Przysięgnij że przeżyjesz. Majdanek, Auschwitz, Bergen-Belsen

Książka to wspomnienia Rachel Roth ( Romy Rotsztejn),urodzonej w Warszawie Żydówki, która przeżyła pobyt w gettcie, obozy w Majdanku, Auschwitz i Bergen-Belsen. Zostały one spisane w latach siedemdziesiątych, w Polsce po raz pierwszy wydane w 2012 roku, Książka, która widzicie na zdjęciu to drugie wydanie.
Autorka opisuje tu wszystkie etapy, które przeszła od momentu wybuchu wojny. Najpierw wraz z rodziną są zmuszeni opuścić rodzinny dom, przeprowadzić do innego. Potem jest już tylko gorzej - getto, łapanki, ciągły strach, stale pogarszające się warunki, wszechobecny strach, śmierć... A potem obóz...
Autorka z kronikarską precyzja i bez zbędnych sentymentów relacjonuje kolejne zmiany w jej życiu, pogarszająca się sytuację, śmierć członków rodziny. Z przerażeniem czytamy o kolejnych okrucieństwach, które ludzie zgotowali innym ludziom... A potem Roma wraz z ciotką Helą trafia do obozu. Nieludzkie warunki, ciągle selekcje i nieustanna obawa o życie...
Rachel opisuje straszne rzeczy, wzbudzają one w czytelniku przerażenie, bezsilność... Podczas lektury powinny towarzyszyć mi silne emocje, ale być może przez sposób podania nie były one aż tak dominujące. Jak wspominałam - to taka kronika, opis następujących po sobie wydarzeń, bez zbytniego rozwodzenia się nad nimi... To subiektywna relacja Rachel, między wierszami możemy wyczytać jej uczucia, spisana w kilka lat po wojnie. Autorce zarzuca się antypolski wydźwięk książki. I rzeczywiście - kiedy Rachel wspomina o Polakach, nie jest to pozytywny obraz. Ale tak jak pisałam wcześniej - to są odczucia Autorki - może nie lubiła Polaków, nie spotkała na swej drodze żadnego życzliwego ?
Jej książki na pewno nie można traktować jako głównego źródła wiedzy o wojnie. Raczej jako uzupełnienie, relację ( subiektywną) świadka, który uczestniczył w środku wydarzeń , strasznych, które nigdy nie powinny się wydarzyć i powtórzyć. Ku przestrodze i by pamiętać...

Książka to wspomnienia Rachel Roth ( Romy Rotsztejn),urodzonej w Warszawie Żydówki, która przeżyła pobyt w gettcie, obozy w Majdanku, Auschwitz i Bergen-Belsen. Zostały one spisane w latach siedemdziesiątych, w Polsce po raz pierwszy wydane w 2012 roku, Książka, która widzicie na zdjęciu to drugie wydanie.
Autorka opisuje tu wszystkie etapy, które przeszła od momentu...

Książka historyczna, biografia, na faktach, II wojna światowa.
Wydanie poszerzone o 100 stron od poprzedniego, więcej dodatkowych materiałów archiwalnych. Książka wydana w tym roku.


Subiektywne spojrzenie na czasy II wojny światowej przez młodą Żydówkę, która jako jedyna z całej 21 osobowej rodziny Rotsztejn i Frank na fotografii z getta w 1941 przeżyła te okrutne czasy.
Rachel Roth urodziła się w Warszawie jako Roma Rotsztejn w żydowskiej rodzinie inteligenckiej.
Ojciec był znanym redaktorem gazety „Dos Jidisze Togbłat”, matka zaś prowadziła sklep z ekskluzywną odzieżą.
Szczęście nie trwało długo, gdyż wybuchła wojna, gdy dziewczyna miała trzynaście lat.
Przeżyła okupację w Warszawie, getto i powstanie , a od 1942 roku przeszła przez trzy obozy koncentracyjne Majdanek, Auschwitz i Bergen-Belsen.
Odzyskała wolność w 1945 roku w dniu wyzwolenia ostatniego z obozów przez brytyjskie wojska ppłk. Richarda Taylora.
Wojnę przeżył jeszcze jej ojciec i ciotka Hela, reszta zginęła przeważnie w komorach gazowych.

Książkę napisała pod wpływem impulsu po trzydziestu latach od wydarzeń, które miały miejsce. Dała bowiem obietnicę jednej ze współwięźniarek w Majdanku , że jeśli uda się jej przeżyć opowie całemu światu jak wyglądały czasy Holocaustu.

Spisała najdrobniejsze szczegóły, udostępniła fotografie. Opowiedziała bardzo dokładnie o koszmarze, strachu, cierpieniu i całym niemieckim procesie zagłady.
Widać jej wewnętrzną przemianę na kartach książki od młodej dziewczyny do dorosłej , odpowiedzialnej kobiety , która mierzy się z wyzwaniem przedstawić prawdę i ogłosić ją w swojej publikacji, by była tłumaczona na różne języki.

Książka ma też charakter antypolski niestety. Rachel nie omieszkała zaznaczyć w swojej publikacji
o Polakach wyśmiewających się z Żydów, przeprowadzających gospodarkę rabunkową mienia żydowskiego, o polskich szmalcownikach, którzy współpracowali z Niemcami.
Zapomina ilu Polaków narażało życie by ich ratować. Ilu podzielało los Żydów w obozach.
Wini Polaków za Holocaust. To jej wypowiedź po wyjściu z obozu.

Cytuję:

„My, Żydówki polskie, nie mamy dokąd wracać. Nic nas już nie łączy z Polską. Nikt na nas tam nie czeka. Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego”.

Jest to bardzo niesprawiedliwy i stronniczy pogląd autorki.
Nie ukrywam ,że bardzo mi się to nie podoba. Za to odejmuję punktację gwiazdkową.

Poza tym bezpodstawnym, fałszywym i krzywdzącym wydźwiękiem , książkę warto przeczytać. Chociażby ,żeby wiedzieć jak odeprzeć niesłuszne argumenty , jakie ktoś będzie zarzucał Polakom i głosił o polskich obozach zagłady /jak niedawno się stało/. Trzeba umieć obronić tych , którzy poświęcili swe życie , by ratować Żydów.
Polecam!

Książka historyczna, biografia, na faktach, II wojna światowa.
Wydanie poszerzone o 100 stron od poprzedniego, więcej dodatkowych materiałów archiwalnych. Książka wydana w tym roku.


Subiektywne spojrzenie na czasy II wojny światowej przez młodą Żydówkę, która jako jedyna z całej 21 osobowej rodziny Rotsztejn i Frank na fotografii z getta w 1941 przeżyła te okrutne...

Książka historyczna, biografia, na faktach, II wojna światowa.
Wydanie z 2022 roku.

Subiektywne spojrzenie na czasy II wojny światowej przez młodą Żydówkę, która jako jedyna z całej 21 osobowej rodziny Rotsztejn i Frank na fotografii z getta w 1941 przeżyła te okrutne czasy.
Rachel Roth urodziła się w Warszawie jako Roma Rotsztejn w żydowskiej rodzinie inteligenckiej.
Ojciec był znanym redaktorem gazety „Dos Jidisze Togbłat”, matka zaś prowadziła sklep z ekskluzywną odzieżą.
Szczęście nie trwało długo, gdyż wybuchła wojna, gdy dziewczyna miała trzynaście lat.
Przeżyła okupację w Warszawie, getto i powstanie , a od 1942 roku przeszła przez trzy obozy koncentracyjne Majdanek, Auschwitz i Bergen-Belsen.
Odzyskała wolność w 1945 roku w dniu wyzwolenia ostatniego z obozów przez brytyjskie wojska ppłk. Richarda Taylora.
Wojnę przeżył jeszcze jej ojciec i ciotka Hela, reszta zginęła przeważnie w komorach gazowych.

Książkę napisała pod wpływem impulsu po trzydziestu latach od wydarzeń, które miały miejsce. Dała bowiem obietnicę jednej ze współwięźniarek w Majdanku , że jeśli uda się jej przeżyć opowie całemu światu jak wyglądały czasy Holocaustu.

Spisała najdrobniejsze szczegóły, udostępniła fotografie. Opowiedziała bardzo dokładnie o koszmarze, strachu, cierpieniu i całym niemieckim procesie zagłady.
Widać jej wewnętrzną przemianę na kartach książki od młodej dziewczyny do dorosłej , odpowiedzialnej kobiety , która mierzy się z wyzwaniem przedstawić prawdę i ogłosić ją w swojej publikacji, by była tłumaczona na różne języki.

Książka ma też charakter antypolski niestety. Rachel nie omieszkała zaznaczyć w swojej publikacji
o Polakach wyśmiewających się z Żydów, przeprowadzających gospodarkę rabunkową mienia żydowskiego, o polskich szmalcownikach, którzy współpracowali z Niemcami.
Zapomina ilu Polaków narażało życie by ich ratować. Ilu podzielało los Żydów w obozach.
Wini Polaków za Holocaust. To jej wypowiedź po wyjściu z obozu.

Cytuję:

„My, Żydówki polskie, nie mamy dokąd wracać. Nic nas już nie łączy z Polską. Nikt na nas tam nie czeka. Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego”.

Jest to bardzo niesprawiedliwy i stronniczy pogląd autorki.
Nie ukrywam ,że bardzo mi się to nie podoba. Za to odejmuję punktację gwiazdkową.

Poza tym bezpodstawnym, fałszywym i krzywdzącym wydźwiękiem , książkę warto przeczytać. Chociażby ,żeby wiedzieć jak odeprzeć niesłuszne argumenty , jakie ktoś będzie zarzucał Polakom i głosił o polskich obozach zagłady /jak niedawno się stało/. Trzeba umieć obronić tych , którzy poświęcili swe życie , by ratować Żydów.
Polecam!

Książka historyczna, biografia, na faktach, II wojna światowa.
Wydanie z 2022 roku.

Subiektywne spojrzenie na czasy II wojny światowej przez młodą Żydówkę, która jako jedyna z całej 21 osobowej rodziny Rotsztejn i Frank na fotografii z getta w 1941 przeżyła te okrutne czasy.
Rachel Roth urodziła się w Warszawie jako Roma Rotsztejn w żydowskiej rodzinie...

Na początku przeglądałam fotografie. Często, zanim zacznę lekturę, lubię obejrzeć ilustracje, których jeszcze nie wiążę z samą treścia, ale które dają mi jej przedsmak. W oczy rzuciło mi się zdjęcie niemal całej rodziny autorki i podpis, informujący, że wojnę przeżyła tylko ona. Tyle osób, tyle historii, uczuć, emocji i tylko jedna ocalona... To zdjęcie prześladuje mnie nawet teraz, gdy już przeczytałam całość od deski do deski i przetrawiłam treść tej niezwykłej relacji. To zdjęcie zostanie ze mną na długo, może i na zawsze.

Historia Rachel Roth, spisana wiele lat po wojnie, jest wspomnieniem młodej żydowskiej dziewczyny. Opisuje ona początek wojny, lata okupacji, niepewność co do dalszego losu, wątpliwości związane z decyzją o pozostaniu bądź ucieczce z Polski, uwięzienie w gettcie a wreszcie pobyt w kolejnych obozach koncentracyjnych. Oczywiście temat lat wojennych oraz zagłady nie jest nikomu obcy, ale każda kolejna kolejna relacja ma swoje znaczenie i wiele wnosi to naszej zbiorowej świadomości. Tym razem głos zabrała bezkompromisowa młoda kobieta, nie wahająca się rzucić w twarz czytelnikowi polskiego antysemityzmu oraz całej garści stereotypów i głebokiego żalu. Czy słusznie? Oczywiście moglibyśmy o tym długo dyskutować, ale przede wszystkim należy pamiętać, że jest to całkowicie subiektywny obraz tamtych czasów. Samo zjawisko antysemityzmu w polskim społeczeństwie było oczywiście obecne i nikt chyba na poważnie tego faktu nie podważa. Jednak w wielu tezach autorka, moim zdaniem, posuwa się trochę za daleko, porównując np. Polaków do okupującyh kraj Niemców. Wydaje mi się, że przydało by się tutaj posłowie jakiegoś historyka, aby czytelnik, szczególnie ten nie zaznajomiony dobrze z tematem i ówczesnymi realiami mógł spojrzeć na sytuację z szerszej perspektywy. Oczywiście nie neguję faktu, że niektórzy Polacy kolaborowali z Niemcami, było też niemało donosicieli, ale twierdzenia, że wszystkich Polaków cieszył lub w najlepszym przypadku nie interesował widok zabijanych Żydów a żydowskie rodziny "stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego" to zbyt daleko idące wnioski. Wiem, że za takimi słowami stoją złe doświadczenia, być może nawet sprzed wojny lub błędna interpretacja sytuacji przez młodą i niedoświadczoną kobietę, dlatego nie potępiam ich a jedynie zwracam uwagę, że przydałoby się książce kilka słów komentarza.

Przy tym wszystkim pamiętać jednak należy, że książka Roth nie aspiruje do szerokiego ujęcia historycznego. Nie na tym jej siła polega a i autorka nie ma chyba kompetecji, aby takie ujęcie nam zaprezentować. Jest to głęboko osobista relacja i tak właśnie powinniśmy na nią spojrzeć: jak na subiektywny opis przerażających lat wojny. Z tej historii wyłania się obraz dziewczyny, nastolatki, studentki tajnych kompletów o ponadprzeciętnej sile ducha i ogromnej chęci przetrwania, ktróra miała w sobie na tyle odwagi, aby po latach spokojnego powojennego życia wrócić jeszcze raz do bolesnej przeszłości i opisać ją dla nas. Mam nadzieję, że inni czytelnicy też docenią ten gest.

Na początku przeglądałam fotografie. Często, zanim zacznę lekturę, lubię obejrzeć ilustracje, których jeszcze nie wiążę z samą treścia, ale które dają mi jej przedsmak. W oczy rzuciło mi się zdjęcie niemal całej rodziny autorki i podpis, informujący, że wojnę przeżyła tylko ona. Tyle osób, tyle historii, uczuć, emocji i tylko jedna ocalona... To zdjęcie prześladuje mnie...

Mówią, że każdy człowiek nosi w sobie jakąś historię. Niektóre z nich są nazbyt bolesne, by móc je opowiedzieć. Czasem musi minąć wiele lat, aby osobiste przeżycia jednej osoby stały się dostępne dla szerokiego grona odbiorców. Tak było z historią Rachel Roth, a właściwie Romy Rotsztejn, która przez dziesiątki lat przechowywana w pamięci autorki, dopiero niedawno ujrzała światło dzienne. „Przysięgnij, że przeżyjesz” to prawdziwy diament wśród niezliczonej ilości świadectw zaliczanych do literatury o Zagładzie, który trafił do rąk czytelników dzięki staraniom Wydawnictwa RM.

Wojenne losy Romy przypominają bolesną i przerażającą drogę, która wiedzie od bram getta warszawskiego przez Majdanek, Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen aż po Erec Israel. W trakcie tych kolejnych „przystanków” na nazistowskim szlaku zbrodni, bohaterka traci swych bliskich i wielokrotnie sama niemal zagląda śmierci w oczy. Słowo dane obcej osobie trzyma ją jednak przy życiu i motywuje do tego, by kiedyś dać światu świadectwo. Dziś, gdy mamy w rękach „Przysięgnij, że przeżyjesz”, wiemy na pewno, że na taką opowieść warto było czekać dziesiątki lat.

Lekkie pióro i swoboda pisarska autorki mocno kontrastują z przejmują tematyką jej opowieści. Każda kolejną strona książki przynosi hiobowe wieści i sprawia, że czytelnik staje oko w oko z Zagładą a mimo tego, z wielkim zaangażowaniem oddaje się lekturze, która daje pocieszenie udowadniając, że wola życia może odnieść triumf nad widmem śmierci.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to książka nie wymagająca żadnej rekomendacji. Jest świadectwem Holocaustu i jako taka winna być powszechnie znana i komentowana. Nie sposób bowiem dziś mówić o eksterminacji Żydów inaczej niż poprzez literackie relacje nielicznych już żyjących ofiar i świadków tego zbrodniczego procesu. Dlatego właśnie warto sięgnąć po wspomnienia Rachel Roth i nosić w sobie pamięć o niezawinionych ofiarach II wojny światowej, takich jak rodzina Naszej bohaterki.

Mówią, że każdy człowiek nosi w sobie jakąś historię. Niektóre z nich są nazbyt bolesne, by móc je opowiedzieć. Czasem musi minąć wiele lat, aby osobiste przeżycia jednej osoby stały się dostępne dla szerokiego grona odbiorców. Tak było z historią Rachel Roth, a właściwie Romy Rotsztejn, która przez dziesiątki lat przechowywana w pamięci autorki, dopiero niedawno ujrzała...

Bardzo bolesna,ważna i poruszająca opowieść młodziutkiej Żydówki ,której przyszło żyć w tak okrutnym czasie jakim była II wojna światowa .
Rahel,główna bohaterka bardzo szczegółowo wspomina swoje dzieje z życia w getcie warszawskim,a później w obozach koncentracyjnych.Dzięki jej niezwykłej dbałości o szczegóły i rzetelności poznajemy codzienne życie ,a przede wszystkim walkę o żywność ,o zachowanie jako takiej higieny,walkę o zdrowie ,a przede wszystkim o przetrwanie.
Jej opowieść ,to świadectwo piekła,ludobójstwa i bestialskiego znęcania się nad drugim człowiekiem.
Któregoś dnia przysięgła swojej umierającej współwięźniarce,że przeżyje ,by opowiedzieć światu całą prawdę -dotrzymała słowa,przeżyła i opowiedziała nam swoją historię.

Bardzo bolesna,ważna i poruszająca opowieść młodziutkiej Żydówki ,której przyszło żyć w tak okrutnym czasie jakim była II wojna światowa .
Rahel,główna bohaterka bardzo szczegółowo wspomina swoje dzieje z życia w getcie warszawskim,a później w obozach koncentracyjnych.Dzięki jej niezwykłej dbałości o szczegóły i rzetelności poznajemy codzienne życie ,a przede wszystkim...

Ci, którym udało się przeżyć koszmar holocaustu, często nie chcieli mówić o swoich doświadczeniach. Zatrzaskiwali za sobą drzwi do przeszłości i starali się żyć dniem codziennym. Często jednak wspomnienia powracały do ocalałych ze zdwojoną siłą, a niezaleczone rany i traumy przekazywane były kolejnym pokoleniom. Dla niektórych możliwość opowiedzenia o swoich doświadczeniach była formą swoistej autoterapii. Spisywane po latach wspomnienia uwalniały od strachu czy poczucia winy, bo nie raz Ci, którzy przeżyli zastanawiali się dlaczego to im właśnie udało się przeżyć gdy ich najbliżsi zginęli z ręki swoich oprawców, z głodu lub wycieńczeni chorobą.

Z wieloosobowej rodziny Rachel Roth (nazwisko rodowe Rotsztejn) przeżyła tylko ona, jej ciotka Hela oraz ojciec, któremu cudem udało się już po wybuchu wojny dotrzeć do Palestyny. Wychowana w inteligenckiej rodzinie żydowskiej na warszawskiej Pradze w czasie wojny trafiła wraz z najbliższymi do getta. Tam przeżyła śmierć najbliższych, łapanki do transportów i powstanie by w końcu trafić na Umschlagplatz a stamtąd do obozu w Majdanku.
Tam, mimo głodu, selekcji do gazu, tyfusu i innych chorób, obiecała sobie i nieznajomej kobiecie poruszonej jej losem, że przeżyję tę gehennę.
"Przysięgnij, że przeżyjesz. Majdanek, Auschwitz, Bergen-Belsen" to z dbałością o szczegóły opowiedziana historia młodej dziewczyny, której udało się wymknąć śmierci.
To niezwykle dokładny zapis jej losów, poruszający czytelnika bezpośredniością i szczerością. Dzięki niemu możemy poznać zarówno codzienność obozowego życia jak i przyjrzeć się relacjom międzyludzkim i stosunkom jakie panowały wśród osadzonych.
Czyta się tę książkę ze ściśniętym sercem ale i podziwem dla setek tysięcy więźniów, dla których każdy nowy dzień mógł być ich ostatnim. Mimo to nie poddawali się i dopóki starczyło sił walczyli aby przeżyć.
Autorce też się to udało a jej wspomnienia są spuścizną, którą pozostawiła kolejnym pokoleniom: kup pamięci i ku przestrodze. Zachęcam Was do lektury tej książki.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu RM.

Ci, którym udało się przeżyć koszmar holocaustu, często nie chcieli mówić o swoich doświadczeniach. Zatrzaskiwali za sobą drzwi do przeszłości i starali się żyć dniem codziennym. Często jednak wspomnienia powracały do ocalałych ze zdwojoną siłą, a niezaleczone rany i traumy przekazywane były kolejnym pokoleniom. Dla niektórych możliwość opowiedzenia o swoich doświadczeniach...

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to opowieść Romy o okupacji w Warszawie, o życiu w getcie i powstaniu, o gehennie i pracy w trzech obozach – Majdanku, Auschwitz, Bergen-Belsen. Tytuł nawiązuje do słów, które autorka usłyszała od jednej z więźniarek po trwającym całą noc apelu. Spędziły je na placu, grzęznąć po kostki w błocie, w towarzystwie trupa powieszonej szesnastoletniej dziewczyny, która próbowała uciec z obozu. Wówczas Roma postanowiła odciągnąć uwagę więźniarek od tragicznego obrazu i zaczęła ze szczegółami opowiadać o tradycyjnym piątkowym wieczorze w swoim domu. Nad ranem jedna z kobiet powiedziała do Romy: „Ja wolności nie doczekam. Skazana jestem na niechybną śmierć. Ale ty jesteś młoda! (…) Przyrzeknij, że przetrwasz tę gehennę i opowiesz całemu światu, co te bestie z nami robiły”. Roma słowa dotrzymała. Powstała przejmująca, wstrząsająca historia nierównej walki o przetrwanie, o każdy dzień, o kęs pożywienia, o zachowanie godności.

To ważna i potrzebna książka, niestety daleko jej do obiektywizmu czy bezstronności. I nie mam tu na myśli niemieckich oprawców. Tych dawno osądzono i wydano wyrok. Dla nich nie ma litości czy usprawiedliwienia. Myślę tu o antypolskiej wymowie opowieści Rachel Roth, która co jakiś czas wtrąca zdania stawiające Polaków w złym świetle. Mało tego, w pewnym momencie autorka zrównuje Niemców i Polaków. Nigdy nie czytałam wspomnień świadka Holocaustu, w których byłoby tyle żalu, nienawiści czy pogardy wobec polskiego społeczeństwa. Jako dowód przytoczę kilka zdań:
„Na ulicy Targowej kilku niemieckich żołnierzy złapało Żydów i dla rozrywki golą im brody (…) kaleczą im twarze przy akompaniamencie wybuchów szalonego śmiechu i sprośnych żartów rozbawionych tym widowiskiem Polaków.”
„Polscy chuligani atakują Żydów w celach rabunkowych. Popierają ich Niemcy.”
„Niemiec, stojący na warcie przy wylocie z getta, rozkazał żydowskiemu chłopczykowi przejść przez bramę wyjściową na aryjską stronę i kazał mu kupić tam kartofle. Polski policjant złapał dziecko i zaczął okładać go razami. Litościwy Niemiec obronił chłopca, wyrywając go z rąk policjanta.”
„Po aryjskiej stronie Polacy w każdym przechodniu upatrują Żyda.”
„Obóz otoczony jest wrogami: Niemcami i antysemicko nastawioną ludnością polską.”
„Cudem uniknęłam czyhających tam na Żydów szmalcowników i polskich gestapowców.”
„Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego.”
„Przecież wiadomo, że Polacy nami wzgardzili. (…) gorliwie pomagali hitlerowcom w szatańskich wyczynach.”

Tych cytatów jest o wiele więcej. Ani razu autorka nie wspomina o ludziach, którzy z dobroci serca, z narażaniem życia przechowywali u siebie Żydów, którym przyznano tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata – a na pewno musiała o tym słyszeć. Nie wspomina o szmuglowaniu przez Polaków żywności, a potem broni na teren getta. Jest za to w tej książce fragment, z którego wynika, że w 1943 Polacy żyli sobie beztrosko, polskie dzieci w podskokach i z uśmiechem na ustach biegły z tornistrami do szkoły. Ktoś, kto nie zna polskich realiów podczas II wojny światowej, czytając tę opowieść, pomyśli, że u nas okupacji nie było, a Polacy gremialnie współpracowali z Niemcami, tępiąc Żydów. Rozumiem, że Rachel Roth przeżyła piekło, ale nie ma mojej zgody na fałszowanie rzeczywistości. Dlatego nie przyznam tej książce 8 czy 10 gwiazdek, jak to ochoczo uczynili niektórzy czytelnicy.

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to...

IG:ksiazki_wloczykija
To, w jaki sposób wstrząsnęła mną ta książka jest niewyobrażalne. Czytałam wiele biografii, autobiografii czy pamiętników, i nie chodzi tylko o to, że jest to ”kolejna” książka z kategorii - historia II Wojna Światowa .

Pierwszym aspektem o jakim musimy sobie powiedzieć i najbardziej poruszającym to przede wszystkim to, że autorka Rachel Roth opisuje swoje osobiste doświadczenia - od czasów spędzonych w getcie, przez koszmar Majdanka i Auschwitz, aż po Bergen-Belsen. Jej szczegółowe wspomnienia pozwalają nam poczuć się, jakbyśmy byli tam obok niej, świadkiem tych straszliwych wydarzeń. W jej wspomnieniach odnajdujemy różnorodne detale, ukazujące brutalność nie tylko ze strony Polaków (co wywarło na mnie największe wrażenie),ale także brutalność, z jaką musieli się zmagać każdego dnia. Są to szczegóły, o których często milczy się.

Drugim jakże bardzo istotnym aspektem tej książki, jest to, że gdy sięgniesz po nią, musisz być przygotowany na bardzo wstrząsającą podróż przez ludzką determinację, nadzieje na lepsze jutro, i tragedię. Roma w sposób bezpośredni i bez upiększania przenosi nas w samo serce bardzo mrocznego okresu historii, gdzie człowieczeństwo było wystawione na ciężkie próby.

To dzieło, pozwala nam wejść w świat, który trudno nam sobie nawet wyobrazić. Roma niezwykle szczegółowo dzieli się wspomnieniami z czasów Holocaustu. Ta historia, choć na każdej stronie przepełniona bólem i cierpieniem jest również niezwykle inspirująca. Wartości i ważne lekcje jakie płyną z tej historii są jak promienie słońca w ciemności, siła woli, odwaga i niezłomność każdego człowieka który chce żyć.

Co tak naprawdę sprawia że książka jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju? To nie tylko historia jednej kobiety, szczegółowość tej powieści, ale przede wszystkim hołd dla wszystkich, którzy doświadczyli wszystkich niewyobrażalnych cierpień i katuszy w tych czasach. Autorka oddaje hołd tym, którzy zginęli i tym, którzy przetrwali niosąc ze sobą na zawsze ciężar okrutnych doświadczeń.

Ta książka to lektura, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Historia, która poruszy każdego kto sięgnie po nią, jednocześnie zmusza nas do refleksji nad nami samymi, naszymi uczynkami, doświadczeniami jakie posiadamy, ale przede wszystkim daje nam mocno do myślenia co znaczy dla nas samych, nadzieja w najtrudniejszych chwilach naszego życia.

Wielkie ukłony i brawa dla Roth za odwagę, że podzieliła się z nami historią i doświadczeniami jakie przeżyła. Jej książka to bardzo ważny dokument historyczny, który każde powinien przeczytać. To również mocna przestroga przed powtórzeniem się podobnych okropieństw. Zdecydowanie każdy kto sięgnie po tę książkę znajdzie coś dla siebie – fascynującą historię jak i wielką moc inspiracji do docenienia życia które mamy każdego dnia. By dostrzec w nim choćby najmniejsze szczegóły i być za nie wdzięcznym.

IG:ksiazki_wloczykija
To, w jaki sposób wstrząsnęła mną ta książka jest niewyobrażalne. Czytałam wiele biografii, autobiografii czy pamiętników, i nie chodzi tylko o to, że jest to ”kolejna” książka z kategorii - historia II Wojna Światowa .

Pierwszym aspektem o jakim musimy sobie powiedzieć i najbardziej poruszającym to przede wszystkim to, że autorka Rachel Roth ...

"Ja już tego nie przeżyję, ale ty przyrzeknij mi, że przetrwasz to piekło i opowiesz światu, co te bestie z nami zrobiły" – Roma Rotsztejn usłyszała te prośbę od współwięźniarki obozu w Majdanku. Ponad 30 lat później mimo czasu, który upłynął, w jej pamięci zachowały się najdrobniejsze szczegóły życia pod niemiecką okupacją oraz wspomnienia  z  obozów zagłady.

,,Przysięgnij ,że przeżyjesz " Rachel Roth

Bardzo dziękuję, że miałam możliwość poznania tej niezwykłej historii. Miałam ją na swojej liście już w 2020 kiedy to ukazała się po raz pierwszy.

Rachela Roth, a właściwie Ruchama Rachela Rothstein choć wszyscy używali polskiego imienia Roma, a nazwisko w spolszczonej wersji brzmiało Rotsztejn. Urodzona na warszawskiej Pradze, trafia do getta jako nastolatka. Po likwidacji getta wywieziona została do Majdanka, następnie do Auschwitz jako więźniarka nr 48915. Wyzwolenia doczekała w obozie Bergen-Belsen. Przeżyła tak wiele, tak bardzo wiele.
Ile jest w stanie znieść cierpienia młody człowiek, odarty z godności?

Roma pomimo traumatycznych wydarzeń zachowała pogodę ducha, została żoną i matką, wyjachała do Ameryki i tam założyła firmę. Nigdy nie zapomniała o Polsce i do końca życia pielęgnowała język polski.
W 1970 zaczęła spisywać wspomnienia z getta i obozów koncentracyjnych w których przebywała, bo co noc wracały do niej obrazy bombardowań oraz ukrywania się.
Ta książka to świadectwo ukrucienstwa, piekła jakie ludzie zgotowali innym.
To niezwykle interesująca i wartościowa pozycja, powinna być lekturą szkolną, aby nie zapomniano o trj tragedii.
Wylałam wiele łez czytając tą książkę, ale było warto.

"Ja już tego nie przeżyję, ale ty przyrzeknij mi, że przetrwasz to piekło i opowiesz światu, co te bestie z nami zrobiły" – Roma Rotsztejn usłyszała te prośbę od współwięźniarki obozu w Majdanku. Ponad 30 lat później mimo czasu, który upłynął, w jej pamięci zachowały się najdrobniejsze szczegóły życia pod niemiecką okupacją oraz wspomnienia  z  obozów zagłady....