English television presenter, producer, comedian and director. He is the creator and co-presenter of the BBC One television quiz show Pointless. He also presents the BBC Two quiz show Two Tribes and is a team captain on the comedy panel show Insert Name Here.
Osman had worked at Hat Trick Productions before becoming creative director of the television production company Endemol UK, executive producing shows including Prize Island for ITV.
Kolejna wspaniała przygoda ze zwariowanymi staruszkami z Coopers Chase.
Czwartkowy Klub Zbrodni ma kolejna sprawę do rozwiązania, w dodatku wielowątkową. Tym bardziej, że Connie Johnsosn, chce się zemścić za wsadzenie jej do więzienia. Ze świata telewizji i wszystkiego co pięknie wygląda do sieci, kłamstw, intryg, prania brudnych pieniędzy, szantaży. Do tego nowe postacie, które chcą mieć udział w całej akcji i maja propozycje nie do odrzucenia.
To już trzecie spotkanie z rezolutnymi staruszkami i kolejny raz się nie zawiodłam. Książka wciągnęła mnie już od samego początku, dużo zwrotów akcji, niespodziewanych wręcz absurdalnych sytuacji. Do tego rozdziały są krótkie, język prosty i trafiający do czytelnika, brak zbędnych opisów. Oczywiście nie brakuje brytyjskiego humoru, sarkazmu, genialnych dialogów. Przy okazji odkrywamy kolejne fakty z życia głównych bohaterów. Momentami to, aż człowiek im zazdrości, że mają takie fajne i szalone życie na emeryturze. Także jak macie chęć na chwile relaksu i dobrej zabawy to polecam do przeczytania.
Zakończenie fajnie pomyślane i zachęca do sięgnięcia po kolejna część, także trzeba się w nią zaopatrzyć.
Warto czytać po kolei.
Kolejna, czwarta już część, kryminalnego cyklu z dziarskimi emerytami w roli głównej. Po nieco słabszej części trzeciej, Osman wraca do formy.
Wiem, że nie wszystkim te historie przypadły do gustu – ja, dostrzegając wszystkie wady i niedoróbki, jestem w nich zakochana! To naprawdę bardzo cosy crime, kocyk na serce – mimo wszystkich trupów i przestępstw, z jakimi stykają się główni bohaterowie. Czy autor stąpa po krawędzi i niekiedy (a nawet często) przekracza ramy prawdopodobieństwa? Owszem. Czy możliwe, aby w prawdziwym życiu bardzo groźni przestępcy (w tej części są to ci od narkotyków i dzieł sztuki, tudzież antyków) faktycznie nabierali się na czar siwych włosów i pozwalali ujść z życiem członkom Czwartkowego Klubu Zbrodni? Ależ skąd! Czy ma to dla mnie jakiekolwiek znaczenie? Absolutnie żadnego, miłość jest przecież ślepa!
Dodatkowym atutem tej części, podobnie jak w przypadku części drugiej – „Człowiek, który umarł dwa razy”, jest wprowadzenie wątku całkiem na serio, który nie śmieszy a porusza, i to solidnie. Demencja, Alzheimer – z tym będziemy mierzyć się coraz częściej, a ci, którzy opiekowali się bliskimi dotkniętymi tymi schorzeniami doskonale wiedzą jak bardzo są one degradujące i demolujące – tak chorego, jak i osoby z jego otoczenia. Osmanowi udało się napisać o tym w sposób prawdziwy (choć oczywiście po wzięciu poprawki na fakt, że mamy do czynienia z naprawdę dobrze sytuowanymi i nie do końca normalnymi emerytami) i wzruszający, a nie sentymentalny.
To jednak co zmartwiło mnie najbardziej, to zapowiedź, że na kolejną część będziemy musieli poczekać dłużej. To łamie moje serce i nawet informacja o tym, że na podstawie książek powstanie film w gwiazdorskiej obsadzie (Helen Mirren, Ben Kingsley, Pierce Brosnan) nie jest w stanie ukoić mego bólu.