„Loki. Poradnik złego boga: jak wziąć na siebie winę” to kolejna odsłona przygód Lokiego zesłanego na Ziemię w ciele jedenastolatka. Książka ta to świetna propozycja dla młodszych Czytelników, która nie jest żadnym retellingiem mitów nordyckich. Louie Stowell jedynie wykorzystała postać Lokiego i całą otoczkę do stworzenia czegoś zupełnie nowego i przede wszystkim nawiązującego do obecnych realiów dzieciaków.

Loki po raz kolejny musi udowodnić, że jest godny Asgardu. Ale jak to zrobić skoro wszyscy odrazu podejrzewają go o to co najgorsze? Jak zmusić winowajcę do przyznania się do winy i przede wszystkim jak zmusić wszystkich niedowiarków do przyznania, że Loki niczego nie zrobił?

Na miejscu Lokiego może znaleźć się każdy z nas, a z całą pewnością dziecko do którego właśnie skierowany jest dziennik Lokiego. Na łamach swojego dziennika Loki opisuje codzienne koszmary i próby rozwiązania zagadki zaginięcia młota Thora. Oczywiście robi to w sposób przekomiczny, a zarazem boski! Jego gryzmoły są pełne humoru i sprawiają, że Czytelnik nie może oderwać się od lektury. Do tego humor Lokiego sprawia, że podczas czytania nie sposób się nie uśmiać.

Bardzo mi się podoba jak Stowell pośród ludzkich wydarzeń z naszej codzienności nawiązuje do nordyckich mitów, które nadają całości dość oryginalnego charakteru. Przy tym nawiązania te są na tyle ciekawe, że zapewne większość z nich zainteresuje młodszego Czytelnika do poszukiwania dalszych źródeł.

„Loki. Poradnik złego boga: jak wziąć na siebie winę” to kolejna odsłona przygód Lokiego, która jest pełna humoru i życiowych lekcji. Całość bawi, uczy, jest lekka i gwarantuje świetną zabawę. Serdecznie 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

„Loki. Poradnik złego boga: jak wziąć na siebie winę” to kolejna odsłona przygód Lokiego zesłanego na Ziemię w ciele jedenastolatka. Książka ta to świetna propozycja dla młodszych Czytelników, która nie jest żadnym retellingiem mitów nordyckich. Louie Stowell jedynie wykorzystała postać Lokiego i całą otoczkę do stworzenia czegoś zupełnie nowego i przede wszystkim...

Jest ciekawa, zawiera wiele „smaczków” z mitologii nordyckiej i żartów, z których dorośli zaśmieją się prawdopodobnie bardziej niż dzieci. Nieco obniżyłem ocenę za niespójności w fabule i kilka momentów, gdy po prostu zabrakło logiki (w kajdanach nie można używać magii, ale za chwilę jednak można). Dzieciom powinno się jednak podobać.

Jest ciekawa, zawiera wiele „smaczków” z mitologii nordyckiej i żartów, z których dorośli zaśmieją się prawdopodobnie bardziej niż dzieci. Nieco obniżyłem ocenę za niespójności w fabule i kilka momentów, gdy po prostu zabrakło logiki (w kajdanach nie można używać magii, ale za chwilę jednak można). Dzieciom powinno się jednak podobać.