Natasha Preston

“(...)Potrzebowała zaledwie sześciu tygodni, żeby zamienić moje życie w piekło(...)”. Dwie siostry, Ivy i Iris, do dziesiątego roku życia mieszkały razem. Po rozwodzie rodzice podzielili się córkami. Iris zamieszkała pod opieką mamy, a Ivy z tatą. I wbrew wszystkiemu ten układ się sprawdzał i doskonale funkcjonował. Każda z dziewczynek, mimo innego miejsca zamieszkania, miała świetny kontakt z każdym rodzicem. Gdy miały 16 lat ich matka zginęła w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Od tej pory obie siostry muszą znów nauczyć się żyć pod jednym dachem na stałe. Teraz powinny się wspierać i pocieszać po śmierci rodzicielki, szkopuł w tym, że to właśnie ta tragedia coraz bardziej oddala je od siebie. Każda przechodzi żałobę na swój własny sposób. Ivy za pomocą rozmów z terepeutką, a Iris zamykając się w sobie. Poza tym Iris pokazuje dwie twarze- nieskomplikowaną i przyjazną dla otoczenia, wrogą dla siostry. Gdy wokół nich zaczynają się dziać dziwne rzeczy, Ivy czuje jak jej ułożone do tej pory życie wymyka się jej z rąk, a Iris zabiera je kawałek po kawałku. Traci zaufanie ojca, nauczycieli, traci miejsce w drużynie pływackiej, przyjaciół, a jej chłopak zaczyna traktować ją z dystansem. Chcąc odzyskać miejsce we własnym świecie, zaczyna prowadzić prywatne śledztwo i grzebać w dotychczasowym życiu siostry. Dlaczego Iris, kiedyś otoczona wianuszkiem przyjaciół w swoje dawnej szkole, teraz nie utrzymuje z nikim kontaktu? Dlaczego była przyjaciółka się jej boi? I dlaczego Ivy ma wrażenie, że Iris mogła mieć coś wspólnego ze śmiercią ich matki? Szukając i rozpytując ma wrażenie, że jej skołatany umysł prowadzi ją na skraj szaleństwa. Dokąd doprowadzi ją to śledztwo? I czy uda jej się odzyskać swoje dawne życie i stracone zaufanie bliskich jej osób? Prosty styl pisania i brak niepotrzebnych opisów składają się na przyjemną lekturę o nieprzyjemnych sprawach. Czyta się szybko, może środek tylko odrobinę sklęsł, ale za to zakończenie wbiło mnie w fotel i podważyło moje postrzeganie świata. Aż moja dusza zajęczała. Preston doskonale ukazuje emocje i relacje między postaciami, co sprawia, że czytelnik czuje się z nimi związany i mocno im kibicuje.To nie Pulitzer, ale polecam.