Ida sierpniowa

Moje dotychczasowe doświadczenia z Jeżycjadą są równie znikome co nieudane - czytałam kiedyś, dawno temu "Kwiat Kalafiora" i w tamtym czasie jakoś mnie on zniechęcił, by kontynuować tę serię, mimo, że zawsze mnie ona interesowała.
Teraz jednak mam wrażenie, że jednak po nią sięgnę. Wróciłam bowiem do "Idy Sierpniowej" (po prawie dwóch latach!) i z pewnym zaskoczeniem stwierdzam, że bawiłam się całkiem nieźle.

Z "Idą..." (która jest 4 tomem serii) to był czysty przypadek - upolowałam na wymianach starszy egzemplarz. Miał w sobie coś ujmującego, jak to stara książka, ale kusiła też zawartość.
Ida to jedna z córek państwa Borejko, która urywa się z jej zdaniem nieudanych rodzinnych wakacji, wraca do domu i żeby nie umrzeć z głodu, podejmuje się pracy z ogłoszenia w gazecie. Ma mianowicie pełnić rolę towarzyszki mieszkającego nieopodal starszego pana. Jest to początek szeregu zmian w życiu 16-latki z burzą rudych loków na głowie, o co zadba zwłaszcza wnuk starszego pana - Krzysio, i dwójka małych huncwotów z osiedla.

Książka ma specyficzny urok prl-owskiej młodzieżówki, ukazując typowe problemy, z jakimi mierzy się nastolatek, ale w realiach bardzo innych niż współczesne - w czasach, gdy brakowało nie tylko produktów spożywczych, ale nawet książek w księgarniach (co dziś wydaje się MEGA nieprawdopodobne). Czasy skromne, mimo to historia jest w jakiś sposób (w dużej mierze dzięki zaradnym bohaterom) przytulna, przekonująca i miła.
Czysty relaks z dawką podszytego ironią humoru i odrobinką wzruszeń. A dzięki gosposi pana Karolka, Basi, oraz mamie Borejko lektura wybitnie pobudzająca apetyt, więc warto przy czytaniu mieć coś w zanadrzu do podjadania.

Bardzo spodobała mi się idea Szwungszajby, mam wrażenie, że jest mi bliska.
I nikt, ale to nikt dotąd nie zachęcił mnie do powrotu i przeczytania "Dziwnych losów Jane Eyre" tak skutecznie jak Ida swoim czytelniczym maratonem z panem Rochesterem🔥

Moje dotychczasowe doświadczenia z Jeżycjadą są równie znikome co nieudane - czytałam kiedyś, dawno temu "Kwiat Kalafiora" i w tamtym czasie jakoś mnie on zniechęcił, by kontynuować tę serię, mimo, że zawsze mnie ona interesowała.
Teraz jednak mam wrażenie, że jednak po nią sięgnę. Wróciłam bowiem do "Idy Sierpniowej" (po prawie dwóch latach!) i z pewnym zaskoczeniem...

Dziwnie się to czyta ponownie po wielu latach - mimo że nadal uwielbiam żywe, wielobarwne postaci Małgorzaty Musierowicz, to znak czasów bardzo mocno się na tych książkach odcisnął i nie wyobrażam sobie dzisiaj czytać tego inaczej, jak pewną książkę historyczną, o epoce innej rzeczywistości, innych wartości, innego języka (dopiero teraz, po kilku latach mieszkania w Poznaniu na Jeżycach, zauważyłam, ile tutaj poznańskiej gwary!)

Dziwnie się to czyta ponownie po wielu latach - mimo że nadal uwielbiam żywe, wielobarwne postaci Małgorzaty Musierowicz, to znak czasów bardzo mocno się na tych książkach odcisnął i nie wyobrażam sobie dzisiaj czytać tego inaczej, jak pewną książkę historyczną, o epoce innej rzeczywistości, innych wartości, innego języka (dopiero teraz, po kilku latach mieszkania w...

Ach, jaki przyjemny powrót do lat beztroski! Wspaniały relaks!

Ach, jaki przyjemny powrót do lat beztroski! Wspaniały relaks!

Kocham Idę!
Wydaję mi się, że wiele współczesnych nastolatek może się z nią utożsamić, szkoda tylko, że część z nich nie ma przy sobie takiej rodziny jak Ida.

Kocham Idę!
Wydaję mi się, że wiele współczesnych nastolatek może się z nią utożsamić, szkoda tylko, że część z nich nie ma przy sobie takiej rodziny jak Ida.

Uwielbiam Borejków ❤️

Uwielbiam Borejków ❤️

Obdarzona nad wyraz żywym temperamentem Ida ucieka z rodzinnych wakacji z powrotem do Poznania. Dzięki jej sarkastycznej relacji wiemy, że związek Gaby i Janusza kwitnie. W niej samej zaś buzują emocje związane z zakochaniem się w koledze, który nie odwzajemnia jej uczuć. Bo jest za chuda, za piegowata i ogólnie za brzydka. Te kompleksy skutecznie leczy dopiero jej mama, Mila, która pokazuje swoje stare zdjęcia i uświadamia córce, że każdy przechodzi etap brzydkiego kaczątka.

W tej części towarzyszymy Idzie w odnajdowaniu swojego życiowego powołania. Bo właśnie tutaj odkrywa zainteresowanie medycyną i chęć pomocy światu – nawet wbrew jego woli (na przykładzie Krzysztofa).

„Ida sierpniowa” nie należy do moich ulubieńców cyklu Jeżycjady. Chyba najrzadziej do niej wracam. Najprzyjemniejszym fragmentem jest chyba rozmowa z mamą i odkrycie przez Idę wewnętrznej siły i poczucia własnej wartości oraz jej zewnętrzna metamorfoza.

Obdarzona nad wyraz żywym temperamentem Ida ucieka z rodzinnych wakacji z powrotem do Poznania. Dzięki jej sarkastycznej relacji wiemy, że związek Gaby i Janusza kwitnie. W niej samej zaś buzują emocje związane z zakochaniem się w koledze, który nie odwzajemnia jej uczuć. Bo jest za chuda, za piegowata i ogólnie za brzydka. Te kompleksy skutecznie leczy dopiero jej mama,...

Bardzo ciekawa.
Ida dała się lepiej poznać. Pan Paszkiet był niesamowita i barwną postacią, również przekoloryzowana Paulina. Polecam

Bardzo ciekawa.
Ida dała się lepiej poznać. Pan Paszkiet był niesamowita i barwną postacią, również przekoloryzowana Paulina. Polecam

Pełna pomysłów i humoru, dla młodych wspaniała przygoda.

Pełna pomysłów i humoru, dla młodych wspaniała przygoda.

Porywcza, szalona Ida to jedna z najbardziej barwnych postaci Jeżycjady, a z wiekiem jej charakterek coraz bardziej daje się we znaki. Fajna, utrzymana w wakacyjnym klimacie lektura.

Porywcza, szalona Ida to jedna z najbardziej barwnych postaci Jeżycjady, a z wiekiem jej charakterek coraz bardziej daje się we znaki. Fajna, utrzymana w wakacyjnym klimacie lektura.

✨8,5✨
Ciepła i bardzo przyjemna książka. Ida jest dla mnie jak taki ostry promień słońca, który sprawia na mojej buzi uśmiech. A rady mamy Borejko co do nieśmiałości muszę chyba sama wyprubować.

✨8,5✨
Ciepła i bardzo przyjemna książka. Ida jest dla mnie jak taki ostry promień słońca, który sprawia na mojej buzi uśmiech. A rady mamy Borejko co do nieśmiałości muszę chyba sama wyprubować.