Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka w swojej książce opisuje historię dziewczynki, która w ciężkich czasach PRL-u, musiała żyć pod jednym dachem z ojcem alkoholikiem. Chyba nie trzeba zbyt dużo dodawać. Wielu z nas zna takie sytuacje, niestety część to przeżyła... Alkohol w domu to zły znak dla dzieci... Jak miała w tym wszystkim odnaleźć się ona? Niewidzialna, niechciana, zła, nieposłuszna, zasługująca na karę, bez prawa głosu, bez możliwości wygadania się...

"Jak mam dać znać światu, że potrzebuję pomocy?
Niektórzy krzyczą, popełniając przestępstwa.
Niektórzy krzyczą, podejmując próby samobójcze, zbyt często udane."

Katarzyna jednocześnie daje komentarz do tych wydarzeń. Tłumaczy, co można robić inaczej, jak dać żyć temu dziecku w dziecku. Jak zrozumieć świat i... pokochać siebie. Autorka jest tą dziewczynką. Cała historia zamieszczona w książce jest jej osobistym wyznaniem, odkryciem się przed czytelnikiem i apelem, aby słuchać dzieci, dawać im miłość i reagować na uczucia okazywane przez nie. Aby kochać je i zarazem kochać siebie.

Książka zdecydowanie nie jest dla każdego. To specyficzny list kobiety z utraconym dzieciństwem, która chce uratować przed swoim losem innych najmłodszych. Jest dziewczynką, którą odnalazła po latach i pozwala jej żyć, kocha ją, szanuje i dba o nią. Jest to również straszna i smutna historia, w której autorka przedstawia rzeczy, o których inni by nie wspominali, a nawet jeszcze gorsze. I robi to w poetycki wręcz sposób.
Jest to odpowiednia lektura dla osób chcących lepiej zrozumieć dzieci, patologię i warunki w jakich są wychowywane. Dla DDA, którzy może potrzebują odszukać zaginione w sobie ja. Dla każdego, kto chce uratować choć jedno dziecko. Bo martwe wewnętrznie, w dorosłym życiu raczej też takie będzie.

"Gdyby mi pokazano, jak kochać siebie.
Gdyby mi pokazano, że też jestem ważna, zasługuję na miłość ZA NIC – tylko za to, że jestem."

Spodziewałem się lektury, która nie zainteresuje mnie, która będzie wtórna i nie wniesie nic nowego. Myliłem się. Pozwoliła zrozumieć wiele rzeczy, siebie oraz inne osoby.

Autorka w swojej książce opisuje historię dziewczynki, która w ciężkich czasach PRL-u, musiała żyć pod jednym dachem z ojcem alkoholikiem. Chyba nie trzeba zbyt dużo dodawać. Wielu z nas zna takie sytuacje, niestety część to przeżyła... Alkohol w domu to zły znak dla dzieci... Jak miała w ...

Rozwiń Zwiń

"Zmierzch" jest piękną i niezwykle prostą historią młodej dziewczyny, której życie zwaliło sufit na głowę. Brak ojca w tym ciężkim czasie, chorująca matka, stracenie znaczenia statusu społecznego, brat z nałogami... To tylko część z problemów.
Bohaterka w trakcie lektury dokonuje metamorfozy. Z posłusznej i ułożonej arystokratki staje się kobietą, która wie czego chce. Potrafi nagle postawić się matce. Nie boi się pracy. Postanawia uzależnienie brata od leków i narkotyków zamienić na alkoholizm, który jest lepiej odbierany. Pragnie utraconego dziecka i dąży do jego posiadania.
Wiele o bohaterach dowiadujemy się z listów i zapisków w dziennikach. Są one przytłaczające, przygnębiające wręcz. Podobnie jak same rozmyślania Kazuko. Całość otoczone jest motywem upadku czasów arystokracji, który dla wielu był końcem wszystkiego. Był zmierzchem czasów ubiegłych.

Autor w dużej mierze opisywał w swoich książkach własne doświadczenia, oraz te zaobserwowane dookoła. Zapewne i z tym tytułem było podobnie. Nie jest to przepełniona optymizmem powieść, wręcz przeciwnie. Może wpływ na napisaną rok przed śmiercią książkę miał jego stan. Chory na depresję, uzależniony od alkoholu i środków przeciwbólowych. Prowadził bardzo bujne życie miłosne, w którym wraz z kochankami próbował popełnić samobójstwo. Udało się za piątym razem w 1948 roku. Przeżył 39 lat.

Książka nie jest dla każdego. Potrafi być dołująca. Bohaterka zaś może irytować, lecz po wcieleniu się w jej postać i jej czasy, można ją po części zrozumieć. Nie jest to pogodna historia. Do tego czytelnik powinien być przyzwyczajony do japońskiego stylu pisania, szczególnie z pierwszej połowy XX wieku.
Miłośnikom polecam !!!

"Zmierzch" jest piękną i niezwykle prostą historią młodej dziewczyny, której życie zwaliło sufit na głowę. Brak ojca w tym ciężkim czasie, chorująca matka, stracenie znaczenia statusu społecznego, brat z nałogami... To tylko część z problemów.
Bohaterka w trakcie lektury dokonuje...

Rozwiń Zwiń

Przypomnijcie sobie, czym was straszono w dzieciństwie. Starą Cyganką, Baby Jagą, Dziadem z worem, a może jakimś samotnym i zdziwaczałym mieszkańcem z okolicy? Najbardziej znana i rozpowszechniona na cały kraj była legenda miejska o Czarnej Wołdze. W latach 60 i 70 mówiło się, że kursujący nią pasażerowie porywają dzieci, aby spuścić im krew.

Co jednak, gdyby nagle Czarna Wołga pojawiła się dziś i zaczęła polowanie?
O tym właśnie jest "Grzechót". Jest to historia grupy dzieciaków, którzy muszą stawić czoła śmiertelnemu niebezpieczeństwu, być przygotowanym do potyczek z bandą łobuzów oraz ukrywać wszystko przed dorosłymi, którzy przecież i tak w nic nie uwierzą. Pozornie wydawać się to może fajną zabawą, w rzeczywistości jest walką o życie.

Maciej Lewandowski napisał książkę, której sam King by się nie powstydził. Jest idealnie w klimacie Stephena. Grupa dzieci, tajemnice, współczesne legendy, pradawne demony i bóstwa... To mogło skończyć się totalną klapą, lub okazać się strzałem w dziesiątkę. Jak widać, autor ma dobre oko.
Dlaczego jest to dobra lektura? Jest kilka powodów. Nie nudzi, a to jest bardzo istotne. Jest sentymentalna dla wielu poprzez przywrócenie Czarnej Wołgi. Fabuła łączy różne elementy, w tym wspomnianej legendy i pradawnych bóstw. Porusza temat niezrozumienia dzieciaków, umniejszania ich problemów i ich przyczyn. Pokazuje, jak łatwo wyrobić o kimś fałszywą opinię i łatwo ją rozpowszechnić wśród innych.
Najważniejsze jest jednak to, że jest to literatura grozy, którą z czystym sumieniem mogę polecić młodzieży. Brak tu wulgarnych dialogów, brutalność znikoma, złe i patologiczne zachowania są krytykowane i wyraźnie ukazane jako nieodpowiednie. Z drugiej strony oprócz grozy, jest to lektura dość lekka do czytania, pełna przygód i przyjaźni.
Duży plus za wydanie. Piękna okładka i malowane brzegi.

Podsumowując, bawiłem super!!!
Lekki dreszczyk, sporo emocji, wir przygody, wspomnienie dzieciństwa... Polecam wszystkim, którzy lubią takie klimaty. Młodzieży jak i starszym czytelnikom.

[Współpraca barterowa] Wydawnictwo Mięta

Przypomnijcie sobie, czym was straszono w dzieciństwie. Starą Cyganką, Baby Jagą, Dziadem z worem, a może jakimś samotnym i zdziwaczałym mieszkańcem z okolicy? Najbardziej znana i rozpowszechniona na cały kraj była legenda miejska o Czarnej Wołdze. W latach 60 i 70 mówiło się, że kursujący...

Rozwiń Zwiń

Jak często zdarza się Wam mieć mieszane uczucia po lekturze? Mi się przytrafiło tak teraz, ale o tym za moment.

Nazzril jest młodzieńcem, który lada dzień ma osiągnąć pełnoletniość. Zgrywa się to z tajemną wyprawą wraz z kumplem i przyjaciółką na tajemniczy cmentarz, który pojawia się raz na jakiś czas. Jest on legendą i młodzi pragną to sprawdzić. Nie jest to najlepszy pomysł i od tego momentu nic już nie będzie dobrze. W trakcie eskapady chłopak zaczyna słyszeć tajemnicza głos w głowie, który od tego momentu nie będzie chciał go opuścić. Życie Nazzrila zmienia się jak w kalejdoskopie, z każdą chwilą poznaje nowe fakty o sobie i świecie i musi wybierać, komu ufać. A nie jest to proste, gdy jedni kłamią, inni nie do końca mówią prawdę.

Książka Marcina to fantasy, w którym nie ma co prawda smoków, elfów czy krasnali, lecz są królestwa, rycerze, intrygi i magia. Cała historia jest ciekawa, koncept w mojej opinii bardzo dobry, język prosty i bardzo przyswajalny. Oprócz paru brutalnych momentów, lektura ta spokojnie mogłaby nadawać również dla młodzieży. Oprócz samej akcji znajdziemy tu również rozważania nad dobrem i złem, sensem życia i wyborem drogi, którą należy podążyć. Autor przedstawia nam myśli i pytania, które nurtują młodego człowieka.
Świat wykreowany przez Marcina jest bardzo interesujący i widać, że dobrze zaplanowany. Podobnie ma się z czasem, ponieważ pomimo akcji umiejscowionej tu i teraz, wszystko zgrywa się z historiami z przeszłości, oraz przyszłością, którą niektórzy niby znają. Same postacie są również dobrze stworzone.
Dlaczego w takim razie mieszane uczucia? O ile autor stworzył coś dobrego, to redakcja i korekta jest tu słaba, momentami wręcz bez komentarza. Pełne filozofii i przemyśleń rozmowy krzyżują się z wypowiedziami bez sensu, wręcz sztucznie brzmiącymi. Parę rzeczy nie do końca też jest logicznych. Błędów również można sporo naliczyć.
To tak tylko w skrócie. Szkoda mi autora i mam nadzieję, że przy następnym tomie poprowadzi go ktoś inny, bo jestem ciekawy dalszych losów bohaterów.

Jak często zdarza się Wam mieć mieszane uczucia po lekturze? Mi się przytrafiło tak teraz, ale o tym za moment.

Nazzril jest młodzieńcem, który lada dzień ma osiągnąć pełnoletniość. Zgrywa się to z tajemną wyprawą wraz z kumplem i przyjaciółką na tajemniczy cmentarz, który pojawia się raz...

Rozwiń Zwiń

Ponownie zanurzyłem się w otchłań poezji. Pozwoliłem sobie dryfować, dać się ponieść na jej falach. Bywało również, że nurkowałem głębiej i głębiej, aż światło nie dochodziło i tylko napierała na mnie swoim ciśnieniem słonych słów prawdy. Innym razem pływałem wśród jej flory i fauny, niczym z ławicami kolorowych ryb między koralowcami, by za chwilę z rekinami atakować złudne piękno.

Tak mógłbym opisać moją przygodę z tym tomikiem. Dorota tym razem odchodzi od wesołych wierszy, które dominowały w "Tomiku Wariata" i tym razem rozważa nad sensem życia w bardziej poważnej formie. Są tu poruszone wszelakie tematy, m.in. miłości, przyjaźni, wewnętrznej walki, wiary, polityki czy dobra i zła. Poeatka zadaje pytania i odpowiada sobie, lecz nie narzuca nikomu swoich racji. Pozwala czytelnikowi na samodzielną interpretację i przemyślenia. Sama zwraca uwagę na to, jak bardzo podajemy się czyimś myślą do tego stopnia, że zaczynamy uważać je za swoje i stajemy się ich niewolnikami.
Autorka nie pisze skomplikowanych form wiersza. Są to dość proste utwory, bez zbędnych słów, których wiele osób mogłoby nie znać. Praktycznie rymy też nie są skomplikowane. To wszystko tylko pomaga w odbiorze nawet opornym na poezję. Dorota swoim projektem pragnie, aby liczba miłośników wierszy wzrastała i bardzo dobrze jej w tym idzie. Jestem jej wdzięczny za to, że wybrała mnie na jednego z patronów i czekam na trzecią odsłonę.
Zachęcam do zapoznania się z jej twórczością, ponieważ warto. Daje do myśleni

Ponownie zanurzyłem się w otchłań poezji. Pozwoliłem sobie dryfować, dać się ponieść na jej falach. Bywało również, że nurkowałem głębiej i głębiej, aż światło nie dochodziło i tylko napierała na mnie swoim ciśnieniem słonych słów prawdy. Innym razem pływałem wśród jej flory i fauny, niczy...

Rozwiń Zwiń

Kamila i Marek to nie tylko rodzeństwo, to najlepsi przyjaciele, którzy wspólnie musieli stawić czoła traumie. Wszystko zaczyna się młodej dziewczynie komplikować, gdy brat znika bez słowa. On zaś budzi się w nieznanym miejscu, uwięziony przez bezwzględnych ludzi.
Kamila zrobi wszystko, aby odszukać Marka, aby poznać prawdę...

No cóż... Kolejna książka od Klaudii i znowu rewelacja!!! Tym razem jest to mocny thriller, z tajemnicami, zagadkami, walką z czasem, brutalnością, wręcz pełnokrwistym sadyzmem i zwrotami akcji.
Kim są tytułowi "Bezradni"? Można powiedzieć, praktycznie każdy z bohaterów. Każdy w pewnym momencie staje się taki słaby, załamany, zrezygnowany. Życie dociska go do ściany i pozbawia oddechu. Co w takim momencie zrobi każda z postaci? Autorka znalazła różne scenariusze i rozpisała to idealnie, każdemu przypisała odpowiednią historię, sposób poradzenia sobie z sytuacją oraz osobowości, które z pewnością nie są mdłe.
To książka o tym, w jaki najgorszy sposób można radzić sobie z problemami i zarazem wskazująca również te lepsze wyjścia. To przedstawienie negatywnych skutków nieprzepracowanych traum oraz problemów z psychiką.
Książka zaczyna się bardzo mocnym akcentem, aby następnie uspokoić czytelnika. Do czasu... Klaudia nie hamuje się i stwarza piekło bohaterom. Przy czym w pewnym momencie siebie i czytelnika potrafi strollować 😉
"- Trudno się dziwić. Ja p...le, nie wierzę, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Zawsze sądziłem, że takie ekstrema to tylko w filmach, ewentualnie książkach.
- Wiesz, jak się nad tym zastanowić... ktoś to ogląda i czyta. Ktoś to pisze. Ludzie potrafią być naprawdę dziwni."

Książka posiada kilka drażliwych wątków, sceny bardzo mocne i nie jest lekkim czytadłem do kawki i ciasteczka o miłości z happy endem. Polecam tym, którzy nie boją się posmakować brudu, krwi, ekstremy, wynaturzeń. Mi się bardzo podobała i chyba jestem naprawdę dziwny 😁

Kamila i Marek to nie tylko rodzeństwo, to najlepsi przyjaciele, którzy wspólnie musieli stawić czoła traumie. Wszystko zaczyna się młodej dziewczynie komplikować, gdy brat znika bez słowa. On zaś budzi się w nieznanym miejscu, uwięziony przez bezwzględnych ludzi.
Kamila zrobi wszystko, ab...

Rozwiń Zwiń

Miłość, dla każdego jest czymś innym. Dla jednych to bardzo bogate uczucie, wręcz fuzja wielu uczuć. Dla innych tylko zaspokojenie potrzeb płciowych. Ktoś też powie, że może być tylko potrzebą obecności drugiej osoby lub usilnym przywiązaniem, spowodowanym strachem przed jej brakiem. Bywa też przyzwyczajeniem i monotonią. Spotkać możemy przypadki toksyczne, poddańcze, nieodwzajemnione, młodzieńcze. Tyle rodzai miłości, ile osób ją odczuwających. I co ważne, nie tylko wśród par heteroseksualnych, ale wśród osób różnych płci, wieku czy kilku osób.

Hania w swoich opowiadaniach skupia się na kilku różnych przypadkach, gdzie głównie chodzi o uczucia dwóch kobiet do siebie. Raz jest pięknie, innym razem gorzej. Czasami to piękne historie, okraszone dobrym zakończeniem, a czasami bardzo smutne. Wyczuć można nacisk na wagę miłości, jej wpływ na życie bohaterek oraz stosunek do innych. Ważnym elementem jest tu często wspominana szczerość, strach związany z nią oraz konsekwencje jej braku.
Autorka zaznacza w tych krótkich opowieściach problemy, które dotykają, bądź mogą dotknąć osoby, które są homo i biseksualne. W przeciwieństwie do np. często przerysowanych filmów, u Hani czuć prawdę i wiele osób może zrozumieć to dużo bardziej.
Najważniejsze w całości jest jedno, miłość nie zna płci.
Polecam tę pełne emocji, przemyśleń opowiadania, które dają czytelnikowi dużo do myślenia. Sytuacje opisane między kobietami, mogą wydarzyć się między każdym. I nie sugerujcie się hasztagiem #sexstories . Seksu nie ma tu aż tak dużo, a sceny nie są wulgarne

Miłość, dla każdego jest czymś innym. Dla jednych to bardzo bogate uczucie, wręcz fuzja wielu uczuć. Dla innych tylko zaspokojenie potrzeb płciowych. Ktoś też powie, że może być tylko potrzebą obecności drugiej osoby lub usilnym przywiązaniem, spowodowanym strachem przed jej brakiem. Bywa ...

Rozwiń Zwiń

Robert J. Szmidt 'Szczury Wrocławia. Szpital'
Mamy rok 2024. Kwiecień. Pogoda bardzo nie przypomina tej wiosennej i oczywiście głównie na nią narzekamy. A co by było, gdy wydarzenia opisane przez Roberta faktycznie wydarzyły się w 1963 roku? Raczej aura mało by nas interesowała, prawdopodobnie jak cała reszta...

Sierpień 63 roku, Wrocław. Gdy oddziały milicji, zomo i innych formacji starają się zapanować nad nową epidemią, w Państwowym Szpitalu Klinicznym Nr 2, a dokładniej Klinice Psychiatrii przy ulicy Kraszewskiego 25, barykaduje się grupa personelu wraz pacjentami, aby przetrwać izolację. Nie może być tak pięknie oczywiście, jakby się chciało i w końcu muszą zmierzyć się z chodzącą śmiercią.

'Szpital' to druga część serii 'Szczury Wrocławia', opowiadająca o wybuchu nieznanej wcześniej nikomu epidemii, zamieniającą ludzi w zombie. Oczywiście kolejny raz autor swoich bohaterów nazwał prawdziwymi imionami i nazwiskami osób, które po to właśnie się zgłosiły. Historia ta jest ściśle związana z pierwszym tomem, a zarazem jest epizodem, który odgrywa się poza główną akcją. Autor przenosi nas głównie w mury szpitala psychiatrycznego, gdzie już sami pacjenci są niebezpieczni, personel częściowo zdemoralizowany a zdrowy rozsądek ginie wraz z zagrożeniem.
Dzięki 'Szpitalowi' poznajemy nowe fakty na temat zombie jak i samej możliwości zarażenia. Autor wyraźnie opisuje istotne fakty, niektóre aż tak, że lepiej nie czytać tuż po jedzeniu. Nie boi się też mocnych akcentów związanych z opisem masakrycznej śmierci i towarzyszącemu jej momentami dramatowi, który może poruszyć niektórych. Lubi wyciągać na wierzch najciemniejsze strony ludzkiej natury, przez co zastanowić się możemy, komu tam tak naprawdę przydałaby się terapia. A to wszystko zanim nastanie stan zagrożenia. Później już jest tylko gorzej.

Jeśli uwielbiacie zombie, to ta lektura jest dla Was!!! Jeśli nie, to sprawdźcie, co mogło się wydarzyć i szanujcie co macie 😉

Skarpa Warszawska [współpraca barterowa]

Robert J. Szmidt 'Szczury Wrocławia. Szpital'
Mamy rok 2024. Kwiecień. Pogoda bardzo nie przypomina tej wiosennej i oczywiście głównie na nią narzekamy. A co by było, gdy wydarzenia opisane przez Roberta faktycznie wydarzyły się w 1963 roku? Raczej aura mało by nas interesowała, prawdopodo...

Rozwiń Zwiń

Ta książka to opowieść o miłości. Wielkiej, patologicznej, toksycznej, chorej, destrukcyjnej. To historia związku, w którym jedna ze stron jest bardzo niestabilna emocjonalnie, naiwna, nie wie czego chce, chociaż wydaje się jej inaczej. Druga strona z kolei jest zakochana na zabój, potrafi zrobić wszystko, aby tylko być z ukochaną, przemierzyć cały świat a nawet z rozpaczy podjąć najbardziej radykalne kroki. Pytanie, kto bardziej cierpi i potrzebuje fachowej pomocy?
Oprócz głównego wątku pojawiaja się wojna w Ukrainie. Bardzo ciekawie opisane wydarzenia z frontu jak i z punktu widzenia cywila. I chociaż łączy się to z fabułą, to wydaje mi się niestety zbędne. Mimo wszystko odrywa od wcześniejszych wydarzeń. Moim zdaniem, lepiej by to wyglądało, gdyby było osobną historią.
Mamy też mały wątek kryminalny, który wydawać się może nic nieznaczący, lecz odgrywa znaczną rolę.

Osobiście jestem pozytywnie zaskoczony. Odbyłem wędrówkę w głąb psychiki bohaterów, odczuwałem to co oni, kłóciłem się z nimi i widziałem upadek. Byłem świadkiem ciemnej strony miłości.

Polecam tym, którzy nie szukają miłych i wesołych książek. Tu raczej można odszukać ból, łzy, kłamstwa.

Konrad Makarewicz [współpraca barterowa]

Ta książka to opowieść o miłości. Wielkiej, patologicznej, toksycznej, chorej, destrukcyjnej. To historia związku, w którym jedna ze stron jest bardzo niestabilna emocjonalnie, naiwna, nie wie czego chce, chociaż wydaje się jej inaczej. Druga strona z kolei jest zakochana na zabój, potrafi...

Rozwiń Zwiń

Tak, ta książka była inna od poprzednich... Była smutniejsza, rozczulająca a zarazem pouczająca i przynosząca nadzieję. Ania od pierwszych stron pokazuje nam, ile zła może przynieść najmniejsza tajemnica, brak rozmowy, domysły i skrywanie bólu. Ta książka jest naszpikowana tajemnicami.
Ogólnie podzielić można fabułę na trzy części. Pierwszą, historię Sabiny i jej rodziny. Druga część poświęcona jest Arturowi i Elizie. Trzecia zaś opisuje przeżycia ich córki, Sandry. Czy kończy się wszystko dobrze? Nie wiem, nie powiem.
Warsztatowo nigdy do Ani nie mogłem się przyczepić. Samą fabułą mnie zaskoczyła, oczywiście na plus. Ta historia jest bardzo dobrze przemyślana, spójna i aż dziw bierze, że nie pogubiła się gdzieś. Nie dość, że połączyła wydarzenia z przeszłości z teraźniejszością, rozbudowała losy rodzin to jeszcze spięła klamrą wraz perypetiami młodego małżeństwa.
Trzeba zaznaczyć jeszcze jedną rzecz. Niby pobocznie przewija się pewien wątek, niczym tło. Warto na to zwrócić uwagę i chwilę zastanowić. Chodzi o umieranie w samotności i to nie tylko starszych osób, lecz również ciężko chorych. Oczywiście również nad tym, jaką ciężka jest praca w hospicjum, szczególnie psychicznie.
Lektura może wywołać smutek, zakręcić łżą w oku, ale też sprawia, że na ustach pojawia się uśmiech. Oprócz dramatycznych i smutnych momentów, są też te lepsze, miłe i nawet humorystyczne.

Może się wydawać, że książka typowo kobieca, może nawet nie dla najmłodszych. Ja temu zaprzeczam. Idealna lektura dla każdego, tym bardziej, jeśli ma się ochotę zrobić przerwę od innych gatunków.

Wydawnictwo Dragon [współpraca barterowa]

Tak, ta książka była inna od poprzednich... Była smutniejsza, rozczulająca a zarazem pouczająca i przynosząca nadzieję. Ania od pierwszych stron pokazuje nam, ile zła może przynieść najmniejsza tajemnica, brak rozmowy, domysły i skrywanie bólu. Ta książka jest naszpikowana tajemnicami.
Og...

Rozwiń Zwiń