Niejasne Spektakle

„Dobre…”
Malutka książeczka „Niejasne Spektakle” zawiera cztery opowiadania. Wszystkie one są osobnymi historiami, jednak można się doszukać elementów wspólnych pomiędzy nimi. Trzy opowiadania przypadły mi do gustu, jedno było dla mnie zbyt przewidywalne.
Wyprawy Dawida Kaina w głąb ludzkiej duszy, czytało się mi sprawnie i z dużym zainteresowaniem. Nie są to jednak opowieści „lekkiego obyczaju” – łatwe w odbiorze, gładkie w narracji i noszące przyjemne treści. Język autora lawiruje pomiędzy wieloma aspektami naszej psychiki. Niekiedy porusza struny, których dźwięki nie są dla nas przyjemne. Obrazy budowane są niezwykle plastyczne i mogące wywołać lęk czy uczucie odrealnienia. Właśnie dotykanie tych stanów to siła jaką posiada ten tomik. Nie każdy to lubi, ja należę do ciemnej strony mocy z masochistyczną chęcią eksploracji mrocznych szuflad umysłu. Dawid Kain pozwala na to i służy pomocą.
Książka skłania też do przemyśleń nad własną rolą w przemijającym czasie tego świata. To też czasami może wywołać frustracje.
Wydanie w twardej oprawie z dedykowaną zakładką. Czyli wysoki standard jaki oferuje Wydawnictwo IX.
Jeżeli czujesz głód wymagającej i nie do końca zdrowej dla Ciebie lektury – sięgnij po ten tomik. Tylko ostrzegam robisz to na własną odpowiedzialność. Wizyty u psychologa są drogie, a tak może się skończyć czytanie Dawida Kaina.

„Dobre…”
Malutka książeczka „Niejasne Spektakle” zawiera cztery opowiadania. Wszystkie one są osobnymi historiami, jednak można się doszukać elementów wspólnych pomiędzy nimi. Trzy opowiadania przypadły mi do gustu, jedno było dla mnie zbyt przewidywalne.
Wyprawy Dawida Kaina w głąb ludzkiej duszy, czytało się mi sprawnie i z dużym zainteresowaniem. Nie są to jednak...

Co można powiedzieć o "Niejasnych spektaklach"? Z pewnością to, że nie jest to książka szczególnie łatwa. Jest ona ponadto - tak - niejasna. Takie werid fiction dość dużo pozostawia czytelnikowi do samodzielnej interpretacji i raczej nie daje odpowiedzi na powstałe w toku lektury pytania. A może i daje, tyle że te odpowiedzi są... niejasne. W materii odbioru dzieła Dawida Kaina dużo więc zależy od tego, jak czytelnik reaguje na prozę tego typu i jaką ma tolerancję na dziwność podlaną sporą dawką oniryzmu.

Nie wiem, czy zrozumiałem wszystko, co autor chciał na kartach "Niejasnych spektakli" przekazać, ale to co ostatecznie do mnie trafiło okazało się na tyle intrygujące, bym ów literacki seans uznał za udany.

Co można powiedzieć o "Niejasnych spektaklach"? Z pewnością to, że nie jest to książka szczególnie łatwa. Jest ona ponadto - tak - niejasna. Takie werid fiction dość dużo pozostawia czytelnikowi do samodzielnej interpretacji i raczej nie daje odpowiedzi na powstałe w toku lektury pytania. A może i daje, tyle że te odpowiedzi są... niejasne. W materii odbioru dzieła Dawida...

Dawid Kain to moja czołówka jeśli chodzi o polski horror. Imponujące z jakim luzem bawi się tym gatunkiem. "Niejasne spektakle" to zbiór czterech krótkich, powiązanych ze sobą opowiadań, których wspólnym motywem jest iluzja. Figury niemożliwe, płonące obręcze, koszmarne niemowlaki... Creepy motywów jest tutaj całe mnóstwo. Nie wolno jednak zapomnieć, z czym NAPRAWDĘ mamy do czynienia. Jak można przeczytać z tyłu okładki: "Sekret udanej iluzji tkwi w umiejętnym odwróceniu uwagi publiczności". Typowe dla horroru rekwizyty mogą uśpić naszą czujność, żeby uderzyć czymś znacznie większego kalibru, czymś co wytrąci z równowagi i każe spojrzeć na rzeczywistość z innej perspektywy. Styl autora doskonale trafia w mój gust, Kain potrafi z bezczelnością godną dobrego pisarza pomieszać czarny humor z całkiem poważnym pisaniem o emocjach, angażuje, zwodzi, bawi żeby po chwili przerazić. Ot tak. Wiecie jak to jest, kiedy nie wiadomo czy ktoś mówi serio czy żartuje? Bo żartuje, prawda?

Dawid Kain to moja czołówka jeśli chodzi o polski horror. Imponujące z jakim luzem bawi się tym gatunkiem. "Niejasne spektakle" to zbiór czterech krótkich, powiązanych ze sobą opowiadań, których wspólnym motywem jest iluzja. Figury niemożliwe, płonące obręcze, koszmarne niemowlaki... Creepy motywów jest tutaj całe mnóstwo. Nie wolno jednak zapomnieć, z czym NAPRAWDĘ mamy do...

„Prze­cież nigdy nie wy­sze­dłem z tej skrzy­ni.
Czyli… mu­sia­łem nadal w niej tkwić”.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora i jakże udane! Zabrana zostałam na n i e z w y k ł e widowisko i obejrzałam cztery spektakle, skrywające za niewidzialną kurtyną o wiele więcej niż się wydaje..
Wraz z pierwszym opowiadaniem zasiało się w mojej głowie plenne ziarno niepokoju, które podsycane mrokiem zakiełkowało i rosło ze strony na stronę, splatając ze sobą całe widowisko. Spektakle były niejasne, niesamowite i niepokojące, ale wystarczyło spojrzeć na nie z innej perspektywy, by odkryć tajniki iluzji.
Te krótkie, lecz nasycone niezwykłą treścią historie balansują między jawą a snem. Karmią iluzją, która odwraca uwagę od tego, co istotne. Mamią i mącą w głowach, by zamknąć uczestników spektaklu w swoich sidłach tajemniczości. Każdy spektakl przeszywa mrokiem, przyciąga i hipnotyzuje, a gdy dochodzi do finału widz pozostaje sam z zagmatwanymi myślami, które musi sobie poukładać..

„Wolę już robić sztu­kę w czar­nej pu­st­ce, niż li­czyć, że wasze ślepe oczy wresz­cie się otwo­rzą!”

I oczywiście, że polecam Wam obejrzeć to widowisko!

„Prze­cież nigdy nie wy­sze­dłem z tej skrzy­ni.
Czyli… mu­sia­łem nadal w niej tkwić”.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora i jakże udane! Zabrana zostałam na n i e z w y k ł e widowisko i obejrzałam cztery spektakle, skrywające za niewidzialną kurtyną o wiele więcej niż się wydaje..
Wraz z pierwszym opowiadaniem zasiało się w mojej głowie plenne...

Skoro pisze tę opinię... to wiedzcie, że byłem świadkiem Niejasnych Spektakli. Książeczka cienka, raptem 120 stron, mieszcząca 4 opowiadania. Ale... mocna rzecz. Kain potraf stworzyć świetną atmosferę grozy bez zbytniego epatowania obrzydliwością. To raczej nastrój, nierealność sytuacji, schizofreniczna rzeczywistość koszmaru. Podskórne poczucie, że coś nie jest w porządku... Świetnie mu to wychodzi i potrafi złapać za gardło. Do tego ta sugestywna okładka.

Zawsze kiedy czytam pojawiają się skojarzenia. Tutaj bardzo silnym skojarzeniem jest "Kult", klimat i fabuła gry karcianej wdanej w latach 90'. Prawdziwie Kult-owej... chociaż grywanej przez nielicznych. Spektakl, cyrk, przedstawienie... coś co czyha zza Całunu, za którym jest ta prawdziwa rzeczywistość.

Nie ma tutaj mackowatych potworów, wielkich przedwiecznych, demonów, zombie... jesteśmy MY i niejasne spektakle.

Skoro pisze tę opinię... to wiedzcie, że byłem świadkiem Niejasnych Spektakli. Książeczka cienka, raptem 120 stron, mieszcząca 4 opowiadania. Ale... mocna rzecz. Kain potraf stworzyć świetną atmosferę grozy bez zbytniego epatowania obrzydliwością. To raczej nastrój, nierealność sytuacji, schizofreniczna rzeczywistość koszmaru. Podskórne poczucie, że coś nie jest w...

Nawet jako "nie-znawca" literatury gatunkowej Kaina biorę w ciemno. Zawsze wymyśli coś co mocno potarga umysł podczas lektury.

Nawet jako "nie-znawca" literatury gatunkowej Kaina biorę w ciemno. Zawsze wymyśli coś co mocno potarga umysł podczas lektury.

Tak jak Dawid Kain zachwycił mnie zbiorem opowiadań "Wszystkie grzechy korporacji Somnium",   tak jego najnowsza książka "Niejasne spektakle" w dalszym ciągu ten zachwyt podtrzymuje, tym samym uważam kolejny projekt Wydawnictwo IX-Dawid Kain, za bardzo udany.
Chodź opowiadania Kaina są nieoczywiste, oraz wymagają skupienia, to jednak jak na gatunek literacki jakim jest weird fiction, są dość przystępne. Swobodnie płynie się przez kolejne historie i nawet po przeczytaniu pozostaje taka chęć, by zaraz do nich wrócić. Znając już kontekst tych opowiadań, wystąpiła u mnie potrzeba, by spróbować wyciągnąć więcej z tego świata i jego bohaterów, więc tym samym jest niemal pewny mój powrót do Niejasnych spektakli.
Książka składa się z czterech opowiadań, z czego pierwszy tytuł "Na zawsze w dole" znałem z antologii opowiadań weird fiction zatytułowanej Dziwne opowiesci. 
Wszystkie te opowiadania łączy iluzja, nazwałbym ją iluzją życia. Bohaterowie pewni swych ról przypisanych w otaczającym ich świecie, zostają w pewnym momencie skonfrontowani z nieznanym. Gdy opadną kurtyny, zmiana perspektywy bywa bowiem bolesnym doświadczeniem wymagającym od bohaterów ponownej weryfikacji swojej rzeczywistości.
Ze swojej strony polecam wszystkim czytelnikom wielbiących takie klimaty.

Tak jak Dawid Kain zachwycił mnie zbiorem opowiadań "Wszystkie grzechy korporacji Somnium",   tak jego najnowsza książka "Niejasne spektakle" w dalszym ciągu ten zachwyt podtrzymuje, tym samym uważam kolejny projekt Wydawnictwo IX-Dawid Kain, za bardzo udany.
Chodź opowiadania Kaina są nieoczywiste, oraz wymagają skupienia, to jednak jak na gatunek literacki jakim jest...

Nie potrafię nic sensownego napisać o tym zbiorze opowiadań, bo mnie zatkało.

"Świat to cyrk"

Nie potrafię nic sensownego napisać o tym zbiorze opowiadań, bo mnie zatkało.

"Świat to cyrk"

Naprawdę dobra i mocna rzecz. Szkoda, że tak krótka bo ledwo się rozpędziłem już z cyrku wyszedłem, ale z drugiej strony wciskać na siłę coś co odstawałoby poziomem, to dopiero bez sensu. Mi najlepiej siadło ostatnie opowiadanie, niemniej wszystkie są warte uwagi.

Naprawdę dobra i mocna rzecz. Szkoda, że tak krótka bo ledwo się rozpędziłem już z cyrku wyszedłem, ale z drugiej strony wciskać na siłę coś co odstawałoby poziomem, to dopiero bez sensu. Mi najlepiej siadło ostatnie opowiadanie, niemniej wszystkie są warte uwagi.

Opowiadania grozy, o jakich marzyłem za dzieciaka, a czytając je dzisiaj, poczułem się jak ten zajawiony dzieciak, który nie może oderwać się od przeglądania creepypasty w początkach polskiego internetu.

Opowiadania grozy, o jakich marzyłem za dzieciaka, a czytając je dzisiaj, poczułem się jak ten zajawiony dzieciak, który nie może oderwać się od przeglądania creepypasty w początkach polskiego internetu.