Czwartkowy Klub Zbrodni

Bardzo ujęło mnie w tej powieści "agatowanie", czyli tworzenie ciepłej, przytulnej atmosfery, jak w powieściach Christie, atmosfery tworzonej przez ludzi kulturalnych, dla których ważne jest szukanie jakiegoś dobra w życiu, i to jest ważniejsze łapania przestępców. Potem, bliżej końca, warstwa kryminalna się nawarstwia, rozwarstwia i z pewnością usatysfakcjonuje miłośników typowych kryminałów. Jest też Polak, przedstawiony bardzo pozytywnie, niesztampowo i bez cienia uprzedzeń.
Fajnie się czytało.

Bardzo ujęło mnie w tej powieści "agatowanie", czyli tworzenie ciepłej, przytulnej atmosfery, jak w powieściach Christie, atmosfery tworzonej przez ludzi kulturalnych, dla których ważne jest szukanie jakiegoś dobra w życiu, i to jest ważniejsze łapania przestępców. Potem, bliżej końca, warstwa kryminalna się nawarstwia, rozwarstwia i z pewnością usatysfakcjonuje miłośników...

Staruszkowie uroczy, ale trochę wieje nudą.

Staruszkowie uroczy, ale trochę wieje nudą.

Słaaaba. Te dwie gwiazdki za humor.

Słaaaba. Te dwie gwiazdki za humor.

Nie nazwałbym tej książki rozrywką w stylu Agathy Christie. U Christie było jakoś mniej pączków, babeczek serowych, zawijasków wiedeńskich, a więcej morderstw. Pomysł staruszków rozwiązujących zagadki ok. Intryga też w miarę, wprawdzie zbiegów okoliczności trochę za dużo, no ale niech mają. Za to narracja, delikatnie mówiąc, męcząca, zwłaszcza perspektywa dziennika. Poczucia humoru, które miało być atutem tej książki, jakoś nie odnotowałam. Za kolejną część podziękuję.

Nie nazwałbym tej książki rozrywką w stylu Agathy Christie. U Christie było jakoś mniej pączków, babeczek serowych, zawijasków wiedeńskich, a więcej morderstw. Pomysł staruszków rozwiązujących zagadki ok. Intryga też w miarę, wprawdzie zbiegów okoliczności trochę za dużo, no ale niech mają. Za to narracja, delikatnie mówiąc, męcząca, zwłaszcza perspektywa dziennika....

Dość długo męczyłam się z tą historią. Niby było okej, ale spodziewałam się czegoś bardziej emocjonującego.

Dość długo męczyłam się z tą historią. Niby było okej, ale spodziewałam się czegoś bardziej emocjonującego.

Fantastyczna książka z przemiłymi emerytami, którzy nie są przyjaciółmi😉
Książka napisana lekkim piórem, z brytyjskim humorem i ciepłem.
Zaskakująca, wciągająca, bajeczna!❤️❤️

Fantastyczna książka z przemiłymi emerytami, którzy nie są przyjaciółmi😉
Książka napisana lekkim piórem, z brytyjskim humorem i ciepłem.
Zaskakująca, wciągająca, bajeczna!❤️❤️

Pierwszy tom szeroko reklamowanej serii gatunku cosy crime, przytulnych i bezkrwawych historii kryminalnych.
Bohaterami powieści jest czworo przyjaciół, mieszkańców spokojnego osiedla dla seniorów Coopers Chase. To Elisabeth – była agentka wywiadu brytyjskiego, Ibrahim – były psychiatra, Ron związany dawniej ze związkami zawodowymi i protestami oraz Joyce, dawna pielęgniarka.
Osoby te spotykają się w wolnym czasie, zazwyczaj w czwartki, a ich pasją jest rozwiązywanie dawnych zagadek kryminalnych. Z czasem zakładają Czwartkowy Klub Zbrodni.
Kiedy w okolicy dochodzi do zagadkowej zbrodni, seniorzy sami próbują wytropić mordercę. Włączają i przyjmują do klubu młodą policjantkę Donnę.
Na dodatek w zabytkowym, miejscowym klasztorze również znajdują zagadkę kryminalną.
Odsłuchałam i częściowo przeczytałam powieść i były momenty, kiedy pogubiłam się w akcji. Autor skupił się w pierwszym tomie na prezentacji uczestników Klubu, ich rodzinach, byłych partnerach, epizodach samotności. Sporo też postaci drugoplanowych związanych z rozwiązywaniem zagadek, m.in. robotnik budowlany rodem z Polski.
Dyskretny humor związany z przywarami wieku seniorów powoduje, że nastrój książki jest ciepły i przytulny.
Książka / seria warta uwagi chociażby na problemy seniorów, na otwarcie się wobec tej rzeszy społeczeństwa, walce z ich samotnością. Założenie Czwartkowego Klubu Zbrodni może być przykładem dla aktywności ludzi z innymi pasjami.

Pierwszy tom szeroko reklamowanej serii gatunku cosy crime, przytulnych i bezkrwawych historii kryminalnych.
Bohaterami powieści jest czworo przyjaciół, mieszkańców spokojnego osiedla dla seniorów Coopers Chase. To Elisabeth – była agentka wywiadu brytyjskiego, Ibrahim – były psychiatra, Ron związany dawniej ze związkami zawodowymi i protestami oraz Joyce, dawna...

W dalszym ciągu z ostrożnością podchodzę do kryminałów (nie unikam zupełnie lecz wybieram bardzo starannie, a powodem jest chyba ich nadmiar w pewnym momencie mojego czytelniczego życia),ale w tym przypadku Agora jako wydawca wydała mi się gwarantem jakości, dodatkowo wpadła mi w oko rekomendacja, nie pamiętam gdzie, lecz polecana była nie tylko ta pozycja, lecz cała seria (jest seria;-) jako wybór na majówkę. Postanowiłam więc sprawdzić czy warto poświęcić czas na tę książkę. Po pierwszym rozdziale byłam rozczarowana, miał on postać wpisu w dzienniku/ pamiętniku prowadzonym przez Joyce, emerytowaną pielęgniarkę, która po śmierci męża przenosi się do osiedla dla emerytów Coopers Chase powstałego w miejscu zamkniętego katolickiego klasztoru. Tam poznaje nowych sąsiadów, którzy zapraszają ją na spotkanie Czwartkowego Klubu zbrodni, gdzie hobbystycznie zajmują się nierozwiązanymi kryminalnymi sprawami z przeszłości. Wpis Joyce brzmiał dziwnie i nie spodobał mi. Postanowiłam jednak dać szansę książce i okazało się, że dziennik Joyce przeplata się ze zwykłą powieściową narracją i ostatecznie spodobali mi się i bohaterowie i historia.
Gdy na spokojnym osiedlu dla emerytów (oraz w jego sąsiedztwie) dochodzi do dwóch zabójstw członkowie Czwartkowego klubu zbrodni postanawiają porzucić zagadki z przeszłości i próbują rozwiązać bieżące sprawy. Mało tego, podejmują rywalizację z policją, której przedstawicieli na różne sposoby (np. domowe wypieki lub inne korzyści lub dostęp do świadków) próbują przekonać do swoich pomysłów.
Ciekawa historia, bardzo dużo humoru, atrakcyjne rozwiązanie, niespodziewane zwroty i rozstrzygnięcia, dobrze mi było z tą książką, po prostu dobrze. Na pewno sięgnę po kolejne części.
Przy okazji rozpoznałam pojęcie cosy crime, jakim określona została ta powieść;-)

W dalszym ciągu z ostrożnością podchodzę do kryminałów (nie unikam zupełnie lecz wybieram bardzo starannie, a powodem jest chyba ich nadmiar w pewnym momencie mojego czytelniczego życia),ale w tym przypadku Agora jako wydawca wydała mi się gwarantem jakości, dodatkowo wpadła mi w oko rekomendacja, nie pamiętam gdzie, lecz polecana była nie tylko ta pozycja, lecz cała seria...

Tak ciepłej kryminalnej historii nie słuchałem chyba nigdy.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor chciał w krótkim czasie wprowadzić zbyt wielu bohaterów i łatwo było zgubić się w ich gąszczu. Ponadto trzeba było przyjąć punkt widzenia osób starszych, a nie są oni często bohaterami czytanych przeze mnie książek.

Jednak im bardziej oswajałem się z historią i im bardziej lubiłem nietypowych detektywów, z tym większą ochotą wracałem do słuchania. A końcówki słuchałem już z wypiekami.

Filip Kosior fenomenalnie oddaje głosem charakter poszczególnych bohaterów i na dalszych etapach słuchania bez problemu rozróżniałem, kiedy mówi dany bohater. To wiele ułatwia oraz uprzyjemnia słuchanie.

Uwielbiam brytyjski humor, a ten jest tu często obecny. Dodatkowo trudno oprzeć się urokowi naszych detektywów, zwłaszcza Elisabeth. Zresztą autor świetnie dobrał cały zespół Klubu i każdy z bohaterów wnosi coś do tej historii. Zagadka kryminalna także jest interesująca i zawiła. Nie dziwię się, że książka ma tylu fanów. Naprawdę to coś innego i ciekawego. Już nie mogę się doczekać powrotu do tych postaci. Szczerze polecam.

Tak ciepłej kryminalnej historii nie słuchałem chyba nigdy.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor chciał w krótkim czasie wprowadzić zbyt wielu bohaterów i łatwo było zgubić się w ich gąszczu. Ponadto trzeba było przyjąć punkt widzenia osób starszych, a nie są oni często bohaterami czytanych przeze mnie książek.

Jednak im bardziej oswajałem się z...

Niestety książka nie w moim guście. Historia opowiadana jest w specyficzny sposób. O części wydarzeń dowiadujemy się z pamiętnika jednej z głównych postaci, a pozostałe wydarzenia, opisywane w trzeciej osobie, są dosyć chaotyczne przez częste zmiany miejsca i czasu.

Sama zagadka miejscami była faktycznie wciągającą, ale niestety tylko miejscami. Rozwiązanie zaś było dosyć ciekawe.

Niestety książka nie w moim guście. Historia opowiadana jest w specyficzny sposób. O części wydarzeń dowiadujemy się z pamiętnika jednej z głównych postaci, a pozostałe wydarzenia, opisywane w trzeciej osobie, są dosyć chaotyczne przez częste zmiany miejsca i czasu.

Sama zagadka miejscami była faktycznie wciągającą, ale niestety tylko miejscami. Rozwiązanie zaś było dosyć...