Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowana poprawa, najlepsza część z pierwszych trzech. Bez nawijającej łasicy. I wreszcie coś się dzieje.

Zdecydowana poprawa, najlepsza część z pierwszych trzech. Bez nawijającej łasicy. I wreszcie coś się dzieje.

Zdecydowana poprawa po poprzedniej części. Najlepsza część i to jeszcze nie koniec. Czekam na następny tom.

Zdecydowana poprawa po poprzedniej części. Najlepsza część i to jeszcze nie koniec. Czekam na następny tom.

Bardzo dobra, najlepsza z dotychczas przeze mnie przeczytanych książek z tej serii (zostały mi jeszcze tomy 0 i 14). Pięć opowiadań. Co prawda pierwsze, ze Stormem, jest krótkie i właściwie do zapomnienia, ale dalej jest tylko lepiej. "Pokusa uśmiechu" to kolejne spotkanie z młodym Pawłem Skórzewskim, kolejna świetna przygoda, tutaj studenta, historia, do której nawiązuje okładka. Dwa następne opowiadania to znowu Storm - pierwsze,"Antykwariat" - ociera się o mistycyzm, sporą rolę gra tu Arek, niemal na równi ze Stormem, do tego zakochany. Pojawia się też nowa postać (i jej siostra) - młoda kobieta zwana "Stówą" - o takich samych zainteresowaniach, jak główny bohater. Poznajemy też pewną niespodziewaną zupełnie ciekawostkę związaną ze Stormem. Czwarte opowiadanie - "Walizka" to ciąg dalszy "Antykwariatu", gdzie Arek wciąż zakochany i rozmarzony, jest właściwie przez prawie całe opowiadanie równorzędnym partnerem Storma. Obie historie łączą się w całość miłością Arka i nowymi bohaterkami. W ostatnim opowiadaniu, tytułowym "Złu ze wschodu" - wraca mój ulubiony bohater tak "Światów Pilipiuka", jak i wszystkich przeczytanych przeze mnie książek autora - Sławek Kazimierczuk, który po raz pierwszy pojawił się w tytułowym opowiadaniu z tomu 10, "Zły las". Tutaj autor przenosi nas o dwa lata do przodu względem "Złego lasu", a Sławka posyła na roboty do hitlerowskiego gospodarstwa na wschód - właściwie za nic. Przypadkiem chłopak został złapany przez okupantów, to karę odbyć musi. Będzie to nieprzyjemna przygoda, za to "intryga" niesamowita, wciągająca, a przy tym najdłuższa. Proste - autor najlepsze pozostawił na koniec. Polecam z całego serca.

Bardzo dobra, najlepsza z dotychczas przeze mnie przeczytanych książek z tej serii (zostały mi jeszcze tomy 0 i 14). Pięć opowiadań. Co prawda pierwsze, ze Stormem, jest krótkie i właściwie do zapomnienia, ale dalej jest tylko lepiej. "Pokusa uśmiechu" to kolejne spotkanie z młodym Pawłem ...

Rozwiń Zwiń

Świetnie się czyta trochę za połowę. Napięcie rośnie w jednej chwili, ale zaraz opada poprzez nagłe deus ex machina na ratunek. Potem mamy nagłą decyzję (poprzez ujrzenie zimy) ze strony uczącej się na kapłankę dziewczyny, że jednak porzuci za dwa lata służbę bogom i wyjdzie za głównego bohatera, który ją kocha. Pod sam koniec dochodzi król - samozwaniec, a bohater stwierdza, że ten król jest godny bycia królem jego ludu. Mocno to naciągane było, ale ogólne wrażenie nie jest szczególnie złe.

Świetnie się czyta trochę za połowę. Napięcie rośnie w jednej chwili, ale zaraz opada poprzez nagłe deus ex machina na ratunek. Potem mamy nagłą decyzję (poprzez ujrzenie zimy) ze strony uczącej się na kapłankę dziewczyny, że jednak porzuci za dwa lata służbę bogom i wyjdzie za głównego bo...

Rozwiń Zwiń

Równie dobry co tom pierwszy, chwilami nawet bardziej zabawny.

Równie dobry co tom pierwszy, chwilami nawet bardziej zabawny.

Nie jest to tragedia, ale i tak jestem srogo rozczarowany. Nigdy nie czytałem wielotomowej historii, w której drugi tom tak bardzo odbiegał jakością od tomu pierwszego. Pierwsze sto stron to lanie wody, wypełnione kilkoma różnymi pomysłami chyba tylko dlatego, że autor nie miał pomysłu, w jakim kierunku pchnąć opowieść i tak mija ponad 1/4 historii. Jedyną odskocznie wkrótce potem stanowi scena zmaltretowania czeladnika i egzekucja na kacie. Motyw Estery-dybuka kompletnie poroniony. Pytanie, dlaczego Marius, skoro miał słuszne podejrzenia, nie zdecydował się na normalną rozmowę, tylko na tortury. Co do kontaktów z łasicą, to mógł sobie Pilipiuk darować jej gadkę o spółkowaniu. To było niesmaczne.

Nie jest to tragedia, ale i tak jestem srogo rozczarowany. Nigdy nie czytałem wielotomowej historii, w której drugi tom tak bardzo odbiegał jakością od tomu pierwszego. Pierwsze sto stron to lanie wody, wypełnione kilkoma różnymi pomysłami chyba tylko dlatego, że autor nie miał pomysłu, w ...

Rozwiń Zwiń