Katedra

Mam wrażenie, że ludzie z ministerstwa chcą dosrać uczniom. Poza tym, ze to 100 stron to trudno znaleźć wiecej plusów. Może... moooże zainteresować ale nie ucznia. Ogólnie to takie sobie opowiadanie jakich wiele w SF. Mnie osobiście zmęczyło.

Mam wrażenie, że ludzie z ministerstwa chcą dosrać uczniom. Poza tym, ze to 100 stron to trudno znaleźć wiecej plusów. Może... moooże zainteresować ale nie ucznia. Ogólnie to takie sobie opowiadanie jakich wiele w SF. Mnie osobiście zmęczyło.

Na planetoidę w układzie gwiazdy Lévie przybył ksiądz. Jego zadaniem jest orzeczenie czy ma miejsce tu cud. Ocalały z katastrofy holownika Sagittarius buduje Katedrę, do której teraz z całego wszechświata pielgrzymują wierni. Katedra nie jest budynkiem z zaprawy i kamienia tylko z żywokostu, którego DNA zaczęło ewoluować i żyć własnym życiem. Katedra i grób leżącego w niej Izmira Predú wiąże w jakiś sposób ze sobą wybrańców. Nie każdy może opuścić planetoidę, bo kiedy ona sobie kogoś wybrała, to oddalenie się od niej grozi śmiercią. Nie wiem czy ja to dobrze zrozumiałam, bo jednak z tym gatunkiem literatury nie jest mi specjalnie po drodze. Sięgnęłam po tę powieść z ciekawości, bo jest lekturą i cieszę się, że ja jej w szkole nie miałam :)

Na planetoidę w układzie gwiazdy Lévie przybył ksiądz. Jego zadaniem jest orzeczenie czy ma miejsce tu cud. Ocalały z katastrofy holownika Sagittarius buduje Katedrę, do której teraz z całego wszechświata pielgrzymują wierni. Katedra nie jest budynkiem z zaprawy i kamienia tylko z żywokostu, którego DNA zaczęło ewoluować i żyć własnym życiem. Katedra i grób leżącego w niej...

Nie przepadam za fantastyką. Ale podobała mi się. Lubię nieoczywiste zakończenia. Polecam!

Nie przepadam za fantastyką. Ale podobała mi się. Lubię nieoczywiste zakończenia. Polecam!

Jacek Dukaj należy do autorów, którzy nie obchodzą się zbyt delikatnie z czytelnikami... dzięki czemu mogła powstać ta fenomenalna (choć niewielkiej objętości) książeczka. Przeczytałem ją wielokrotnie i z pewnością będę do niej jeszcze powracał. Miniaturowe arcydzieło polskiej SF!

Jacek Dukaj należy do autorów, którzy nie obchodzą się zbyt delikatnie z czytelnikami... dzięki czemu mogła powstać ta fenomenalna (choć niewielkiej objętości) książeczka. Przeczytałem ją wielokrotnie i z pewnością będę do niej jeszcze powracał. Miniaturowe arcydzieło polskiej SF!

Klimatyczna, ciekawie opowiedziana historia wypełniona wszelkiej maści neologizmami oraz ciekawymi konceptami. Niestety opowiadanie na tyle krótkie, że nie udało się autorowi rozwinąć żadnego wątku ani uszczegółowić żadnego pomysłu zawartego w książce.

Klimatyczna, ciekawie opowiedziana historia wypełniona wszelkiej maści neologizmami oraz ciekawymi konceptami. Niestety opowiadanie na tyle krótkie, że nie udało się autorowi rozwinąć żadnego wątku ani uszczegółowić żadnego pomysłu zawartego w książce.

Jako ogromny fan Lovecraft'a, to była jedna z moich ulubionych lektur. To był prawie dokładnie ten sam styl
Polecam

Jako ogromny fan Lovecraft'a, to była jedna z moich ulubionych lektur. To był prawie dokładnie ten sam styl
Polecam

„Katedra” to pewnego rodzaju opowieść, która z początku może wydawać się być opowieścią o niczym. Dukaj nie szczędzi sobie rozbudowanych opisów, częstego odchodzenia od fabuły, którą dosyć trudno w ogóle dostrzec. Wiadome jest jednak to, że wszystko kręci się wokół samoistnie rozrastającej się katedry w kosmosie, na jednej z planetoid. Sci-fi nie jest moim wiodącym gatunkiem, stąd też trudno było mi się odnaleźć w takiej formie. Dosyć ciekawy wybór, choć po przeczytaniu mam mętlik w głowie wobec Dukaja. Jeszcze chwilę z pewnością zajmie mi wyrobienie sobie opinii na temat tego autora… I w ogóle przekonanie się do innej, może nieco dłuższej książki.

„Katedra” to pewnego rodzaju opowieść, która z początku może wydawać się być opowieścią o niczym. Dukaj nie szczędzi sobie rozbudowanych opisów, częstego odchodzenia od fabuły, którą dosyć trudno w ogóle dostrzec. Wiadome jest jednak to, że wszystko kręci się wokół samoistnie rozrastającej się katedry w kosmosie, na jednej z planetoid. Sci-fi nie jest moim wiodącym...

Po prostu tragedia. Styl napisania okropny, fabuła poplątana i pełna niedopowiedzeń, które zwyczajnie nużą zamiast tworzyć klimat tajemnicy. Dukaj wrzuca czytelnika prosto w fabułę, nawet niczego nie tłumacząc. Zasypuje nas pojęciami bez kontekstu, wyjaśnienia i sensu fabularnego. Potwornie się rozczarowałem. Lepiej sięgnąć po adaptację Bagińskiego - poziom jego produkcji jest o niebo lepszy od książki. Podsumowując: nie warto czytać "Katedry".

Po prostu tragedia. Styl napisania okropny, fabuła poplątana i pełna niedopowiedzeń, które zwyczajnie nużą zamiast tworzyć klimat tajemnicy. Dukaj wrzuca czytelnika prosto w fabułę, nawet niczego nie tłumacząc. Zasypuje nas pojęciami bez kontekstu, wyjaśnienia i sensu fabularnego. Potwornie się rozczarowałem. Lepiej sięgnąć po adaptację Bagińskiego - poziom jego produkcji...

Źle mi się to czytało. Nie lubię książek, których treści nie rozumiem, bo takie czytanie dla mnie jest po prostu bez sensu. Tutaj nie pomagało mi nawet ponowne czytanie akapitów - później już to olałam i czytałam jak leci (nawet w momentach przysypiania, co się szczerze zdarzało),byle mieć to już z głowy.

Gdyby nie była to lektura szkolna, po przeczytaniu dwóch pierwszych stron zrezygnowałabym z niej, choć tego nie lubię robić.

Ocena jednak nie najniższa, bo sam zamysł mi się nawet spodobał i końcówka całkiem też, no ale cóż.

Źle mi się to czytało. Nie lubię książek, których treści nie rozumiem, bo takie czytanie dla mnie jest po prostu bez sensu. Tutaj nie pomagało mi nawet ponowne czytanie akapitów - później już to olałam i czytałam jak leci (nawet w momentach przysypiania, co się szczerze zdarzało),byle mieć to już z głowy.

Gdyby nie była to lektura szkolna, po przeczytaniu dwóch...

Pan Dukaj jest pisarzem niegrzecznym. Słowa, które zdecydował się zawrzeć w swojej fikuśnej historyjce są niejasne, nawet po sprawdzeniu ich znaczenia w słowniku. Taki stan rzeczy byłby może i do przyjęcia, gdyby nie to, że jednocześnie jesteśmy od samego początku wrzuceni w wir nazw własnych, a także wesołego słowotwórstwa. Toteż z premedytacją pan pisarz robi nam z początku wodę z mózgu. Co sie dzieje zrozumiemy dopiero w połowie. Na koniec jednak dowiemy się, że nie rozumiemy jednak nic. Nie mniej, nie żałuję poświęconego czasu, bo mogę powiedzieć teraz w towarzystwie, że ohoho, czytuję Dukaja.

Pan Dukaj jest pisarzem niegrzecznym. Słowa, które zdecydował się zawrzeć w swojej fikuśnej historyjce są niejasne, nawet po sprawdzeniu ich znaczenia w słowniku. Taki stan rzeczy byłby może i do przyjęcia, gdyby nie to, że jednocześnie jesteśmy od samego początku wrzuceni w wir nazw własnych, a także wesołego słowotwórstwa. Toteż z premedytacją pan pisarz robi nam z...