Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze? Jestem w szoku, z kilku powodów. Po pierwsze, nie podejrzewałam, że po tym całym hype na twórczość autorki sama wpadnę w jej sidła. Przyznaję, byłam lekko uprzedzona, ale cieszę się, że nie uległam temu wrażeniu.
Po drugie, nie wiem jak to możliwe, by w tak zastraszającym tempie czytać tak ogromne tomiszcze - te okolo 1300 stron pochłonęłam w niecałe 3 dni.
Po trzecie - bohaterowie. Choć każdy z nich ma trudną przeszłość, wspólnym wysiłkiem, zjednoczeni celem, stworzyli dla siebie nawzajem rodzinę. Szczególnie pokochałam Manon, Lorcana, Elide i Aediona. To oni ze mną już zostaną.

Finałowy tom serii nie pozostawia czasu na odłożenie lektury. Akcja dzieje się na kilku frontach jednocześnie, jest dynamiczna i skoncentrowana. Ja nie mogłam się oderwać, a ten tom przeżywałam chyba najmocniej ze wszystkich. I o ile pierwsze 3 tomy były raczej przyjemną lekturą, to każdy kolejny w jakiś sposób łamał moje serce. W finałowym zostało rozbite na kawałeczki kilka razy i ja, osoba która nie płacze na książkach, ryczała jak bóbr. Najbardziej chyba uderzyła mnie strata, jaką poniosła Manon, ze względu na specyfikę tej relacji.

Tam gdzie rozstrzygano losy Erilei, było jednak miejsce na leczenie. Leczenie dusz, złamanych serc, miejsce na wybaczenie, odkupienie i miłosierdzie. Chyba dlatego uważam, że jest to zdecydowanie najlepszy tom całej serii i warto było przeczytać wszystkie poprzednie, by dotrzeć do takiego finału.

Przede mną jeszcze „Zabójczyni” i obawiam się trochę, bo domyślam się, co tam jest. Być może Sarah J. Maas przełamała we mnie pewną blokadę emocjonalną i dlatego tak mocno przeżywam losy bohaterów tego uniwersum. Dziękuję @wydawnictwo_uroboros za możliwość zapoznania się z tą cudowną serią i jestem ogromnie wdzięczna, za zaufanie!

Szczerze? Jestem w szoku, z kilku powodów. Po pierwsze, nie podejrzewałam, że po tym całym hype na twórczość autorki sama wpadnę w jej sidła. Przyznaję, byłam lekko uprzedzona, ale cieszę się, że nie uległam temu wrażeniu.
Po drugie, nie wiem jak to możliwe, by w tak zastraszającym tempi...

Rozwiń

Zwiń

Czas poznać prawdziwą historię Krwawej Królowej i Słonecznej Królowej. Która to która?

Oczywiście, do sięgnięcia po tę pozycję nie skusiło mnie tylko i wyłącznie przepiękne wydanie, ale przede wszystkim sukces tej powieści za granicą. Zaintrygowana pozytywnym odbiorem, postanowiłam zanurzyć się w wykreowanym przez Claire Legrand świecie.

Początkowo jednak to zanurzenie szło opornie. Niestety, autorka wrzuca czytelnika od razu na głęboką wodę, przedstawiając nam nowy świat, z nowym systemem magii, historią, legendami, przepowiednią i bogowie wiedzą czym jeszcze. Do tego zaliczamy przeniesienie w czasie. Dla czytelnika, który od początku potrzebuje wolniejszego wprowadzenia w świat, taki zabieg może być mocno zniechęcający, ale moim zdaniem warto zagryźć zęby i przetrwać, bo im dalej tym ciekawiej.

Rielle nie ma łatwego dzieciństwa, ani życia na dworze. Nie tylko jej wolność jest drastycznie ograniczana, ale także odebrano jej ukochanego, przyrzekając go innej. Musi się uczyć panować nad sobą, ale kiedy zagrożenie dotyczy Audrica, traci kontrolę. Wtedy całe jej dotychczasowe życie zmienia się całkowicie, a do całej góry jej problemów dołącza kolejny - Corian.

Eliana robi co może, by zapewnić byt bratu i kalekiej matce. Nie ma rzeczy, do której by się nie posunęła, by zadbać o bliskich. Kiedy dostaje więc zlecenie na słynnego Wilka, a wynagrodzenie za nie może zagwarantować jej rodzinie bezpieczeństwo, zgadza się. Nie wie jednak, że Wilk także na nią poluje, ale z zupełnie innych pobudek. Kim tak naprawdę jest Eliana? Postrachem, czy może kimś więcej?

Po początkowym zamieszaniu związanym z wrzuceniem do uniwersum książka wciągnęła mnie bez reszty. Pięknie wykreowany świat, legendy, bóstwa i aniołowie, którzy nie są tymi dobrymi - zdecydowanie podziałały w moim odczuciu na korzyść powieści. Lubię ciekawe światy, tym bardziej jeśli dziejące się w nich wydarzenia mają uzasadnienie, podparcie historyczne czy baśniowe. Jeśli chodzi o bohaterki, chyba bardziej polubiłam się z Elianą, aczkolwiek w miarę rozwoju powieści rozumiem Rielle coraz bardziej. Początkowo wydawała się zimną i brutalną, bezwzględną kobietą, ale jej historia poznawana z każdym kolejnym rozdziałem zmienia jej obraz. Obie bohaterki są silne, mądre i zdecydowane, by chronić tych, których kochają za wszelką cenę.

Nie mogę już doczekać się kontynuacji, ta historia osiadła we mnie niczym kurz na starym meblu i wcale nie mam ochoty go ścierać. Jestem pewna, że książka przypadnie do gustu fanom fantastyki z ciekawymi światami i wątkiem romantycznym, który nie wychodzi na pierwszy plan. A piękne wydanie jest tylko podkreśleniem pięknej historii!

Recenzja powstała we współpracy ze Stowarzyszeniem Polacy nie Gęsi.

Czas poznać prawdziwą historię Krwawej Królowej i Słonecznej Królowej. Która to która?

Oczywiście, do sięgnięcia po tę pozycję nie skusiło mnie tylko i wyłącznie przepiękne wydanie, ale przede wszystkim sukces tej powieści za granicą. Zaintrygowana pozytywnym odbiorem, postanowiłam zanur...

Rozwiń

Zwiń

Jestem w głębokim szoku. Zachwyciło mnie wydanie i opis wydawcy, ale nie spodziewałam się czegoś takiego. Dzięki uprzejmości wydawnictwa przeżyłam niesamowitą ucztę literacką i cieszę się, że poraz kolejny przekroczyłam swoje bezpieczne pudło czytelnicze by zapoznać się z tą fascynującą lekturą.

Wraz z głównym bohaterem przenosimy się do lat dziewięćdziesiątych. Jest to bliski mi klimat, bowiem urodziłam się na ich początku i moje wakacje na wsi przypominały te, które przeżywał Piotr. Pozwoliło mi to się utożsamić z bohaterem, którego marzycielska i filozoficzna natura wbrew moim obawom okazała się przyciągać.
Choć Piotrowi przychodzi pogodzić się z bolesną stratą, decyduje się na wakacje przenieść do Strugi, by zaopiekować się owdowiałą babcią. Wraz z wyjazdem na wieś powracają dawne zabobony, przekonania i duchy przeszłości. A nawet dusze.
Piotr doświadcza rzeczy niesamowitych, ale bardziej z pogranicza tych freudowskich niesamowitości aniżeli fantastyki. Przeżywamy te wakacje z Piotrem, ale przede wszystkim zagłębiamy się w ludzką naturę, pokrętne ścieżki losu, popychane palcem Bożym. W tym całym rozważaniu nad życiem jest i śmierć, a także zaświaty. Przytaczane opowieści są przejmujące, bolesne i niełatwe, tak jak i niełatwe było życie mieszkańców Strugi.
Urzekł mnie styl pisania autora, jego umiejętne lawirowanie między folklorem a chrześcijaństwem, sposób w jaki przecina te światy i sprawia, że wydają się realne. Któż z nas nie zna przesądów? Któż z nas nie słyszał ludowych mądrości z ust naszych babć i prababć? Kto choć raz nie obawiał się, że coś przyniesie nam pecha, bo babcia tak mówiła?
Realizm magiczny okazał się być czymś, co wprawiło mnie w iście filozoficzny nastrój, przy okazji przywołując wspomnienia z dzieciństwa, tęsknotę za tamtymi czasami, a przede wszystkim rozbudziło sentyment i ubolewanie nad tym, że te właśnie ludowe mądrości powoli odchodzą w zapomnienie.
Polecam wam z całego serca!

Jestem w głębokim szoku. Zachwyciło mnie wydanie i opis wydawcy, ale nie spodziewałam się czegoś takiego. Dzięki uprzejmości wydawnictwa przeżyłam niesamowitą ucztę literacką i cieszę się, że poraz kolejny przekroczyłam swoje bezpieczne pudło czytelnicze by zapoznać się z tą fascynującą le...

Rozwiń

Zwiń