Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na przełomie XIX i XX wieku Zakopane nagle stało się kulturalnym centrum Polski. Miasteczko kojarzyło się z polskością i wolnością. W góry przybywali studenci, naukowcy, turyści, a także kuracjusze. W Zakopanem szukały natchnienia i tworzyły najwybitniejsze przedstawicielki bohemy, m.in. Zofia Stryjeńska, Helena Modrzejewska, Maria Konopnicka czy Zofia Nałkowska. Pisały przewodniki turystyczne, przyjeżdżały po pomysł, odkrywały góralską sztukę, tworzyły teatry i prowadziły szkoły artystyczne. Autorka wyciąga z bibliotek i archiwów historie, które często dziś są zapomniane albo mało uwypuklane. Otwiera przed czytelnikami drzwi do stylowych willi oraz pensjonatów i oprowadza po Tatrach i Zakopanem. Poznać dzięki niej można liczne ciekawostki z życia elity artystycznej i intelektualnej, mnie zainteresowały zwłaszcza te dotyczące Konopnickiej. Poznajemy też mniej oficjalne oblicza innych wybitnych postaci.

Autorka wykonała kawał dobrej roboty. Stworzyła realistyczny, mocno oparty na faktach, ale również bardzo bliski obraz artystek, które odwiedzały Zakopane. Artystki ożyły na kartach powieści. Nie tylko możemy śledzić koleje ich życia, ale i poznać najważniejszych bohaterów ich dzieł. Wszystko świetnie zostało wkomponowane w realia historyczno-społeczne. Natalii Budzyńskiej gratuluję świetnej książki i obiecuję, że nadrobię, chociaż jedną, jej książkę.

Na przełomie XIX i XX wieku Zakopane nagle stało się kulturalnym centrum Polski. Miasteczko kojarzyło się z polskością i wolnością. W góry przybywali studenci, naukowcy, turyści, a także kuracjusze. W Zakopanem szukały natchnienia i tworzyły najwybitniejsze przedstawicielki bohemy, m.in. Z...

Rozwiń

Zwiń

Aleksandra zbliża się do czterdziestki, pracuje i wychowuje trzech synów. Kobieta marzy o uznaniu czytelników i intelektualnej sławie. Jej młodsza siostra Marianna mieszka w rodzinnej wsi na Mazurach. Jest popularną instagramerką. Z pozoru szczęśliwa i spełniona, pragnie macierzyństwa i zmaga się z poczuciem winy, które nosi w sobie od dzieciństwa. Relacja sióstr jest skomplikowana. Obie nie chcą zmierzyć się w przeszłością.

Autorka stworzyła bardzo rzetelną i dogłębną analizę ludzkich zachowań, uczuć i przeżyć. To podróż po meandrach braku zrozumienia, zagubieniu, samotności, konfliktu rodzinnego, wspomnień z przeszłości czy niepewności. Ta wielowymiarowa, niezwykle wciągająca i intrygująca podróż uświadomiła mi, jak utalentowaną pisarką jest Anna Dziewit-Meller.

Powieść chwyta za serce, uderza w czytelnika swoim realizmem, dosadnością i bezkompromisowością. To książka, przy której mam potrzebę się zatrzymać. Pobyć z nią jeszcze chwilę, zanim sięgnę po następną. Pozostanie w mojej pamięci.

Aleksandra zbliża się do czterdziestki, pracuje i wychowuje trzech synów. Kobieta marzy o uznaniu czytelników i intelektualnej sławie. Jej młodsza siostra Marianna mieszka w rodzinnej wsi na Mazurach. Jest popularną instagramerką. Z pozoru szczęśliwa i spełniona, pragnie macierzyństwa i zm...

Rozwiń

Zwiń

Meredith od trzech lat nie opuściła domu. Jej życie kręci się w czterech ścianach. Ma najlepszą przyjaciółkę, ukochanego kota oraz pracę, którą lubi. W wolnym czasie układa puzzle, czyta poezję i piecze. Nagle w jej życiu pojawiają się niespodziewani goście. Wolontariusz wspierający samotne osoby, dziewczyna z internetowego forum oraz starsza siostra, z którą od dawna nie miała kontaktu. Przez nich uporządkowany świat Meredith przewraca się do góry nogami.

„Nie jesteś sama Meredith” to niezwykła powieść, taka odmienna od wszystkich, które miałam okazję czytać. Nie ma w niej szybkiej akcji, nagłych zwrotów wydarzeń czy tajemniczych oczekiwań wobec wydarzeń. Jest spokój, fabuła płynie wolno. Są emocje i przeżycia zamknięte w trudnej, smutnej i napełniającej refleksją historii.

To pięknie napisana powieść o prawdziwej przyjaźni, relacjach rodzinnych, depresji i trudzie wchodzenia w dorosłe, nieznane życie. Pokazuje nam w bardzo ciekawy sposób, że nie zawsze jest tak pięknie i różowo i każdy zmaga się z różnymi demonami. Ta powieść stawia przed czytelnikiem masę niełatwych i niewygodnych pytań. Odpowiedzi na nie trzeba poszukać w sobie, swoim życiu i postępowaniu. Odpowiedzi nie zawsze będą łatwe i oczywiste, ale pewnie zaskakujące.

Polecam! To piękna książka. Ukoi niejedno serce.

Meredith od trzech lat nie opuściła domu. Jej życie kręci się w czterech ścianach. Ma najlepszą przyjaciółkę, ukochanego kota oraz pracę, którą lubi. W wolnym czasie układa puzzle, czyta poezję i piecze. Nagle w jej życiu pojawiają się niespodziewani goście. Wolontariusz wspierający samotn...

Rozwiń

Zwiń

Siddharth Kara udał się w głąb Konga, aby udokumentować zeznania ludzi zbierających kobalt. Aby odkryć prawdę o brutalnych praktykach wydobywczych, zbadał obszary wydobywcze kontrolowane przez milicję, prześledził łańcuch dostaw kobaltu i zebrał zeznania ludzi. Jego śledztwo ujawniło liczne naruszenia praw człowieka.
W Kongu pozyskuje się prawie 70% światowej produkcji kobaltu, który wykorzystywany jest w bateriach stosowanych w telefonach komórkowych, laptopach i samochodach elektrycznych. Złoża tego metalu często znajdują się tuż pod powierzchnią ziemi, dlatego coraz więcej wydobywa się go w rzemieślniczych kopalniach. W kopalniach tych dorośli i dzieci gołymi rękami wykopują kobalt, niekiedy nie dostając wynagrodzenia za pracę. Ludzie pracują w bardzo trudnych warunkach – często bez dopływu powietrza, nie mając specjalistycznych narzędzi czy odzieży ochronnej. Starsze dzieci pracują ponad siły po 12 czy 24 godziny, zaś młodsze płuczą urobek w brudnej i szkodliwej wodzie (też wiele godzin). W ciągu roku w kopalniach dochodzi do wielu zawaleń, na skutek których giną ludzie. Mnóstwo wypadków nie jest zgłaszanych, a ciała zostają pod ziemią. Słowa bliskich ofiar łamią serce.
„Krwawy kobalt” to reportaż bardzo wnikliwy, konkretny i rzeczowy. Ogrom informacji, jaki przekazuje autor, może momentami przyprawiać o ból głowy. Dlatego podczas czytania cały czas musiałam być skupiona i dawkować sobie kolejne rozdziały, tak, by nie przytłoczył mnie natłok bulwersujących informacji. Bardzo polecam tę książkę.

Siddharth Kara udał się w głąb Konga, aby udokumentować zeznania ludzi zbierających kobalt. Aby odkryć prawdę o brutalnych praktykach wydobywczych, zbadał obszary wydobywcze kontrolowane przez milicję, prześledził łańcuch dostaw kobaltu i zebrał zeznania ludzi. Jego śledztwo ujawniło liczn...

Rozwiń

Zwiń

Edward Chisholm przyjechał do Francji, marząc o przygodzie i znalezieniu swojego miejsca w świecie. Próbując związać koniec, rozpoczął pracę jako asystent kelnera jednej z paryskich restauracji. Autor ukazał prawdziwe oblicze paryskiej gastronomii i Paryża. Czasami było zabawnie i nostalgicznie, ale bywało przede wszystkim przerażająco. Dzięki tej książce można poznać nie tylko tę kolorową stronę tęczy, wypełnioną napiwkami, ale też przejść na drugą stronę, po której panuje mrok i trzeba uważać na każdy swój krok. Autor nie szczędzi szczegółów, w niezwykle wnikliwy sposób ukazuje tę profesję.

Paryż większości kojarzy się z Wieżą Eiffla, Luwrem, dobrym jedzeniem, pięknymi Francuzkami i wspaniałym życiem. Wielu zapomina m.in. o nierównościach czy konfliktach, które nękają to miasto. Chisholm w świetny sposób przedstawił prawdziwy obraz stolicy Francji. Ponadto rozprawił się z powszechnie panującymi mitami o Paryżu, którymi karmią się ludzie z całego świata.

Książka zrobiła na mnie spore wrażenie. Wystawiła na próbę moje pozytywne postrzeganie świata. Nie wszystko złoto, co się świeci, wiele miast ma swoje brudne tajemnice, które ludzie próbują zamieść pod dywan. Dlatego upublicznianie takich historii jest potrzebne.

Autorowi udało się stworzyć wnikliwy, napisany z pasją obraz specyficznego środowiska i obowiązujących w nim reguł. Polecam!

Edward Chisholm przyjechał do Francji, marząc o przygodzie i znalezieniu swojego miejsca w świecie. Próbując związać koniec, rozpoczął pracę jako asystent kelnera jednej z paryskich restauracji. Autor ukazał prawdziwe oblicze paryskiej gastronomii i Paryża. Czasami było zabawnie i nostalgi...

Rozwiń

Zwiń

Tully Dawson jest w stanie wszystko zrobić dla przyjaciół. To dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najbardziej magiczny weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze. Trzydzieści lat później James otrzymuje niespodziewaną wiadomość od przyjaciela. Tym razem to Tully postanawia poprosić przyjaciela o pomoc i wsparcie.

Książka O'Hagana to nie tylko historia przyjaźni. Jest tu mowa właściwie o wszystkim, co spotyka nas w życiu – o dojrzewaniu i dorastaniu, w którym obok beztroski jest miejsce na powagę, smutek, kłótnie z losem, życiowe dramaty, marzenia, miłość i skomplikowane relacje z rodziną.

Ta historia mnie pochłonęła. „Chwile” dostarczają dużą dawkę emocji, wzruszeń, refleksji, od czasu do czasu wywołując też uśmiech. Autor świetnie lawiruje i manipuluje uczuciami czytelnika, wodząc go za nos. Czyta się tę powieść niespiesznie, tak jak płynie jej akcja, ale jednocześnie ulega się jej niepowtarzalnej magii, co sprawia, że trudno oderwać się od lektury i przestać o niej myśleć.

Zachwyciła mnie ta książka. To na pewno zasługa mistrzowskiego pióra autora – przepięknie opowiedzianej historii i zwracającego uwagę języka, w którym jest mnóstwo różnych smaczków. Polecam!

Tully Dawson jest w stanie wszystko zrobić dla przyjaciół. To dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najbardziej magiczny weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze. Trzydzieści lat później James otrzymuje niespodziewaną wiadomość od ...

Rozwiń

Zwiń

Addie umiera. Niebawem cała rodzina wyruszy na cmentarz w odległym Jefferson. Leżącą w trumnie Addie, jej męża i pięcioro dzieci czeka podróż przez wszystkie żywioły. A nad wozem ciągniętym przez zabiedzone muły kołuje coraz więcej sępów. Droga do celu będzie wymagała od wszystkich wiele wytrwałości.

Ważnymi elementami składowymi w tej powieści są więzi rodzinne, motyw drogi, poszukiwanie szczęścia, dążenie do realizacji marzeń, przedmiotowe traktowanie kobiet, uprzedzenia czy bezkompromisowość w relacjach międzyludzkich. Można doszukiwać się jeszcze wielu innych motywów, wszystko zależy od odbioru powieści i właśnie to jest fascynujące u Faulknera. W sumie w takiej prostej historii potrafił zawrzeć tak dużo.

Autor stworzył wyrazistych bohaterów, każdy na swój sposób wydawał się nieszczęśliwy. Ta książka wywołała u mnie ogromne emocje i została w głowie. Skończyłam czytać wczoraj i do tej pory nie mogę przestać o niej myśleć. Zdecydowanie warta polecenia.

Addie umiera. Niebawem cała rodzina wyruszy na cmentarz w odległym Jefferson. Leżącą w trumnie Addie, jej męża i pięcioro dzieci czeka podróż przez wszystkie żywioły. A nad wozem ciągniętym przez zabiedzone muły kołuje coraz więcej sępów. Droga do celu będzie wymagała od wszystkich wiele w...

Rozwiń

Zwiń

Carlotta Mercedes dorasta jako Dustin i właśnie jako Dustin trafia za kraty. Administracja więzienia odmawia jej prawa do decydowania o sobie, w związku z czym Carrlotta siedzi na bloku z facetami, którzy ją maltretują. Po przeszło dwóch dekadach dostaje zgodę na opuszczenie zakładu. Po wyjściu czeka na nią nieznane miasto.

To jedna z tych książek, które patrzą ci głęboko w oczy. Zaciekawiona/y spoglądasz na nią, by już po chwili trzymać egzemplarz w ręce. Nie bardzo wiesz, jak to się stało i postanawiasz, że tylko rzucisz okiem na pierwsze zdanie. Wkrótce okazuje się, że po raz dwudziesty powtarzasz sobie, że to już ostania strona. Nic ci nie przeszkadza. Historia jest przejmująca. Autor nie patyczkuje się z czytelnikami. Nie zważa na słowa, nie bajeruje, pisze ostro i momentami tak, że szczęka opada.

Poczytajcie o pobycie Carlotty w więzieniu, o depresji i przybiciu, które dopadły ją podczas pobytu w izolacji, o gwałtach i braku zrozumienia oraz o trudnym powrocie do „normalnego” życia. Kilkukrotnie miałam ciarki na plecach, wstrząsające, jak okrutny jest więzienny świat. Chociaż ten drugi - za murami więzienia - bywa jeszcze gorszy, bo nie potrafi wyciągnąć ręki do zagubionego człowieka.

Doskonała książka. Polecam!

Carlotta Mercedes dorasta jako Dustin i właśnie jako Dustin trafia za kraty. Administracja więzienia odmawia jej prawa do decydowania o sobie, w związku z czym Carrlotta siedzi na bloku z facetami, którzy ją maltretują. Po przeszło dwóch dekadach dostaje zgodę na opuszczenie zakładu. Po wy...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję się bez bicia, o Andrzeju Szwanie (znany jako Lulla La Polaca) nie wiedziałam zbyt wiele przed sięgnięciem po tę pozycję, dlatego tym bardziej się cieszę, że poznałam jego historię. W rozmowie z Wiktorem Krajewskim Andrzej Szwan opowiada o początkach kariery w świecie drag, kulisach gejowskiego życia w PRL-u i odkrywaniu swojej tożsamości. Wspomina o pracy w Iraku i Libii. Z wywiadu dowiemy się, jak wyglądało jego dzieciństwo, z czym musiał się zmierzyć i jak wyglądała jego droga do miejsca, w którym jest obecnie.

Bardzo podobał mi się sposób opisywania kluczowych wydarzeń, które ukształtowały bohatera książki. W pozycji nie brakuje szczegółowych opisów stanów wewnętrznych, pozwalają one na wsiąknięcie w jego historię. Na szczególną uwagę zasługuje także sposób przedstawienia jego rodziców, przyjaciół i partnerów – to jak ich działania zdeterminowały jego sposób zachowania i szereg decyzji, które koniec końców doprowadziły go do obecnej chwili. Pan Andrzej Szwan jest otwartą, ciekawą i szalenie bystrą osobą, z wielką przyjemnością czyta się jego wspomnienia i opowieści. Podróż z nim przez Warszawę była pasjonująca.

Wywiad polecam wszystkim – nie tylko osobom zainteresowanym drag, ale i tym, które lubią poznawać inne spojrzenie na świat i życie.

Przyznaję się bez bicia, o Andrzeju Szwanie (znany jako Lulla La Polaca) nie wiedziałam zbyt wiele przed sięgnięciem po tę pozycję, dlatego tym bardziej się cieszę, że poznałam jego historię. W rozmowie z Wiktorem Krajewskim Andrzej Szwan opowiada o początkach kariery w świecie drag, kulis...

Rozwiń

Zwiń

14 lutego 1976 roku Gloria wsiada do furgonetki nafciarza i zatrzaskuje za sobą drzwi. Chwilę później dziewczyna doświadcza ogromnego cierpienia – fizycznego i psychicznego. Jej imię przez wiele lat będzie wisiało nad teksańskimi nastolatkami niczym przestroga. Mary Rose postanawia zawalczyć w imieniu Glorii i ku niezadowoleniu sąsiadów zeznawać w sądzie przeciwko nafciarzowi. Życie kobiety zmienia się diametralnie.

W „Walentynce” nie brak wyrazistych opisów tego, co staje się udziałem bohaterek. Powieść Elizabeth Wetmore, mimo spokojnej narracji, niesie w sobie taki ładunek emocjonalny, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. To lektura niełatwa, intensywna i szokująca, porusza bowiem bardzo wiele trudnych i często niewygodnych tematów. Dobitnie uświadamia, że podobne historie, pełne bólu i upokorzeń, to codzienność wielu kobiet na świecie, że nie chroni ich żadne prawo, nie chronią ich nawet najbliżsi. Bywają traktowane jak „rzecz”, którą można wyrzucić, jeśli nie spełnią oczekiwań. Można je wykorzystać, bo przecież „rzeczy” nie czują. „Walentynka” to wstrząsający portret bezlitosnej rzeczywistości

Książka, mimo szokującej fabuły, ma piękną narrację i jest ważnym literackim hołdem złożonym kobiecej solidarności.

14 lutego 1976 roku Gloria wsiada do furgonetki nafciarza i zatrzaskuje za sobą drzwi. Chwilę później dziewczyna doświadcza ogromnego cierpienia – fizycznego i psychicznego. Jej imię przez wiele lat będzie wisiało nad teksańskimi nastolatkami niczym przestroga. Mary Rose postanawia zawalcz...

Rozwiń

Zwiń