Muzykolog. W 1988 r. ukończył z wyróżnieniem muzykologię na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (praca mgr: "Topos Fausta. Próba analizy hermeneutycznej wybranych realizacji muzycznych według Goethego", promotor: doc. dr Jan Stęszewski),a w 1989 r. – wiolonczelę na Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu (w klasie as. Eugeniusza Zboralskiego). W 1993 r. obronił pracę doktorską "Dramaturgia kwartetów smyczkowych Dymitra Szostakowicza" (promotor: prof. dr hab. Zofia Helman z Uniwersytetu Warszawskiego). W 2000 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego (na podstawie książki "Muzyka programowa XIX wieku. Idea i interpretacja"),w 2012 r. Prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych.http://
Owszem, książka "przedstawia (...)w możliwie najpełniejszy sposób" i całkiem nieźle, ale zupełnie niczego nie "analizuje" jak stoi w opisie! To bzdura. Bo to znowu przedstawienie analiz innych autorów, nie ma tu krzty autorskiej refleksji na temat estetyki muzyki Moniuszki, czy jego recepcji. To dobre kompendium, nawet bardzo, ale nie przeceniajmy autora, nie kłammy w opisie.
Kompendium było by jeszcze lepsze gdyby redaktor dobrze, albo w ogóle wykonał swoją pracę - dużo niezręczności językowych, za dużo, jak na wydawnictwo o takim budżecie a przede wszystkim randze. Zatrudnijcie w tym PWM wreszcie redaktorów.
Doskonała książka, bardzo klarownie opisująca wszelkie aspekty muzyki programowej XIX wieku. Wiele wyjaśnia, podaje dużo przykładów nutowych, utworów, odniesień do autorów różnych idei. Polecam gorąco wszelkim fanom muzyki, nie tylko romantyzmu. Kwestie programowości są wielce interesujące, a książka ta na pewno zachęca do dalszych obserwacji obecności programowości w muzyce. Nie jest to praca niezrozumiała, jak to czasem się zdarza, podzielona została na czytelne działy. Jeszcze raz polecam!