Ogród

Owszem, mocne.
Daję tej książce dużo punktów, bo rzeczywiście nie pozostawia czytelnika obojętnym i skłania do przemyśleń. Jednak nie podobało mi się to, że autorka poszła w obecnie modnym i mocno generalizującym kierunku - wybrała księdza na głównego bohatera, idąc za “chwytliwością” tematu, choć równie dobrze mógł to być ktokolwiek - nauczyciel, trener, ojciec dziecka zaprzyjaźnionego z twoim dzieckiem - osoby z opisanym w książce problemem znajdą się w wielu środowiskach. A ja generalizowania nie lubię.
Dobre było to, że Dvořáková prowokuje do przemyśleń i do przyjrzenia się ważnym sprawom - temu, jak formujemy swoje opinie o ludziach, jak reagujemy na czyjąś inność, gdzie jest granica zaufania, jaką możemy kogoś obdarzyć... Uświadamia, że w każdym z nas może drzemać nieuświadomione, bezwzględne zło.

Owszem, mocne.
Daję tej książce dużo punktów, bo rzeczywiście nie pozostawia czytelnika obojętnym i skłania do przemyśleń. Jednak nie podobało mi się to, że autorka poszła w obecnie modnym i mocno generalizującym kierunku - wybrała księdza na głównego bohatera, idąc za “chwytliwością” tematu, choć równie dobrze mógł to być ktokolwiek - nauczyciel, trener, ojciec dziecka...

Książka niby niewielkich rozmiarów, ale już dawno nie czytałam niczego, co wzbudziłoby we mnie tak niejednoznaczne uczucie wobec głównego bohatera. Nie będę pisać trywialnych komentarzy w stylu, że łatwo jest zaszufladkować człowieka, bo czy on naprawdę okazał się taki niewinny? Niech każdy sięgnie sam i...straci spokój ducha na trochę...

Książka niby niewielkich rozmiarów, ale już dawno nie czytałam niczego, co wzbudziłoby we mnie tak niejednoznaczne uczucie wobec głównego bohatera. Nie będę pisać trywialnych komentarzy w stylu, że łatwo jest zaszufladkować człowieka, bo czy on naprawdę okazał się taki niewinny? Niech każdy sięgnie sam i...straci spokój ducha na trochę...

Trudna do strawienia ze względu na tematykę, ale ostatecznie ckliwa. Ciekawa perspektywa bohatera. Nie jest to nic nowego, ale zawsze miło się z nią spotkać.
Moje wielkie pytanie: gdzie ten ogród w "Ogrodzie"? Chyba wszędzie, a zarazem prawie nigdzie.

Trudna do strawienia ze względu na tematykę, ale ostatecznie ckliwa. Ciekawa perspektywa bohatera. Nie jest to nic nowego, ale zawsze miło się z nią spotkać.
Moje wielkie pytanie: gdzie ten ogród w "Ogrodzie"? Chyba wszędzie, a zarazem prawie nigdzie.

Zostawię to bez komentarza

Zostawię to bez komentarza

Lubicie literaturę poruszającą trudne tematy w niekonwencjonalny sposób?
Jeśli tak, to nowa powieść Petry Dvořákovej z pewnością przypadnie Wam do gustu. Autorka słynie z szokujących i kontrowersyjnych historii, a jej najnowsze dzieło nie jest wyjątkiem.
Głównym bohaterem jest ksiądz, który przechodzi kryzys wiary i opuszcza stan duchowny. Znajduje schronienie w starym domu po dziadkach, gdzie oddaje się pasji ogrodnictwa. Ogród staje się dla niego ucieczką od problemów doczesnych i miejscem, gdzie czuje spokój w towarzystwie roślin i ptaków. Niestety, mimo szczerych chęci nawiązania kontaktów z ludźmi, piętno byłego księdza utrudnia mu integrację ze społecznością. Dochodzi do wniosku, że nosi w sobie zło i zaczyna nienawidzić samego siebie.
Czy jednak rzeczywiście jest złym człowiekiem?
Jak to jest być wykluczonym ze społeczeństwa bez możliwości obrony?
Czy mamy prawo osądzać innych, skoro sami nie jesteśmy idealni?
Jak łatwo przyklejamy etykiety innym, nie dostrzegając własnych wad?
Ta powieść jest trudna, pełna zwrotów akcji i głębokich analiz psychologicznych. Autorka kreśli skomplikowany portret głównego bohatera i zmusza nas do skonfrontowania się z niewygodnymi dla nas samych tematami. Stawia nas po dwóch stronach barykady: z jednej strony musimy zrozumieć perspektywę księdza, a z drugiej – otaczających go ludzi.
To mocna i niepokojąca książka, która z pewnością skłoni Was do refleksji.

Lubicie literaturę poruszającą trudne tematy w niekonwencjonalny sposób?
Jeśli tak, to nowa powieść Petry Dvořákovej z pewnością przypadnie Wam do gustu. Autorka słynie z szokujących i kontrowersyjnych historii, a jej najnowsze dzieło nie jest wyjątkiem.
Głównym bohaterem jest ksiądz, który przechodzi kryzys wiary i opuszcza stan duchowny. Znajduje schronienie w starym domu...

Nieoczywista, niejednoznaczna i smutna

Nieoczywista, niejednoznaczna i smutna

Lektura ta wywołuje we mnie bardzo mieszane uczucia zwłaszcza w stosunku do głównego bohatera. Lubię takie książki, po których nie potrafię do końca określić swoich uczuć. Daję jej taką ocenę nie tylko za samą treść ale za efekt jaki w mojej głowie wywołała.

Lektura ta wywołuje we mnie bardzo mieszane uczucia zwłaszcza w stosunku do głównego bohatera. Lubię takie książki, po których nie potrafię do końca określić swoich uczuć. Daję jej taką ocenę nie tylko za samą treść ale za efekt jaki w mojej głowie wywołała.

Wydawało mi się, że to bardzo kontrowersyjna książka i trudno było mi ją czytać ze względu na głównego bohatera. Daje dużo do myślenia na temat ludzkiej moralności i to nie tylko ze względu na postać księdza - mam wrażenie, że ważniejsze niż on są tutaj reakcje bohaterów drugoplanowych i to na nich należy się przede wszystkim skupić. A wybór takiego tematu przez autorkę tylko podkreśla ten kontrast i pozornie ułatwia nam ocenę. Ale czy rzeczywiście? Przyznam, że to bardzo ciekawy portret psychologiczny, ale jednak jest to dość śmiała książka, która budzi sporo wątpliwości i jest po prostu niekomfortowa w czytaniu.

Wydawało mi się, że to bardzo kontrowersyjna książka i trudno było mi ją czytać ze względu na głównego bohatera. Daje dużo do myślenia na temat ludzkiej moralności i to nie tylko ze względu na postać księdza - mam wrażenie, że ważniejsze niż on są tutaj reakcje bohaterów drugoplanowych i to na nich należy się przede wszystkim skupić. A wybór takiego tematu przez autorkę...

Sięgnęłam po tę książkę skuszona nazwiskiem Petry Dvořákovej, bo jej „Wrony” zrobiły na mnie wrażenie.
Tym razem, nie dość, że temat okazał się kontrowersyjny, to i jego ujęcie jest niejednoznaczne. Ta prowokacyjna lektura burzy wewnętrzny spokój czytelnika (mój zburzyła) i utrudnia dokonanie jednoznacznej oceny, która, niby, nie powinna budzić wątpliwości. Szczególnie rodziców.
Łatwo jest oceniać, szufladkować i odwoływać do stereotypów. Łatwo z góry przesądzać.
Kto jest bez grzechu niech pierwszy rzuci kamień.

Sięgnęłam po tę książkę skuszona nazwiskiem Petry Dvořákovej, bo jej „Wrony” zrobiły na mnie wrażenie.
Tym razem, nie dość, że temat okazał się kontrowersyjny, to i jego ujęcie jest niejednoznaczne. Ta prowokacyjna lektura burzy wewnętrzny spokój czytelnika (mój zburzyła) i utrudnia dokonanie jednoznacznej oceny, która, niby, nie powinna budzić wątpliwości. Szczególnie...

Jest to moja pierwsza przeczytana książka Petry Dvorakovej i to jak autorka namieszała mi w głowie jest naprawdę niesamowite. Postać księdza, który porzucił sutannę i z czasem odkrył swój mroczny sekret została przedstawiona tak, że z jednej strony wzbudzała moją sympatię, a z drugiej czułam obrzydzenie. Wciąż mam mętlik w głowie myśląc o ,,Ogrodzie" i na pewno ta lektura szybko nie wyjdzie mi z głowy.

Jest to moja pierwsza przeczytana książka Petry Dvorakovej i to jak autorka namieszała mi w głowie jest naprawdę niesamowite. Postać księdza, który porzucił sutannę i z czasem odkrył swój mroczny sekret została przedstawiona tak, że z jednej strony wzbudzała moją sympatię, a z drugiej czułam obrzydzenie. Wciąż mam mętlik w głowie myśląc o ,,Ogrodzie" i na pewno ta lektura...