Jesteśmy społecznością, która kocha książki

#dziwnasallydiamond to książka o jakiej marzyłam...

Sally to Sally i nie ma takiej drugiej. Ona sama i jej historia są niepowtarzalne.
Bohaterka jaką pokochałam od pierwszych stron. Ja uwielbiam w niej wszystko!!!

Sama książka to nie spacer po słonecznej plaży, to raczej jazda przez #labiryntduchów gdzie za każdym rogiem coś czeka i jesteśmy pewni, że to nie ciocia Lusia z ciastem własnego wypieku. My wiemy, że to coś będzie straszne, ale i tak jedziemy dalej.

Zaczyna się od śmierci ojca i jego pochówku... Jednak tylko Sally mogła wziąć pewne zdanie tak dosłownie i do tego się dostosować. Później następuje odsłona druga i wchodzą retrospekcje. Poznajemy biologiczną rodzinę naszej bohaterki i tu już jest grubo, choć w sumie to zbyt delikatne słowo, tu się zaczyna totalna demolka piłą mechaniczną, połączona z 🤔 jedyne co mi przychodzi do głowy to #ring (pamiętacie film?). Jednak w książce cokolwiek ma miejsce jest dziełem człowieka, żadne duchy, zmory czy czarownice. Tu mamy 🙄 przepraszam Panów 🤷 mężczyznę. Choć gdyby spojrzeć głębiej, to jednak siewcą zła była kobieta 🤔 ok, możecie Panowie odetchnąć.

Tym samym, gdy już wiecie, że nic nie wiecie, to dodam, że z książką siada się do kawy, ona sobie stygnie a nam niespodziewanie wybija na liczniku stron 100.
#liznugent napisała taką powieść, że ja muszę przeczytać wszystkie wcześniejsze spod jej pióra!!!

Reasumując, książka jest genialna! Zaje.ista! Fenomenalna! Tak świeża! Zaskakująca! To po prostu #mustread Wszystkich, którzy lubią zanurzyć się w historii. #wartojakpieron czytać!!!
Nie czytajcie opisu, dajcie się zaskoczyć 😀

#dziwnasallydiamond to książka o jakiej marzyłam...

Sally to Sally i nie ma takiej drugiej. Ona sama i jej historia są niepowtarzalne.
Bohaterka jaką pokochałam od pierwszych stron. Ja uwielbiam w niej wszystko!!!

Sama książka to nie spacer po słonecznej plaży, to raczej jazda przez #labiryntduchów gdzie za każdym rogiem coś czeka i jesteśmy pewni, że to nie ciocia Lusia...

W czwartym tomie serii ,,Szczury Wrocławia. Dzielnica", jesteśmy w roku 1963, w realiach głębokiego PRL-u, ale nie tylko. Już nic nie jest takie jak wcześniej, a świat opanowały zombie, a my mamy możliwość wejść do tego apokaliptycznego świata.

Samozwańczy generał Biedrzycki udaje się wraz z grupą ocalałych na Wielką Wyspę. Miejsce otoczone wodami Odry, nie jest jednak tak bezpieczne jakby mogło się wydawać. Okazuje się, że zbliżające się kolumny rosyjskich wojsk pod wodzą generała Mariachina, pragną przejąć miasto. Ma w nim ochotę rządzić samodzielnie, a ocalonych jest w stanie zgładzić byle to osiągnąć.
Jednak gdzieś tam czają się wrogie siły, które mogą zagrozić obrońcom, ale i najeźdźcom.

Autorowi udało się w zgrabny sposób połączyć wątki polityczne z elementami horroru. Ta mieszanka trzyma czytelnika w napięciu i bardzo dobrze napędza akcję. Niezwykła autentyczność opisów tamtych czasów, dodaje powieści realizmu.
Warto zaznaczyć, że warstwa psychologiczna została dobrze nakreślona. Dzięki temu mamy szansę wejść w umysły bohaterów, lepiej ich zrozumieć, poznać, a może nawet polubić.

Budowane od pierwszych stron napięcie, jak również mnogość akcji nie dają czasu na oddech. Wszystko pędzi z czasami wręcz oszałamiającą prędkością, ale zostawia czytelnika z pytaniem o nas ludzi, co w nas drzemie i co się w takich momentach ujawnia.

Nie brak tu brutalności, krwi, ale to zdaje się działać jeszcze bardziej realistycznie. Czytelnik czuje się w tą narrację jeszcze mocniej zaangażowany, daje się w nią emocjonalnie uwikłać. Momentami zdaje się tego być aż za dużo, ale nie sposób odłożyć książki na bok, ciekawość finału bardzo kusi.

Trudno nie wspomnieć o kolejnym antybohaterze, który napawa czytelnika przerażeniem i złością. Autor wykreował go w doskonały sposób, co zapewne miało swój skutek w moich tak intensywnie niechętnych emocjach do niego.

Jest to czwarty tom serii, ale nie ostatni. Cóż z zainteresowaniem czekam na więcej.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

W czwartym tomie serii ,,Szczury Wrocławia. Dzielnica", jesteśmy w roku 1963, w realiach głębokiego PRL-u, ale nie tylko. Już nic nie jest takie jak wcześniej, a świat opanowały zombie, a my mamy możliwość wejść do tego apokaliptycznego świata.

Samozwańczy generał Biedrzycki udaje się wraz z grupą ocalałych na Wielką Wyspę. Miejsce otoczone wodami Odry, nie jest jednak tak...

#wodawjeziorzenigdyniejestsłodka to powieść o dorastaniu, o stawaniu się kobietą, o wyborach, o podążaniu za marzeniami. Jednak to także opowieść o rodzinie pełnej dysfunkcji. O ojcu, który nie potrafi odnaleźć się w swej niepełnosprawności. Jest o matce, mocnej i silnej, ale kontrolującej i nie dającej wyborów.
Jest tu również o strachu, że mimo niechęci do postępowania rodziców można stać się takim samym.
No i oczywiście, jest o miłości.

Gaia, nasza bohaterka to balon napełniany doświadczeniami, tymi niełatwymi. Im głębiej wchodzi się w lekturę, tym większa istnieje obawa, że dojdzie do pęknięcia i całe zło wyleje się mocnym strumieniem. Robią się małe szczeliny i widzimy jak Gaia eksploduje skumulowaną złością. Czy da radę zostawić to za sobą i iść dalej?
Czuje się niezgodę na to wszystko, ma się ochotę protestować, a trzeba pozostać biernym widzem.

Dla mnie, była to trudna emocjonalnie lektura, bolało, skręcało i krzyczało moje ja. Nie tak powinno być! Teraz przelewa się we mnie treść i układa. Już wiem co się stało i jaki jest finał, a może początek?

Myślę, że dla fanów literatury pięknej, dla miłośników trudnych relacji będzie to wspaniała lektura. Ja czuję się usatysfakcjonowana.

#wodawjeziorzenigdyniejestsłodka to powieść o dorastaniu, o stawaniu się kobietą, o wyborach, o podążaniu za marzeniami. Jednak to także opowieść o rodzinie pełnej dysfunkcji. O ojcu, który nie potrafi odnaleźć się w swej niepełnosprawności. Jest o matce, mocnej i silnej, ale kontrolującej i nie dającej wyborów.
Jest tu również o strachu, że mimo niechęci do postępowania...