytule autor opowiedział nam historię o jednym ze szczecińskich domów dziecka. Zadajmy sobie pytanie – ile takich sierocińców (lub placówek o podobnych założeniach) było chociażby tylko w komunistycznej Polsce (czasy współczesne to odrębna historia …). Nam czytelnikom pozostaje tylko wierzyć, że kiedyś będzie lepiej.

Reasumując, bardzo polecam tytuł. Zdecydowanie dla ludzi o mocnych nerwach i niebojących się emocjonalnych doznań.

Sama lokalizacja jak i topografia Szczecina jest mi znana, stąd z zapartym tchem czytałam kryminał. Trochę żałuję, że nie sprawdziłam wcześniej, że jest więc opowieści o cudownym Ugne Galancie – z chęcią sięgnę po pozostałe pozycje, gdyż jego bohater jak i pozostała część „paczki” przypadł...

Rozwiń

Zwiń

Krótko mówiąc - o tym jak świnie dopchały się do władzy. Metafora Polskiej rzeczywistości. Przykre ale prawdziwe.

Krótko mówiąc - o tym jak świnie dopchały się do władzy. Metafora Polskiej rzeczywistości. Przykre ale prawdziwe.