Jesteśmy społecznością, która kocha książki

to jest książka dotycząca wszystkich rzeczy, które osobno składają się na pojęcie miłości, ale mogą funkcjonować jako osobne instytucje. to świetny temat, ale sama pozycja okazała się dla mnie sporym rozczarowaniem. mój ból jest tym większy, że od dawna znam styl autorki, uważam ją za osobę dojrzałą emocjonalnie i empatyczną. tutaj jednak narracja zdaje się kompletnie temu przeczyć - nie dość, że większość zagadnień zostaje potraktowanych po łebkach, to jeszcze językiem infantylnym i płytkim, kiczowatym. upchnięcie takiego potencjału tematycznego w króciutkich rozdziałach skutkuje tym, że temat relacji - wciąż społecznie tabuizowany i trudny pod względem naszych własnych traum czy schematów - jest banalizowany. taki sposób opowieści trywializuje nie tylko seksualność dojrzałej kobiety i odkrywanie siebie na nowo, ale także jej doświadczenia i emocje, które może przeżywać w związku z relacjami. przykro mi, bo nic nie zapowiadało tak dużego rozczarowania przyprawionego jeszcze sprzedawaniem również swojej intymności praktycznie do zera, co moim zdaniem niewiele ma wspólnego z dystansem i poczuciem humoru autorki, które dobrze znam.

to jest książka dotycząca wszystkich rzeczy, które osobno składają się na pojęcie miłości, ale mogą funkcjonować jako osobne instytucje. to świetny temat, ale sama pozycja okazała się dla mnie sporym rozczarowaniem. mój ból jest tym większy, że od dawna znam styl autorki, uważam ją za osobę dojrzałą emocjonalnie i empatyczną. tutaj jednak narracja zdaje się kompletnie temu...

temu, że starość w polsce nie jest jednorodna przyglądają się autorki reportażu „jak złodziej przyszła”. to empatyczna i przejmująca próba zaopiekowania się tym tematem nie tylko w sposób bezpośredni, ale również świadomościowy. to pozycja wychodząca naprzeciw cichemu przyzwoleniu, by starsze osoby wysiedlić poza społeczny margines - zawsze przecież są problemy żywsze, młodsze, aktualniejsze. na formę całości składają się rozmowy z seniorami, ich bliskimi, opiekunami oraz specjalistami zajmującymi się poszczególnymi segmentami zorganizowanymi wokół potrzeb ludzi starszych.

obraz, jaki się z nich wyłania nie jest pozytywny i brakuje praktycznie wszystkiego: lekarzy, opiekunów, oddziałów i łóżek. system okazuje się niewspierający, po łebkach i skrótowo określający pozycję seniorów w społeczeństwie. są oni narażeni na oszustwa, często opuszczeni przez rodzinę, walczą z poczuciem nieprzydatności i strachem przed domem starości. nawet, jeśli do niedawna mieli w sobie iskrę i chęć do życia, przykryło to osamotnienie i nędza, z którymi muszą się mierzyć w swojej codzienności. ta przykra perspektywa wymaga kategorycznej zmiany, ale trzeba chcieć ją zobaczyć, a ten reportaż zawsze będzie się wydawał ucięty w połowie, bo tych doświadczeń i historii nie da się pomieścić w jednym zbiorze. starość co prawda nie musi być przykra, ale w polsce taka właśnie jest.

temu, że starość w polsce nie jest jednorodna przyglądają się autorki reportażu „jak złodziej przyszła”. to empatyczna i przejmująca próba zaopiekowania się tym tematem nie tylko w sposób bezpośredni, ale również świadomościowy. to pozycja wychodząca naprzeciw cichemu przyzwoleniu, by starsze osoby wysiedlić poza społeczny margines - zawsze przecież są problemy żywsze,...

karetka polskiej służby zdrowia jest w stanie dojechać prawie wszędzie, o ile jest się osobą słyszącą - bowiem jedyny sposób, by ją wezwać, to telefon i rozmowa z dyspozytorem.

reportaż anny goc to rzetelna opowieść o społeczności g/Głuchych, ich rzeczywistości i trudach, z którymi muszą mierzyć się w życiu codziennym. choć nie brakuje wewnętrznego wsparcia i chwil radości płynących ze wspólnotowości wszystko to zdają się zakrywać przykre doświadczenia z instytucjami państwowymi, placówkami szkolnictwa i kultury. to bolesna lekcja uważności na drugiego człowieka, impulsu do solidaryzowania się, chęci pomocy.

na całość opowieści składają się indywidualne historie poszczególnych bohaterów opowiadane ich głosem, a także rozmowy z przedstawicielami władz i specjalistami. krok po kroku odmalowuje się polska rzeczywistość osób z niepełnosprawnością około-słuchową: brak dostępu do podstawowych świadczeń, trudności związane z edukacją w szkołach publicznych, znieczulica urzędników czy wewnętrzna dyskryminacja. to ostatnie zjawisko jest ostatecznym ciosem zadanym znienacka, gdy okazuje się, że używanie języka migowego powszechnie wciąż uznaje się za uwłaczające, także wewnątrz społeczności.

to narracja pełna goryczy, ale także głośny apel do reszty społeczeństwa kształtującej przestrzeń, w której wszyscy żyją wspólnie. wskazująca osoby żyjące w ciszy z czułością i autonomią, a nie palcem. w końcu otrzeźwiające przypomnienie, że konieczność walidacji potrzeb g/Głuchych to nie fanaberia, tylko kardynalnie dotychczas zaniedbany obowiązek.

karetka polskiej służby zdrowia jest w stanie dojechać prawie wszędzie, o ile jest się osobą słyszącą - bowiem jedyny sposób, by ją wezwać, to telefon i rozmowa z dyspozytorem.

reportaż anny goc to rzetelna opowieść o społeczności g/Głuchych, ich rzeczywistości i trudach, z którymi muszą mierzyć się w życiu codziennym. choć nie brakuje wewnętrznego wsparcia i chwil radości...