Lisa Gardner

Ostatnimi czasy wracam sobie do autorów z moich nastoletnich czasów, Lisa Gardner była następna w kolejce. Co prawda czytałam wtedy jakieś wyrywkowe książki z tej serii, ale teraz chciałam zacząć od pierwszej. I muszę przyznać, że bardzo mnie wciągnęła, czytałam jednym tchem i nie mogłam się doczekać rozwiązania. Jednocześnie jest tu sporo drobnych zgrzytów, które mi przeszkadzają. Jednak z sentymentu postanowiłam przymknąć na nie oko przy końcowej ocenie. Wspomnę jednak o tych najbardziej rzucających się w oczy. Po pierwsze to, że główną bohaterką wcale nie jest D. D. Z tego co pamiętam, w późniejszych częściach już była, ale tutaj pojawiała się tak rzadko, że ta książka po prostu nie jest o niej. Druga sprawa, to opis Catherine i to, jak działała na wszystkich dosłownie mężczyzn. Ja rozumiem, że jest piękną, seksowną i pociągającą kobietą, ale opisana jest jak jakaś bogini, na widok której mężczyźni tracą rozum, zmysły, a ich poziom inteligencji spada o połowę. Zniewalających kobiet jest na świecie wiele, są podziwiane i uwielbiane, ale uważam, że reakcje mężczyzn opisane w tej książce są mocno wyolbrzymione. Kolejna sprawa, to rozmowa Bobbiego z sędzią, a raczej przesłuchanie. Oczekiwałam, że inteligentny i przygotowany snajper użyje takich kontrargumentów, jak np. że znieważanie przez żonę nie jest wystarczającym powodem, by celować do niej bronią, albo że gdyby czekał, aż mąż kobiety naciśnie na spust, to dla niej już by było za późno. Przecież takie słowa się człowiekowi same cisnęły na usta, tymczasem Bobby słuchał bezsensownych oskarżeń w swoją stronę i na nie nie reagował. Zawiódł mnie w tym momencie. Pomimo tych małych zgrzytów, daję wysoką ocenę, bo naprawdę podobała mi się ta historia. Świetnie zbudowana intryga, sporo wątków, ale wszystkie dobrze ze sobą połączone. Na pewno sięgnę po kolejne części.