Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem. Zbiór rozbudzających nadzieję opowiastek

Oglądając okładki książek czy przeglądając media społecznościowe Pani Ania Niemczynow z każdego zdjęcia patrzy na nas pięknym, szerokim uśmiechem. Wydawać by się mogło, że jej życie jest idealne, pozbawione trosk i zmartwień. Czy tak jest w rzeczywistości? Tego dowiemy się z kart książki "Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem".
"Ciche cuda" to dwadzieścia opowieści z życia autorki. Każda z opowieści poświęcona jest innemu zagadnieniu i zakończone są modlitwami bądź inspirującymi lub motywującymi cytatami. Autorka opowiada między innymi o braku miłości, akceptacji i szacunku w dzieciństwie, wykorzystywaniu seksualnym, nieudanym małżeństwie, trudach samotnego macierzyństwa czy życiu na emigracji. Pani Ania pisze o swoich doświadczeniach z anoreksją, bulimią czy uzależnieniem od sportu.
Książkę Anny Niemczynow trudno sklasyfikować i przypisać do jednego, konkretnego gatunku. Zawiera w sobie elementy autobiografii i poradnika. Jest to bardzo osobista opowieść o życiu i różnych trudnych doświadczeniach jakie spotkały autorkę. Wszystkie opowieści napisane są lekkim językiem. Czytając czujemy się tak jakbyśmy słuchały opowieści koleżanki. To zasługa bezpośrednich zwrotów, którymi autorka zwraca się do nas. Dodatkowo umieszczone a książce zdjęcia z prywatnego archiwum pisarki sprawiają, że staje nam się jeszcze bliższa, a jaj słowa mocniej do nas trafiają. W książce Pani Ania dużo wspomina o Bogu i swojej wierze, jednak nie jest to nachalne, nikogo na siłę nie próbuje nawracać co jest dużą zaletą i nie powinno przeszkadzać w przeczytaniu tej książki nawet tym, którzy w Boga nie wierzą.
Anna Niemczynow w swojej powieści "Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem" pokazuje wiele trudnych doświadczeń, które ją spotkały. Jednak skupia się nie tyle na danym wydarzeniu, co mocno koncentruje się na tym, by przekazać nam w głównej mierze emocje, które w tamtych momentach jej towarzyszyły. Jedne autorkę złamały, inne motywowały do dalszego działania. Opowiada zarówno o swoich upadkach, porażkach, smutku i bólu jak również o sukcesach, radościach i szczęściu. Autorka swoim przykładem pokazuje nam, że codziennie doświadczamy małych cudów, a nawet z trudnych i traumatycznych zdarzeń w końcu wynika coś dobrego, budującego. Szczególny nacisk kładzie na przebaczenie. To dzięki wybaczeniu innym oczyszczamy swoje serce i umysł ze złych emocji i zaczynamy dostrzegać te ciche cuda, które dzieją się wokół nas każdego dnia.
"Ciche cuda" to bardzo intymna i szczera opowieść o życiowych doświadczeniach autorki. Zawarte w niej jest wiele ważnych lekcji i porad, którymi powinniśmy się kierować, aby przeżyć swoje życie szczęśliwie i doświadczyć cichych cudów. Ta książka to swego rodzaju drogowskaz, który pokazuje drogę do samoakceptacji i szczęścia. To odpowiednia lektura dla wszystkich, którzy potrzebują refleksji nad zachowaniem swoim i osób ze swojego najbliższego otoczenia. To książka dla każdego, kto chce zmienić coś w swoim życiu na lepsze, kto potrzebuje wsparcia i podniesienia na duchu, kto szuka optymizmu i wiary w marzenia.

Oglądając okładki książek czy przeglądając media społecznościowe Pani Ania Niemczynow z każdego zdjęcia patrzy na nas pięknym, szerokim uśmiechem. Wydawać by się mogło, że jej życie jest idealne, pozbawione trosk i zmartwień. Czy tak jest w rzeczywistości? Tego dowiemy się z kart książki "Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem".
"Ciche cuda" to dwadzieścia opowieści z życia...

Ta książka to jeden wielki bełkot, masa zwrotów odczytanych przez mnie jak chwyt marketingowy. Z wielkim trudem dotarłam do końca. Strata czasu, aby ją czytać. Stwierdzenie, że jak się błogosławi dzieci to dzieje się magia to porównanie poniżej pasa. Pani Aniu joga i katolicyzm się wzajemnie wykluczają, a ponadto stwierdzenie w wywiadach że odmawia Pani różaniec pod prysznicem to szczyt szczytów. Odradzam tę książkę!!!

Ta książka to jeden wielki bełkot, masa zwrotów odczytanych przez mnie jak chwyt marketingowy. Z wielkim trudem dotarłam do końca. Strata czasu, aby ją czytać. Stwierdzenie, że jak się błogosławi dzieci to dzieje się magia to porównanie poniżej pasa. Pani Aniu joga i katolicyzm się wzajemnie wykluczają, a ponadto stwierdzenie w wywiadach że odmawia Pani różaniec pod...

Niestety dla mnie to totalne rozczarowanie. Ni to biografia, ni pamiętnik czy poradnik o życiu. Gwiazdka za odwagę by opisać swoje przeżycia, zaś styl, sposób pisania niestety nie moja bajka. Sięgnęłam po tę książkę w oparciu o bardzo dobre opinie i często te wybory są trafne, w tym jednak przypadku wybór nietrafiony.

Niestety dla mnie to totalne rozczarowanie. Ni to biografia, ni pamiętnik czy poradnik o życiu. Gwiazdka za odwagę by opisać swoje przeżycia, zaś styl, sposób pisania niestety nie moja bajka. Sięgnęłam po tę książkę w oparciu o bardzo dobre opinie i często te wybory są trafne, w tym jednak przypadku wybór nietrafiony.

"Przeszłość nie może mieć nad nami władzy. Ufając przeszłości i definiując siebie przez pryzmat tego, czego doświadczyliśmy, tracimy bezcenny czas z "teraz". A nie będąc w "teraz", nie jesteśmy z wstanie zbudować lepszego "jutro". Liczą się codzienne, małe, ciche cuda, jakie się nam przytrafiają. Głęboki sen, śniadanie zjedzone w spokoju, możliwość przytulenia bliskiej osoby. To na nich powinniśmy koncentrować swoją uwagę. Dziękując za wszystko, co nas spotyka"

"Ciche cuda" to opowieść o blaskach i cieniach życia tej zawsze uśmiechniętej autorki. A powiem Wam, że nie miała łatwego życia .... trudne dzieciństwo, anoreksja, bulimia, uzależnienie od sportu, wreszcie nieudane małżeństwo. Pani Ania dzieli się swoimi przeżyciami, wzlotami i upadkami. Pokazuje jak ciężką i długą drogę przeszła aby dojść do tego co ma teraz i kim jest w tej chwili. Wszystkie swoje porażki traktuje jak cenne lekcje, z których wyciągnęła wnioski. To bardzo szczera i osobista opowieść, w której autorka pozwala nam poznać się jako zwyczajna dziewczyna, a potem, żona i mama. Pokazuje, że nie ma ludzi idealnych i ona też taka nie jest. Ma lepsze i gorsze dni jak każdy człowiek. Potrafi się śmiać, ale też złościć i krzyczeć. Po przeczytaniu tej książki wydaje mi się jakbym znała autorkę osobiście. A to dopiero jej druga książka, którą przeczytałam. Ale na pewno sięgnę po kolejne.
Czy podobały mi się "Ciche cuda"? Niech świadczy o tym fakt, że zaczęłam ją do południa, a teraz skończyłam. Po jej przeczytaniu świat wydaje mi się lepszy, a wszystkie kłopoty mniejsze. Jednak zdaję sobie sprawę, że nie jest to książka dla każdego czytelnika i nie każdemu się spodoba. A wiecie dlaczego ? Bo autorka jest osobą bardzo wierzącą i bardzo głośno o tym mówi. Przytacza też cytaty z biblii, ale nie narzuca swoich poglądów.
Mnóstwo w niej prawdziwych i życiowych cytatów. Między innymi taki "Bo trzeba żyć najlepiej jak się potrafi. Nawet jeśli zostało się skrzywdzonym. Tylko dobrem możemy przełamać matrycę zła" . Szczerze polecam.

"Przeszłość nie może mieć nad nami władzy. Ufając przeszłości i definiując siebie przez pryzmat tego, czego doświadczyliśmy, tracimy bezcenny czas z "teraz". A nie będąc w "teraz", nie jesteśmy z wstanie zbudować lepszego "jutro". Liczą się codzienne, małe, ciche cuda, jakie się nam przytrafiają. Głęboki sen, śniadanie zjedzone w spokoju, możliwość przytulenia bliskiej...

Ciekawie napisana autobiografia niezwykłej autorki...uśmiechniętej pełnej optymizmu ideale życie ktoś pomyśli....nieprawda wiele smutnych historii kryje w sobie tą pozytywną kobieta....co dało jej ten optymizm a raczej kto tego trzeba się dowiedzieć czytając te ciekawa barwna książkę

Ciekawie napisana autobiografia niezwykłej autorki...uśmiechniętej pełnej optymizmu ideale życie ktoś pomyśli....nieprawda wiele smutnych historii kryje w sobie tą pozytywną kobieta....co dało jej ten optymizm a raczej kto tego trzeba się dowiedzieć czytając te ciekawa barwna książkę

Anna H. Niemczynow to autorka, którą zna niemal każdy. Jej twórczość jest powszechnie uwielbiana i śmiało mogę powiedzieć, że skradła miliony serc swoją twórczością. Moje również autorka skradła. Uwielbiam jej pióro, jest niezwykle przyjemne, lekkie, ale zawiera dużo emocji.
„Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem” to swego rodzaju historii samej autorki, która przedstawia nam swoją drogę do miejsca, w którym aktualne się znajduje. Prezentuje swoje wzloty i upadki, lepsze i gorsze momenty w życiu, bo takie przecież miewa każdy z nas! Dzięki tej książce można dużo bliżej poznać Annę H. Niemczynow, która w swoim życiu zawierzyła Bogu, oddając mu swoją miłość. Tą właśnie miłością dzieli się również z czytelnikami w swojej, można powiedzieć, biografii. Autorka waleczna, prąca do przodu w swoim życiu, niepoddająca się, a po upadku znajduje siły, by powstać jeszcze silniejsza!
Bardzo lubię czytać takie książki, które pozwalają bliżej poznać autorów, po których twórczość uwielbiam sięgać. Ta pozycja wzbudziła we mnie wiele emocji, których autorce zdecydowanie nie brakuje. Myślę, że jest to lektura obowiązkowa dla wszystkich fanów autorki i jej twórczości. Mnie zachwyciła, dlatego też serdecznie Wam ją polecam!

Anna H. Niemczynow to autorka, którą zna niemal każdy. Jej twórczość jest powszechnie uwielbiana i śmiało mogę powiedzieć, że skradła miliony serc swoją twórczością. Moje również autorka skradła. Uwielbiam jej pióro, jest niezwykle przyjemne, lekkie, ale zawiera dużo emocji.
„Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem” to swego rodzaju historii samej autorki, która przedstawia nam...

Są takie książki, których nie da się sie ocenić. Jedną z nich jest bardzo osobista opowieść @annahniemczynow o jej życiu. Książka, którą zdecydowałam się przeczytać, po krótkim fragmencie audiobooka nagranego przez autorkę, w którym był taki ogrom emocji... Ta książka się z nich składa. Z emocji i opowieści o życiu. Myślę, że każdy odnalazłby w niej coś dla siebie. Jedni więcej, inni mniej.
To nie jest powieść.
To spotkanie przy kawie z drugim człowiekiem, który powierza nam swoje wspomnienia, zarówno te dobre, miłe, jak i te bolesne.
To czas jaki możemy poświęcić na poznanie Anny, niezależnie czy znamy jej książki, czy mamy podobne poglądy na życie.
To książka o życiu, problemach, radościach, miłości, wierze, nadziei i walce. Walce o te małe, ciche cudna w życiu. Walce o siebie.

Są takie książki, których nie da się sie ocenić. Jedną z nich jest bardzo osobista opowieść @annahniemczynow o jej życiu. Książka, którą zdecydowałam się przeczytać, po krótkim fragmencie audiobooka nagranego przez autorkę, w którym był taki ogrom emocji... Ta książka się z nich składa. Z emocji i opowieści o życiu. Myślę, że każdy odnalazłby w niej coś dla siebie. Jedni...

Lekka i przyjemna książka , ale nie zachwyca. Jeden wieczór i pyk. Oczekiwałam trochę wskazówek co do życia, postepowania, a otrzymałam biografię autorki - tak odebrałam ta książkę . I w sumie jak już się przestawiłam na inne myślenie, to książka spodobała mi się , poznałam myślenie innej osoby, spostrzegłam świat jej oczami, dostrzegłam rzeczy, których ja nie dostrzegam, zrozumiałam pewne mechanizmy, które ukazują nam rzeczywistość inna niż jest faktycznie, a tym samym doszłam do wniosku, że trzeba sięgnąć głębiej, że najważniejsze jest to "niewidzialne dla oczu".

Lekka i przyjemna książka , ale nie zachwyca. Jeden wieczór i pyk. Oczekiwałam trochę wskazówek co do życia, postepowania, a otrzymałam biografię autorki - tak odebrałam ta książkę . I w sumie jak już się przestawiłam na inne myślenie, to książka spodobała mi się , poznałam myślenie innej osoby, spostrzegłam świat jej oczami, dostrzegłam rzeczy, których ja nie dostrzegam,...

Płytka, miejscami infantylna książka. Sięgnęłam po nią, zachęcona pozytywnymi opiniami, poszukując książek na temat rozwoju osobistego. Nie byłam w stanie doczytać do połowy.

Płytka, miejscami infantylna książka. Sięgnęłam po nią, zachęcona pozytywnymi opiniami, poszukując książek na temat rozwoju osobistego. Nie byłam w stanie doczytać do połowy.

Przeczytałam ją, ponieważ znam koleżankę autorki, która nawet gości na jednym ze zdjęć w książce. Lubię prawdziwe historie i tą książkę czytało się z lekkością. Brakowało mi w niej jednak głębi, a stylem przypominała pamiętnik nastolatki.

Przeczytałam ją, ponieważ znam koleżankę autorki, która nawet gości na jednym ze zdjęć w książce. Lubię prawdziwe historie i tą książkę czytało się z lekkością. Brakowało mi w niej jednak głębi, a stylem przypominała pamiętnik nastolatki.