Idealny czas na smuteczek

Całe szczęście, że książka pojawiła się na Storytelu równo z premierą wersji papierowej i nie wydałam na nią ani grosza :)

Dawno nie spotkałam tak antypatycznych bohaterów. Zarówno główna bohaterka, jak i jej dwaj towarzysze byli iście odpychający. Gdyby nie pani Ginko to moja ocena byłaby jeszcze niższa.

Do tego to opowiadanie na końcu zupełnie o kimś innym, które nie wniosło zupełnie niczego - po co?

Całe szczęście, że książka pojawiła się na Storytelu równo z premierą wersji papierowej i nie wydałam na nią ani grosza :)

Dawno nie spotkałam tak antypatycznych bohaterów. Zarówno główna bohaterka, jak i jej dwaj towarzysze byli iście odpychający. Gdyby nie pani Ginko to moja ocena byłaby jeszcze niższa.

Do tego to opowiadanie na końcu zupełnie o kimś innym, które nie...

Nie dotarła jakoś do mnie. Dosyć krótka, a momentami ciężko się czytało. Powieść pełna symboliki i gdyby nie kilka stron tłumaczenia od autorki to pewnie czułabym się gorzej po skończeniu tej książki.

Nie dotarła jakoś do mnie. Dosyć krótka, a momentami ciężko się czytało. Powieść pełna symboliki i gdyby nie kilka stron tłumaczenia od autorki to pewnie czułabym się gorzej po skończeniu tej książki.

Literatura japońska, nie za bardzo znam. Czy lubię, różnie z tym bywa. Kiedyś byłam wielką fanką, później z wiekiem chyba mi przeszło.

Ta książka nie jest jakaś gruba, czyta się ją szybko i muszę powiedzieć, przynajmniej ja miałam mieszane uczucia. Z jednej strony to jakaś inna powieść nic zwykle. Powiew świeżości na naszym rynku wydawniczym. Jednak jak dla mnie ta książka nie jest dla każdego. Wydaje mi się, żeby zrozumieć tą książkę i historie w niej opisane trzeba lubić Japonię i tą kulturę.

Mamy tu dwa światy. Świat młodej dziewczyny, która wkracza dopiero w dorosłość oraz świat osoby starszej, która ten świat już dobrze poznała. Te dwa światy powoli zaczynają się przenikać i na siebie w pewien sposób oddzialowywac.

Książka zamiast mnie zrelaksować popchnęła mnie do analizowania życia, czasu młodości i przemijania.

Ciężko stwierdzić czy polecam tą książkę czy nie. Jest bardzo specyficzna i trzeba sobie samemu wyrobić opinie na jej temat. Jak dla mnie fajnie jest poznawać coś nowego w literaturze a literaturę japońską nie za często się czyta w Polsce ( no przynajmniej ja nie czytam;) 📖

Myślę, że warto sięgnąć po tą książkę, aby poznać literaturę japońską i spróbować zrozumieć relacje jakie tam panują pomiędzy ludźmi.

Literatura japońska, nie za bardzo znam. Czy lubię, różnie z tym bywa. Kiedyś byłam wielką fanką, później z wiekiem chyba mi przeszło.

Ta książka nie jest jakaś gruba, czyta się ją szybko i muszę powiedzieć, przynajmniej ja miałam mieszane uczucia. Z jednej strony to jakaś inna powieść nic zwykle. Powiew świeżości na naszym rynku wydawniczym. Jednak jak dla mnie ta...

Jak na literaturę japońską, oszczędną w słowach, ta książka jest przegadana. Dwa opowiadania. Bohaterki pierwszego nie polubiłam. Okrada znajomych i starszą panią , u której mieszka, z drobiazgów. Drugie opowiadanie też nużące. Nie rozumiem tych nagrod, które dostała autorka za te książkę. Ale może nie rozumiem sposobu myślenia Japończyków? Nie polecam.

Jak na literaturę japońską, oszczędną w słowach, ta książka jest przegadana. Dwa opowiadania. Bohaterki pierwszego nie polubiłam. Okrada znajomych i starszą panią , u której mieszka, z drobiazgów. Drugie opowiadanie też nużące. Nie rozumiem tych nagrod, które dostała autorka za te książkę. Ale może nie rozumiem sposobu myślenia Japończyków? Nie polecam.

"Idealny czas na smuteczek" to książka autorstwa Naname Aoyama wydana przez niezastąpione Wydawnictwo Mova
#współpracabarterowa

Młoda Chizu w poszukiwaniu siebie przyjeżdża do Tokio i zamieszkuje u nietypowej ponad 70-letniej pani Ginko. A w jej domu okazuje się, że jest więcej kotów niż ludzi. Duża różnica światopoglądu z racji różnicy wieku sprawia, że relacja budowana jest niepewnie i powoli.

Powieść trudna, wypełniona metaforami i symboliką. Opierająca się na walce ze stereotypami pokoleniowymi między Chizu i Ginko. Mamy ujęte w książce różnorodne wątki, głównie związane z przemijaniem, codziennością, miłością i strachem przed stratą. Postrzeganie osób starszych zawsze jest różne od stanu faktycznego, a wchodzenie w dorosłość niemniej trudne i ciężkie dla psychiki. Jest to okres wypełniony często dużym brzeminiem i niepewnością przyszłości - zmiany, zmiany i jeszcze raz zmiany. Ja osobiście czuje się dobrze w rutynie, a każda zmiana budzi we mnie dużo stresu więc okres wchodzenia w dorosłość wspominam źle. I wydaje mi się, że gdzieś w sposób symboliczny próboje autorka okiełznać ten temat.

Czy mi się podobała? Trudno stwierdzić. Powinienem moc się utożsamić z poruszającymi problemami, ale gdzieś ta symbolika mi uciekała i pozostawiła mnie z poczuciem niedokończenia, nieogarnienia całości i nie wchłonięcia esencji powieści. "Idealny czas na smuteczek" czyta się szybko i przyjemnie. Obserwujemy przez kolejne pory roku życie Chizu i rozwijającą się z relacja z Ginko - z tego można czerpać największą satysfakcję.

To nie jest książka do czytania, tylko do analizowania, interpretowania i smakowania. Najlepiej oznaczać cytaty i wracać do nich by przetrawić raz jeszcze. Doszukiwać się drugiego dna, czytać wspólnie w kółku literackim i omawiać w większym gronie. Nie jest to styl, który ja preferuję, tego drugiego dna nie poczułem, mimo, że naprawdę dobrze się bawiłem. Polecam sprawdzić i samemu poczytać między wierszami. Ale na pewno nie jest to literatura do posiedzeń na toalecie.

"Idealny czas na smuteczek" to książka autorstwa Naname Aoyama wydana przez niezastąpione Wydawnictwo Mova
#współpracabarterowa

Młoda Chizu w poszukiwaniu siebie przyjeżdża do Tokio i zamieszkuje u nietypowej ponad 70-letniej pani Ginko. A w jej domu okazuje się, że jest więcej kotów niż ludzi. Duża różnica światopoglądu z racji różnicy wieku sprawia, że relacja budowana...

Nanae Aoyama przedstawia rok z życia młodej kobiety, która próbuje odnaleźć własne miejsce w świecie, ale Idealny czas na smuteczek to coś więcej niż opowieść o jednej wchodzącej w dorosłe życie dziewczyny. To szersze spojrzenie na młode pokolenie Japończyków oraz ich relacje z seniorami, a także panaroma życia w dzisiejszej Japonii. To książka zwodnicza – na pierwszy rzut oka łatwa, lekka i przyjemna, a jednak kryjąca w sobie istotne przemyślenia na temat młodości, starzenia się, przemijania. Czytać ja należy powoli i uważnie, Nanae Aoyama nasyciła ją bowiem ukrytymi metaforami i symbolami, które łatwo przeoczyć przy pobieżnej lekturze, a które nadają powieści wyjątkowy smak.

Cała recenzja tutaj:

https://kulturazja.com/2024/06/06/bol-doroslosci-recenzja-ksiazki-idealny-czas-na-smuteczek-nanae-aoyamy/

Nanae Aoyama przedstawia rok z życia młodej kobiety, która próbuje odnaleźć własne miejsce w świecie, ale Idealny czas na smuteczek to coś więcej niż opowieść o jednej wchodzącej w dorosłe życie dziewczyny. To szersze spojrzenie na młode pokolenie Japończyków oraz ich relacje z seniorami, a także panaroma życia w dzisiejszej Japonii. To książka zwodnicza – na pierwszy rzut...

2.75/5⭐️
Mam mieszane odczucia. Z jednej strony w głównej bohaterce znalazłam własne odbicie, a jej życie okazało się po części tym, czego najbardziej się obawiam. Jej bezpośredniość i sposób wypowiadania się również były mi znajome, autorka bardzo dobrze kreuje postacie.

Z drugiej strony przykro mi to mówić, ale te 180 stron przeczytałam z obojętnym wyrazem twarzy. Historia nie uderzyła we mnie tak, jak na to liczyłam i czuję, że szybko wyleci mi z głowy.

2.75/5⭐️
Mam mieszane odczucia. Z jednej strony w głównej bohaterce znalazłam własne odbicie, a jej życie okazało się po części tym, czego najbardziej się obawiam. Jej bezpośredniość i sposób wypowiadania się również były mi znajome, autorka bardzo dobrze kreuje postacie.

Z drugiej strony przykro mi to mówić, ale te 180 stron przeczytałam z obojętnym wyrazem twarzy....

Dwudziestoletnia Chizu, zmęczona relacją ze swoją pouczającą matką, przeprowadza się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Pani Ginko, która ma ponad siedemdziesiąt lat, a w jej domu więcej jest kotów niż ludzi. Chizu nie wie jak obchodzić się ze starszymi ludźmi. Boi się, że kobieta w każdej chwili może umrzeć. Jednak podczas, gdy kobieta czerpie z życia całymi garściami, codzienność Chizu składa się z trudnych emocji, z którymi ledwo sobie radzi. Obie zaczynają się sobie coraz baczniej przyglądać w codzienności, która zmienia się wraz z porami roku.

Literatura azjatycka zajmuje specjalne miejsce w moim sercu. To ten typ książek, w których nie mamy podanego wszystkiego na tacy. Uwielbiam w niej to, że zmusza nas do zatrzymania się i rozmyślania nad treścią. Właśnie taka była ta książka, byłam zmuszona przeczytać ją ponownie. Gdyż za pierwszym razem odbiłam się od niej. Za drugim razem dostrzegłam głębię skrywającą się w niej.

Głównym tematem książki jest przemijanie, wskazuje na to podział książki według pór roku. Kolejnym przepięknym przykładem na przemijanie w tej książce to koty, kolekcja zdjęć tych, które opuściły Panią Ginko. Książka pokazuje nam również różnicę pokoleniową, między bohaterkami była ogromna przepaść. Starsza Pani korzystała z życia, czerpała z niego pełnymi Garściami. Chizu była bardzo zamknięta w sobie, ogarnięta smutkiem i niszczącymi ją myślami. Ogromnie nie podobało mi się zachodzenie dziewczyny wobec Pani Ginko, traktowała ją bez szacunku, węsząc wokół niej dramaty. Dziewczyna wyprowadziła się, aby odciąć się od toksycznej matki, jednak nie ma planu na życie, błądzi między jedną a drugą dorywczą pracą, szukając swojego miejsca. Jej jedynym celem jest oszczędzanie pieniędzy. Budzi się w niej strach przed samotnością, obawia się śmierci kobiety.

Mimo że książka jest krótka, ale niesie za sobą ogrom wartościowej treści. Jednak polecam przeczytać ją dwa razy, tak jak ja uczyniłam. Gdyż uwagi interpretacyjne nadają innego światła całej pozycji. Ogromnie polecam tę pozycję, jest bardzo wartościowa.

Dwudziestoletnia Chizu, zmęczona relacją ze swoją pouczającą matką, przeprowadza się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Pani Ginko, która ma ponad siedemdziesiąt lat, a w jej domu więcej jest kotów niż ludzi. Chizu nie wie jak obchodzić się ze starszymi ludźmi. Boi się, że kobieta w każdej chwili może umrzeć. Jednak podczas, gdy kobieta czerpie z życia całymi garściami,...

Bohaterki powieści „Idealny czas na smuteczek” to 20-letnia Chizu i ponad 70-letnia Ginko. Pierwsza z nich jest zmęczona ciągłym pouczaniem przez matkę i postanawia wyprowadzić się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Ginko, u której w domu jest więcej kotów niż ludzi.
Chizu ma dość specyficzny obraz starszych ludzi – właściwie na każdym roku wydaje jej się, że pani, u której zamieszkała, zaraz umrze. Po jakimś czasie zauważa, że Ginko ma się całkiem dobrze, a poza tym robi coś, czego młoda dziewczyna nie potrafi – cieszy się każdym dniem życia.
I tak nasze bohaterki zaczynają się wnikliwie obserwować i uczyć się od siebie życia. Relacja, która je połączyła, była wzruszająca i z mojej perspektywy uratowała powieść.
Chizu to przedziwna dziewczyna. Autorka przybliża nam jej sytuację domową, można więc zrozumieć smutek i sceptycyzm do całego świata, który w sobie nosi. Z drugiej strony jednak właśnie wyrwała się z toksycznej relacji z mamą, może zacząć żyć po swojemu, a nie ma w niej ani grama ekscytacji. Dalej jest niezadowolona, wredna, irytująca i zła na innych za to, że są szczęśliwi. Sytuacja nie poprawia się nawet, kiedy dziewczyna się zakochuje.
Na okładce pada zdanie, że jest to książka opisująca bolesny proces wyrwania się z więzów młodości. I faktycznie w książce czuć ten ból… Ale dlaczego wyrwanie się z więzów młodości?! Bohaterka ma 20 lat, wyprowadza się z domu, to czas kiedy jej młodość się zaczyna. Podobnie jak jej samodzielnie życie. Czy to trudny okres? Dla niektórych pewnie tak. Jednak nigdy nie jest to proces oparty wyłącznie na bólu i smutku (a jeśli tak jest, to należy udać się po pomoc do specjalisty). To czas, kiedy mamy w sobie jeszcze dużo naiwności, radości, ekscytacji, chęci do odkrywania świata.
Bardzo żałuję, że zabrakło tutaj tej radości i świeżości. I choć książka miała potencjał do przeczytania w momencie smutku i czerpania z niej siły i inspiracji, to niestety jest raczej dość dołująca i pogłębiająca smutek.

Więcej recenzji na profilu https://www.instagram.com/sczytalim/

Bohaterki powieści „Idealny czas na smuteczek” to 20-letnia Chizu i ponad 70-letnia Ginko. Pierwsza z nich jest zmęczona ciągłym pouczaniem przez matkę i postanawia wyprowadzić się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Ginko, u której w domu jest więcej kotów niż ludzi.
Chizu ma dość specyficzny obraz starszych ludzi – właściwie na każdym roku wydaje jej się, że pani, u...

Nanae Aoyama w swojej powieści zgłębia temat relacji osób starszych z młodszymi. W książce pokazuje nam tę relację oczami młodszej ze stron. Autorka jest jednak daleka od upiększania i wygładzania. Ta relacja staje się dzięki temu prawdziwsza, choć przesiąknięta smutkiem...

Chizu, pomieszkuje tymczasowo u starszej o pięćdziesiąt lat pani Ginko. Widzimy jak emocje żalu, gniewu, złości wypełniają Chizu, które wyładowuje je w stronę starszej Pani. Chizu bowiem jest przepełniona głębokim smutkiem. Stojąc u progu dorosłego życia zupełnie nie wie co ze sobą począć... Bezradność ją frustruje, a samotność przytłacza...

W kontraście do niej autorka przedstawia nam panią Ginko. Pogodną, ciesząca się z każdego wyjścia, chodzącą na zajęcia taneczne, mającą swojego 'chłopaka' i nie reagującą na słowne zaczepki Chizu...

Chizu ma żal do pani Ginko. To przecież ona jest młoda, ma piękne ciało, a świat powinien stać przed nią otworem... Pod tym żalem jednak Chizu żywi szacunek do starszej pani i ją podziwia. Nie może jednak poradzić sobie ze swoimi emocjami...

#idealnyczasnasmuteczek to powieść, która skłania głównie do refleksji nad losem młodych ludzi wchodzących w dorosłość, u progu pierwszej pracy. Ogrom nauki, pracy, bycie w związku, przyjaźnie potrafią przytłoczyć, a nagromadzone emocje szukają ujścia. Na podstawie Chizu widzimy, że niestety, najłatwiej wyładować je na słabszym, takim co niby nic nie wie i nie rozumie. Chizu jednak bardzo się myli. Zapomina o tym, że osoby starsze już bowiem to wszystko przeżyły i to niejeden raz... Wiedzą one jednak, że pewne decyzje trzeba podjąć samemu, a doświadczenie życiowe nabyć.

Książkę czyta się bardzo szybko, mimo iż jest bardzo refleksyjna i skłania do zatrzymania się i przemyślenia. Mnie osobiście jednak brakuje w niej większej ilości i lepiej dopracowanych dialogów. Choć taki był zamysł autorki, to w pewnych momentach wolałabym aby rozmowa nie była urywana. Pani Ginko daje Chizu dużo przestrzeni, ale też przez ten zabieg często nie poznajemy jej poglądów.

W książce, na końcu, znajduje się jeszcze oddzielne opowiadanie, które nie ma związku z treścią powieści. Zupełnie mi ono tu nie pasuje, jest takie nijakie i bez wyrazu, dlatego nie będę się nad nim rozwodzić.

Nanae Aoyama w swojej powieści zgłębia temat relacji osób starszych z młodszymi. W książce pokazuje nam tę relację oczami młodszej ze stron. Autorka jest jednak daleka od upiększania i wygładzania. Ta relacja staje się dzięki temu prawdziwsza, choć przesiąknięta smutkiem...

Chizu, pomieszkuje tymczasowo u starszej o pięćdziesiąt lat pani Ginko. Widzimy jak emocje żalu,...