Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocno rozczarowała mnie ta książka. Być może ze względu na moje zbyt wysokie oczekiwania, niemniej spodziewałam się reportażu, a mam wrażenie, że dostałam hybrydę pamiętnika i przewodnika. Autorka co rusz wspomina że do apteki miała 20 metrów, do koszar Żandarmerii 100 metrów, a do Ogrodów Watykańskich to często na rowerze jeździła. Ma też irytujący zwyczaj przytaczania co rusz historii jak to spotkała papieża i papież coś powiedział, i śmiechom nie było końca. Dziwi mnie też jej podejście do oburzania się - autorce nie podoba się to, że prywatną rezydencję papieży papież Franciszek udostępnił turystom, czyniąc z tego miejsca muzeum, podczas gdy nie wyczułam w niej oburzenia tym, że kardynał (lub inna wysoko postawiona persona, nie pamiętam już), skazany i "odsiadujący" wyrok na terenie Watykanu za posiadanie ogromnej ilości materiałów pedofilskich może sobie spacerować po Ogrodach Watykańskich, jada na stołówce z Żandarmerią i innymi osobami, no i jak stwierdza autorka, w tym więzieniu niczego mu nie brakuje. Mnie osobiście to bardziej oburzyło niż otwarcie rezydencji na zwiedzających, którzy są zwyczajnie ciekawi tego, jak żyli papieże. No ale autorka w tej rezydencji była i odnoszę wrażenie, że to z jej pespektywy wystarczy, inni nie muszą już być.

Dawno nie napisałam tak złośliwej opinii o książce, ale naprawdę autorka dosyć mocno mnie irytowała w czasie jej czytania. Książki nie polecam. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć czegoś o Watykanie, to z pewnością są lepsze publikacje.

Mocno rozczarowała mnie ta książka. Być może ze względu na moje zbyt wysokie oczekiwania, niemniej spodziewałam się reportażu, a mam wrażenie, że dostałam hybrydę pamiętnika i przewodnika. Autorka co rusz wspomina że do apteki miała 20 metrów, do koszar Żandarmerii 100 metrów, a do Ogrodów Watykańskich to często na rowerze jeździła. Ma też irytujący zwyczaj przytaczania co...

Przyznam, że po przeczytaniu kiepskiego w moim mniemaniu "Człowieka nietoperza" nie spodziewałam się, że jakaś książka tego autora mi się spodoba. Sądziłam, że to po prostu pisarz nie dla mnie. Niemniej mocno się zdziwiłam, gdy czytając kolejne strony "Łowcy głów" coraz bardziej się wciągałam, aż w końcu zaczęło mnie intrygować, jak to wszystko się skończy. Sama historia jest pełna zwrotów akcji i nieco abstrakcyjnych wydarzeń, jednak świetnie się one ze sobą łączą i tworzą spójną całość. Szczególnie cieszą mnie ostatnie dwa rozdziały, które wyjaśniają niejasności, jakie pojawiły się w głowie czytelnika w trakcie czytania książki.

W skrócie - bardzo przyjemna jednotomówka.

Przyznam, że po przeczytaniu kiepskiego w moim mniemaniu "Człowieka nietoperza" nie spodziewałam się, że jakaś książka tego autora mi się spodoba. Sądziłam, że to po prostu pisarz nie dla mnie. Niemniej mocno się zdziwiłam, gdy czytając kolejne strony "Łowcy głów" coraz bardziej się wciągałam, aż w końcu zaczęło mnie intrygować, jak to wszystko się skończy. Sama historia...

Moje pierwsze podejście do tego autora i od razu się zniechęciłam. Nie wiem dokładnie, co mi w tej książce nie pasuje, ale jest jakaś taka nijaka. A to bohaterowie nieciekawi, główny bohater irytujący, a same wydarzenia jakieś takie naciągane. Sam styl pisania także nie jest jakiś wybitny w moim mniemaniu. Po kolejne książki tej serii raczej na pewno nie sięgnę.

Moje pierwsze podejście do tego autora i od razu się zniechęciłam. Nie wiem dokładnie, co mi w tej książce nie pasuje, ale jest jakaś taka nijaka. A to bohaterowie nieciekawi, główny bohater irytujący, a same wydarzenia jakieś takie naciągane. Sam styl pisania także nie jest jakiś wybitny w moim mniemaniu. Po kolejne książki tej serii raczej na pewno nie sięgnę.