Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Demon i Mroczna toń” jest drugą książką autorstwa Stuarta Turtona po „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” którą dane mi było przeczytać. Sięgnąłem po nią zupełnie świadomie ponieważ miałem w pamięci klimat pierwszej książki, pomysł intrygi i styl pisania autora. Nie bez wpływu była dosyć wysoka ocena na LC i pochlebne komentarze.

Jak więc wypadła „Demon i Mroczna toń”? Są tu elementy, które lubię:
- Kryminał osadzony w realiach historycznych (tu epoki kolonialnej),
- akcja rozgrywająca się na statku Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, który ze względu na daleką podróż przez ocean oraz zagnieżdżenie się w nim demona od początku skazany jest na katastrofę chyba że ktoś sprytny temu zapobiegnie
- ciekawe i intrygujące postacie ulokowane w mrocznej marynistycznej fabule
Więc czułem się bardzo dobrze z tą fabułą ale niestety tylko do połowy książki. Pierwsza część książki intryguje, wciąga, staramy się jako czytelnik śledzić uważnie akcję , łączyć ze sobą wątki, ale w pewnym momencie już jest tego za dużo i zbyt nużąco.
Czym dłużej nad tym myśle tym bardziej dochodzę do przekonania że przyczyna leży po stronie braku wyraźnego głównego bohatera tej książki, jest nim niby Arent „detektyw” , ale jego mało charyzmatyczna i mdła postać (na przestrzeni całej książki) po prostu ginie wśród pozostałych. Swoje też dołożyły, do negatywnego odbioru książki, rozwleczone jednostajne opisy ( w tym powtarzający się motyw chodzenia po statku i wypytywania niechętnej do współpracy załogi) oraz nawarstwienie przeróżnych wątków które przestały naprowadzać czytelnika na rozwiązanie i zaczęły nużyć. Dorzucony motyw romansu wypada tu mało przekonująco i na siłę.
Jako kryminał książka wypada poprawnie, chociażby ze względu na oryginalny pomysł fabuły. Czyta się w miarę dobrze, ale tak jak napisałem wyżej druga połowa książki mocno mnie nużyła (nie miałem przyjemności z czytania). Przy „Siedem śmierci…” ta pozycja wypada dosyć blado, przeczytać i zapomnieć.
Ostatnio miałem okazję przeczytać książkę w podobnym klimacie „Na wodach północy” i szczerze (z ręką na sercu) bardziej polecam właśnie tę pozycję niż „Demona i Mroczną toń” , gdzie miałem uczucie rozczarowania i niedosytu.

„Demon i Mroczna toń” jest drugą książką autorstwa Stuarta Turtona po „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” którą dane mi było przeczytać. Sięgnąłem po nią zupełnie świadomie ponieważ miałem w pamięci klimat pierwszej książki, pomysł intrygi i styl pisania autora. Nie bez wpływu była dosyć wysoka ocena na LC i pochlebne komentarze.

Jak więc wypadła „Demon i Mroczna toń”? Są...

Świetne, bardzo ładnie wydane kompendium wiedzy o 1001 filmach (powstałych do 2016 roku), które zdaniem autora należy zobaczyć, czy które warto zobaczyć ze względu na walory artystyczne czy też rolę jaką odegrały w historii kinematografii, lub po prostu osiągnęły wysoki poziom oglądalności. Oczywiście wybór filmów może być dyskusyjny. Mnie nie zraża. Ja używam tej książki jako uzupełnienie wiedzy o filmach zawartych na filmwebie oraz swoisty dziennik tego co już z tych filmów obejrzałem, co jeszcze przede mną i czego powinienem unikać.
To opasłe tomisko moim zdaniem powinno znaleźć się na półce każdego zaciekłego fana kinematografii.

Świetne, bardzo ładnie wydane kompendium wiedzy o 1001 filmach (powstałych do 2016 roku), które zdaniem autora należy zobaczyć, czy które warto zobaczyć ze względu na walory artystyczne czy też rolę jaką odegrały w historii kinematografii, lub po prostu osiągnęły wysoki poziom oglądalności. Oczywiście wybór filmów może być dyskusyjny. Mnie nie zraża. Ja używam tej książki...

„Świat według Garpa”. W moim przypadku najpierw był film (obejrzany kilkukrotnie) i dopiero teraz, po latach, przyszła kolej na książkę. Jednego z drugim nie należy porównywać, każde samo w sobie jest wartościowe, i tego też nie będę próbował. Muszę jednak nadmienić że czytając książkę trudno mi było wyzbyć skojarzeń postaci Garpa z Robinem Williamsem (on zagrał rolę Garpa) oraz byłego footballisty z Johnem Lithgow’em (filmowa postać Roberty).
Jaka jest zatem książka? To pozycja trudna do scharakteryzowania w prostych słowach. Naszpikowana wielowątkowością i barwnymi postaciami, malownicza w oddawaniu uczuć i zdarzeń, nie pozbawiona dramaturgii ale też nasycona absurdem, czy wulgarnym humorem, bawi, wzrusza, budzi ciekawość i rozczarowanie, momentami obraża uczucia obscenicznymi opisami. To książka trudna i nieoczywista, chociaż dokumentująca życie fikcyjnego pisarza i absurdalne historie spotykające jego i jego najbliższych. Są tu fragmenty które zapadną w pamięci na długo, zwroty które będą ponadczasowymi cytatami (jak te poniżej), ale są też takie fragmenty przez które jako czytelnikowi trudno było przebrnąć, których jakby nie było nic byśmy nie stracili a może książka na tym bardziej by zyskała. Mam tu na myśli wplecione w główną fabułę „wypociny” pisarskie Garpa w postaci części jego powieści. Bo Garp pisarzem w mojej ocenie był miernym a był bardziej ojcem, mężem, zapaśnikiem, trenerem zapasów, kucharzem, skutecznym cudzołożnikiem i przede wszystkim synem „seksualnie podejrzanej” Jenny Fields.
Jenny, która uważała że „Na tym sprośnym świecie [...] jest się czyjąś żoną albo czyjąś dziwką - albo na najlepszej drodze do stania się jedną czy drugą. A jeśli nie pasujesz do żadnej z tych kategorii, dają ci do zrozumienia, że coś jest z tobą nie w porządku”. „Jenny Fields odkryła, że znacznie łatwiej zyskać szacunek, szokując innych ludzi, niż próbując żyć własnym życiem, z zachowaniem odrobiny intymności.”
To co jest niewątpliwym atutem to warsztat pisarski autora, który w plastyczny i gawędziarski sposób prowadzi nas przez swą powieść, wyraźnie i ze szczegółami kreśli pełnowymiarowe postacie pełne człowieczeństwa z ich wadami i zaletami, ubierając je w nieprawdopodobne historie zdarzeń.
To była dobra, choć może zbyt długa lektura. Nie jest to może najlepsza, chociaż na pewno najbardziej znana, powieść Irvinga ale naprawdę dobra i warta poświęcenia czasu. Daję 8 gwiazdek (ciut na wyrost).

„Świat jest komiczny dla tych, którzy myślą, a tragiczny dla tych, co czują.”

„Świat według Garpa”. W moim przypadku najpierw był film (obejrzany kilkukrotnie) i dopiero teraz, po latach, przyszła kolej na książkę. Jednego z drugim nie należy porównywać, każde samo w sobie jest wartościowe, i tego też nie będę próbował. Muszę jednak nadmienić że czytając książkę trudno mi było wyzbyć skojarzeń postaci Garpa z Robinem Williamsem (on zagrał rolę Garpa)...