Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiecie, do jakiego wniosku doszłam po ponownej lekturze "Portretu Doriana Graya"? Że im jest się starszym, tym bardziej czytelnik utożsamia się z lordem Henrykiem Wottonem. Serio. Kiedy pierwszy raz czytałam tę książkę, to byłam przerażona cynizmem i pesymizmem tej postaci. I pomyślałam, że ludzie tak nie uważają. Po jakiś 10 latach kilka razy się z nim zgodziłam 😅
No cóż, starzejący się portret już nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia, prędzej to, co mówili bohaterowie o życiu. I, jakby nie patrzeć, kult młodości i piękna nadal jest silny, jak nie silniejszy, jak trafnie Oscar Wilde zauważył. A piękny Dorian, który obwiniał wszystkich za sytuację, w której się znalazł, tak naprawdę zawsze miał w sobie elementy zła. I brzydoty. Nie był taki nieskazitelny, jak na początku to się podkreśla. Zawsze mnie drażnił motyw idealnego bohatera, który ostatecznie stał się zepsuty. Bo ta postać nigdy nie była idealnie dobra, zapamiętajcie to raz na zawsze.
Ta książka zawsze będzie klasykiem. Nic nie traci po latach. Czy jako powieść grozy, czy jako traktat Wilde'a o życiu, sztuce i moralności.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Książka starsza od Ciebie".

Wiecie, do jakiego wniosku doszłam po ponownej lekturze "Portretu Doriana Graya"? Że im jest się starszym, tym bardziej czytelnik utożsamia się z lordem Henrykiem Wottonem. Serio. Kiedy pierwszy raz czytałam tę książkę, to byłam przerażona cynizmem i pesymizmem tej postaci. I pom...

Rozwiń

Zwiń

Kupione od razu na targach książki w Warszawie (te na Stadionie Narodowym), i przeczytane jako pierwsze ze stosiku. Bo to Wilczyca. I nie trzeba więcej dodać.
Jak ja się cieszę, że to nie tylko nowe wydanie listów Wilczycy do Vity, ale również zbiór odpowiedzi tej drugiej! Z tego, co udało mi się dowiedzieć, "Morświn w różowym oknie" zawierał tylko listy Virginii Woolf, więc warto było czekać na "Listy miłosne" i nie wydawać mnóstwa pieniędzy na starsze wydanie. Czytało się wszystko niesamowicie łatwo, chłonęło się każde słowo, jakie napisały obie kobiety, i aż widać było w tych listach ich pasję i uczucie. Po prostu całość wyglądała jak świetnie skonstruowana powieść epistolarna, gdzie obie bohaterki zbliżały się i oddalały, ale ich więź pozostawała trwala. Muszę to przyznać z niejakim smutkiem, ale o wiele ciekawsza i barwna w korespondencji była Vita. To ona tak naprawdę grała tu pierwsze skrzypce. I też czytamy jej listy do męża, gdzie, nie ukrywajmy, znajdują się określenia, które mogłyby zaboleć... Wilczyca przy Vicie, jako osoba, wypadała blado, aż dziwnie mi się to pisze jako ogromnej fance autorki "Pani Dalloway". Może i Virginia w listach była momentami nudna, ale za to jakie powieści napisała!!! I tego się trzymam.
"Listy miłosne" były udanym zakupem na targach, zwłaszcza że uwielbiam Wilczycę. I inni fani tej pisarki również będą zadowoleni. Daję słowo 😉

Kupione od razu na targach książki w Warszawie (te na Stadionie Narodowym), i przeczytane jako pierwsze ze stosiku. Bo to Wilczyca. I nie trzeba więcej dodać.
Jak ja się cieszę, że to nie tylko nowe wydanie listów Wilczycy do Vity, ale również zbiór odpowiedzi tej drugiej! Z tego, co udało...

Rozwiń

Zwiń

Nie sądziłam, że to kiedykolwiek napiszę, ale, niestety, po raz pierwszy Zuza Lewandowska mnie rozczarowała.
Nie ukrywam, przy poprzednich częściach nie rozpisywałam się w opiniach, bo było po prostu super. Przy "Kubie" tak nie jest. Myślę, że zawiódł tu pomysł, czyli przeniesienie akcji z Płocka do Kuby oraz wątki, które były dla mnie mocno naciągane. Bez wydawania się w szczegóły, romans Zuzy oraz to, co wyprawiała Zgaga na Kubie, nie przekonały mnie. Ktoś powie, że nie mam dystansu do świata przedstawionego przez pana Jacka Ostrowskiego. Zgodzę się z tym, ponieważ jestem czytelniczką, która woli coś bardziej realnego niż to, co dostała w tej książce. Wolę jednak nasz polski Płock oraz realia komunistycznej Polski niż Hawanę. To, co nie zawiodło, to perypetie Mariańskiego - on wniósł bardzo dużo do historii, i między nimi dlatego moja ocena jest wyższa. I też dzięki zakończeniu, które mnie mocno zaskoczyło.
Przykro mi, że tak piszę, bo uwielbiam Zuzę Lewandowską, jednak "Kuba" jest dla mnie najsłabszą częścią serii.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Książka polecana przez kogoś bliskiego".

Nie sądziłam, że to kiedykolwiek napiszę, ale, niestety, po raz pierwszy Zuza Lewandowska mnie rozczarowała.
Nie ukrywam, przy poprzednich częściach nie rozpisywałam się w opiniach, bo było po prostu super. Przy "Kubie" tak nie jest. Myślę, że zawiódł tu pomysł, czyli przeniesien...

Rozwiń

Zwiń