Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przychodzą w życiu każdego z nas takie dni, kiedy potrzebujemy jedynie lekkiej, niezobowiązującej lektury, która odwróci naszą uwagę od problemów szarego świata.

Ja też miewam takie chwile.

Wtedy najchętniej sięgam po romanse z happy endem, które z łatwością potrafią wywołać uśmiech na mojej twarzy.

„Algorytm miłości” nadaje się idealnie na wszystkie trudne momenty, gdy ambitna lektura przytłacza, plany nie idą po naszej myśli, a zmęczony i przebodźcowany umysł woła o pomoc. Ta historia przypomniała mi, jakie to cudowne uczucie po raz pierwszy poczuć do kogoś motyle w brzuchu, oddając się bez reszty zauroczeniu powstałemu z przypadku, nagłej zmiany planów, a ostatecznie z zażyłej przyjaźni.

Słodka, urocza i delikatna historia okazała się genialną rozrywką. Pomogła mi w poradzeniu sobie z zastojem czytelniczym i rozbudziła ochotę na wielki powrót do romantycznych powieści, które niegdyś ubóstwiałam. Choć momentami wydawała się nieco zbyt wyidealizowana i naiwna, nie zmienia to faktu, że warto zwrócić na nią uwagę. Zwłaszcza, jeśli lubicie czytać o inteligentnych, ambitnych bohaterach, którzy świeżo po studiach szukają własnej drogi – tak prywatnej, jak i zawodowej – w przerażającym dorosłym życiu.

Przychodzą w życiu każdego z nas takie dni, kiedy potrzebujemy jedynie lekkiej, niezobowiązującej lektury, która odwróci naszą uwagę od problemów szarego świata.

Ja też miewam takie chwile.

Wtedy najchętniej sięgam po romanse z happy endem, które z łatwością potrafią wywołać uśmiech na...

Rozwiń

Zwiń

„Akademia CrookHaven” to pierwsza od czasów Harry’ego Pottera i Percy’ego Jacksona seria książek dla młodzieży z motywem szkoły w tle, przy której świetnie się bawiłam.

To sobie zapamiętajcie, bo tak naprawdę to jedno zdanie mogłoby stać się moją pełną opinią na temat twórczości Arcanjo.

Niemniej jednak pragnę nadmienić, że historia Gabriela i jego ekipy całkowicie mnie pochłonęła, sprawiając, że oderwanie się od lektury było niemożliwe aż do ostatniej strony drugiego tomu.

Liczne łamigłówki, intrygi i misje godne najlepszych złoczyńców na świecie to tylko zachęta i wprowadzenie do wielowarstwowej opowieści o szukaniu własnego miejsca w świecie, odnajdowaniu utraconej tożsamości i wiary w siebie, a także podtrzymywaniu przy życiu ulotnej nadziei.

Okazuje się, że bohaterowie „Akademii…” mierzą się nie tylko z horrendalnymi zadaniami stawianymi na ich drodze przez personel tajnej szkoły, ale również stają oko w oko z własnymi demonami i bolączkami, które skrywają pod płaszczykiem przebiegłości i zaciętości.

Zżyłam się z każdą z postaci straszliwie, nic więc dziwnego, że już teraz z utęsknieniem wyglądam kolejnego tomu.

„Akademia CrookHaven” to pierwsza od czasów Harry’ego Pottera i Percy’ego Jacksona seria książek dla młodzieży z motywem szkoły w tle, przy której świetnie się bawiłam.

To sobie zapamiętajcie, bo tak naprawdę to jedno zdanie mogłoby stać się moją pełną opinią na temat twórczości Arcanjo....

Rozwiń

Zwiń

„Akademia CrookHaven” to pierwsza od czasów Harry’ego Pottera i Percy’ego Jacksona seria książek dla młodzieży z motywem szkoły w tle, przy której świetnie się bawiłam.

To sobie zapamiętajcie, bo tak naprawdę to jedno zdanie mogłoby stać się moją pełną opinią na temat twórczości Arcanjo.

Niemniej jednak pragnę nadmienić, że historia Gabriela i jego ekipy całkowicie mnie pochłonęła, sprawiając, że oderwanie się od lektury było niemożliwe aż do ostatniej strony drugiego tomu.

Liczne łamigłówki, intrygi i misje godne najlepszych złoczyńców na świecie to tylko zachęta i wprowadzenie do wielowarstwowej opowieści o szukaniu własnego miejsca w świecie, odnajdowaniu utraconej tożsamości i wiary w siebie, a także podtrzymywaniu przy życiu ulotnej nadziei.

Okazuje się, że bohaterowie „Akademii…” mierzą się nie tylko z horrendalnymi zadaniami stawianymi na ich drodze przez personel tajnej szkoły, ale również stają oko w oko z własnymi demonami i bolączkami, które skrywają pod płaszczykiem przebiegłości i zaciętości.

Zżyłam się z każdą z postaci straszliwie, nic więc dziwnego, że już teraz z utęsknieniem wyglądam kolejnego tomu.

„Akademia CrookHaven” to pierwsza od czasów Harry’ego Pottera i Percy’ego Jacksona seria książek dla młodzieży z motywem szkoły w tle, przy której świetnie się bawiłam.

To sobie zapamiętajcie, bo tak naprawdę to jedno zdanie mogłoby stać się moją pełną opinią na temat twórczości Arcanjo....

Rozwiń

Zwiń

Moje wielkie nadzieje pewnie mnie kiedyś zgubią.
Serio.

„Tron królowej słońca” jawił mi się jako idealny kandydat do konkurowania z prozą Sarah J. Mass, którą bardzo lubię. Przynajmniej tak właśnie myślałam przed przeczytaniem książki.

Po lekturze muszę przyznać, że choć Nisha J. Tuli miała świetny pomysł na fabułę powieści, zabrakło jej warsztatu pozwalającego napisać dzieło choć w połowie dorównujące fantasy Mass.

Odniosłam wrażenie, że cały zamysł zrealizowała bardzo pobieżnie. Zabrakło w jej opisach wnikliwości tak potrzebnej we wprowadzeniu do historii fantasy. Świat, który stworzyła, jawi się jako zupełnie nieokiełznany i nawet po odłożeniu książki na półkę wciąż jest czytelnikowi zupełnie obcy. A wszystko dlatego, że autorka opisała go szczątkowo. Zabrakło więc podstawowej podwaliny dobrej powieści fantasy.

Nieco lepiej, choć wciąż nie najlepiej, ma się sprawa bohaterów, z którymi trudno sympatyzować. Odnoszę wrażenie, że nawet po zapoznaniu się z pierwszym tomem, czytelnik nie zna ich na tyle, by móc zżyć się z nimi na tyle, by nie móc wręcz zwalczyć chęci poznania ich dalszych losów (a tak być powinno).

Ostatecznie świetny koncept, skupiony na dworach, turniejach i rywalizacji wypadł dosyć blado. Wciąż jednak liczę, że autorka zdoła naprawić większość swoich błędów w kolejnym tomie, bo jej seria – w mojej ocenie – ma potencjał. Nie jest sztampowa, nie bazuje na utartych stereotypach. Bohaterka zaś ma szansę stać się inspirującą postacią z przesłaniem (a przynajmniej liczę na to, sądząc po finale tomu), pytanie tylko, czy autorka da jej możliwość wykazania się.

Gdybym miała oceniać tę książkę w skali liczbowej, dostałaby ode mnie 2/5.

Moje wielkie nadzieje pewnie mnie kiedyś zgubią.
Serio.

„Tron królowej słońca” jawił mi się jako idealny kandydat do konkurowania z prozą Sarah J. Mass, którą bardzo lubię. Przynajmniej tak właśnie myślałam przed przeczytaniem książki.

Po lekturze muszę przyznać, że choć Nisha J. Tuli...

Rozwiń

Zwiń

Ta powieść to kwintesencja życia – tego, które bywa okrutne, trudne do zniesienia i przygnębiające, ale również tego, które napawa szczęściem, daje nadzieję i możliwość spełnienia. Tessa, która pogrążyła się w smutku po tym, jak w wyniku wypadku straciła wzrok na 100 dni, jest bohaterką wrażliwą, delikatną i nieprzeciętną. Od najmłodszych lat uwielbiała obserwować i opiewać w wierszach otaczający ją świat, z którego czerpała garściami, ciesząc się słońcem, spokojem domowego kąta i miłością dziadków.
Cała jej radość zniknęła w chwili, gdy w polu widzenia zabrakło jasności, a dobrze znane i uwielbiane przez nią obrazy zastąpiła nieprzenikniona ciemność.

W „100 dniach słońca” Abbie Emmons przeprowadziła czytelników przez morze rozterek, doświadczeń i odczuć. Skupiła naszą uwagę nie tylko na niewidomej Tessie, ale również na próbującym jej pomóc Westonie, który mierzy się z własnymi słabościami.

Tych dwoje mocno poturbowanych bohaterów daje sobie szansę, próbując zmierzyć się z życiem w świecie, gdzie inwalidzi są wytykani palcami i nie mogą czuć się bezpiecznie. Ich wyjątkowa podróż przez uczucia, usłana licznymi sprzeczkami i napisanymi w myślach wierszami, daje początek niezwykłej przyjaźni. Takiej, która jest w stanie rozjaśnić mrok i dać nadzieję na szczęśliwe zakończenie. Wspólnie odkrywają, że oprócz wzroku człowiek ma jeszcze wiele zmysłów, które tylko czekają na odkrycie.

Wciąż rozczulam się, wspominając „100 dni słońca”. Nie wiem, czy nadejdzie kiedyś dzień, w którym zapomnę o tej powieści. Dodała mi skrzydeł.

Ta powieść to kwintesencja życia – tego, które bywa okrutne, trudne do zniesienia i przygnębiające, ale również tego, które napawa szczęściem, daje nadzieję i możliwość spełnienia. Tessa, która pogrążyła się w smutku po tym, jak w wyniku wypadku straciła wzrok na 100 dni, jest bohaterką wr...

Rozwiń

Zwiń