Agata Kunderman

Czyżby to był las wypełniony trupami - "bez imion, nazwisk i swoich historii"? Z jednej strony - przyjazny i otwarty, jak tutejsza społeczność. Z drugiej jednak- nadal dziki i pełen tajemnic. Złowrogi... "Jakby drzewa coś widziały i wiedziały, ale nie mogły o tym powiedzieć". Czy pewne sekrety pozostaną nadal "zagrzebane w tym lesie" albo zatopione w leśnych zbiornikach wodnych? Czy jednak ujrzą światło dnia, by opowiedzieć o ludzkiej tragedii i dramatach, oddając im głos? . Szukać- żeby znaleźć, choćby to było szukanie w ciemności- taki cel przyświeca aspirant Anicie Starskiej oraz prokuratorowi Feliksowi Niemiłko, kiedy łączą siły, by rozwiązać zagadkę znalezionych w lesie beczek z trującą substancją oraz ludzkimi szczątkami. Atmosfera coraz bardziej się zagęszcza, a poczucie "duszności" w relacjach między ludźmi nie opuszcza nawet na moment. Tutaj wszyscy ze sobą się znają i dużo o sobie wiedzą. Taki to urok małych miasteczek i społeczności. W przypadku prokuratora- można schować się za zasłoną "paragrafów i orzeczeń sądowych", ale to działa tylko tam, gdzie można zgubić się w tłumie. Lądek Zdrój to jednak miejsce, gdzie "każdy do siebie macha i serdecznie się wita". Kim jest więc morderca? . Podobał mi się klimat tej kryminalnej powieści. Poczucie, że ufać można tylko sobie, a małe społeczności mają tyle samo do zaoferowania, co też odzierają z anonimowości. Doceniam także research. Fragmenty dotyczące komputerowej rekonstrukcji wyglądu twarzy na podstawie punktów antropologicznych zatrzymały mnie na dłużej. Spora dawka wiedzy i zdecydowanie wartość dodana tej powieści. Fabuła nieco zagmatwana, przeszłość przeplata się z teraźniejszością, ale lekkie pióro autorki sprawia, że całość przyswaja się błyskawicznie. Na plus także poruszony wątek mobbingu, przedstawiony realistycznie, ale także z empatią. Być może fabuła pod pewnymi względami nieco przewidywalna- dosyć szybko udało mi się ustalić tożsamość sprawcy- ale motyw i szczegóły samej zbrodni praktycznie do ostatnich stron pozostały dla mnie zagadką. Bliżej mi do "Wróżdy", gdzie ten zachwyt był dużo większy, bo akcent położony bardziej na warstwę psychologiczną. Ale "Czerwone wody" to także dobra rozrywka.