Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy przeczytałam, że powieść "Opuszczona" to mix trzech gatunków: thrillera, grozy i horroru to wiedziałam że muszę ją przeczytać. Jednym z moich ulubionych rodzajów powieści jest bowiem thriller z elementami paranormalnymi i liczyłam, że to będzie strzał w dziesiątkę. Czy tak rzeczywiście było?

Zastanawiałam się jak napisać w dużym skrócie o czym jest ta książka aby niczego Wam nie zdradzić. Zapytam więc czy kojarzycie bajki dla dzieci o złej czarownicy? Lub te o potworach chowających się w szafie czy pod łóżkiem? To spróbujcie teraz wyobrazić je sobie w wersji dla dorosłych 😉

Im bardziej zagłębiałam się w powieść Barkera tym większe ogarniało mnie zdumienie. Uczucie to było skierowane zarówno ku temu jak autor poprowadził samą historię jak i do tego czym ta powieść dla mnie się stawała... Oczekiwałam bowiem uczucia napięcia, niepokoju, przerażenia czego niestety tu nie znalazłam. Jejku, nawet chciałam podkręcić emocje czytając ją na noc 😅 Sceny z założenia straszne bardziej mnie jednak śmieszyły. "Opuszczona" to dla mnie taka baśń dla dorosłych o złej czarownicy...

Czytanie tej książki było dla mnie jednak nowym, ciekawym doświadczeniem. Mam jednak wielką nadzieję że horrory takie nie są bo zrażę się do gatunku zanim rozpocznę z nim przygodę 🤭

To moja pierwsza książka autora i naprawdę doceniam jego lekki styl pisania. Motyw książki w książce był naprawdę świetnie wkomponowany. Jedna historia przenikała w drugą, obie ze sobą wręcz współistniały 👌 Nie za bardzo chcę jednak pisać o bohaterach tej książki bo ich postępowanie było dla mnie niepojęte. Kierowani byli jednak wizjami wykreowanymi w ich umysłach więc jak to oceniać? 😅

Czy po tej powieści mam jednak ochotę na kolejne autora? Gdyby nie Wasze opinie o jego świetnej serii kryminalnej to przyznaję, że trzy razy bym to przemyślała. Choć uwielbiam wątki paranormalne w powieściach to baśniowa sceneria tej książki mnie nie urzekła. To po prostu nie do końca dla mnie, ale może dla Ciebie? 😉

Gdy przeczytałam, że powieść "Opuszczona" to mix trzech gatunków: thrillera, grozy i horroru to wiedziałam że muszę ją przeczytać. Jednym z moich ulubionych rodzajów powieści jest bowiem thriller z elementami paranormalnymi i liczyłam, że to będzie strzał w dziesiątkę. Czy tak rzeczywiście było?

Zastanawiałam się jak napisać w dużym skrócie o czym jest ta książka aby...

Czy sam tytuł potrafi przyciągnąć czytelnika? Zdecydowanie tak, a w szczególności gdy ten czytelnik ma słabość do ciasta w tytule 😋 Uwielbiam bowiem szarlotkę, próbuję różnych wariacji z nią związanych, choć często wracam do jednego, sprawdzonego przepisu 😉

Jeśli więc już zrobiłam Wam smaka na kawałek ciasta to chciałabym Wam zaserwować również pyszną lekturę. Powieść Weroniki Psiuk "Szczęście ma smak szarlotki" jest bowiem równie smakowita jak przyrządzane w niej wypieki.

Główną bohaterką książki jest Mirka, która postanawia sporządzić listę rzeczy do zrobienia przed swoimi okrągłymi trzydziestymi urodzinami. Są na niej jednak rzeczy dużego kalibru: zmienić pracę, znaleźć lepszego faceta niż były mąż, spędzać więcej atrakcyjnych weekendów z córką czy zapisać się na kurs cukierniczy... Czy jej się to uda? Czas nie jest przecież z gumy, a miłość nie przychodzi na zawołanie... szczególnie wtedy gdy były mąż wszystko utrudnia 🤭

Powieść Weroniki Psiuk to lekka i przyjemna historia, którą bardzo szybko się czyta. Mimo iż często podchodzę do powieści obyczajowych z dystansem ze względu na ich przewidywalność to z tą miło spędziłam czas. A i końcowa scena mnie zaskoczyła! Autorka wykreowała bohaterkę z którą wiele czytelniczek może się identyfikować. Zabiegana, niezadowolona z pracy, zapomina o swoich pasjach, a skupia się na dziecku i kontaktach z byłym. Jej historia pokazuje, że czasem warto zrobić coś dla siebie bo to coś może przynieść nieoczekiwane, pozytywne zmiany 👌

Choć powieść czytało mi się dobrze, to momentami brakowało jej płynności. Przeskoki w akcji troszkę mi przeszkadzały. Minusem również były dla mnie pewne trochę nierealne sceny jak np. bohaterka ma godzinę do niespodziewanego wyjazdu, a robi naleśniki, canneloni czy co tam jeszcze. Ja z pewnością pakowałabym siebie i dziecko 😅 Powieść jest jednak debiutem i myślę że autorka jeszcze mnie zaskoczy.

Doceniam jednak wpleciony w powieść humor i sarkazm, jak i to, że autorka wiernie oddała realia pracy nauczyciela. Problemy wychowawcze z jakimi spotyka się główna bohaterka w szkole podstawowej są niestety z życia wzięte.

Czy sam tytuł potrafi przyciągnąć czytelnika? Zdecydowanie tak, a w szczególności gdy ten czytelnik ma słabość do ciasta w tytule 😋 Uwielbiam bowiem szarlotkę, próbuję różnych wariacji z nią związanych, choć często wracam do jednego, sprawdzonego przepisu 😉

Jeśli więc już zrobiłam Wam smaka na kawałek ciasta to chciałabym Wam zaserwować również pyszną lekturę. Powieść...

Michael Grothaus zaprasza nas do Japonii, gdzie towarzyszymy niezwykle utalentowanemu Johnowi, który ma sprzedać napisany przez siebie kod firmie Sony. Ten młody geniusz technologii opłacił jednak swój sukces wielką samotnością, a my poznajemy przede wszystkim człowieka nieszczęśliwego skrywającego pewien wstydliwy sekret...Gdy jednak przez przypadek trafia do małego bistra a na jego drodze staje kelnerka Neotnia nic już nie jest takie same... Ona bowiem też ma swoje tajemnice. Takie, których John wolałby nie poznać, ale jest już za późno. Pod niezwykłym urokiem Neotnii jego świat, wartości jakie wyznawał, wywraca się do góry nogami...

Autor w swojej powieści "Piękni lśniący ludzie" kreuje przed nami wizję przyszłości naszego świata. Wizja ta mocno oparta jest na postępie technologicznym. Jesteśmy świadkami zimnej wojny między dwoma supermocarstwami, która rozgrywa się w cyberprzestrzeni. Postęp technologiczny sprawia jednak, że Chiny i Ameryka są w impasie. Dezinformacja, deepfaki, ataki hakerskie nie przynoszą już skutków. Szukają więc innych rozwiązań: nieoczywistych dla przeciwnika...

W tym świecie autor przedstawia nam dwójkę bohaterów, którzy odnajdują w sobie nawzajem wartości i uczucia o jakie nawet się nie podejrzewali. Zafascynowanie oraz przyjaźń jaka się między nimi rodzi są dla czytelnika wręcz namacalne. Do czasu, aż ich sekrety wychodzą na jaw i zarówno oni jak i czytelnicy muszą sobie odpowiedzieć na pytanie: Co to tak naprawdę znaczy być człowiekiem?

Ta pięknie napisana powieść według mnie oscyluje wokół dwóch gatunków: science fiction i literatury pięknej. Autor bazuje bowiem na relacjach pomiędzy dwójką głównych bohaterów w świecie zdominowanym przez technologię. Przede wszystkim jest to dla mnie jednak niezwykła historia oparta nie tylko na miłości do drugiej osoby, ale także do... ludzkości.

Niewątpliwie powieść skłania czytelnika do refleksji nad rozwojem technologii oraz wizji roli człowieka w przyszłym świecie. Czy jest tam dla nas miejsce? Przede wszystkim jednak jest to powieść, po przeczytaniu której czytelnik zastanawia się czym tak naprawdę jest człowieczeństwo...?

Michael Grothaus zaprasza nas do Japonii, gdzie towarzyszymy niezwykle utalentowanemu Johnowi, który ma sprzedać napisany przez siebie kod firmie Sony. Ten młody geniusz technologii opłacił jednak swój sukces wielką samotnością, a my poznajemy przede wszystkim człowieka nieszczęśliwego skrywającego pewien wstydliwy sekret...Gdy jednak przez przypadek trafia do małego bistra...