Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje trzecie spotkanie z kryminałem autorstwa Marka Stelara. Nie jest to klasyczny, rasowy kryminał, w którym policja prowadzi jedynie oficjalne dochodzenie. Tu nadkomisarz Robert Krugły, bohater serii, musi działać drogami nieoficjalnymi i prywatnymi kanałami narażając na szwank swoją karierę i ryzykując utratę stanowiska, albo nawet wyrzucenie ze służby. Wszystko dla ratowania dobrego kumpla- prokuratora Michalczyka.

I chociaż wrobienie prokuratora w przestępstwo i zmuszenie go do ukrywania się wydaje się na pierwszy rzut nieprawdopodobne, to w posłowiu autor uzmysłowił mi kilka autentycznych przykładów, przekonując, że opisane przez niego fikcyjne wypadki wcale nie są poza zasięgiem przestępców. Z tym, że zdeterminowani sprawcy to naprawdę twardzi zawodnicy.

A tu faktycznie mamy takiego, któremu nic nie brakuje, ani pod względem materialnym, zawodowym, czy osobistym, ale natura domaga się robienia finansowych szwindli, co z powodzeniem udaje mu się dosyć długo, jednak do czasu... Wpada w sidła prokuratury, a potem, w komitywie z nieodpowiednim wspólnikiem, kończy jako morderca. Szkoda, bo, moim zdaniem, po studiach medycznych, mógłby leczyć, a nie zabijać. Ale cóż, chciwość niejednego zgubiła...

Układanka stworzona przez Stelara jest precyzyjnie skonstruowana i dopracowana w detalach. Wyjaśnienie wszystkich wątków w finale wydaje mi się jednak zbyt krótkie. Bohaterowie wyraziści i przekonujący. Akcję, miejscami trochę rozwlekłą, urozmaica kilka naprawdę mocnych scen.

Jest dobrze, ale to dopiero druga książka w dorobku autora i jedynie przedsmak tego, co napisał później, a miałam już przyjemność czytać. Mocne 7/10.

To moje trzecie spotkanie z kryminałem autorstwa Marka Stelara. Nie jest to klasyczny, rasowy kryminał, w którym policja prowadzi jedynie oficjalne dochodzenie. Tu nadkomisarz Robert Krugły, bohater serii, musi działać drogami nieoficjalnymi i prywatnymi kanałami narażając na szwank swoją karierę i ryzykując utratę stanowiska, albo nawet wyrzucenie ze służby. Wszystko dla...

Po dwóch latach przerwy i dziesięciu książkach Pan Chmielarz osłonił przede mną całkiem inne oblicze. Niewiarygodne, jak z pisarza kryminałów przeistoczył się w twórcę fantasy, horroru i westernu w jednym. Gdzieś tam w którymś miejscu wspomina o dawnych autostradach, więc to może być także jakaś wizja postapokaliptyczna, ale z powrotem chyba do czasów średniowiecza, kiedy walczy się kuszą, włócznią i mieczem, w zbroi i konno.

Wpłynąć w tę pogmatwaną mieszankę epok, gatunków literackich (i narodowości bohaterów) było jednak bardzo trudno. Upominałam się cały czas o wklejkę z mapą wyrysowanych królestw i miast. Byłoby łatwiej poruszać się w tej krainie rycerzy, poszukiwaczy żywmetalu, potworów-chudzielców i żlebodźwiedzi. Więc najpierw trzeba zrobić rozeznanie w Korporacji, Federacji, Nowej Holandii i Bramie Północy, ale potem już czytanie idzie całkiem z górki.

Autor poruszył wyobraźnię, chociaż typowo nowatorskich elementów znawcy tego typu literatury znajdą pewnie niewiele.

Bohaterowie są za to wyraziści, choć niejednoznaczni, bo noszą w sobie bohaterstwo i okrucieństwo, podłość i szlachetność - tu wielki plus, zwłaszcza dla kreacji doktora.

Akcja wartka, pełna zwrotów, odkrywających zaskakujące tajemnice i nowe oblicza uczestników nie pozwala się zanudzić, tak, że w pewnym momencie kibicowałam tym, którzy walczą z tytułową królową (wredną ciałem i duchem) uciekając się do wszelkich sztuczek, chociaż ich postępowanie niekoniecznie jest w pełni moralnie dobre.

Odwieczna walka dobra ze złem, walka o ojczyznę, o miejsce do życia - to wartości, które w tym podłym, brutalnym i zdradzieckim świecie wysuwają się na pierwsze miejsce – i to także duży plus.

Jest mrocznie, gęsto, brutalnie, strasznie, niesmacznie i wulgarnie. Znakomity klimat groźnego świata, w którym głód przerzedza szeregi ludzi, a żywmetal, niczym niegdyś złoto, rozpala umysły jednych prowadząc do bogactwa, a innych pchając w przepaść.

Ostra mieszanka zadowoli wielbicieli horrorów i fantastyki, a że w finale pisze się o kolejnych rozgrywkach wojennych kto wie, czy autor nie tworzy kontynuacji. Nawet bym się skusiła. Bo ten galimatias był dla mnie, wbrew wszystkiemu, całkiem zjadliwy, chociaż nie bez uwag. Mniej wulgaryzmów, mniej nachalnych kobiet w małomiasteczkowym barze plus załączona mapa – i ja kupuję tom drugi z ochotą.

Po dwóch latach przerwy i dziesięciu książkach Pan Chmielarz osłonił przede mną całkiem inne oblicze. Niewiarygodne, jak z pisarza kryminałów przeistoczył się w twórcę fantasy, horroru i westernu w jednym. Gdzieś tam w którymś miejscu wspomina o dawnych autostradach, więc to może być także jakaś wizja postapokaliptyczna, ale z powrotem chyba do czasów średniowiecza, kiedy...

Na szczęście zasługuje każdy. Niektórym przychodzi ono łatwo i bez wysiłku, bo pewnie urodzili się pod dobrą gwiazdą. A może skorzystali ze sprzyjających okoliczności, albo dokonali dobrych wyborów: szkoły, partnera, stylu życia. Inni ciągle borykają się z ciężkim losem i mają pod górkę, mimo starań i dobrych chęci. Upragnione spełnienie osiągają późno albo tylko na chwilę. Los bywa niesprawiedliwy i przewrotny – nic nowego.

A jak jest z tym szczęściem u bohaterek Anny Karpińskiej w książce z ubiegłego roku? Raz lepiej, raz gorzej. Słodko-gorzko. Ale nie ustają w podążaniu za nim przez ponad czterysta stron. Bo naturalnie jest to kolejna pozycja, od której ciężko się oderwać, chociaż tu i ówdzie pojawiają się przejaskrawienia i przesłodzenia. A w moim wieku takie rzeczy da się wychwycić zbyt łatwo.

Niemniej autorka pełnymi garściami bierze na tapetę to, czym żyją współczesne polskie (i nie tylko) rodziny. Strata rodzica, porzucenie niechcianego dziecka, samotne macierzyństwo, zdrady, romanse...Duży plus za podjęcie tematu wychowywania dziecka z zespołem Downa i jego postrzeganie w społeczeństwie.

Portrety obu bohaterek - Romy i Marceliny - które naprzemiennie uraczają nas opowieściami ze swego życia, nie mają w sobie nic, co byłoby nierealne i niemożliwe. Popełniają błędy, pakują się w krótkotrwałe, niepotrzebne związki w młodości, ale potem dzielnie walczą z chorobami dzieci i spełniają w macierzyństwie albo biznesie. Są adorowane, kochane, ale także odrzucane. W Marcelinie i Romie czytelniczki odnajdą całe możliwe spektrum kobiecych zachowań, pragnień, marzeń i upokorzeń. Znajdą też siłę i energię oraz determinację w dążeniu do równowagi i tytułowego szczęścia.

Mężczyźni za to których spotykają, to albo dokumentni dranie, albo nader wyrozumiali i wybaczający, zakochani niczym nastolatkowie, chłopcy. Powiedzmy, że w takie jednostronne i spłaszczone zero- jedynkowe, lub jak kto woli, czarno-białe kreacje mężczyzn uwierzę, ale z trudem.

Mimo kilku tragedii, mnóstwa perypetii i wielu wylanych łez, które nie ominą czytelnika, Pani Anna wkłada, jak zawsze, w tę opowieść wiele optymizmu. Pokazuje wiarę w dobro człowieka, siłę rodziny i potrzebę mówienia prawdy w relacjach z najbliższymi. I to jest, moim zdaniem, klucz do popularności jej powieści, które chce się po prostu czytać. Czasem dla relaksu, a czasem ku pokrzepieniu ducha.

Na szczęście zasługuje każdy. Niektórym przychodzi ono łatwo i bez wysiłku, bo pewnie urodzili się pod dobrą gwiazdą. A może skorzystali ze sprzyjających okoliczności, albo dokonali dobrych wyborów: szkoły, partnera, stylu życia. Inni ciągle borykają się z ciężkim losem i mają pod górkę, mimo starań i dobrych chęci. Upragnione spełnienie osiągają późno albo tylko na...