Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie książki szpiegowskie? Ja nie wiele mam takich na swoim koncie.

Akcja powieści Piotra Gajdzińskiego początkowo rozgrywa się na dwóch przestrzeniach czasowych, w czasie teraźniejszym oraz w drugiej połowie lat czterdziestych, czyli koniec II Wojny Światowej. Rozgrywa się ona na terenie Wolsztyna, Moskwy oraz w miastach na terenie Szwajcarii i Niemiec.
Cała historia była dla mnie trochę zagmatwana, czasami ciężko było mi odnaleźć się w fabule a nawet w pewnym momencie trochę się pogubiłam, więc by nie narozrabiać tym razem muszę wkleić Wam opis wydawcy:

"W tej książce historia nieustannie przeplata się z dniem dzisiejszym i rzuca światło na współczesne wydarzenia polskiej sceny politycznej.

Wybuch wojny w Ukrainie zmusza Amerykanów do oczyszczenia Polski z dobrze tu zadomowionych rosyjskich szpiegów. Dzięki informacjom od funkcjonariusza tajnej komórki polskiego wywiadu dziennikarz Rafał Terlecki dowiaduje się, że w jednym z pałaców w zachodniej Wielkopolsce funkcjonowała przed laty specjalna szkoła nielegałów stworzona przez jednego z asów sowieckiego wywiadu.

Poszlaki wskazują, że na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku jeden z absolwentów szkoły nielegałów pełnił ważną funkcję w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a dzisiaj jest istotną postacią na scenie politycznej.

Zadomowiony w lokalnej społeczności Terlecki ma szansę prześwietlić, co działo się za ceglanym pałacowym murem. Wraca więc do Wolsztyna, swojej rodzinnej miejscowości, w pobliżu której w styczniu 1945 roku założono tajną Jednostkę 22346, i rozpoczyna dziennikarskie śledztwo."

Mimo tego, że nie łatwa była to lektura, absolutnie nie oceniam jej źle. To było swego rodzaju wyzwanie któremu z lekkim trudem podołalam. Autor bardzo mnie zaciekawił, nie znam jego wcześniejszych publikacji ale z chęcią po nie sięgnę, tym bardziej, że Piotr Gajdziński jest autorem biografii Władysława Gomułki, Wojciecha Jaruzelskiego oraz Józefa Piłsudskiego, czyli postaci o których warto wiedzieć więcej. Choć mnie z tych trzech panów najbardziej interesuje Piłsudski.

Polecam.

Lubicie książki szpiegowskie? Ja nie wiele mam takich na swoim koncie.

Akcja powieści Piotra Gajdzińskiego początkowo rozgrywa się na dwóch przestrzeniach czasowych, w czasie teraźniejszym oraz w drugiej połowie lat czterdziestych, czyli koniec II Wojny Światowej. Rozgrywa się ona na tere...

Rozwiń Zwiń

Pragniecie sprawiedliwości? Zbawca tak!

"Zbawca" to druga książka czynnego policjanta Krystiana Stolarza (Choć zastanawiam się czy to nie pseudonim 🫣).
Pierwszej jeszcze nie czytałam, zbyt późno zgłosiłam się do naboru recenzenckiego. Mimo to książka już czeka na swoją kolej.

📖 Do szkoły wbiega młody chłopak w białej szacie. Zaczyna strzelać do uczniów po czym wypowiada słowa: "Zbawca pragnie sprawiedliwości" następnie strzela sobie w głowę. Wkrótce dwie dziewczynki również w białych szatach wypowiadają identyczne słowa następnie próbują popełnić samobójstwo. Jest jeszcze coś niezwykle istotnego co ich łączy, cała trojka to dzieci zaginione przed laty.
Kim jest Zbawca i co działo się przez lata z porwanymi dziećmi?

Po pierwszej mocnej scenie pomyślałam sobie, gość czytał "Rage" Kinga, jednak dalsze strony pokazały, że jest to całkowicie inna historia z zupełnie odmiennym przesłaniem. Dodakowo przypomniałam sobie jedną z rozmów w której Krystian przyznał, że nie czytał jeszcze żadnej książki tego autora. Więc chyba od tej wypadało by zacząć drogi autorze. ☺️ Ale mam przykrą wiadomość, jest ona trudno dostępna. King zabronił wydawania tej książki ze względu na serię takich "scen" odgrywanych w szkołach po jej publikacji. Sprawcy często mówili, że ta książka była dla nich inspiracją. ☹️

Ale wróćmy do Zbawcy. Autor stworzył historię naprawdę mocną, szargającą uczuciami przede wszystkim rodziców, ale nie tylko. Krzywda dzieci jest czymś niewyobrażalnym, czymś czego kochający rodzice, oraz wszyscy ludzie zdrowi psychicznie nie są w stanie pojąć, ale jak widzimy w mediach niestety wciąż ma miejsce. Książka nie jest reportarzem jednak sam fakt, że napisał ją czynny policjant jeszcze bardziej szarga emocjami czytelnika. Pisanie dla autora jest formą terapii, w swojej pracy spotyka się z krzywdą ludzką którą każdemu zdrowemu człowiekowi trudno zrozumieć i trudno wymazać z pamięci.

Z jednej strony nie mogłam oderwać się o lektury, z drugiej zaś miałam ochotę rzucić książką o ścianę. Wzbudza ona wiele emocji, smutek, złość, niedowierzanie. Polecam ją czytelnikom o naprawdę mocnych nerwach.

Pragniecie sprawiedliwości? Zbawca tak!

"Zbawca" to druga książka czynnego policjanta Krystiana Stolarza (Choć zastanawiam się czy to nie pseudonim 🫣).
Pierwszej jeszcze nie czytałam, zbyt późno zgłosiłam się do naboru recenzenckiego. Mimo to książka już czeka na swoją kolej.

📖...

Rozwiń Zwiń

Kolejna część serii o prokurator Brygidzie Bocian i kolejny strzał w 1️⃣0️⃣ 🎯.

Autor ponownie przenosi czytelnika w okolice Poznania lat '90, gdzie w pobliskim lesie zostają znalezione zwłoki dwóch mężczyzn. Znaleziony został również palec nie należący do żadnego z nich, jednak nie pobrano z niego odcisków, bo w sumie to po co, przecież właścicielowi i tak się już nie przyda. 🤷‍♀️
Pani prokurator Bocian prosi o pomoc komisarza Blaszkowskiego, ten to dopiero jest specjalista. 🤦‍♀️

Ponownie absurd goni absurd. Szkieły wkraczają do akcji jak metalowiec na koncercie Zenka. Monty Python polskiej policji lat '90. A wsztsko to zakrapiane procentami i osnute gęstym dymem najtańszych papierosów w miękkich opakowaniach. Jak już wspominałam przy pierwszej części ta seria jest REWELACYJNA !!!
Jeśli lubicie retro kryminały z nutką absurdu to będzie w sam raz dla Was.

Dziękuję autorowi oraz @wydawnictwomuza za podróż w czasie, książka trochę czekała na swoją kolej, ale nie mogłam się oprzeć temu by zacząć od pierwszej części. Będę ją polecać każdemu. 😊

Kolejna część serii o prokurator Brygidzie Bocian i kolejny strzał w 1️⃣0️⃣ 🎯.

Autor ponownie przenosi czytelnika w okolice Poznania lat '90, gdzie w pobliskim lesie zostają znalezione zwłoki dwóch mężczyzn. Znaleziony został również palec nie należący do żadnego z nich, jednak nie pobran...

Rozwiń Zwiń

Nauka historii na wesoło? Czemu nie, ale ta książka raczej do szkoły by się nie nadawała, ewentualnie można by się z niej uczyć na Uniwersytecie... trzeciego wieku. 😜 😆
Myślę, że gdyby wprowadzono do szkół naukę na wesoło to o wiele więcej byśmy przyswoili wiedzy. Mi z historią nigdy nie było po drodze, ciężko było zapamiętać wszystkie daty oraz często trudne nazwy.
Co nie oznacza, że historia całkowicie mnie nie interesuje, chętnie sięgam po artykuły czy książki jednak w zupełności wystarczą mi ogólne informacje bez zagłębiania się w szczegóły. Gdy przeczytałam opis „Wyszło jak zwykle... Rozbrajająca historia Polski” pomyślałam, że to jest coś dla mnie.

Autor przedstawia historię naszego kraju od 🍑 strony. Opowiada o największych absurdach i wpadkach naszych władców. Jeśli się o tym nie mówi to skąd czerpał wiedzę? Ta wiedza nie jest tajemna, wystarczy dobrze poszukać. Kontrowersyjna część naszej historii była opisywana przez kronikarzy tylko jakoś zapomniano o niej w naszych podręcznikach do historii.🫣

Z książki dowiemy się który król łapa­ł za fraki fran­cu­skie pro­sty­tu­tki, roz­bie­ra­ł je do naga i pod­pa­la­ł im wło­sy łono­we, i po co to robił? Który pol­ski wład­ca powiedział: "Niech to tak bę­dzie, żem ja te kil­ka­kroć sto ty­się­cy kur­wom moim roz­dał?" Dowiemy się również na jak wysokim poziomie artystycznym były słynne obiady czwartkowe u ostat­niego króla Pol­ski Sta­ni­sława Augu­sta Ponia­tow­skie­go. Jak napisał sam autor " Wła­ści­wie, to było dno… tale­rza!", oraz w sypialni którego króla zarwała się podłoga od miłosnych sexowych zabaw.
Jednym zdaniem sodoma i gomora którą do dziś serwują nam nasi "władcy" jest chlebem powszednim w naszym kraju.

"Gdy przyj­rzymy się pol­skiej histo­rii, szyb­ko doj­dzie­my do wnio­sku, że nic jej le­piej nie opi­suje niż słowa „Nic się nie stało, Po­la­cy, nic się nie stało!”."

Nauka historii na wesoło? Czemu nie, ale ta książka raczej do szkoły by się nie nadawała, ewentualnie można by się z niej uczyć na Uniwersytecie... trzeciego wieku. 😜 😆
Myślę, że gdyby wprowadzono do szkół naukę na wesoło to o wiele więcej byśmy przyswoili wiedzy. Mi z historią nigdy nie ...

Rozwiń Zwiń

W 1990 roku miałam zaledwie 7 lat, (no prawie 8 ale jestem z końca roku), czyli byłam jeszcze gówniarzem, mimo to doskonałe pamiętam gdy milicja stała się policją a napisy na autach były przemalowywane. Ludziom długo myliły się obie nazwy.
Był to również czas gdy skończyła się Polska Ludowa a zaczęła Polska demokratyczna, i o ile wtedy polityką interesowałam się tyle co dziś składem chemicznym płynu do mycia auta, to i tak chcąc, nie chcąc słyszałam to i owo. Wtedy nie było 300 programów telewizyjnych i internetu więc wszyscy od najmłodszych do najstarszych zasiadaliśmy przed czarno-białym telewizorem kineskopowym by oglądać "Wiadomości", "Polskie ZOO" (młodsze pokolenie proszę sobie wygooglować 😀) oraz pierwsze odcinki Mody na sukces. 😉
Z tamtych czasów mam wiele wspomnień, chociażby zapchane przejścia graniczne i ten strach - a co jak milicjanci znajdą w aucie ukryty złoty pierścionek lub inne skarby które nie były dostępne wtedy w Polsce?
I to właśnie w tym okresie jest osadzona akcja książki Ryszarda Ćwirleja.

📖 W okolicach Opalenicy (gdzieś pod Poznaniem) dochodzi do wypadku auta jadącego z Niemiec. Samochód jest pusty, nie ma w nim ani dokumentów, pieniędzy ani żadnego towaru przewożonego nielegalnie z Niemiec. I co w tym takiego dziwnego? No właśnie to, że w tamtych czasach prawie każde auto wracające z "zagranicy" było pełne "skarbów" dostępnych tylko na zachodzie ukrytych w podsufitce, listwach przypodłogowych lub w boczkach gdzie się chowają pasy bezpieczeństwa.
Mało tego, wkrótce dochodzi do wybuchu Mercedesa należącego do właściciela prywatnego banku, zaś kilka godzin później dwóch milicjantów, oj przepraszam 🤭 policjantów zostaje porwanych.

"Granica możliwości" to kryminał pełen humoru oraz wspomnień minionych lat. Postaci pojawiające się w książce są fantastyczne, nie da się ich nie lubić.
Nie bez powodu wcześniej napomniałam o programie "Polskie ZOO" gdyż tu absurd goni absurd, autor pokazuje czytelnikowi bałagan (choć powinnam użyć bardziej dobitnego słowa) postpeerelowskiej Polski.
Przyznam, że uśmiałam się przy tej lekturze i kolejnej jej części.
Chcę więcej !

POLECAM ta seria jest REWELACYJNA.

W 1990 roku miałam zaledwie 7 lat, (no prawie 8 ale jestem z końca roku), czyli byłam jeszcze gówniarzem, mimo to doskonałe pamiętam gdy milicja stała się policją a napisy na autach były przemalowywane. Ludziom długo myliły się obie nazwy.
Był to również czas gdy skończyła się Polska Lud...

Rozwiń Zwiń

Ile razy słyszeliście "masz to w genach"?
Czy częściej słyszymy te słowa podczas zachowań negatywnych, poztywnych czy odnośnie do naszych umiejętności, zdolności bądź wyglądu?

Znacie już cykl książek z Dorotą Czerwińską? Przyznaję, że ja zaczęłam od końca czyli od piątej części. 🫣
Cały czas sobie obiecuję, że jak skończę Kinga to sięgnę do mojej sterty hańby a tam czekają już książki Agnieszki Peszek i Przemysława Piotrowskiego te których jeszcze nie znam, oraz sporo pożyczonych od @książk

Mimo iż przygodę z Dorotą Czerwińską zaczęłam od ostatniego tytułu to absolutnie nie czułam, że brakuje mi czegoś, są to ponoć oddzielne historie, choć zawsze jest jakiś drobny wątek który scala wszystkie części, dlatego te już leżą i czekają na swoją kolej.

📖 W mieście dochodzi do serii...hmmm 🤔...wypadków czy zabójstw? No właśnie, tu jest pies pogrzebany. Bo gdy znany Youtuber podczas nagrywania kolejnego viralowego filmiku spada z wysokości lub gdy dwie dziewczynki same zatrzaskują się w skrzyni to chyba są to wypadki prawda? Tylko takich "wypadków" (w większości na oczach wielu świadków) zaczyna być znacznie więcej. Dlatego nasuwa się pytanie czy oby na pewno winą jest głupota i brawura, czy może ktoś macza w tym paluchy?
Na domiar złego na komisariat w różnych odstępach czasowych zgłaszają się dwie kobiety, każda przyznaje się do zabicia swojego partnera, a w obu przypadkach jest to ten sam człowiek. Ciekawe prawda?
I co wspólnego z tym wszystkim mają geny?

Mimo licznych wątków autorka nie daje pogubić się czytelnikowi, a ten na pewno nie będzie się nudził.
Autorka za każdym razem kreuje bohaterów w sposób bardzo realistyczny, nigdy nie są to mdłe, pozbawione emocji postacie. Perfekcyjnie umie oddać klimat i przenieść czytelnika w inne miejsce. Za każdym razem czytając lub słuchając książki (są genialne audiobooki czytane na dwa głosy) tej autorki mam wrażenie, że depczę bohaterom po piętach, to trochę taki osiedlowy monitoring, podglądam i zawsze wiem co się dzieje za miedzą.

Wrzucę Wam jeszcze wcześniejsze tytuły z Dorotą Czerwińską na pokładzie:
"Przez pomyłkę"
"Dziewczyna z wnęki"
"Iluzia doskonała"
"Zabawa w zabijanie"
One wszystkie już na mnie czekają. 🙂

Kto jest miłośnikiem kryminałów a nie zna jeszcze twórczości Agnieszki Peszek, ten gapa. 😝

Ile razy słyszeliście "masz to w genach"?
Czy częściej słyszymy te słowa podczas zachowań negatywnych, poztywnych czy odnośnie do naszych umiejętności, zdolności bądź wyglądu?

Znacie już cykl książek z Dorotą Czerwińską? Przyznaję, że ja zaczęłam od końca czyli od piątej częśc...

Rozwiń Zwiń

Lubicie książki z II Wojną Światową w tle?
O Heather Morris było swego czasu głośno a to za sprawą książki "Tatuażysta z Aushwitz". Autorce zarzucano kłamstwo. Nie powinno się pisać powieści zakłamujących historię II Wojny Światowej w której absolutnie nie było miejsca na miłość. Całkiem niedawno wpadł mi w ręce artykuł o tym, że zarzuty były bezpodstawne gdyż autorka opisała tę historię tak jak została jej przedstawiona. Ciężko jest mi wypowiadać się na ten temat, po pierwsze, "Siostry pod wschodzącym słońcem" to moja pierwsza przeczytana książka tej autorki, nie znam ani tytułu "Tatuażysta z Auschwitz" ani jej kontynuacji "Podróż Cilki". Po drugie moja wiedza na temat II Wojny Światowej nie jest wciąż wystrczająca by móc się swobodnie wypowiadać w tej kwestii. Więc z tego powodu chciała bym by wiedza którą czerpię z książek była jak najbardziej rzetelna. Ponieważ nie wszystkie książki nadają się do tego to pozostaje mi mieć nadzieję, że to co przeczytałam w tej powieści właśnie takie jest.

W 1942 roku Singapur był kolonią Brytyjską, gdy wybuchła II Wojna Światowa ludzie masowo rzucili się do ucieczki drogą morską na pokładach statków handlowych. Na pokładzie jednego z takich statków Vyner Brooke, znalazły się bohaterki tej książki. Pielęgniarka Nesta oraz Norach wraz z mężem i siostrą. Po dwóch dniach rejsu, statek został zbombardowany, wspomniane kobiety wraz z częścią pasarzerów ocalały, dryfując cudem przedostały się na wyspę u wybrzerzy Sumatry, gdzie trafiły do jednego z Japońskich obozów pracy. Przez ponad trzy lata kobiety znosiły głód, przemoc, choroby tropikalne, były wykorzystywane przez Japończyków, przenoszone z obozu do obozu. Wraz z innymi ocalałymi pielęgniarkami walczyły o przetrwanie. Kobiety były niezwykle odważne i zdeterminowane. Nawiązały w obozie sine więzi dzięki którym udało im się wspólnie stworzyć chór, w którym oprócz śpiewu naśladowały swoimi głosami instrumenty muzyczne. Być może to dzięki niemu udało im się przetrwać te ciężkie chwile.
"Siostry pod wschodzącym słońcem" to historia o nizwykłych relacjach, determinacji, odwadze oraz sile pielęgniarek. Mimo licznej grupy potrafiły się zjednoczyć, stawać w swojej obronie, pomagać choć często same potrzebowały pomocy. To dzięki silnym więziom, wzajemnej współprac oraz wsparciu udało im się to wszystko przetrwać.
Autorka przeprowadziła szereg rozmów, zgłębiła rodzinne archiwum by jak najlepiej opisać historię Nesty James oraz Noach Chambers. To dzięki rodzinie bohaterek mogła ona zamieścić w książce archiwalne zdjęcia.

Pierwszy raz czytałam książkę poruszającą temat tropikalnych obozów pracy dla kobiet, była mi to historia dotąd nieznana. Jednak czegoś mi tu brakowało. Cała historia została pozbawiona jakichkolwiek emocji. Nie wiem czy to akurat wada tej książki, czy może ta autorka już tak ma. Niejednokrotnie czytając książki poruszające tematykę wojenną łza w oku się kręciła, podczas lektury zawsze towarzyszyło mi wiele emocji, strach, smutek nawet pojawiały się agresywne myśli w stosunku do oprawców. Mimo iż nie zawsze autorzy opisują dramatyczne chwile ze szczgułami to jenak zazwyczaj udaje im się przenieść na kartki wiele emocji które zapewne towarzyszą im podczas pracy nad książką. Tu niestety tego nie było, po jej skończeniu pierwszy raz zdziwiłam się, że nie poczułam nic. Ot jakaś tam kolorowa historia w której prawie nie było cierpienia.
Z ciekawości sięgnę po jeszcze jedną książkę autorki by sprawdzić czy to tylko z tą powieścią jest coś nie tak, czy może autorka jest wyzuta z uczuć.
A Wy, możecie się odnieść do twórczości tej Pani?

Podsumowując, absolutnie nie zniechęcam Was do tego tytułu. Myślę, że warto zapoznać się losami kobiet o których przynajmniej w naszym kraju mówi się mało lub wcale. I zachęcam do poszukania dodatkowych informacji na ich temat. Naprawdę warto.

Lubicie książki z II Wojną Światową w tle?
O Heather Morris było swego czasu głośno a to za sprawą książki "Tatuażysta z Aushwitz". Autorce zarzucano kłamstwo. Nie powinno się pisać powieści zakłamujących historię II Wojny Światowej w której absolutnie nie było miejsca na miłoś...

Rozwiń Zwiń