Sublokatorka

“Zapytałam, czy nie wie przypadkiem, jak się opisuje samotność. Powiedziała, że można spróbować poprzez roślinę. Wysoką, na aksamitnej łodydze, z drobnymi jasnożółtymi kwiatami, zdaje się, że to dziewanna. (...) Bo to jest jedyna rzecz, którą rozpoznajesz. Idziesz do nowych, obcych ludzi, i mur jest nowy i obcy, i nasyp, i płot, (...) tylko jasnożółty kwiat jest zawsze ten sam. (...) wszystko może być nowe i obce, ale przynajmniej ziemia jest ta sama.”

W prozie Hanny Krall jest coś takiego, co zawsze przyprawia mnie o niespodziewane emocje, budzi uczucia, myśli, o które czasem trudno się podejrzewać. Bardzo zwięzła, powściągliwa, refleksyjna, czasem też wydająca się mówić o rzeczach zwykłych, by po chwili pojawiło się zdanie, akapit, które wywraca całe myślenie, które doprowadza do takiego napięcia, że trzeba przerwać. W tej opowieści też tak było. Gdy dla małego dziecka ukrywanego przez czas wojny jedynym stałym i pewnym elementem jest chwast widziany między kolejnymi kryjówkami albo wesołe zabawy ocalonych dzieci i pomiędzy tym jak kamienie, o które się potykamy: Sabinka, którą nazywano Szwabką; Jakubek, który nie wiedział, że jest chłopcem; Olga, której opiekunowie nie powiedzieli, że skończyła się wojna; Ruta, której nie bolało, gdy było mniejsze; czy refleksja Bernarda R. nad ciepłymi prochami w Majdanku o tym, czym jest zniknięcie czterdziestu oficerów AK wobec śmierci czterystu tysięcy żyć.

“Sublokatorka” nie dotyczy wojny. Nawet nie jest jej wiele, bieg tej historii kończy się wraz z ogłoszeniem stanu wojennego pokazując prawdziwe, alternatywne, potencjalne losy bohaterów. NIe jest ważne co jest prawdą, co fikcją. Ważne jest to, że w sensualny, oszczędny sposób, pięknym językiem, frazą opisuje Krall los człowieka, którym rządzi przypadek. To czy będziemy ofiarą, katem, obserwatorem nie zależy od nas. Przypadkowość sprawia, że możemy stać się kimkolwiek.

Piękna książka, do przemyślenia, refleksji, jedna z tych, które zostają w pamięci, osadzają się w emocjach, stają się cząstką czytelnika.

“Zapytałam, czy nie wie przypadkiem, jak się opisuje samotność. Powiedziała, że można spróbować poprzez roślinę. Wysoką, na aksamitnej łodydze, z drobnymi jasnożółtymi kwiatami, zdaje się, że to dziewanna. (...) Bo to jest jedyna rzecz, którą rozpoznajesz. Idziesz do nowych, obcych ludzi, i mur jest nowy i obcy, i nasyp, i płot, (...) tylko jasnożółty kwiat jest zawsze ten...

Napisana przez mistrzynie prozy, pisarkę o wielkim nazwisku, jednak nie dałąm rady, nie poczułam przekazu, który zapewne pani Krall chciała oddać czytelnikom. Gubiłam się w treści, błądziłam wręcz, nie wiedząc o czym czytam.
Wierzę, że tkwi tam głębsza myśl, której mnie nie było dane poczuć.

Napisana przez mistrzynie prozy, pisarkę o wielkim nazwisku, jednak nie dałąm rady, nie poczułam przekazu, który zapewne pani Krall chciała oddać czytelnikom. Gubiłam się w treści, błądziłam wręcz, nie wiedząc o czym czytam.
Wierzę, że tkwi tam głębsza myśl, której mnie nie było dane poczuć.

Jedna z najbardziej poruszających książek, które czytałam w życiu. Hanna Krall nie lubi mówić o tym co działo się z nią w czasie okupacji, ta książka mówi jednak więcej niż jakikolwiek wywiad z mistrzynią. Ale to też opowieść metafizyczna o tym czy cżłowiek jest skazany na swój los.

Jedna z najbardziej poruszających książek, które czytałam w życiu. Hanna Krall nie lubi mówić o tym co działo się z nią w czasie okupacji, ta książka mówi jednak więcej niż jakikolwiek wywiad z mistrzynią. Ale to też opowieść metafizyczna o tym czy cżłowiek jest skazany na swój los.

Bardzo trudny tekst w odbiorze, w szczególności dla osób łatwo się rozpraszających. Tekst przypomina bardziej zapis mowy potocznej niż słowo pisane. W książce występuje ogromna zawiłość narracyjna. Kompozycja utworu jest sporym utrudnieniem. Można się czuć zagubionym. Niełatwa tematyka i pourywane wątki trafnie opisują tą książkę. Lektura obowiązkowa dla terapeutów, psychoterapeutów, czy psychologów. Według Wacława Sadkowskiego książka to potrzeba wypowiedzenia jednego z najboleśniejszych i najgłębiej tragicznych doświadczeń, które dotyczyły człowieczeństwa." Posiada wyszukany i wyrafinowany kształt formalny. "Podwojona w swym przezywaniu i odczuwaniu. Narratorka to jednocześnie lokatorka i sublokatorka. Niezwykły zabieg artystyczny jako psychologiczna i literacka wirtuozeria.
Odważny zamysł polegający na ujawnieniu i wyrażeniu wszystkich urazów, kompleksów i okaleczeń wewnętrznych. Nic tamtych przeżyć nie zatrze. Opowieść o bliźnie: zagojonej ,zabliźnionej i zapomniałej ranie.. Wyraz prawdy własnej , prawdy bolesnej i gorzkiej, w osobisty sposób stronniczej. Niewygodnie , niekiedy jest żyć z wewnętrzną blizna. Każdy z nas może być sublokatorem".

Bardzo trudny tekst w odbiorze, w szczególności dla osób łatwo się rozpraszających. Tekst przypomina bardziej zapis mowy potocznej niż słowo pisane. W książce występuje ogromna zawiłość narracyjna. Kompozycja utworu jest sporym utrudnieniem. Można się czuć zagubionym. Niełatwa tematyka i pourywane wątki trafnie opisują tą książkę. Lektura obowiązkowa dla terapeutów,...

Cudowne!

Cudowne!

"Przede wszystkim musisz postanowić, że przeżyjesz". Reportaże Krall się po prostu czyta, a nie recenzuje :)

"Przede wszystkim musisz postanowić, że przeżyjesz". Reportaże Krall się po prostu czyta, a nie recenzuje :)

“Sublokatorka” jest tekstem trudnym, ale nie przekombinowanym, jak twierdziło swego czasu wielu krytyków. Ze względu na złożoności narracyjne, należy tę książkę czytać w skupieniu. Zwracać uwagę na szczegóły, bo tak naprawdę wszystko w niej zawarte ma znaczenie. Tekst jest skondensowany, nie ma w nim żadnych niepotrzebnych słów. Być może właśnie dlatego, mimo ciężkiego tematu i zawiłości narracyjnych, przeczytałam go jednym tchem.
Wbrew pozorom, podział na czerń i biel, ciemność i jasność - nie jest dualny. To dwie strony medalu. Nie chodzi o dobrą czy złą naturę człowieka. Chodzi o okoliczności. O to w jakiej rodzinie się urodziliśmy, o to jak traktują nas inni, o to jakie decyzje podejmujemy, bądź jesteśmy zmuszeni podejmować. Nie jest to banalny podział, który nas klasyfikuje. Jest to zwykła umowa społeczna (stworzona przez jasnych),która nas ogranicza. Hannie Krall w tej krótkiej powieści sprzed ponad 30 lat udało się ten problem nakreślić.

“Sublokatorka” jest tekstem trudnym, ale nie przekombinowanym, jak twierdziło swego czasu wielu krytyków. Ze względu na złożoności narracyjne, należy tę książkę czytać w skupieniu. Zwracać uwagę na szczegóły, bo tak naprawdę wszystko w niej zawarte ma znaczenie. Tekst jest skondensowany, nie ma w nim żadnych niepotrzebnych słów. Być może właśnie dlatego, mimo ciężkiego...

Mam mieszane uczucia odnośnie do tekstów Hanny Krall. Największym utrudnieniem jest kompozycja. Urywane zdania. Niedopowiedzenia.

Starałam się nadążać za tym fragmentaryzmem, jednak nie było łatwo. Dzięki takim zabiegom osiągnięty został efekt mowy potocznej, opowiadania ustnego, pewnej spontaniczności wypowiedzi oraz naturalności ("ach, zapomniałabym napisać o..." itp.),ale jednocześnie jako czytelniczka czułam się zagubiona.

Spodziewam się, że niedługo po raz kolejny sięgnę po tę książkę, by głębiej rozpracować kategorię rozdwojenia, "sublokatorstwa", a także, co dla mnie chyba najbardziej interesujące - czerni i bieli.

Bo "żeby wyćwiczyć jasność, należy przeżyć czerń".

Mam mieszane uczucia odnośnie do tekstów Hanny Krall. Największym utrudnieniem jest kompozycja. Urywane zdania. Niedopowiedzenia.

Starałam się nadążać za tym fragmentaryzmem, jednak nie było łatwo. Dzięki takim zabiegom osiągnięty został efekt mowy potocznej, opowiadania ustnego, pewnej spontaniczności wypowiedzi oraz naturalności ("ach, zapomniałabym napisać o..."...

"Jedyne, co można z czernią sensownego uczynić, to przemienić ją w sztukę, jak zrobili Charlie Chaplin, Woody Allen i Bruno Schulz."

"Jedyne, co można z czernią sensownego uczynić, to przemienić ją w sztukę, jak zrobili Charlie Chaplin, Woody Allen i Bruno Schulz."

Trudna do zrozumienia pozycja, nie mogłam dojść kto jest kim. Moi drodzy przy tej lekturze nie będzie łatwo...

Trudna do zrozumienia pozycja, nie mogłam dojść kto jest kim. Moi drodzy przy tej lekturze nie będzie łatwo...