Fascynująca lektura. Nie jestem miłośnikiem ptaków, nie miałam z nimi zbyt wiele do czynienia w naturze, ot, trzymałam w dłoni jaskółkę, widuję z bliska kury oraz inne ptaki hodowlane (mieszkają po sąsiedzku),całe rzesze wróbli, sikorek, ale też sroki, gołębie, bociany, czasem jakiś dzięcioł, sójka, rudzik, pokrzywka, słowik, kos… ot, zwyczajny polski ptasi krajobraz. Ale sowy za dnia ani na żywo, ani tym bardziej z bliska, to chyba jednak jeszcze nie widziałam - jak według autora większość ludzi.
Nie ukrywam, że jakąś wiedzę o sowach już miałam, mimo nieinteresowania się ptakami ogólnie i interesowania się sowami odrobinę, tj. czasem oglądaniu filmików z decybelami, ile tworzy sowa, a gołąb czy inne ptaki podczas lotu i podobne treści. Wielu rzeczy zawartych w tej książce jednak albo nie wiedziałam, albo ta wiedza była nieuporządkowana, fragmentaryczna. To wspaniałe, rzetelnie napisane opracowanie pomogło mi ją nieco usystematyzować i uzupełnić.
Wymieniane w tonach ilości pochłanianych gryzoni robią wrażenie - niemniejsze wrażenie wywołują jednak też statystyki dotyczące ptaków padających ofiarami sów. Często są to też inne… sowy. Nie tylko gatunków mniejszych, pokrewnych, ale też przedstawiciele własnego gatunku! - w celu zmniejszenia konkurencji.

Temat ptactwa i rolnictwa również bardzo ciekawy i pouczający. W jednej winnicy było tak wiele gryzoni, że ziemia zaczęła być przesiąknięta trucizną i zaczęła szkodzić uprawom. Poustawiano budki lęgowe i… sowy skutecznie rozprawiły się z ogromną populacją gryzoni, w pierwszym roku nakład wyniósł 42 grosze (centy?) za jednego gryzonia, w kolejnych latach to było już bezkosztowe! Dużo się mówi o tym, że współcześnie, zautomatyzowane, wielkoobszarowe rolnictwo, choć tak wygodne dla człowieka (wreszcie można obrobić pola bez rzeszy pracowników, a wcześniej niewolników) jest bardzo szkodliwe dla przyrody. Zamiast herbicydów można czasem użyć stad gęsi czy kóz do plewienia (zwłaszcza w sadach),stada kaczek czy gęsi wyjedzą populację tych paskudnych ślimaków bezskorupowych, znanych też jako nagie ślimaki, których najpopularniejszymi przedstawicielami są liczne pomrowy i pomrowiki. Nietoperze pochłaniają tony komarów i innych owadów, więc czemu by nie zatrudnić sów w celu kontroli populacji szkodników? Okazuje się to nie tylko tańsze, ale też jest o wiele zdrowsze dla środowiska. Warto by popularyzować i wprowadzać tego typu rozwiązania na większą skalę, korzystać z umiejętności, predyspozycji, potrzeb istniejących gatunków, zatrudnić je do pracy, pomocy, a nie wymyślać coraz to nową chemię.
Statystyki odnośnie łowności sów oraz tego, jak wpływają one na populację ptaków - także własnego gatunku - to też ważna informacja w kontekście… kotów. Obecnie demonizuje się je i przypisuje się im zanikanie gatunków ptaków, czymże jednak są mruczki z pełnymi miskami, okazjonalnie wychodzące na polowanie (mam poważne wątpliwości co do umiejętności łowieckich niektórych kotów, ale to osobny temat) przy sowach - ogólnie przy ptakach! Mniejsze ptactwo często staje się ofiarą większego, populacje gryzoni się regularnie odnawiają, a zabójcą ptaków bywa często… sam człowiek. I już nie tylko przez rolnictwo, ale też wiele (tu akurat sów, w końcu to książka głównie o sowach) ginie w kontakcie z pojazdem, np. zderzając się z pociągiem.

Poza wieloma interesującymi informacjami odnośnie wyglądu, trybu życia sów, ich środowiska, funkcjonalności różnych części ich ciała, gatunków sów, ich gniazd etc. możemy znaleźć w tej książce także liczne zdjęcia - i to bardzo dobrej jakości. Pokazują nam one wygląd omawianych sów. Mogłoby ich być więcej, poza tym wolałabym (jako laik),by na początku rozdziału o konkretnym gatunku było umieszczone jedno zdjęcie, a reszta pod koniec rozdziału (no i właśnie więcej, tak ok. 10).
Ciekawe były też rozdziały nt. sów w różnych kulturach (nie tylko Europie!) przez wieki i obecnie, wpływu chrześcijaństwa na postrzeganie sów, sów w innych językach (w skandynawskich językach łączy się sowę z kotem, głównie ze względu na oczy, ale myślę, że także nocny tryb życia i tajemniczość). Wspomniany jest też wpływ Harry'ego Pottera na postrzeganie sów, a także (we wcześniejszych rozdziałach),dlaczego sowa nie nadaje się na zwierzątko domowe.
Piękne wydanie, solidne, pouczające, przystępne także dla osób, które nie są sowomaniakami - a podobno książka o gęsi jest jeszcze lepsza, więc wiem, co przeczytam w przyszłości!

Fascynująca lektura. Nie jestem miłośnikiem ptaków, nie miałam z nimi zbyt wiele do czynienia w naturze, ot, trzymałam w dłoni jaskółkę, widuję z bliska kury oraz inne ptaki hodowlane (mieszkają po sąsiedzku),całe rzesze wróbli, sikorek, ale też sroki, gołębie, bociany, czasem jakiś dzięcioł, sójka, rudzik, pokrzywka, słowik, kos… ot, zwyczajny polski ptasi krajobraz. Ale...

Karczewski staje się właśnie moim ulubionym pisarzem 'od przyrody'.

Karczewski staje się właśnie moim ulubionym pisarzem 'od przyrody'.

Ta książka ma wszystko czego by potrzebowała w kontekście ornitologii. Są dobrze skonstruowane opisy, wymienione gatunki sów wraz z informacjami o nich oraz piękne zdjęcia. Książka jest napisana bardzo przyjemnym językiem i wciąga nas w świat sów. Poznajemy je z różnych stron- czytając tę książkę czujemy się jakby podczas dobrego telewizyjnego show, gdzie autor pokazuje nam życie tych ciekawych stworzeń.

Ta książka ma wszystko czego by potrzebowała w kontekście ornitologii. Są dobrze skonstruowane opisy, wymienione gatunki sów wraz z informacjami o nich oraz piękne zdjęcia. Książka jest napisana bardzo przyjemnym językiem i wciąga nas w świat sów. Poznajemy je z różnych stron- czytając tę książkę czujemy się jakby podczas dobrego telewizyjnego show, gdzie autor pokazuje nam...

Nie porwała mnie. Szczerze mówiąc niczego nowego o sowach się z niej nie dowiedziałem. Trochę szkoda, bo jej wysokość gęś - inna książka autora to bezprecedensowy klasyk.

Nie porwała mnie. Szczerze mówiąc niczego nowego o sowach się z niej nie dowiedziałem. Trochę szkoda, bo jej wysokość gęś - inna książka autora to bezprecedensowy klasyk.

Mnóstwo ciekawostek i pięknych zdjęć , napisana przyjemnym językiem dla fanów fauny pozycja obowiązkowa:)

Mnóstwo ciekawostek i pięknych zdjęć , napisana przyjemnym językiem dla fanów fauny pozycja obowiązkowa:)

Super pozycja! Tym bardziej, że sięgnęłam po nią przypadkowo i nie interesując się wcześniej tematami ornitologicznymi. A sprawia nie tylko, że można znaleźć w niej wiele ciekawych szczegółów dotyczących sów, ale pokochać je jako gatunek. Bardzo polecam, szczególnie młodym czytelnikom, których może poruszyć (także dzięki pięknym zdjęciom) i poprowadzić w kierunku szacunku i miłości do przyrody.

Super pozycja! Tym bardziej, że sięgnęłam po nią przypadkowo i nie interesując się wcześniej tematami ornitologicznymi. A sprawia nie tylko, że można znaleźć w niej wiele ciekawych szczegółów dotyczących sów, ale pokochać je jako gatunek. Bardzo polecam, szczególnie młodym czytelnikom, których może poruszyć (także dzięki pięknym zdjęciom) i poprowadzić w kierunku szacunku i...

garść ciekawych faktów o sowach, jednak jakoś "Jej wysokość gęś" bardziej mnie zaciekawiła :)

garść ciekawych faktów o sowach, jednak jakoś "Jej wysokość gęś" bardziej mnie zaciekawiła :)

Książka napisana przyjemnym stylem, chociaż bardzo dużo informacji podawanych. Obowiązkowa lektura dla wszystkich ornitologów i fanów sów :)

Książka napisana przyjemnym stylem, chociaż bardzo dużo informacji podawanych. Obowiązkowa lektura dla wszystkich ornitologów i fanów sów :)

Przeczytana jako ostatnia z 3 książek Pana Jacka, ale zdecydowanie najlepsza! Perfekcyjna pod każdym względem - doboru treści, języka autora, estetyki wydania i przepięknych zdjęć Sów.
Pozycja popularnonaukowa(!),która w lekki sposób opowiada o sowach - od ich budowy ciała i przystosowań do życia w nocy, zachowaniach (przy polowaniach, w okresie lęgu itd.),zwyczajach po historię i obecność w szeroko pojętej kulturze. Spora dawka wiedzy ogólnej o sowach przeplata się z krótkimi charakterystykami gatunków widywanych w Polsce.

Przeczytana jako ostatnia z 3 książek Pana Jacka, ale zdecydowanie najlepsza! Perfekcyjna pod każdym względem - doboru treści, języka autora, estetyki wydania i przepięknych zdjęć Sów.
Pozycja popularnonaukowa(!),która w lekki sposób opowiada o sowach - od ich budowy ciała i przystosowań do życia w nocy, zachowaniach (przy polowaniach, w okresie lęgu itd.),zwyczajach po...

Jacek Karczewski to człowiek orkiestra. Psycholog, nauczyciel, coach, ale przede wszystkim zapalony ornitolog i przyrodnik, gość, który naturę (a szczególnie ptaki) przedkłada ponad wszystko. Dlatego kiedy przypadkiem odkryłam, że gdzieś na moim ranczu gnieździ się (a przynajmniej pohukuje, bo teraz już wiem jakie może mieć wielkie terytorium łowieckie) puszczyk, naszło mnie dowiedzieć się więcej o sowach, mrocznych i fascynujących duchach nocy.

Zawsze miałam na punkcie sów małego kręćka. Mam biżuterię w sowy, „Sowy nie są tym czym się wydają” to dla mnie jeden z najważniejszych cytatów w historii kinematografii, kiedyś nawet zamówiłam u rzeźbiarza 2-metrową rzeźbę sowy (czekam do dziś, cóż, artysta). Aż do przeczytania „Nocy sów” nie wiedziałam jednak jak rzadkie to ptaki ani że większość łączy się w pary na całe życie. Nie wiedziałam, że wśród sów nierzadko dochodzi do aktów kanibalizmu ani że Indianie szanują sowy bardziej niż Europejczycy (szczególnie ci z okolic, gdzie są legendy o wampirach). Okazuje się, że sowy to bardzo skomplikowany wytwór natury i zjawisko kultury!

Ich fizjonomia jest wręcz zadziwiająca (po co sowom sztuczne uszy? Nikt właściwie nie wie) ale chyba jeszcze bardziej zwyczaje i zachowania. Sowa bowiem rzeczywiście wydaje się spełniać pokładane w niej oczekiwania co do ludowej mądrości. To zwierzę po prostu zazwyczaj wie co robi i jest to - moim zdaniem - nawet trochę przerażajace.

„Noc sów” to książka napisana z drobiazgową potrzebą zaszczepienia innym pasji badania i obserwowania sów. Choć wiele w niej drobnych usterek redakcyjnych, wszystko to można z lekkim sercem wybaczyć, bo jak na dłoni widać, że to dziecko wielkiej miłości, raz fascynujące raz encyklopedyczne a na końcu najfajniejsze - kulturowe i mitologiczne, aż chętnie poczytałabym monografie tylko o tym. Czekam teraz na nadejście pełni wiosny, gdyż rok temu puszczyk uhuuu-hał u mnie w kwietniu, aby móc tym razem z ogromnym zastrzykiem wiedzy o tym co za zaśpiewem stoi, przywitać puchacza ponownie. Zaprawdę powiadam Wam, że jest to fascynujący zwierzak!

Jacek Karczewski to człowiek orkiestra. Psycholog, nauczyciel, coach, ale przede wszystkim zapalony ornitolog i przyrodnik, gość, który naturę (a szczególnie ptaki) przedkłada ponad wszystko. Dlatego kiedy przypadkiem odkryłam, że gdzieś na moim ranczu gnieździ się (a przynajmniej pohukuje, bo teraz już wiem jakie może mieć wielkie terytorium łowieckie) puszczyk, naszło...