W tym numerze wyjątkowo cała publicystyka, poza może artykułami około Falloutowymi była bardzo miałka. Natomiast warto zauważyć, że Mateusz Wielgosz i Łukasz Czernecki bujają trochę w oparach absurdu w swoich tekstach, aż dziwne, że pierwszy tekst trafił do zakładki „nauka”. Szczególny zaś nacisk kładę na Czarneckiego, który pisze kilka zdań o krucjatach, będąc zaczadzonym mitami o nich.

Jeżeli chodzi o prozę zarówno polską jak i zagraniczną, była ona na dość wysokim poziomie i każde opowiadanie dobrze mi się czytało. Na plus wyróżniłbym może „Pięć posklejanych pająków” Michała Brzozowskiego i „Bibliotekę na bezludnej wyspie” Erica M. Witcheya.

W tym numerze wyjątkowo cała publicystyka, poza może artykułami około Falloutowymi była bardzo miałka. Natomiast warto zauważyć, że Mateusz Wielgosz i Łukasz Czernecki bujają trochę w oparach absurdu w swoich tekstach, aż dziwne, że pierwszy tekst trafił do zakładki „nauka”. Szczególny zaś nacisk kładę na Czarneckiego, który pisze kilka zdań o krucjatach, będąc zaczadzonym...

Tym razem dwa polskie i trzy zagraniczne opowiadania.
"Pięć posklejanych pająków" Michał Brzozowski - o zarobaczonej księżniczce, która nosi w głowie najgorszego robala, krzykacza bezsensownika. Ale jest też mnóstwo innych, czerwie unikania, bąblaki kompleksów, negaty samobójczyki, itd. Bardzo ciekawy motyw i ogólnie świetne opowiadanie.
"Pan nie żyje, panie Johansen" Daniel Kordowski - nagle umarli przestają odchodzić, coś się zepsuło, opowiadanie z dużą dozą oniryzmu i dziwności, ciekawe, jednak chyba zbyt przeładowane chaosem jak dla mnie.
"Petrichor" Marta Bonaventura - 'słowa zawsze odchodzą jako pierwsze', Mama Ledy też łapie tego wirusa. Piękne, nostalgiczne opowiadanie o stracie i powolnym rozstawaniu się.
"Biblioteka na bezludnej wyspie" Eric M. Witchey - zgrabne opowiadanko, tylko gdzie tu fantastyka?
"Walet kier" Wołodymir Arieniew - dłuższe, porządne opowiadanie s-f z wieloma nawiązaniami, fabuła rozgrywa się w przyszłości, w świecie postapo, zagrożeniem są youggoci, nibyzombiaki, które lud nazywa opętanymi, ale wg Waleta kier są zainfekowani pewnym grzybem.

Tym razem dwa polskie i trzy zagraniczne opowiadania.
"Pięć posklejanych pająków" Michał Brzozowski - o zarobaczonej księżniczce, która nosi w głowie najgorszego robala, krzykacza bezsensownika. Ale jest też mnóstwo innych, czerwie unikania, bąblaki kompleksów, negaty samobójczyki, itd. Bardzo ciekawy motyw i ogólnie świetne opowiadanie.
"Pan nie żyje, panie Johansen"...

Oj przez te 15 lat czytania różnych gazet i tygodników trochę się tego nazbierało, nie wspominając o czytaniu za dzieciaka...
Trzeba to jakoś odwzorować na portalu lubimyczytać!
Sięgając po te stare gazety i czasopisma, czuję się jak detektyw rozwiązujący zagadki przeszłości. Każda strona może skrywać jakąś tajemnicę lub niespodziankę.
To moja lista "Rózności" gdzie są setki pozycje które czytałem gdiześ tam, kiedś w przeszłości.

Oj przez te 15 lat czytania różnych gazet i tygodników trochę się tego nazbierało, nie wspominając o czytaniu za dzieciaka...
Trzeba to jakoś odwzorować na portalu lubimyczytać!
Sięgając po te stare gazety i czasopisma, czuję się jak detektyw rozwiązujący zagadki przeszłości. Każda strona może skrywać jakąś tajemnicę lub niespodziankę.
To moja lista "Rózności" gdzie są...

Kwiecień. Niby wiosna, a już lato.
W NF najazd autorów z portalu NF. I dobrze :)

No to zacznę (jak zwykle) od tego co po polsku. O autorach już wspomniałem. Dodam jeszcze, że obaj wybrali gatunek, który mogę chyba nazwać weird fiction.
„Pięć posklejanych pająków” Michała Brzozowskiego – Autor rozwija uniwersum, w którym za gwałtowne emocje odpowiadają pasożyty umysłu. Co w połączeniu z fabułą dotyczącą rodzicielstwa i polityki czyni z opowiadania całkiem zajmującą lekturę.
„Pan nie żyje, panie Johansen!” Daniela Kordowskiego – biurokracja w życiu pozagrobowym. I perypetie świeżego nieboszczyka, którego ratuje miłość. A w tle zasypane papierami zaświaty. Pomysł niezły, ale dla mnie zabity ilością słów. Gdyby to opko skrócić o połowę co najmniej, wyszłoby mu to tylko na dobre. Ale to moja prywatna opinia!

A zza granicy.
„Petrichor” Marii Bonaventury – fantastyka nadzwyczaj umowna. O odchodzeniu kogoś bliskiego, na co nic nie można poradzić. Niezłe.
„Biblioteka na bezludnej wyspie” Erica M. Witcheya – spokojnie to opowiadanie można zaliczyć do „głównego nurtu”. Czytałem z pewnym zaciekawieniem, bo w sumie interesujący to tekst. Ale nie jako fantastyka.
„Walet Kier” Wołodymyra Arieniewa – no, w końcu SF pełną gębą! I to bardzo zajmujące, bo nie dość że pomysły ciekawe, intrygujące, to mnóstwo erudycyjnych smaczków, jak np. nazwa osy - Vespa skywalkeri. Oczywiście, nawiązania współczesne być muszą (główny Złol to Stapultin) co tylko uwiarygadnia ten świat. Świetnie mi się to czytało, bo to dobra SF po prostu jest!

Publicystyka.
Tu rzuciłem się na artykuł o Falloucie, który wielbię od jedynki i dwójki (oj, grało się). Sporo informacji o epigonach Fallouta, może sięgnę po któregoś? A na serial czekam!
Być może podobny w znaczenia jest artykuł o „Halo”, ale w to nigdy nie grałem, więc zdania nie mam. Za to Łukasz Czarnecki zachęcił mnie do rzucenia okiem na Hazbin Hotel.
No i dwie diametralnie różne recenzje (?). Skąd ten znak zapytania? Bo o ile Ola Klęczar rzetelnie opisała fenomen „Orphan Black” i zachęciła do obejrzenia przynajmniej odcinka nowej serii, to…
To właściwie nie wiem czy recenzja (?) Mateusza Wielgosza jest o powieści Magdaleny Salik, czy przedstawia poglądy Autora na globalne ocieplenie? O czym właściwie miał być ten artykuł? Już nie mówiąc o tym, że walka z ociepleniem przez skupienie się na CO2 przypomina mi walkę z rycerzem, któremu chcemy obciąć tylko prawą dłoń. Reszta rycerza nas nie interesuje. Dlaczego? Bo tak! A inne gazy? Para wodna? Reszta świata do tego? Taka mała dygresja.
No i jeszcze wspomnę o wywiadzie z twórcami Lila i Puta. Już się do nich przyzwyczaiłem i uważam za nieodzowny dodatek do lektury każdego numeru NF.

Kwiecień. Niby wiosna, a już lato.
W NF najazd autorów z portalu NF. I dobrze :)

No to zacznę (jak zwykle) od tego co po polsku. O autorach już wspomniałem. Dodam jeszcze, że obaj wybrali gatunek, który mogę chyba nazwać weird fiction.
„Pięć posklejanych pająków” Michała Brzozowskiego – Autor rozwija uniwersum, w którym za gwałtowne emocje odpowiadają pasożyty umysłu. Co w...