Dystopia

Jak zawsze super. Bardzo lekkie pióro, akcja wciągająca - czyta się jednym tchem :)

Jak zawsze super. Bardzo lekkie pióro, akcja wciągająca - czyta się jednym tchem :)

W planie, nazwijmy go, personalno-operacyjnym. „Dystopia” jest opowieścią o wydarzeniach będących następstwem tego, co działo się w poprzednich powieściach Vincenta V. Severskiego, szczególnie w „Naborze”.

Agent rosyjskiego GRU, Jerzy Kaziura, zostaje wicepremierem i koordynatorem służb w polskim rządzie. Konrad Wolski, Marcel Cichy, Roman Leski i Zofia Winiarska czekają w areszcie na proces z oskarżenia o szpiegostwo na rzecz Rosji, a Kaziura z upodobaniem planuje kolejne etapy swej kariery - w Polsce wyzwolonej spod dominacji Zachodu. Utwierdzają go w tych marzeniach rosyjscy mocodawcy. Wystarczy jedynie skutecznie doprowadzić do kompromitacji i eliminacji przebrzmiałych autorytetów. Na przykład związanych z likwidowaną właśnie Agencją Wywiadu, gdzie inicjatywę, pod nieobecność osadzonych liderów, chciałyby przejąć kobiety, Sara Korska, Monika Arent i Maria Gerber.

Tak wygląda wstępna ocena sytuacji przez Kaziurę i podległych mu funkcjonariuszy. Szanse walki trzech kobiet z oficjalnym aparatem państwa byłyby oczywiście zerowe, gdyby nie kilka istotnych czynników, jakie ze znawstwem lecz bez lukrowania i uproszczeń zostały opisane przez autora, łącznie naturalnie z obfitującym w niespodziane zwroty przebiegiem i rozstrzygnięciem całej operacji. Na pewno wpływ na wynik całej potyczki mają cechy charakterologiczne wiodących postaci, najogólniej rzecz ujmując, ich umiejętności, poparte doświadczeniem życiowym, w pozyskiwanie ważnych i niezawodnych sojuszników. Już sam kontrast między osobowością Kaziury z jednej strony - nie przesądzając nawet czy należałoby go traktować jako typowego socjopatę - a kobietami, z których każda niejedną ciężką próbę ma za sobą lecz wszystkie wdrożone są do opartych na zaufaniu działań w zespole, już wyłącznie ta kwestia stanowiłaby wystarczająco obszerne i ciekawe uwarunkowania dobrej powieści sensacyjnej. Jednak głównym walorem „Dystopii” jest jej plan polityczny. Przynajmniej dla mnie.

Książka ukazała się 25 października 2023 roku lecz realia polskiej i światowej sceny politycznej wskazują, że akcję powieści umieścił autor przed 24 lutego 2022. Oficer GRU prowadzący Kaziurę chełpi się co prawda gotowymi planami inwazji na Ukrainę, ale jej daty nie podaje. A że właśnie ten dzień nadchodzi, potwierdza niezawodna intuicja Jagana - skądinąd ulubionego przez czytelników bohatera Severskiego - który po wykonaniu swej pomocowej misji w Polsce, rusza aby walczyć z powrotem na Wschód. Natomiast o mechanizmach rosyjskich wpływów na polską politykę w realu ciągle, w porównaniu z ich obrazem u Severskiego, wiemy niewiele. Przygnębiający jest przy tym wizerunek polityków i urzędników państwowych, którzy mimo podejrzeń, że rządzi nimi człowiek podejrzany o współpracę z obcym wywiadem, podporządkowują się, dla własnej kariery, jego poleceniom. Co gorsza, dotyczy to nie tylko Polski. Świadczy o tym opis współdziałania byłych agentów Wydziału Q i Sekcji z brytyjskim MI6 i z międzynarodowymi instytucjami. Nawet jeśli zakończenie powieści przynosi powiew optymizmu, jest to jedynie zwycięstwo w konkretnej potyczce …

Jednak bez względu na to, ile w tym wszystkim wyłącznie fikcji literackiej, stanowi „Dystopia” fascynującą lekturę. Ubolewam jedynie, że nie natrafiłam nigdzie na choćby szkicowe przypomnienie sylwetek postaci przewijających się w kolejnych ośmiu tomach dwóch serii powieściowych Severskiego, na coś w rodzaju jego strony autorskiej. Od publikacji „Nielegalnych” w roku 2011 upłynęło już wszak trochę czasu i także jego wiernym czytelnikom - a do takich siebie zaliczam - taka ściąga czasami by się przydała. Zwłaszcza że finałowe sceny powieści sugerują, że jeszcze się z tymi osobami możemy spotkać.

W planie, nazwijmy go, personalno-operacyjnym. „Dystopia” jest opowieścią o wydarzeniach będących następstwem tego, co działo się w poprzednich powieściach Vincenta V. Severskiego, szczególnie w „Naborze”.

Agent rosyjskiego GRU, Jerzy Kaziura, zostaje wicepremierem i koordynatorem służb w polskim rządzie. Konrad Wolski, Marcel Cichy, Roman Leski i Zofia Winiarska czekają...

Poprzednia część serii „Zamęt” prosiła się kontynuację. I tak też się stało. „Dystopia” zaczyna się tam, gdzie kończył się „Nabór”. I kontynuuje poszczególne wątki, ale też wprowadza nowe. Główna różnica dotyczy bohaterów. Ale to wiemy chociażby już z opisu książki.
„Dystopia” zasadniczo nie różni się od poprzednich powieści Vincenta V. Severskiego. To sensacyjna powieść, której akcja dzieje się w świecie polityki i służb specjalnych. I tak jak poprzednio mamy mniej lub bardziej czytelne aluzje i odniesienia do polskiej rzeczywistości. Poza tym to kolejny dowód, że autor w sposób wręcz perfekcyjny potrafi wykorzystać swoje doświadczenia z bycia agentem do napisania niezwykle wciągającej książki.
Tak jak już tu napisano, są w „Dystopii” pewne gorsze fragmenty, ale nie wpływają one znacząco na poziom powieści.
Polecam, nie tylko miłośnikom powieści szpiegowskich.

Poprzednia część serii „Zamęt” prosiła się kontynuację. I tak też się stało. „Dystopia” zaczyna się tam, gdzie kończył się „Nabór”. I kontynuuje poszczególne wątki, ale też wprowadza nowe. Główna różnica dotyczy bohaterów. Ale to wiemy chociażby już z opisu książki.
„Dystopia” zasadniczo nie różni się od poprzednich powieści Vincenta V. Severskiego. To sensacyjna powieść,...

Bardzo dobra powieść szpiegowska. Atut to elementy polityczne. Intryga mocno zagmatwana. Polecam.

Bardzo dobra powieść szpiegowska. Atut to elementy polityczne. Intryga mocno zagmatwana. Polecam.

Bardzo dobrze się czyta jak każdą książkę Severskiego. Prawdopodobieństwo wydaje się wysokie choć działania głównych bohaterek miejscami są przypadkowe i niedorzeczne. Jako zamknięcie cyklu ciut rozczarowuje.

Bardzo dobrze się czyta jak każdą książkę Severskiego. Prawdopodobieństwo wydaje się wysokie choć działania głównych bohaterek miejscami są przypadkowe i niedorzeczne. Jako zamknięcie cyklu ciut rozczarowuje.

Wzięłam tę książkę do ręki z myślą, że to będzie takie mocne szpiegowskie "girl power". No... nie do końca. Oczywiście pierwsze skrzypce grają tu Sara, Monika i Maria i życie zsyła im zadanie na granicy ich sił i możliwości. Ale to nie jest opowieść o tym, jak idą do przodu jak taran i pokonują wszystkie przeszkody. Jest dużo o ich wątpliwościach, słabościach, są bliskie poddania się, ale też biorą byka za rogi i z potencjalnie najsłabszego ogniwa wychodzi największa moc. Potrafią poprosić o pomoc i wziąć odpowiedzialność za trudne decyzje. Walczą o to, co w ich życiu najcenniejsze, czyli o bliskich, o honor, o prawdę, a to jest najpotężniejsza motywacja. I wygrywają, co jest do przewidzenia od pierwszej strony, bo to są kobiety mądre i odważne, nawet jeśli upadają na kolana pod ciężarem tego wyzwania.
Książka wciąga absolutnie, choć pierwsze rozdziały bałam się czytać, to przy kolejnych nie mogłam odłożyć czytnika. Akcja jest jak zawsze dynamiczna, rozwój sytuacji zaskakuje, ale Autor tym razem nie zostawia czytelnika w stanie załamania po przeczytaniu ostatniej strony. Chociaż akurat ostatnie zdanie jest mocnym uderzeniem w splot słoneczny...!

Wzięłam tę książkę do ręki z myślą, że to będzie takie mocne szpiegowskie "girl power". No... nie do końca. Oczywiście pierwsze skrzypce grają tu Sara, Monika i Maria i życie zsyła im zadanie na granicy ich sił i możliwości. Ale to nie jest opowieść o tym, jak idą do przodu jak taran i pokonują wszystkie przeszkody. Jest dużo o ich wątpliwościach, słabościach, są bliskie...

Co dalej?!

Co dalej?!

Super książka, zresztą jak wszystkie szpiegowskie autora ;). Fajnie, że bohaterzy wszystkich różnych serii spotykają się razem łącząc siły.
Wracając do tej konkretnej książki to tak sobie tylko myślę, że negatywnych bohaterów jest tutaj zdecydowanie najłatwiej przypisać (nawet z nazwiska) do rzeczywistych polskich polityków.

Super książka, zresztą jak wszystkie szpiegowskie autora ;). Fajnie, że bohaterzy wszystkich różnych serii spotykają się razem łącząc siły.
Wracając do tej konkretnej książki to tak sobie tylko myślę, że negatywnych bohaterów jest tutaj zdecydowanie najłatwiej przypisać (nawet z nazwiska) do rzeczywistych polskich polityków.

Zacząłem rozumieć o czym czytam w przeciwieństwie do porzedniego tomu. Polecam.

Zacząłem rozumieć o czym czytam w przeciwieństwie do porzedniego tomu. Polecam.

Z miłą chęcią powróciłem do Severskiego. Chyba jedyny Polak w tej branży którego da się czytać. Polecam lekturę.

Z miłą chęcią powróciłem do Severskiego. Chyba jedyny Polak w tej branży którego da się czytać. Polecam lekturę.