Wyspa kobiet

"Wyspa kobiet" porwała mnie już od pierwszych stron i zachwyt nie opuszczał mnie do samego końca. Lauren Groff napisała powieść o feministce separatystycznej z XII wieku.

W klasztorze zarządzanym przez Marie nawet bóg utracił swoją wielką literę, centrum sacrum i profanum stanowi ona sama. Kobieta jednocześnie uprzywilejowana, jak i skalana swoim pochodzeniem, pełna namiętności, ambicji i żądzy władzy. Skazana na życie zakonne, odnajdzie w nim przestrzeń do samorealizacji na uboczu patriarchalnego społeczeństwa i stworzy kobiecy azyl, w którym hierarchia nie zdoła wyrugować siostrzeństwa.

Goff przygląda się drodze życiowej Marie od jej lat nastoletnich aż do samej śmierci, ale bohaterką zbiorową jest tu cała zakonna społeczność wraz z klasztornymi murami, okoliczną ziemią i dobytkiem. Przestrzeń wyznaczona na utopię, ale niewolna od tragedii i konfliktu, wpływu sił przyrody czy świata zewnętrznego.

Kocham tę książkę za prosty, ale przesycony melancholią styl, za prymat fabuły nad refleksyjnością i za szacunek dla średniowiecznych realiów, które nie zostały sprowadzone do roli umownego kostiumu. Lekka, bardzo konsekwentna i nieoczywista proza.

"Wyspa kobiet" porwała mnie już od pierwszych stron i zachwyt nie opuszczał mnie do samego końca. Lauren Groff napisała powieść o feministce separatystycznej z XII wieku.

W klasztorze zarządzanym przez Marie nawet bóg utracił swoją wielką literę, centrum sacrum i profanum stanowi ona sama. Kobieta jednocześnie uprzywilejowana, jak i skalana swoim pochodzeniem, pełna...

W średniowiecznej scenerii angielskiego klasztoru śledzimy postać Marie - jest to jej droga (droga kobiety) ku tożsamości, wolności, władzy, siły. Marie (historyczna Marie de France) - co to za wspaniała bohaterka! Tak zdeterminowana, arogancka, pewna siebie, a jednocześnie pełna troski troską i lojalna wobec powierzonych jej opiece sióstr. Super!

W średniowiecznej scenerii angielskiego klasztoru śledzimy postać Marie - jest to jej droga (droga kobiety) ku tożsamości, wolności, władzy, siły. Marie (historyczna Marie de France) - co to za wspaniała bohaterka! Tak zdeterminowana, arogancka, pewna siebie, a jednocześnie pełna troski troską i lojalna wobec powierzonych jej opiece sióstr. Super!

To jednak z lepszych książek jakie przeczytałam. Jest cudownie i mądrze feministyczna, momentami zabawna i w dodatku napisana pięknym językiem. Mam wrażenie, że bardzo wiele mówi o kobietach. Przekazuje nie tylko to jak feminizmu mógłby/powinien działać, ale także uniwersalne prawdy życiowe mimo, że dotyczy historii ksieni Marii sprzed stuleci. Jednak nie tylko ta historia, choć ciekawa i inna jest ważna, ale to co miedzy wierszami, to czego ta historia uczy jest najważniejsze. Moim zdaniem pokazuje co jest nie tak także w naszym świecie i że mogło być inaczej i to już od dawien dawna. Pokazuje też jak ważne są społeczne narracje i konwenanse, to w co wierzymy (w tym wpadki chodzi głownie o stereotypy dotyczące płci). Tak ważne, że aż mogą sterować światem a conajmniej wpływać na jego losy.
Może Ci, którzy widza w niej kronikę i nie widza feminizmu po prostu nie wiedza na czy polega feminizm, nie rozumieją tego przekazu. Mam wrażenie, że autorka opisała to o czym jestem przekonana a także to co od dłuższego czasu klarowało mi się w myślach. Jesteśmy ideowymi siostrami i bardzo ucieszyło mnie, że także im autorka dedykuje swoją książkę.

To jednak z lepszych książek jakie przeczytałam. Jest cudownie i mądrze feministyczna, momentami zabawna i w dodatku napisana pięknym językiem. Mam wrażenie, że bardzo wiele mówi o kobietach. Przekazuje nie tylko to jak feminizmu mógłby/powinien działać, ale także uniwersalne prawdy życiowe mimo, że dotyczy historii ksieni Marii sprzed stuleci. Jednak nie tylko ta historia,...

Wspaniała literatura napisana bogatym językiem. Rozumiem, skąd opinia, że książka jest nudna - nie brakuje w niej wydarzeń, jednak historia opowiedziana jest powoli, dając nam czas na odtworzenie w głowie opisywanych miejsc i postaci. A galeria miejsc i postaci jest tutaj bardzo obszerna, choć nie wychodzimy poza mury klasztoru. Spostrzegawczość autorki i jej umiejętność opisywania rzeczywiści jest zachwycająca. Bardzo podobało mi się też subtelne poczucie humoru, wplecione w nawet najbardziej mroczne i dramatyczne sceny. Ten kobiecy swiat, w którym każda ma swoje miejsce i pełni ważną rolę, który daje wsparcie, ale nie głaszcze po głowie, który akceptuje braki i daje pole do popisu talentom, ma wiele uroku i w jakiś dziwny sposób dodaje otuchy. Piękna opowieść o sile kobiet.

"Jakże piękna jest ta wspólnota, jest tu miejsce nawet dla najbardziej obłąkanych, dla odrzuconych, dla trudnych, w tych murach wystarczy miłości nawet dla tych kobiet, które niełatwo pokochać."

Wspaniała literatura napisana bogatym językiem. Rozumiem, skąd opinia, że książka jest nudna - nie brakuje w niej wydarzeń, jednak historia opowiedziana jest powoli, dając nam czas na odtworzenie w głowie opisywanych miejsc i postaci. A galeria miejsc i postaci jest tutaj bardzo obszerna, choć nie wychodzimy poza mury klasztoru. Spostrzegawczość autorki i jej umiejętność...

Portret kobiecej społeczności odciętej od świata. Ciekawa forma, broniąca się i podtrzymująca zainteresowanie czytelnika mimo całkowitego braku dialogów. Fabuła do pewnego stopnia mnie zaciekawiła, ale w 3/4 byłam już znużona. Mam wrażenie, że ta historia i tak zatrze się w pamięci, choć wydaje się dość nietuzinkowa pod względem tematyki. Po kilku tygodniach od lektury mogę w sumie w dwóch zdaniach zarysować fabułę i potwierdzić, że przeczytałam. W czasie lektury było całkiem całkiem, ale po czasie nic z Wyspy kobiet w moich myślach nie zostało.

Portret kobiecej społeczności odciętej od świata. Ciekawa forma, broniąca się i podtrzymująca zainteresowanie czytelnika mimo całkowitego braku dialogów. Fabuła do pewnego stopnia mnie zaciekawiła, ale w 3/4 byłam już znużona. Mam wrażenie, że ta historia i tak zatrze się w pamięci, choć wydaje się dość nietuzinkowa pod względem tematyki. Po kilku tygodniach od lektury mogę...

Ciekawa tematyka, ale zbyt kronikarski styl zabijał frajdę z lektury, zero emocji, poddałam się po połowie

Ciekawa tematyka, ale zbyt kronikarski styl zabijał frajdę z lektury, zero emocji, poddałam się po połowie

Przeczytałam, bo nie lubię zostawiać zaczętych książek, ale to była droga przez mękę.

Przeczytałam, bo nie lubię zostawiać zaczętych książek, ale to była droga przez mękę.

Wspaniała książka o monastycznym życiu, średniowiecznych realiach i sile jednej kobiety. Można powiedzieć, że miejscami książka jest heretyczna i takie projekty, które główna bohaterka przeprowadziła w swoim klasztorze nigdy by nie miały racji bytu w dawnych czasach.... ale podoba mi się ta MOC w rękach kobiety, ten kobiecy POWER, ta samodzielność, ich samowystarczalność i totalna NIEZALEŻNOŚĆ od mężczyzn. Przeczytajcie! Zakończenie jest bez fajerwerków, ale cała historia pięknie wciąga!

Wspaniała książka o monastycznym życiu, średniowiecznych realiach i sile jednej kobiety. Można powiedzieć, że miejscami książka jest heretyczna i takie projekty, które główna bohaterka przeprowadziła w swoim klasztorze nigdy by nie miały racji bytu w dawnych czasach.... ale podoba mi się ta MOC w rękach kobiety, ten kobiecy POWER, ta samodzielność, ich samowystarczalność i...

Inspirująca, natomiast nie jest przełomowa.

Inspirująca, natomiast nie jest przełomowa.

Świetne pióro.

Świetne pióro.