Julia Popiel

[współpraca reklamowa z @juliapopiel i @wydawnictwoniezwykle, którym bardzo dziękuję, za egzemplarz do recenzji] ,,- Tylko przekraczanie własnych granic pozwoli ci na dalszy rozwój.” ,,The Science of Affection” to druga i zarazem ostatnia część dylogii ,,Science”, która skupia się na dalszej relacji Briany i Reeda. Akcja książki rozpoczyna się w tym samym miejscu i czasie co zakończenie pierwszej części. Dziewczyna przez przypadek zostawiła w mieszkaniu Reeda pendrive’a, którego zawartość mogła zniszczyć dosłownie wszystko. Pech chciał, żeby profesor go znalazł. I właśnie ta sytuacja niesie za sobą początek całkiem nowych i nieznanych emocji w ich relacji. Wystarczyła jedna rozmowa telefoniczna, żeby się skapnął, że Briana coś przed nim ukrywa. Dziewczyna natomiast za nic nie chce mu tego powiedzieć i zaczyna go unikać. Właśnie wtedy Reed postanawia rozpocząć grę, którą chce rozegrać na własnych zasadach. Bri nie jest mu obojętna, jednak to, że prawie nic mu o sobie nie mówi, wywołuje w nim wiele wątpliwości. Mężczyzna chce odkryć jej wszystkie tajemnice, dlatego posuwa się do coraz bardziej drastycznych ruchów. Pierwszym jego ruchem jest zmuszenie ją do pojawienia się w jednym z prywatnych pokoi w jej pracy, a następnie wyjawienie mu wszystkich swoich grzechów. Czy tajemnice skrywane przez Brianę, nie sprawią, że ich rozwijająca się relacja się zachwieje? Briana Larsen w tej części zaczyna się bardziej otwierać, jednak mimo wszystko sprawia jej to wielką trudność, dlatego robi to bardzo powoli i ostrożnie. Widać też, że dziewczyna postępuje rozsądniej pod wieloma względami. I tak jak w pierwszej części, dalej stara się za wszelką cenę sama dążyć do wyznaczonych celów. Reed Easton w tej części również bardziej się przed nami otwiera. Jest jeszcze bardziej troskliwym i opiekuńczym mężczyzną wobec Bri. Jednak to, co mnie najbardziej rozczulało to jego wiara w jej możliwości oraz duma z każdego jej nawet najmniejszego osiągnięcia, którą pokazywał na każdym kroku. ,,The Science of Affection” to druga część dylogii, w której jestem jeszcze bardziej zakochana niż w pierwszej, choć myślałam, że to niemożliwe. Czytałam ją również na wattpadzie, ponieważ nie mogłam wytrzymać z tych emocji i niewiedzy, która została po zakończeniu pierwszego tomu. Autorka jednak tam również zostawiła nas z jedną wielką niewiadomą i nie mogłam się doczekać, aż przyjdzie mi mój egzemplarz, żeby się dowiedzieć czy nasi bohaterowie dostaną swój happy end, na który zasługują od samego początku. Jeśli miałabym określić tę dylogię dwoma słowami, to zdecydowanie byłyby to: emocjonalny rollercoaster, bo mam wrażenie, że przy czytaniu tej części towarzyszyło mi jeszcze więcej emocji niż przy poprzedniej. Ta część jest co prawda o wiele grubsza, ponieważ ma aż 630 stron, jednak dzięki lekkiemu stylowi pisania Julii, bardzo wciągającej fabule i bohaterom przeczytałam ją w 2 dni. Perspektywa Reeda, która tu została dodana, pokazuje nam jego spojrzenie na pewne sprawy oraz uczucia, których nie wypowiada na głos. Ten tom wyróżnia się tym, że bohaterowie zaczynają zdawać sobie sprawę z tego, że czują do siebie coś więcej niż tylko pożądanie i przyciąganie fizyczne. I, mimo że pomiędzy nimi jest spora różnica wieku, to nie było to aż tak bardzo odczuwalne. Cudownie było móc czytać od początku, jak ich relacja się rozwija i przeżywać to wszystko z nimi. To, jak sobie nawzajem pomagają i wsparcie, jakim się darzą w tej części, sprawiało, że się wielokrotnie się rozpuszczałam. Kolejną kwestią jest przyjaźń Bri i Kenzie. Uwielbiam to, jak obie się wspierały w trudnych chwilach. A ich poczucie humoru i żarty wywołały u mnie mnóstwo śmiechu. W tej części również mamy niektóre dialogi w języku szwedzkim i sporo dokładnie opisanych spicy scen co moim zdaniem tylko sprawia, że ta historia, jest bardziej wyjątkowa. Plot twist był poniekąd do przewidzenia, ponieważ dostawaliśmy już wcześniej co do niego znaki, aczkolwiek mimo wszystko i tak wywołał u mnie zaskoczenie. Gdy czytałam dodatkowe rozdziały na końcu, zaczynało do mnie docierać, że to naprawdę koniec historii Briany i Reeda no i pojawił się smutek, ponieważ bardzo się zżyłam z tymi bohaterami. Podsumowując, mogę śmiało powiedzieć, że dylogia ,,Science” stała się jedną z moich ulubionych i na długo zostanie w mojej pamięci a ja na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę. Na samym końcu chcę jeszcze, bardzo podziękować Julce za napisanie tak cudownej historii oraz za to, że mogłam zostać recenzentką drugiego tomu. A wy jeśli jeszcze nie sięgnęliście po dylogię ,,Science” a macie ukończone 18 lat oraz lubicie wątki, które są w niej poruszane, to koniecznie musicie jak najszybciej to zmienić.