Ta książka jest tak skrajnie nieprofesjonalna, że to przechodzi wszelkie pojęcie. Aż ciężko uwierzyć, że osoba tyle podróżująca po świecie może być tak zamknięta na inne kultury i nie szanować ich odmienności, mierząc wszystko swoją europejską miarą.
Według autorki wszystko w Japonii jest nienormalne, jej opis tego kraju niewiele różni się od stereotypowego "te dziwne Japończyki wszędzie mają automaty z brudną bielizną i kawiarnie z pokojówkami, hehe ale dziwny kraj".
Pani Beata wszechwiedzącym tonem pisze, że wszyscy mieszkańcy Japonii są tacy a tacy, bo ona tak uważa (a nawet żadnego dobrze nie poznała). Książka roi się od uproszczeń i generalizacji, ale to nie jedyny jej problem. Irytuje nieustannie powtarzany zwrot do czytelnika "wiesz o co chodzi?:)".
Poza tym!! Pani Beata ciągle krzyczy!!!!! Wiesz o co chodzi??!!!
Interpunkcja w tej książce jest niewybaczalna, nie pojmuję jak ktoś to mógł puścić do druku w takiej formie. Znaki stawiane są losowo i w absurdalnym nadmiarze. Nie krzycz jak do mnie piszesz!!!!!!!
Kolejną wadą jest ciągłe powtarzanie i rozwlekanie nieistotnych tematów zupełnie niezwiązanych z opisywanym krajem. Ileż można czytać o tym, jaki to glutaminian sodu jest szkodliwy. W książce podróżniczej. Dzięki, nikt nie pytał.
Doświadczona podróżniczka dziwi się, że wiosną w górach jest zimno, bo źle spojrzała na prognozę pogody, i że w Japonii napisy na opakowaniach są po japońsku. Zwyczajny turysta na wakacjach byłby od niej lepiej przygotowany. Pewnie jedzenie bez glutaminianu też by umiał znaleźć, pani Beata niestety nie umiała i umierała z głodu. Choć miesza się w zeznaniach, według niej w Japonii nie ma zdrowego jedzenia i wszyscy jedzą śmieci (i są potworami, bo... czasem układają ryż w kształt kotka, a to tak jakby jedli prawdziwego kotka. Wiesz o co chodzi), ale ratowały ją TRADYCYJNE JAPOŃSKIE posiłki w hotelu. Ciekawe skąd je wzięli, pewnie sprowadzali z zagranicy, bo w tej Japonii to nic nie ma, poza glutaminianem i dziwactwami.
To coś udające książkę podróżniczą jest bardzo złe, niemerytoryczne i nigdy koło prawdziwego reportażu nie stało. Omijać szerokim łukiem, chyba że jesteś japonistą-masochistą i chcesz upodlić swoje komórki mózgowe czytaniem herezji. Moje po lekturze są już tak upodlone, że potrzebują urlopu.

Ta książka jest tak skrajnie nieprofesjonalna, że to przechodzi wszelkie pojęcie. Aż ciężko uwierzyć, że osoba tyle podróżująca po świecie może być tak zamknięta na inne kultury i nie szanować ich odmienności, mierząc wszystko swoją europejską miarą.
Według autorki wszystko w Japonii jest nienormalne, jej opis tego kraju niewiele różni się od stereotypowego "te dziwne...