Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komiks superbohaterski to prawdziwe perpetuum mobile i nie wydaje mi się, żeby ta maszyneria stanęła, dopóki będzie istniała popkultura. Może się zmienić jedynie oblicze danego bohatera. Z czymś takim mamy obecnie do czynienia w przypadku Supermana. Jesteśmy świadkami pokoleniowej zmiany warty – Kal-El coraz bardziej koncentruje się na innych polach swojej działalności, a świat zaczyna korzystać z pomocy jego syna. Pierwszy album traktujący o przygodach Jona Kenta w roli Supermana okazał się nadspodziewanie udany. Czy kontynuacja trzyma poziom? Nadszedł czas, by powiedzieć „sprawdzam”!

Nowy ziemski Superman musi mierzyć się z kolejnymi problemami. Tym razem czeka go walka z autorytarnym liderem dalekiego kraju, będzie musiał rozprawić się z nadciągającym do Metropolis obudzonym z głębokiego snu morskim potworem (nie, nie jest to Cthulhu), a także zmierzyć się z czymś jeszcze trudniejszym. Poczuciem winy.

Dla Supermana zawsze najważniejsze były dobro całej ludzkości i dobro jego rodziny. Tym dwóm celom podporządkował swoją misję i robił wszystko, żeby wypełnić zobowiązania, których się podjął. To altruista pełną gębą, bardziej ludzki niż niejeden człowiek. Niektórzy mówili, że jest kosmitą i jako taki nie może reprezentować ludzkości, nazywali go pogardliwie harcerzykiem, ale działania Kal-Ela zadawały kłam wszelkim zarzutom. Superman to ktoś bezinteresownie dobry, kto zawsze stawia innych wyżej niż siebie samego, prawdziwy wzór postępowania. To były cechy Clarka Kenta, a od jakiegoś czasu podobną drogą kroczy John Kent, który przejął po ojcu pelerynę i strój z charakterystycznym „S” na piersi.

Tom Taylor bardzo dobrze rozumie, kim jest Superman dla milionów fanów na całym świecie, dlatego przytoczona wyżej charakterystyka przebija z każdego kadru pisanego przez niego komiksu. Jon Kent jest godnym następcą oryginalnego Supermana, choć scenarzysta nie zapomina o jego młodym wieku, a co za tym idzie o braku doświadczenia. Kolejne sceny dobitnie pokazują, że syn Kal-Ela nadal uczy się tego, jak być odpowiedzialnym obrońcą ludzkości i jak radzić sobie z problemami takimi jak niesprawiedliwe oskarżenia, które czasami będą wobec niego wysuwać przeciwnicy. Pojawiają się też tematy społecznie ważne, na przykład dbałość o ekologię. W „Przebudzeniu” ilustruje to przebudzenie się na dnie morskim potężnego i niebezpiecznego stwora, który w poszukiwaniu tlenu zbliża się do Metropolis. Taylor mówi w przystępny sposób o konsekwencjach działań ludzkości, niewystarczająco troszczącej się o ekosystem planety i wciąż naruszającej delikatna równowagę panującą w środowisku naturalnym. A to może skończyć się katastrofą.

Ważnym elementem drugiej odsłony „Syna Kal-Ela” jest także tematyka rodzinna. Jon Kent nadal uczy się bycia bohaterem, ale nie zapomina przy tym o pielęgnowaniu więzi z bliskimi. Scenarzysta kontynuuje wątek z Jayem Nakamurą i młodzieńczym uczuciem łączącym chłopaków, ale nie zapomina też o innych rzeczach. Jedną z nich jest relacja młodego Kenta z Dickiem Graysonem, będącym dla naszego bohatera kimś na kształt mentora, wzoru do naśladowania, ale i powiernika. Między nimi czuć dobre emocje, dlatego bardzo łatwo przychodzi nam uwierzyć w ich przyjaźń. Taylor nie zapomina też o relacji dziecko-rodzic, a w obliczu chwilowego (?) braku na arenie wydarzeń Clarka na pierwszy plan wysuwa się Lois Lane. Okazuje ona synowi silną matczyną miłość i chociaż ich relacja nie jest tu na pierwszym planie, dokłada swoją cegiełkę do bardzo ciekawej warstwy psychologicznej całego komiksu. Warto jeszcze dodać, że Taylor dodaje do tego wszystkiego także motyw mierzenia się Jona z poczuciem winy za straty wśród cywili spowodowane jedną z jego interwencji, który także rozpisano doprawdy wybornie. To wszystko sprawia, że komiks mocno angażuje emocjonalnie.

Uwagę zwraca także warstwa rozrywkowa. Stoi ona na wysokim poziomie i została doskonale zbalansowana – ani przez moment nie czujemy przesytu akcją, ale też jest ona na tyle intensywna, by cały czas utrzymywać nasze zainteresowanie. Choć Taylor bawi się dobrze znanymi fabularnymi klockami (niepewny moralnie Luthor, zagrożenie dla planety, odpowiedzialność za każde niewinne życie), to układa je w bardzo ciekawą całość. Nie czuć tu żadnego wymuszonego recyklingu pomysłów, wszystkie motywy są dobrze dopasowane do współczesności, a co ważne, nie trącą żadnym nadmiernie dydaktycznym smrodkiem.

Ilustracje? Fachowe. To kolejny udany element albumu i także na tym polu nie mam żadnych większych zastrzeżeń – artyści sprawili się naprawdę dobrze, choć wiadomo, że stylowo nieco się między sobą różnią, a zatem jednemu czytelnikowi bardziej „siądą” grafiki Bruno Redondo, a drugiemu do gustu przypadnie to, jak rysuje Cian Tormey. Najważniejsze, że żaden nie odwala fuszerki (także rysujący „Annuala” Steve Pugh), choć druga strona medalu jest taka, że nie dostajemy niczego wiekopomnego. Trudno to jednak uznać za wadę, zważywszy na to, jak ładnie ta opowieść wygląda.

Współczesne superhero rzadko trafia w mój gust, ale „Syn Kal-Ela” jest serią, której nie sposób nie docenić. Zaprezentowana na jej łamach wizja Supermana to z jednej strony klasyczna interpretacja tej postaci (mimo tego, że peleryny nie nosi Clark Kent), z drugiej zaś fabułę dostosowano do dzisiejszego (najczęściej młodego) odbiorcy. To komiks pisany z szacunkiem do dziedzictwa bohatera i do czytelnika, co w efekcie daje jedną z najlepszych trykociarskich serii ostatnich lat. Oby jej poziom pozostał tak wysoki także w kolejnych częściach.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2024/06/superman-syn-kal-ela-tom-2-przebudzenie.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02XSKDGPC1Jgi97aepAkURW5pEBwY1dPFwAthi6stxpig5KSN16MRteZwciE2mUkPDl

Komiks superbohaterski to prawdziwe perpetuum mobile i nie wydaje mi się, żeby ta maszyneria stanęła, dopóki będzie istniała popkultura. Może się zmienić jedynie oblicze danego bohatera. Z czymś takim mamy obecnie do czynienia w przypadku Supermana. Jesteśmy świadkami pokoleniowej zmiany w...

Rozwiń

Zwiń

Choć z kiosków i saloników prasowych zniknął niestety „Star Wars Komiks” (bardzo nad tym faktem boleję, bo tytuł miał znakomity stosunek jakości do ceny i nader często prezentował warte uwagi opowieści), to marka „Gwiezdne Wojny” nie zniknęła na szczęście z komiksowej mapy Polski. Co więcej, ostatnie miesiące to prawdziwa ofensywa Egmontu, która pozwala każdemu entuzjaście tej legendarnej sagi przeżywać kolejne przygody na szlakach ulokowanych gdzieś w odległej galaktyce. Najnowszy album przynosi ponowne spotkanie z postacią cieszącą się wśród fanów niemałym uznaniem, być może nawet kultową.

Darth Maul wchodzi na wojenną ścieżkę ze swoim dawnym mistrzem, Darthem Sidiousem. Zebrawszy potężne siły, jest w końcu gotowy, żeby pokazać galaktyce, że warto się z nim liczyć, bowiem może zatrząść jej posadami. Szybko okazuje się jednak, że wyzwanie jest znacznie trudniejsze, niż sądził – inni też mają swoje plany, a niektóre z nich zakładają wysłanie Maula w niebyt.

Nowe opowieści ulokowane w znanych franczyzach opierają się często na podobnych motywach, a ich twórcy grają utartymi schematami. Wiem, odrobinę trąci to generalizowaniem, ale kolejne tytuły zaskakująco często tę tezę potwierdzają. Książki i komiksy z Gwiezdnowojennego „Expanded Universe” nie są w tej materii wyjątkiem, a „Darth Maul” dobrze rzecz obrazuje. Scenarzysta niespecjalnie się wysila, rzucając nam mocno generyczną opowieść o konflikcie interesów i wojnie między potężnymi organizacjami oraz jednostkami. Czy fabuła zaskakuje? Niespecjalnie, zwłaszcza, jeśli jest się fanem marki „Star Wars” dłużej niż od wczoraj.

Wiemy już, że historia niczym nie zaskakuje, a jak sprawa ma się z bohaterami? Cóż, Jeremy Barlow także w tym elemencie idzie po linii najmniejszego oporu i stosuje się do zasady, którą można określić jako złotą – daj fanom to, czego oczekują. A w przypadku marki „Star Wars” jest to spotkanie z postaciami, które zdążyliśmy poznać i polubić. Tutaj to kilku charyzmatycznych „złoli”, takich jak Maul, Dooku czy Sidious oraz znani przedstawiciele tych dobrych, tacy jak Obi-Wan Kenobi czy Mace Windu (zanim „he was thrown out the windu” – kumaci wiedzą, o co chodzi). Obie grupy ścierają się ze sobą i jest to w zasadzie główna atrakcja „Syna Dathomiry”. No dobrze, scenarzysta wprowadza pewne nowości, takie jak tarcia między Sidiousem a Maulem, wydaje mi się jednak, że motyw ich wzajemnej niechęci można było rozegrać o wiele lepiej, zwłaszcza w aspekcie psychologicznym.

Pewną ciekawostką jest z pewnością możliwość poznania dalszych losów Dartha Maula, bo był on jedną z najciekawszych postaci trylogii filmowych prequeli. Podejrzewam, że decydenci szybko zrozumieli, że przepołowienie go w „Mrocznym widmie” przez Obi-Wana było dużym błędem i z tego względu zrobili co mogli, żeby w jakiś sposób przywrócić go do życia na kartach któregoś z tytułów pobocznych (odegrał pewną rolę chociażby w „Wojnach klonów”). I jakkolwiek manewr jest bardzo naciągany (tu nie ma co dyskutować), to jednak możliwość ponownego obcowania z tym charakterystycznym i charakternym villainem skłania do przymknięcia oka na ten absurdalny w gruncie rzeczy pomysł.

Ilustracje stoją na przyzwoitym poziomie, są dynamiczne, efektowne i z pewnością nie przeszkadzają w lekturze. Dobrze jest zwłaszcza na pierwszym planie, grafikom zdarza się jednak tracić szczegółowość, gdy przedstawiają oddalone elementy lub postaci. Mam też lekkie zastrzeżenia co do stylu rysowania hrabiego Dooku – można było się bardziej postarać, żeby przypominał Christophera Lee. Warto wspomnieć, że na końcu albumu zamieszczono dodatki, które tym razem są naprawdę bogate. Cieszy zwłaszcza masa okładek alternatywnych, często bardzo miłych dla oka.

Choć spodziewałem się po tym albumie naprawdę wiele, to w ostatecznym rozrachunku trudno powiedzieć, żeby „Syn Dathomiry” zapadał w pamięć. To produkt bazujący przede wszystkim na sentymencie fanów do tytułowej postaci i oferujący niewiele więcej ponad przyzwoicie poprowadzoną przygodową i bardzo akcyjną opowieść. Brak większych zaskoczeń, brak jakiegoś elementu wyrastającego ponad przeciętność. Czasami tyle wystarczy, żeby być w miarę zadowolonym z lektury – w tym przypadku wiele zależeć będzie od tego, czy jest się wiernym fanem marki, czy też nie.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2024/06/star-wars-darth-maul-syn-dathomiry.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02ufebDqx9oKU197NNaoRyFhcYT2eFFZch7YVxB9HkD1yVmYcrX1fiFXyqShV3kcitl

Choć z kiosków i saloników prasowych zniknął niestety „Star Wars Komiks” (bardzo nad tym faktem boleję, bo tytuł miał znakomity stosunek jakości do ceny i nader często prezentował warte uwagi opowieści), to marka „Gwiezdne Wojny” nie zniknęła na szczęście z komiksowej mapy Polski. Co więce...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo cieszy, że na rynku pojawiło się nowe pismo i to o tak interesującym profilu. Brakowało mi czegoś w tak bezczelnie rozrywkowym stylu, zwłaszcza po tym jak lata temu upadło "Coś na progu". Ta nisza potrzebuje eksploracji.

Nie ukrywam, że w przypadku czasopisma traktującego o popkulturze, interesują mnie przede wszystkim opowiadania i w nieco mniejszej mierze, publicystyka.

Beletrystyka jest reprezentowana przez trzy teksty i wszystkie trzy trzymają poziom.
- Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie "Trzy śmierci Miquela Estrady". Michał Organiściak wykreował świetny klimat moralnego zepsucia i pokazał ludzki pęd do pieniądza, która to motywacja potrafi zdeprawować, zwłaszcza jeśli już na starcie nie jest się szczególnie moralną osobą.
- "Cmentarz oczekiwań" w interesujący sposób porusza kwestię winy. Nadzieja Niedźwiecka pisze o moralności i konsekwencjach młodzieńczej brawury. Autorka unika przy tym banału. Dobra rzecz.
- "Upiornisko" jest z kolei dość standardowym horrorem/thrillerem, ale rzemieślnicza sprawność Kajetana Szukalskiego sprawia, że czyta się to opowiadanie naprawdę dobrze, nawet mając świadomość pewnej odtwórczości.

Publicystyka to cztery teksty plus wywiad. Pierwszy traktuje o adaptacji na gry dzieł popkultury. Nie ma tu niczego odkrywczego, ale czuć miłość autorki do tego segmentu rozrywki. Drugi przybliża nieco gatunek hardboiled i także jest interesujący, trzeci traktuje o prozie Ursuli K. Le Guin w kontekście języka. Tyle przynajmniej wywnioskowałem po tytule, bo lekturę tego tekstu akurat sobie odpuściłem. A to dlatego, że nie znam za bardzo twórczości autorki, czytałem tylko "Czarnoksiężnika z Archipelagu", który niespecjalnie mi się spodobał. Bardzo spasowało mi za to opracowanie o inspiracjach dla motywu mesjanistycznego "Diuny". Ciekawe.

Po publicystyce i opowiadaniach dostajemy jeszcze garść recenzji. Gry, książki, komiksy. Recki jak to recki - to opinie obcych ludzi. Mnie do zapoznania się z danym dziełem ani specjalnie nie zachęcają ani też nie zniechęcają. W tym przypadku na recenzje dziewięciu tytułów znałem dwa z nich (film i książka) i moje opinie o nich były akurat zupełnie inne od tych przedstawionych przez recenzentów. Dlatego też ów dział specjalnie mnie interesować nie będzie przy następnych numerach "Pulp magazynu". Dodam jeszcze, że opinie mogłyby być nieco bardziej analityczne i odrobinę dłuższe.

Warto jeszcze dodać, że "Pulp magazyn" ukazuje się wyłącznie w elektronicznej formie i mnie to akurat bardzo odpowiada. Numer pierwszy czytałem na telefonie, czytniku i słuchałem go jako audiobooka. Świetna forma. Za to duży plus.

Podsumowując - wrażenia po pierwszym numerze nowego magazynu mam naprawdę pozytywne. Jako czytelnika, którego interesują przede wszystkim opowiadania, jestem zadowolony z ich poziomu i stosunku objętości tego działu do całego magazynu. Jestem na tak i jest duża szansa, że sprawdzę numer dwa "Pulp magazynu".

Bardzo cieszy, że na rynku pojawiło się nowe pismo i to o tak interesującym profilu. Brakowało mi czegoś w tak bezczelnie rozrywkowym stylu, zwłaszcza po tym jak lata temu upadło "Coś na progu". Ta nisza potrzebuje eksploracji.

Nie ukrywam, że w przypadku czasopisma traktującego...

Rozwiń

Zwiń

Uniwersum DC kojarzy się przede wszystkim z zamaskowanymi herosami oraz z problemami o wielkiej, wręcz kosmicznej skali. Dylematy, z którymi mierzą się superbohaterowie, by ocalić zagrożoną ludzkość, mają nierzadko olbrzymią wagę, a skala ich działań jest niezwykle szeroka – najczęściej muszą mieć na uwadze dobro całej planety, a zapewnienie jej mieszkańcom bezpieczeństwa to nie lada wyzwanie. Łatwo wtedy stracić z oczu coś innego, znacznie mniej spektakularnego, lecz nie mniej istotnego – człowieka. Bo prawdziwe dramaty przeżywane są nie tylko w skali makro. „Inna historia Uniwersum DC” to opowieść o tych, którzy doświadczyli niesprawiedliwości i postanowili zrobić coś, żeby inni mogli tego uniknąć.

„Inna historia Uniwersum DC” składa się z pięciu rozdziałów. To pięć opowieści o ludziach, którzy choć zazwyczaj stali w cieniu najbardziej znanych bohaterów, to także mają wiele do opowiedzenia. Ich doświadczenia często stoją w sprzeczności z pojęciem „amerykańskiego snu”, bo jak się okazuje, trudno, by się spełnił, gdy podchodzi się do jego realizacji z pozycji znacznie mniej uprzywilejowanej niż ci, którym udało się wejść na szczyt.

Żyjemy w czasach, kiedy ludzie zaczęli w końcu dostrzegać, że uciskane przez lata bądź dekady mniejszości doznały wielu krzywd z rąk tych, którzy zawłaszczyli pojęcie „normalność” i wyrzucili poza społeczny nawias każdego, kto nie pasował do ich definicji tego słowa. Z ciemnych kart historii trzeba się oczywiście rozliczyć i nie ma co do tego żadnych wątpliwości, ale w pewnym momencie przepraszanie poszło za daleko, w efekcie czego obecnie jesteśmy świadkami wykoślawienia tej szlachetnej idei, co skutkuje zauważalnym zmęczeniem wielu osób tym tematem oraz bagatelizowaniem zjawiska, co sprawia z kolei, że łatwo ponownie wpaść w błędne koło lekceważenia punktu widzenia innej osoby. To nigdy nie jest dobre rozwiązanie, dlatego tak istotna wydaje się być empatia. Próba zrozumienia, próba dialogu. Taką drogą stara się iść John Ridley na kartach „Innej historii Uniwersum DC”.

Co zaskakuje, dzieło Ridleya na dobrą sprawę nie jest komiksem superbohaterskim. Owszem, występują tu Superman czy Batman, ale stanowią ledwie tło, punkt odniesienia dla zaprezentowania historii tych, których na co dzień albo nie widać albo którzy stanowią dodatek do przygód tych najbardziej rozpoznawalnych. To strzał w dziesiątkę, bo przeniesienie uwagi na postaci drugo- czy nawet trzecioplanowe odziera je z anonimowości i w końcu daje im głos. A są to opowieści warte usłyszenia. Pełno w nich niesprawiedliwości, przemocy, doświadczeń, które mogą położyć się cieniem na całym dorosłym życiu – potrafią podciąć skrzydła i odebrać motywację. A jednak, paradoksalnie, „Inna historia Uniwersum DC” mówi o prawdziwych bohaterach. Bo są to ludzie, którzy chcieli zmienić coś na lepsze nawet mimo tego, że sami nie dostali od świata nic, za co mogliby go pokochać. Mimo tego i mimo upadków, które zdarzały się po drodze, byli w stanie dać społeczeństwu wiele od siebie. Każdy z pięciu rozdziałów tego albumu dotyczy postaci pełnych wad, ale w pewnym sensie każda z nich jest większym bohaterem niż kuloodporny kosmita z Kryptona. Widzimy tu ludzkie oblicze Uniwersum DC, które świeci pełnym blaskiem i odbudowuje wiarę czytelnika w siłę empatii, w siłę zwykłego człowieka. Nawet jeśli czasem życie musi przeczołgać go po zalegającym na ulicach brudzie.

Czy w przypadku „Innej historii Uniwersum DC” można mówić o politycznej poprawności? Na upartego można. Czy ma to sens? Niespecjalnie. Jestem uczulony na przesadzone próby wpisania się w dominującą obecnie narrację, bo potem człowiek może się tylko uśmiechnąć z politowaniem i zażenowaniem, kiedy wychodzą z tego takie kwiatki, jak czarnoskóra Anna Boleyn w „historycznym” serialu czy obowiązkowe lokowanie postaci ze społeczności LGBT+ w absolutnie każdym dziele popkultury (czy wedle tej narracji to dalej jest mniejszość?), nie mówiąc już o zmianach koloru skóry kolejnych znanych bohaterów (oczywiście tylko w jednym kierunku, swoją drogą – wyzywam przemysł filmowy, żeby zmienił kolor skóry Tarzana!) – są to rzeczy absurdalne i trudno tego nie zauważać. Tyle że w „Innej historii Uniwersum DC” nie chodzi o głaskanie mniejszości po główkach. Ridley podchodzi do zagadnienia kompleksowo, próbuje rzeczywiście diagnozować to, z czym mierzą się postaci, o których pisze.

Choć „Inna historia Uniwersum DC” została wydana w ramach linii „DC Deluxe”, nie sposób powiedzieć, by była klasycznym komiksem. Zdecydowanie lepiej pasuje do niej określenie „powieść graficzna”. John Ridley przedstawia losy pięciorga bohaterów w formie swego rodzaju monologu, któremu towarzyszą ilustracje. Zastosowanie tego manewru pozwoliło autorowi bardzo głęboko wejrzeć w ich psychikę i dokładnie określić okoliczności, jakie ich ukształtowały. Podczas lektury widać, że to na ten aspekt został położony najmocniejszy nacisk i w mojej opinii wyszło to świetnie i bardzo przekonująco.

Warstwa graficzna omawianego albumu prezentuje się naprawdę solidnie, trzeba jednak zwrócić uwagę na fakt, że nie są to typowe komiksowe ilustracje. Grafiki towarzyszą tekstowi i to on pełni w tym dziele rolę nadrzędną. Nie sposób powiedzieć, żeby rysunki były zupełnie nieistotne, warto jednak mieć świadomość, że funkcjonują one w swoisty sposób. Gdy przyjmiemy to już do wiadomości, wtedy nietrudno będzie docenić kunszt artystyczny twórców, bo poszczególne strony pełne są grafik, które śmiało można uznać za dzieła sztuki. Zdecydowanie jest na czym zawiesić oko.

Nie spodziewałem się, że powieść graficzna o takiej charakterystyce, jak „Inna historia Uniwersum DC”, okaże się aż tak dobra i nie będę miał prawie żadnych zastrzeżeń. Przekonałem się, że można podejść do tematu inaczej, niż robi to obecnie popkulturowy mainstream i dać czytelnikowi dzieło, które nie wali po głowie obuchem politycznej poprawności, zamiast tego prowokuje do przemyślenia tego, z czym mogą się borykać ludzie inni niż my. W pewnych okolicznościach łatwo odmówić im pełni praw i sprawić, że ich życie stanie się dalece mniej komfortowe niż nasze. Warto jednak pamiętać, że wszyscy jesteśmy po prostu ludźmi i powinniśmy otrzymać swoją szansę na szczęście.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2024/06/inna-historia-uniwersum-dc-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid0gRa55MQMcVLpumjp3J2DhHmCixh28y3DbYomdWx1MWCpnaR7aWZjEeXKo61HLdesl

Uniwersum DC kojarzy się przede wszystkim z zamaskowanymi herosami oraz z problemami o wielkiej, wręcz kosmicznej skali. Dylematy, z którymi mierzą się superbohaterowie, by ocalić zagrożoną ludzkość, mają nierzadko olbrzymią wagę, a skala ich działań jest niezwykle szeroka – najczęściej mu...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny sezon w komiksie superbohaterskim byłby stracony, gdyby wydawnictwo DC nie zaprezentowało nam nowego, spektakularnego wydarzenia, w którym herosi jednoczą siły, by zażegnać wielkie (zdecydowanie większe niż poprzednio) zagrożenie, pochodzące z mrocznego końca świata/kosmosu, wszechświata/Multiwersum (niepotrzebne skreślić). Tak, odrobinę ironizuję, ale czy można inaczej patrzeć na powielany po raz któryś ten sam bombastyczny schemat? Choć istotniejsze jest w zasadzie inne pytanie – czy nadal można się komiksami o takiej charakterystyce ekscytować?

Bohaterowie z wielu różnych światów muszą zjednoczyć siły, żeby powstrzymać Darkseida, który dąży do zniszczenia wszystkich wszechświatów. Konflikt dowodzonej przez Supermana z Ziemi-23 grupy z potężnym złoczyńcą jest jednak zaledwie przygrywką do tego, co czai się na rubieżach znanego świata. Nadciąga kolejny kryzys, a jego stawką będzie przetrwanie Multiwersum.

Jakiegokolwiek nie miałoby się podejścia do superbohaterskich drużynówek i albumów zasadzających się na pomyśle „spektakularnej kosmicznej rozwałki”, to trzeba przyznać, że Joshua Williamson jest odpowiednim facetem do poprowadzenia tego typu eventu. Dlaczego? Doskonale ogarnia cały fabularny bałagan, jaki spowodowały poprzednie kryzysy, orientuje się w chronologii kluczowych wydarzeń i jest w stanie połączyć to wszystko w na tyle sensowną całość, żeby przedstawić ją w przystępnej formie nawet czytelnikom zagubionym w natłoku konfliktów, których stawką za każdym razem jest przetrwanie wszystkiego, co znamy. To się chwali, bo dzięki temu „Międzywymiarowa Liga Sprawiedliwości” daje chwilę sympatycznej rozrywki nawet tym, którzy nie spodziewali się po tym albumie niczego dobrego.

W zasadzie komiks Williamsona nie przynosi niczego, czego byśmy wcześniej nie znali, jego atutem jest jednak poukładanie wydarzeń tak, by przez cały czas nie zalewały odbiorcy irytującą epickością. Stawka zaprezentowanych tu wydarzeń jest wysoka (no nie dało się inaczej), a do tego fabuła po prostu angażuje. To przygodę, jakiej nie potrafiło dostarczyć kilku poprzednich scenarzystów mierzących się z „Kryzysami” w Uniwersum DC. Nie spodziewałem się tego i w tym kontekście jestem naprawdę zadowolony.

Jak na kolejny komiks o tak wielkiej skali, można było mieć wątpliwości, czy scenarzyście uda się w interesujący sposób zarysować bohaterów i okiełznać ich mnogość. Okazało się, że Williamson odrobił zadanie domowe, bo nie stara się dać chwili czasu antenowego każdemu. Prawdopodobnie spore grono dostanie swoje pięć minut w nadchodzącym „Mrocznym Kryzysie na Nieskończonych Ziemiach”, jednak na kartach omawianego albumu nie rozpraszają nadmiernie uwagi czytelnika. Zamiast tego scenarzysta wybrał kilku bohaterów i to wokół nich zbudował całą opowieść. Po stronie dobra są to warianty Supermana i Flasha, a wśród postaci złych prym wiedzie Darkseid. Jak to ma w zwyczaju – jest – ale tym razem być może będzie musiał ustąpić przed jeszcze potężniejszym graczem. Napięcia między frakcjami rozpisano dość sprawnie – w „Międzywymiarowej Lidze Sprawiedliwości” czuć stawkę, co ostatnio, mimo wielkiej skali kolejnych eventów DC Comics, wcale nie było regułą. To bardzo miła odmiana.

Warstwa graficzna albumu stoi na całkiem dobrym poziomie, nie widać nawet specjalnie dużego rozstrzelenia stylistycznego, co przy kilkunastu zaangażowanych w projekt artystach nieco zaskakuje, na szczęście pozytywnie. Komiks jest zwyczajnie miły dla oka i dopasowuje się do standardów dzisiejszej superbohaterszczyzny. Na pochwałę zasługuje także zamieszczona na końcu mała galeria okładek poszczególnych zeszytów – to bardzo estetyczne obrazy i chyba każdy z nich jest ładniejszy od tego, który zdobi wydanie zbiorcze.

Zdaję sobie sprawę, że „Międzywymiarowa Liga Sprawiedliwości” stanowi zaledwie preludium do kolejnego wielkiego eventu DC Comics (konkretnie chodzi tu o „Mroczny Kryzys na Nieskończonych Ziemiach”), ale jest komiksem zaskakująco udanym. Williamson w ciekawy sposób poustawiał pionki i figury na fabularnej szachownicy, udało mu się także składnie i w miarę przejrzyście wyjaśnić genezę wydarzeń, o których pisze. Choć nie jestem entuzjastą trykociarstwa w wydaniu drużynowym, album pozytywnie mnie zaskoczył. I choć nie jest, rzecz jasna, niczym wyjątkowym, jego lektura przynosi całkiem satysfakcjonującą zabawę.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2024/05/miedzywymiarowa-liga-sprawiedliwosci.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02XDkV2FiiUAnfCbVcHV8LALNc2SXp7oRKqZNBfgUa5Q23gnjD84cHeEG3sPv61ACMl

Kolejny sezon w komiksie superbohaterskim byłby stracony, gdyby wydawnictwo DC nie zaprezentowało nam nowego, spektakularnego wydarzenia, w którym herosi jednoczą siły, by zażegnać wielkie (zdecydowanie większe niż poprzednio) zagrożenie, pochodzące z mrocznego końca świata/kosmosu, wszech...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom "Paradoksu marionetki" trzyma wysoki poziom i praktycznie w każdym aspekcie dorównuje poprzednim częściom tej bardzo angażującej serii urban fantasy. Sporo tu emocji - autorka ma rękę do interesujących bohaterów (choć akurat ten główny bywa czasami nieco bezpłciowy) i prowadzi historię w taki sposób, że jestem pod wrażeniem jej umiejętności gawędziarskich.

Cały cykl ma lekki posmak literatury young adults, ale to przecież nie zarzut - w gatunku można tworzyć świetne rzeczy, udowodnił to Abercrombie ze swoją "połowiczną" trylogią, a na polskim poletku udowadnia to właśnie Anna Karnicka. Szkoda, że przede mną już tylko jeden tom. Czytałoby się dalej...

Trzeci tom "Paradoksu marionetki" trzyma wysoki poziom i praktycznie w każdym aspekcie dorównuje poprzednim częściom tej bardzo angażującej serii urban fantasy. Sporo tu emocji - autorka ma rękę do interesujących bohaterów (choć akurat ten główny bywa czasami nieco bezpłciowy) i ...

Rozwiń

Zwiń

Prościuteńkie, a w zasadzie prostackie fantasy, które zawodzi praktycznie na każdym polu. Canavan operuje banałami i nie wychodzi poza gatunkowe schematy, podaje je ponadto w taki sposób, że lektura miejscami autentycznie boli. Nie wiem dla kogo jest ta książka, chyba tylko dla niewyrobionych czytelników, którzy nie mieli dotąd okazji zetknąć się z naprawdę dobrą prozą gatunkową (jak Abercrombie czy Erikson). Każdy odrobinę bardziej doświadczony fan fantastyki dostrzeże miałkość zamieszczonych w tym zbiorze powiadań.

Żeby oddać autorce sprawiedliwość, trzeba dodać, że dwa końcowe opowiadania (te wychodzące poza klasyczną fantasy) są odrobinę lepsze niż pierwsze trzy i miejscami dobijają nawet do przeciętnego poziomu. Całościowo nie pomaga to jednak zbyt wiele - zbiór jest niestety słaby.

Ostatnio chciałem powtórzyć sobie "Trylogię Czarnego Maga", bo zapamiętałem ją jako sympatyczne guilty pleasure, ale ta książka znacząco zrewidowała moje plany. Nigdy nie mów nigdy - tak powiadają mądre głowy - ale wydaje mi się, że już do prozy australijskiej pisarki więcej nie powrócę.

Prościuteńkie, a w zasadzie prostackie fantasy, które zawodzi praktycznie na każdym polu. Canavan operuje banałami i nie wychodzi poza gatunkowe schematy, podaje je ponadto w taki sposób, że lektura miejscami autentycznie boli. Nie wiem dla kogo jest ta książka, chyba tylko dla niewyrobion...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom "Teatru węży" jest równie angażującą lekturą jak jedynka. To mroczne fantasy potrafi mocno zaintrygować a autorka rozwija tę opowieść w ciekawym kierunku. Co więcej, w końcu poznaliśmy kilka odpowiedzi na temat tożsamości głównego bohatera, nadal jednak jest w tej materii dużo do dopowiedzenia. Nie jest to jedyna zaleta tej powieści, warto zwrócić przede wszystkim uwagę na angażującą, wielowątkową historię, w której nie wszystko jest takie, jak wydaje się na pierwszy rzut oka.

Na plus działa także bardzo płynny styl Agnieszki Hałas, dzięki czemu kolejne rozdziały kończą się nie wiadomo kiedy. Autorka ma gawędziarską smykałkę, bardzo potrzebną, jeśli czytelnik ma wsiąknąć w historię.

Na tę chwilę nadal jest dobrze, ale czuję potencjał, by było jeszcze lepiej i właśnie na rozwój liczę w kolejnych tomach tego cyklu. Bo apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Drugi tom "Teatru węży" jest równie angażującą lekturą jak jedynka. To mroczne fantasy potrafi mocno zaintrygować a autorka rozwija tę opowieść w ciekawym kierunku. Co więcej, w końcu poznaliśmy kilka odpowiedzi na temat tożsamości głównego bohatera, nadal jednak jest w tej materii dużo do...

Rozwiń

Zwiń

Dobre, wciągające dark fantasy. Choć sam początek zalatuje banałem (bohater z amnezją - trudno o większą kliszę), to z każdą kolejną stroną moje zainteresowanie tylko się wzmagało. Hałas wykreowała interesujący, wielobarwny świat, który potrafi zaintrygować. Co prawda brakowało mi nieco w tej powieści jakiegoś większego spoiwa, bo Brune jest rzucany od przygody do przygody, ale całość czytało się naprawdę przyjemnie.

Oczekuję, że w kolejnych tomach dostaniemy więcej informacji o świecie, i że rozwiane zostaną mgły skrywające przeszłość głównego bohatera.

Ps. Krzyczącego w Ciemności znam jeszcze z czasów publikacji opowiadań o rzeczonym w różnych periodykach poświęconych fantastyce, już wtedy wpadła mi ta postać w oko, cieszy, że w końcu autorce udało się trafić na dobrego wydawcę i zaprezentować fanom całość (prób w Ifrycie i RW2010 nie zaliczam do zbyt udanych).

Będzie czytane dalej.

Dobre, wciągające dark fantasy. Choć sam początek zalatuje banałem (bohater z amnezją - trudno o większą kliszę), to z każdą kolejną stroną moje zainteresowanie tylko się wzmagało. Hałas wykreowała interesujący, wielobarwny świat, który potrafi zaintrygować. Co prawda brakowało mi nieco w ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo miałkie te współczesne "Batmany". Ok, może nie wszystkie, ale ze świecą szukać dziś czegoś ciekawszego, a jak już coś interesującego wpadnie w ręce, to po jakich poszukiwaniach...

"Budowniczowie Gotham" to album, o którym nie chce mi się nawet za dużo pisać, bo nie ma w nim po prostu zbyt wiele ponad przeciętność. A i to w porywach. Przeciętna i mało angażująca jest tu historia, bohaterowie nie mają zbyt wiele charakteru, brakuje też większych fabularnych zaskoczeń. Nic się nie wyróżnia.

Najlepiej pasuje do tego tytułu słówko "meh". Taki to jest właśnie komiks.

Bardzo miałkie te współczesne "Batmany". Ok, może nie wszystkie, ale ze świecą szukać dziś czegoś ciekawszego, a jak już coś interesującego wpadnie w ręce, to po jakich poszukiwaniach...

"Budowniczowie Gotham" to album, o którym nie chce mi się nawet za dużo pisać, bo...

Rozwiń

Zwiń