Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Żadna herbata, którą znała, nie mogła teraz uśmierzyć tego bólu. Wydawało się jej, że serce zaczęło pękać i choć jeszcze desperacko się trzymało, to trudno będzie znów posklejać je w całość.”
Aleksandra Rak ten, kto ją zna ten wie, że to autorka, która ma w sobie duże pokłady ciepła i radości, którymi dzieli się ze swoimi czytelnikami w swej twórczości. „Jaśminowe babeczki” to drugi tom dylogii, która opowiada o sile kobiecej przyjaźni, przyjaźni, która pokonuje wiele by stać się motywatorem do działania.
 
„(…) poczuła, jak wspaniale jest zachłysnąć się wolnością. Zaczęła jej pragnąć więcej i więcej. Chciała wyjechać, zwiedzić inne miasta, kraje, chciała poznać innych ludzi, przywieźć jeszcze więcej cudownych herbat z daleka. Chciała się zakochać tak naprawdę. Wpaść w czyjeś ramiona, nie zastanawiając się, co na to powie Fatima. Chciała żyć. Taką prawdziwą wolnością. Chciała wreszcie przestać być niewidzialna.”
Dagmara sprzeciwiła się matce i postanowiła za wszelką cenę zawalczyć o swoje największe marzenie.
Choć początki działalności herbaciarni są ciężkie dziewczyna wierzy, że to jej miejsce na ziemi, że tu czuje się spokojna i szczęśliwa.
Olek początkowo ją wspierał jednak chłopak ma też swoje problemy.
Czy ta rodząca się miłość ma szansę na przetrwanie?
Czy Daga przeciwstawi się Fatimie i kto okaże jej wsparcie?
Czy ta powstająca z marzenia herbaciarnia stanie się miejscem spotkań kobiet?
Gabriela po stracie pracy musi stanąć na nogi, wszak ma na utrzymaniu siostrę.
Chciałaby podążyć za swoim marzeniem, czy odważy się uczynić ten pierwszy krok?
Jaką rolę odegra Krzysztof, jej prześladowca z dziecięcych lat, który nagle pojawił się na drodze dziewczyny?
No i jest jeszcze Krystian jej dawny narzeczony, który odezwał się po wielu miesiącach.
Który z nich zburzy spokój w sercu dziewczyny i zapali iskierki w jej oczach?
Czy Ania doceni to, co robi dla niej siostra?
Honorata pracuje i zajmuje się domem, a przepaść pomiędzy nią i jej mężem powiększa się.
Teściowa okazuje się w tej walce jej sojusznikiem, jednak czy to wystarczy by Zbyszek zmienił swoje nastawienie?
Alicja, wiele razy już zbłądziła w swym życiu, krzywdząc siebie i osoby, które kochała.
Czy będzie umiała wybaczyć sobie i czy uzyska przebaczenie najbliższych?

„Zmiany zawsze są trudne na początku, bolesne w trakcie i piękne na końcu.”
Przepiękna opowieść o sile przyjaźni, wzajemnym wsparciu i wytrwałym dążeniu do spełniania swych marzeń nawet, jeśli życie sypie nam piaskiem po oczach. Znajdziemy tu nie tylko trudy dnia codziennego, ale i pomocną dłoń, a wszystko to podane w przepięknej filiżance pełnej pokrzepiającej jaśminowej herbaty, a zgodnie z tym jak uczyła Ala jedna z bohaterek jaśmin to symbol siły i pasji. Jeśli szukasz ukojenia dla serca, motywacji do walki i ciepła przyjaźni nie zawiedziesz się sięgając po tę powieść.

„Żadna herbata, którą znała, nie mogła teraz uśmierzyć tego bólu. Wydawało się jej, że serce zaczęło pękać i choć jeszcze desperacko się trzymało, to trudno będzie znów posklejać je w całość.”
Aleksandra Rak ten, kto ją zna ten wie, że to autorka, która ma w sobie duże pokłady ciepła i rad...

Rozwiń

Zwiń

„Kiedy człowiek próbuje zmieścić w walizce całe życie, to nie może być lekka, prawda?”
Mam tą przyjemność, że mogę zrecenzować najnowszą powieść Anny Ziobro, powieść która jak zawsze w przypadku tej autorki przemyca życiowe prawdy. O czym tym razem chce nam powiedzieć?

„(…) sekrety i niedomówienia mogą wszystko schrzanić. Nie buduje się niczego na kłamstwie.”
Sabina Lenecka jest nową mieszkanką hospicjum, która nie ma przy sobie rodziny, a bliskich zastępują jej opcy choć bardzo przyjaźni ludzie.
W czasie wojny kobieta straciła rodziców i wychowywana była przez wujostwo.
Jej małżeństwo też nie było takie, o jakim marzyła, jednak oparcie znajdywała zawsze w szwagierce Marcie.
Kobiety zaprzyjaźniły się a ich dzieci wspólnie dorastały.
Kiedy Piotr poznał na studiach Ursel nie wiedział, że sekrety i niedomówienia sprawią, że jego cała rodzina nie będzie razem.
Co spowodowało, że Sabina nie polubiła Ursel i była wykluczona z życia syna, jego żony i wnuczki?
Jaką tajemnicę skrywała przez całe życie Ursel i czy prawda wyjdzie na jaw?
Co zapisane jest na małej karteczce skrytej w albumie?
Eliza jest wolontariuszką w hospicjum, w którym pracuje jej przyjaciółka Martyna i to on opiekuje się Sabiną, a później przez splot różnych wydarzeń też jej mąż, a nawet córka.
To rodzina, która się pogubiła w natłoku codzienności, a pomoc w hospicjum pomaga im odnaleźć się na nowo, czy to się uda?
Heike Lenecki mieszka w Niemczech i jest wnuczką Sabiny.
Czy listy od babci do niej dotrą na czas i czy kobiecie dane będzie je przeczytac?
Czy uda jej się spotkać z babcią przed śmiercią i odkryć skrywane tajemnice?
Kto tak naprawdę zawinił i czy można było tego uniknąć?

„Na miłości nie trzeba się znać. Trzeba ją czuć (...)”
Ania Ziobro stworzyła opowieść, która pomimo że jest pełna życiowego smutku i goryczy, jest też pełna nadziei i życzliwości. Ta opowieść uświadamia nam, jak istotna jest rozmowa i jak jej brak może prowadzić do wielu przykrych konsekwencji, a największą jest rozbicie rodziny, bezpodstawna niechęć, czy strach. Strach przed rozmową, czy jej konsekwencjami potrafi zniszczyć człowieka i zamknąć nam drogę do szczęścia, miłości czy spokoju.
Ponadto w powieści Ani odnajdujemy ludzi, którzy uczą nas empatii, bezinteresownej pomocy drugiemu człowiekowi, wsparcia go gdy ten na końcówce swej życiowej ścieżki nie ma przy sobie nikogo bliskiego. Bo okazując innym serce i dobro sami to szczęście i dobro otrzymujemy.
Powieść „Ostatnia tajemnica"to opowieść o życiu, jego blaskach, cieniach, radościach i smutkach. Czy będziemy umieli wyłuskać z tej opowieści wiele życiowych prawd i przenieść je do własnego życia? Dziękuję za możliwość zrecenzowania i polecam.

„Kiedy człowiek próbuje zmieścić w walizce całe życie, to nie może być lekka, prawda?”
Mam tą przyjemność, że mogę zrecenzować najnowszą powieść Anny Ziobro, powieść która jak zawsze w przypadku tej autorki przemyca życiowe prawdy. O czym tym razem chce nam powiedzieć?

„(…) sekrety i nied...

Rozwiń

Zwiń

„Czuła się taka spokojna i szczęśliwa, jakby zniknęły wszelki troski. Czasem przyłapywała się, na myśli, że chciałaby, aby było tak zawsze. Wiedziała, oczywiście, że życie przynosi zarówno smutek, jak i śmiech, ale dziś zaczęła wierzyć, że tego drugiego będzie w ich codzienności więcej.”
Małgorzatę Garkowską tak naprawdę odkryłam dopiero dzięki Wydawnictwu Flow i już po pierwszej przeczytanej powieści przepadłam,. Pani Małgosia potrafi w cudowny sposób przenieść czytelnika w inny świat. „Dwa życzenia" to kontynuacja powieści „Jedyny walc' i „Jedyne marzenie” choć prym wiedzie tu młodsze pokolenie. 
Co los zgotował Tatianie, Ewelinie i Pawłowi?

„Musiał jej zaufać, bo zwariuje.”
Dwudziestolecie międzywojenne,
Konstantin Sorokin choć dorastał bez ojca wyrósł na zdecydowanego i dbającego o swe korzenie mężczyznę.
Wbrew temu co czuje jego matka wybiera kawalerię wojskową i wstępuje do kawalerii. 
Jego służba nie jest łatwa, bo co w sytuacji kiedy musisz decydować rodzina albo rozkaz?
Czy każdemu można zaufać?
Co zrobić kiedy jego serce zaczyna mocniej bić do kobiety, która jest z nim skoligacona?
Czy poza bawidamka to jest tylko pozą, a może to idealna metoda na życie?
Helenka Orłowska jest córką Tatiany i Pawła Orłowskich. 
Dziewczyna w ciotce Ewelinie znajduje oparcie i ta w wielu kwestiach staje się jej powiernicą.
Śpiew to jej pasja i plan na życie, które stają pod znakiem zapytania przez wypadek.
Załamanie, rezygnacja, pomimo że rodzina ją wspiera ta odmawia leczenia.
Czy Julian, który zaczyna pojawiać się przy jej boku, przekona ją do leczenia?
Dlaczego Konstantyn tak mu nie ufa mężczyźnie?
Czy misia jaką ma wpłynie na jego relację z Helenką?

„To znów było takie proste, wystarczyło nabrać powietrza i odnaleźć melodię, a wraz z nią wydobyć emocje. Jak w tym szczęśliwym czasie, gdy nawet nie pomyślałaby, że śpiewanie może kiedykolwiek sprawić kłopot, że może zniknąć z jej życia nagle i bez ostrzeżenia. I właściwie dopiero w tej chwili, kiedy przeszkody zniknęły, z całą mocą odkryła, jak bardzo tego potrzebowała.”
Małgorzata Garkowska znów to zrobiła, po raz kolejny stworzyła historię, która nie tylko przemyca smaczki historycznego tła naszego kraju, ale też porusza struny duszy nietuzinkową historią. Losy rodzin Orłowskich i Sorokinów, które przeżyły wojenną zawieruchę, stratę bliskich osób, miłość nawet tą zakazaną, a nawet zdradę. To nie jest mdła opowieść o miłości, to historia, która pokazuje, że życie pisze różne scenariusze i należy z nich wybrać tylko to co dla nas najlepsze. Pani Małgosia ma piękny literacki styl pisania, ta powieść nie nudzi, a każda strona rozbudza tylko ciekawość co dalej. Bohaterowie ci dobrze znani i ci nowi bardzo ciekawie wykreowani, idealnie wpasowani w czasy w jakich przyszło im żyć, nieidealni, z zaletami i wadami, prawdziwi. Polecam z całego serca.

„Czuła się taka spokojna i szczęśliwa, jakby zniknęły wszelki troski. Czasem przyłapywała się, na myśli, że chciałaby, aby było tak zawsze. Wiedziała, oczywiście, że życie przynosi zarówno smutek, jak i śmiech, ale dziś zaczęła wierzyć, że tego drugiego będzie w ich codzienności więc...

Rozwiń

Zwiń

„Nie można żyć bez marzeń. Trzeba mieć cel, jakiś punkt, do którego chce się dojść."
Dziś opowiem Wam o najnowszej powieści Moniki Cieluch „Na zawsze i na wieczność". Czy dla wiecznej romantyczki może się trafić coś lepszego jak recenzowanie książki o miłości, miłości zrodzonej z przyjaźni, miłości utraconej dla szczęścia tej drugiej osoby, miłości, która ratuje kiedy wydaje się, że życie traci sens….

„Nie sądziłem, że szczęście Brook może być powodem mojego smutku. Przecież jeśli się kogoś kocha, chce się dla niego jak najlepiej, prawda? W związku z tym dlaczego nie czułem się dobrze? Dlaczego marzyłem tylko o tym, by Brook jak najszybciej wróciła do domu?"
Brooklyn Eliot odnosiła sukcesy w tańcu dopóki wypadek nie zniszczył wszystkiego.
Daniel jej taneczny partner zginął a ona wie, że już nigdy nie zatańczy zawodowo.
Jej powrót do domu budzi wspomnienia, bo tam jest Matt jej pierwsza miłość.
Czy Brook odnajdzie na nowo sens życia?
Matt Hughes w przeszłości poświęcił swoją miłość, aby ona mogła realizować swoje pasje.
Teraz pracuje i wychowuje córkę, jednak jego miłość jest równie silna jak na początku.
Co wydarzyło się w przeszłości, że Brook i Matt się rozstali i czy jest dla nich jeszcze szansa?
Czy ta miłość ma jeszcze rację bytu?

„Czasami jedyne, co możemy zrobić, to pozwolić sobie na słabość, która w przyszłości uczyni nas silniejszymi."
Monika Cieluch stworzyła przepiękną opowieść z jednej strony dającą nadzieję, że ta prawdziwa miłość przezwycięży wszystko, a z drugiej przesiąkniętą bólem, straconymi nadziejami. Emocje buzują w sercu czytelnika od samego początku i nie zwalniają. Ta historia pokazuje, że miłość zaczyna się od przyjaźni i nie patrzy na status materialny, ani pochodzenie, że nasze cele nie zawsze są naszymi spełnionymi marzeniami, a ci którym ufaliśmy potrafią nas zawieść. To opowieść o walce, o tym, że czasem powiedzenie, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki nie ma racji bytu, a drugą szansę można wykorzystać w pełni jeśli się tylko bardzo chce, a słowa „na zawsze i na wieczność” nabierają innego znaczenia. Polecam serdecznie.

„Nie można żyć bez marzeń. Trzeba mieć cel, jakiś punkt, do którego chce się dojść."
Dziś opowiem Wam o najnowszej powieści Moniki Cieluch „Na zawsze i na wieczność". Czy dla wiecznej romantyczki może się trafić coś lepszego jak recenzowanie książki o miłości, miłości zrodzonej z...

Rozwiń

Zwiń

„(...) bardzo szanuję wybory, których dokonują ludzie. Nie oceniam, czy są dobre, czy złe. Są ich, a już to stawia granicę, której nie powinno się przekraczać."
Pióro Sylwii Kubik znam i lubię, ponieważ jej powieści dostarczają czytelnikowi sporej dawki wrażeń, a emocje zakradają się do serca przyspieszając jego bicie.Tym razem dzięki BookTourowi zorganizowanemu przez dziewczyny z Czytam dla przyjemności trafiła do mnie powieść „Zakochana zakonnica”. Obawiałam się tej powieści i tego co w sobie skrywa...

„Wiele poświęciłam, żeby robić w życiu to, co uważam za słuszne. Podejmowałam dobre i złe decyzje, ale zawsze szłam za głosem serca. Robiłam to, co ono mi dyktowało, choć rozum i rodzina a mówiły coś zupełnie innego. I teraz też chcę być w zgodzie ze sobą."

Paulina jest najmłodszą z sióstr, która poczuła w swym sercu powołanie.
Jej najbliżsi nie do końca popierają jej wybór jednak dziewczyna idzie za głosem serca.
Czy klasztorne życie konsekrowane jest jej pisane?
Czy tak gdzie powinno być dobro i miłość każdy nosi je w swym sercu?

„Mimo błędów i zawirowań znalazła w swoim życiu miłość, nie gubiąc drogi do Boga."
Sylwia znów to zrobiła, stworzyła opowieść opartą na prawdziwej historii, która trafi od razu do serca czytelnika. Tak jak napisałam na początku obawiałam się tej powieści, wobec tego co aktualnie dzieje się wokół kościoła katolickiego, co dla mnie jako osoby wierzącej jest bardzo ciężkie. Ale prawda jest taka, że kościół tworzymy my wierni, nie tylko księża, czy siostry zakonne. A każdy z nas tworzących tą wspólnotę jest człowiekiem z wszystkimi wadami i zaletami. Ta powieść bardzo mocno uświadamia, że w każdym środowisku może znaleźć się osoba, której egoizm i pycha będzie niszczyć życie drugiego człowieka i tylko przyjazne osoby wokół mogą dać siłę by przetrwać nawet największą burzę. Bohaterowie zróżnicowani z przewagą tych pozytywnych, dialogi świetnie wpisane w opowieść, całość historii świetnie wywarzona. Akcja tej historii płynie nie pozostawiając czasu na nudę i zanim się człowiek obejrzy, powieść dobiega końca… a zakończenie przemilczę, żebyście sami przeczytali ale powiem, że uśmiecham się do niego.

„(...) bardzo szanuję wybory, których dokonują ludzie. Nie oceniam, czy są dobre, czy złe. Są ich, a już to stawia granicę, której nie powinno się przekraczać."
Pióro Sylwii Kubik znam i lubię, ponieważ jej powieści dostarczają czytelnikowi sporej dawki wrażeń, a emocje zakradają się ...

Rozwiń

Zwiń

„My, żyjący z tym sekretem od dawna, przeszliśmy do porządku nad tym, co się stało. Dla nowych, niewtajemniczonych osób te rewelacje z pewnością były szokujące. Ciekawe tylko, jak bardzo.”
Twórczość Karoliny Wójciak poznałam czytając jedną z jej wcześniejszych powieści, spodobała mi się i postanowiłam zagłębić się w kolejny wykreowany przez nią świat.

„(…) Jesteś do mnie bardziej podobna, niż ci się wydaje. Ty też nosisz sekret.”
Milena i Kilian są parą i planują wspólną przyszłość.
Milena obawia się spotkania z przyszłą teściową, jednak wypada ono bardzo dobrze.
Krystyna to znana pisarka, tóra do tej pory pisała romanse jednak teraz z pomocą Mileny chce napisać kryminał.
Co wyjdzie ze współpracy tych dwóch pań?
Jakie tajemnice zostaną odkryte i czy uczucia które zrodzą się podczas ich wspólnej współpracy doprowadzą bohaterów do czegoś pozytywnego?
Kim jest Bogusia i dlaczego nie lubi Mileny, a może to tylko pozory?
Czy historia, którą piszą kobiety jest fikcją czy może jest w niej ziarenko prawdy?

„Pamiętaj, że tylko tajemnicą da się szantażować. Czymś, co wypłynęło już na wierzch…”
Karolina Wójciak umie mnie zaciekawić i wciągnąć w swój świat, choć z reguły jestem osadzona w książkach obyczajowych lub historycznych a thriller to dla mnie odskocznia. Odskocznia, która bardzo mi się podobała, choć były momenty troszkę naciągane i mam tu na myśli życie Krystyny, które wiodła po poznaniu męża. No i czy każda teściowa prześwietla przeszłość drugiej połówki swojego dziecka? Podobało mi się, że pomimo iż powieść prowadzona jest w czasie teraźniejszym posiada wstawki z przeszłości opowiedziane przez Bogusię i Krystynę. Akcja płynie,napięcie wzrasta, gra pozorów się rozwija, czy sekrety zostaną ujawnione? Zakończenie zaskakujące i choć mało realne podobało mi się. Polecam :)

„My, żyjący z tym sekretem od dawna, przeszliśmy do porządku nad tym, co się stało. Dla nowych, niewtajemniczonych osób te rewelacje z pewnością były szokujące. Ciekawe tylko, jak bardzo.”
Twórczość Karoliny Wójciak poznałam czytając jedną z jej wcześniejszych powieści, spodobała mi się i ...

Rozwiń

Zwiń


„Nigdy nie wiesz, co przyniesie jutro (...)”
Dzięki Kasi i zorganizowanemu przez nią BookTourowi miałam okazję poznać twórczość pani Haliny Kowalczuk. Wiem, że choć to nasze pierwsze spotkanie na pewno nie jest ono ostatnim. „Dom w Krokusowej Dolinie” zaczarował mnie i przeniósł w moje ukochane Tatrzańskie klimaty…

„A jednak pewien niepokój nadal jej towarzyszył. Czuła, że coś jest nie tak, że coś złego nastąpi. Wzdrygnęła się.”
Anna Jegiel to młoda kobieta, która po śmierci ciotki, stara się wreszcie żyć pełną piersią.
Choć lęk, który despotyczna ciotka zasiała w jej sercu nadal tam tkwi, los postanawia, że czas odmienić jej życie.
Awans w pracy i przeprowadzka do Zakopanego ma być pierwszym krokiem ku nowej lepszej przyszłości.
Krzysztof Ochman był pierwszą i jedyną miłością Anny, ona nadal nosi go w sercu, on ułożył sobie życie z inną.
Czy ich przypadkowe spotkanie, rzeczywiście jest takie przypadkowe?
Czy pojawienie się żony Krzysztofa w Krokusowej Dolinie, będzie zwiastunem dobrych a może złych wiadomości?
Kim jest tajemnicza Weronika i dlaczego chce chronić Annę?
Czy motanka, którą Anna otrzymała będzie jej talizmanem?
Jaki wpływ na życie Anny będą miały wydarzenia sprzed lat i cza historia doczeka się szczęśliwego zakończenia?

„Motanka to przyjaciółka, musiała być bezstronna, dlatego nie mogła widzieć, mówić czy czuć.”
Realizm przeplatający się z wierzeniami, wiara i niedowierzanie, miłość i nienawiść to wszystko znaleźć można w powieści „Dom w Krokusowej Dolinie” Haliny Kowalczuk. To historia, która początkowo mnie lekko nudziły by niepostrzeżenie wciągnąć w swój świat i zaczarować. Piękne widoki tatrzańskich dolinek wplecione w historię młodej kobiety, która dopiero zaczyna żyć pełną piersią. Jeśli lubisz w powieści wątki paranormalne to ta powieść jest idealna dla ciebie. Z chęcią poznam inne powieści autorki, ponieważ taki typ powieści bardzo lubię.


„Nigdy nie wiesz, co przyniesie jutro (...)”
Dzięki Kasi i zorganizowanemu przez nią BookTourowi miałam okazję poznać twórczość pani Haliny Kowalczuk. Wiem, że choć to nasze pierwsze spotkanie na pewno nie jest ono ostatnim. „Dom w Krokusowej Dolinie” zaczarował mnie i przeniósł w moje uk...

Rozwiń

Zwiń

„Gdy kogoś zabraknie, ślady stóp z przeszłości stają się bardzo cennym drogowskazem i ostoją. Niekiedy są wszystkim, co pozostaje."
Sylwia Winnik znana jest z tego, że potrafi w piękny sposób przekazać nam opowieść o historycznych wydarzeniach czy osobach. Tym razem przenosimy się w czasie do roku 1882 by poznać Mariannę Orańską.

„Świat przywiązywał wagę do pozorów. Nikogo nie obchodziło, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami komnat, najważniejsze, że na zewnątrz wszystko wyglądało tak, jak powinno.”
Marianna Orańska kobieta o pięknej duszy i wielkim sercu, która nie dawała się zamknąć w dworskie zasady i wytyczne.
Kochała męża Albrechta i przez wiele lat wybaczała mu zdrady, jednak życie w takim małżeństwie okazało się w pewnym momencie za trudne.
Gdzie się nie pojawiła tam zjednywała sobie ludzi, potęgując niechęć dworu królewskiego .
Kierowała się w życiu sercem i intuicją, nie bała się zawalczyć o swoje szczęście jednak za wolność zapłaciła wysoką cenę.

„Życie jest pełne burz i bólu.”
Sylwia Winnik stworzyła piękną powieść obyczajowo-historyczną. Dobrze oddała klimat tamtych czasów, przenosząc czytelnika na dziewiętnastowieczny dwór królewski. „Dobra Pani" to opowieść o kobiecie, która walczy o miłość, o szczęście, o innych ludzi wbrew temu co myślą bądź mówią o niej inni. Nie boi się zaryzykować wszystkiego kiedy jej serce zaczyna mocniej bić, wrażliwa na krzywdę innych, zawsze gotowa nieść pomoc, dążyć do celu wbrew ogólnemu przeświadczeniu, że kobiety miały tylko „być”przy boku mężczyzny. Wciągająca, interesująca i ciepła powieść, która pokazuje, że „człowiekiem” można być zawsze bez względu na status materialny, czy pochodzenie.
Polecam.

„Gdy kogoś zabraknie, ślady stóp z przeszłości stają się bardzo cennym drogowskazem i ostoją. Niekiedy są wszystkim, co pozostaje."
Sylwia Winnik znana jest z tego, że potrafi w piękny sposób przekazać nam opowieść o historycznych wydarzeniach czy osobach. Tym razem przenosimy się w c...

Rozwiń

Zwiń

„– Wiesz… moje dziecko. Życie nie zawsze układa się tak, jak byśmy tego chcieli. W przeciwnym razie nie siedziałbym tutaj z tobą, tylko w domu z ogrodem, żoną i gromadką dzieci. Ale pomimo tego, że jestem tu, gdzie jestem, nie mam do nikogo żalu. Oddycham, codziennie poznaję nowe miejsca. Doceniam to, co przynosi mi los. Jestem wdzięczny za życie.”
„Zawsze chodziło o Ciebie” to debiut literacki Dominiki Aniszewskiej. Od zawsze się mówi, że przyjaźń damsko-męska nie istnieje, że wcześniej czy później zaangażowanie jednej ze stron się zmieni, pogłębi, że z czasem przerodzi się w pożądanie, a nawet uczucie.

„Bo jak można kogoś winić za miłość? A ona naprawdę go kochała. Szczerze.”
Weronika i Oskar są parą przyjaciół.
On zmienia kobiety jak rękawiczki, ona stawia go na nogi i jest na każde jego zawołanie.
Czy plan odzyskania byłej dziewczyny i wciągnięcie w tę intrygę Weroniki wypali?
A co w sytuacji kiedy serce ma swoje plany?
Czy ta mistyfikacja jest faktycznie mistyfikacją?
Ile może znieść kobieta w imię miłości?
Ile osób można zranić w imię tej prawdziwej miłości?

„Los się do niej uśmiecha i daje jej kolejną szansę. Szansę na miłość. Dlaczego miałaby z niej nie skorzystać?”
Dominika Aniszewska zadebiutowała bardzo lekką i niewymagającą opowieścią o przyjaźni damsko-męskiej, która będzie idealna na jeden z wiosennych wieczorów. Pomimo, że książkę czytało mi się w miarę płynnie to były momenty, że przez nie do końca jeszcze wypracowany styl pisania autorki historia męczyła mnie. Bohaterowie mają swoje wady i zalety, niestety kompletnie nie złapałam z nimi więzi emocjonalnej. Bardzo dziękuję za zaufanie i możliwość przeczytania.

„– Wiesz… moje dziecko. Życie nie zawsze układa się tak, jak byśmy tego chcieli. W przeciwnym razie nie siedziałbym tutaj z tobą, tylko w domu z ogrodem, żoną i gromadką dzieci. Ale pomimo tego, że jestem tu, gdzie jestem, nie mam do nikogo żalu. Oddycham, codziennie poznaję nowe miejsca. ...

Rozwiń

Zwiń