Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Weekend miałam niezaplanowany, cały dla siebie. Kącik czytelnika gotowy, herbata gorąca i wyruszam w świat romansu z podróżą w tle. Przeczytałam książkę błyskawicznie i zarwałam dwie noce, nie chcąc jej odkładać!

Niby nic nowego, nic odkrywczego. Typowe schematy i motywy wykorzystywane w romansach, a bawiłam się świetnie, kibicując głównym bohaterom! Lekka historia, przezabawne dialogi, Hawaje w tle, ciepłe postaci i atmosfera.

Zaprzysiężeni wrogowie – rodzeństwo pary młodej – nie lubią się, to jasne i tak wynika z opisu. Dlaczego? Tego w sumie nikt nie wie. Wydarzenia weselne tak się toczą, że korzystają z zarezerwowanej już i niezwrotnej wycieczki na Maui, zamiast pary młodej. Nie chcąc nikomu psuć zabawy, wchodząc w szczegóły – dzieje się tam wiele, Olive i Ethan mają tam niemało przygód, lepszych i gorszych, wzlotów i upadków. Obie postaci szybko da się polubić i z przyjemnością, od czasu do czasu śmiejąc się w głos, czyta się ich przekomarzanki w dialogach. W tej hallmarkowej narracji (on patrzy, ona nie patrzy, w tle słychać fale) jest ogrom lekkości i ciepła, z delikatną dramą w tle i między bohaterami. Meksykańska rodzinka głównej bohaterki jest już dodatkową, przesympatyczną otoczką, jakże pasującą i dopełniającą.

W czasie czytania „Podróży nieślubnej” obejrzałam sobie komedię romantyczną o bardzo zbliżonej tematyce – dwie osoby, które się nie lubią, znajdują się na ślubie i udają parę dla świętego spokoju – i był to weekend typowo dziewczyński, pełen romantyzmu i humoru, było przefajnie. Polecam taką kombinację! Sama się czułam, jak po wyjeździe na wakacje w ciepłych stronach. Mam nadzieję, że i ta powieść zostanie kiedyś zekranizowana!

Wyzwanie LC 2024 - czerwiec - przeczytam książkę z motywem podróży.

Weekend miałam niezaplanowany, cały dla siebie. Kącik czytelnika gotowy, herbata gorąca i wyruszam w świat romansu z podróżą w tle. Przeczytałam książkę błyskawicznie i zarwałam dwie noce, nie chcąc jej odkładać!

Niby nic nowego, nic odkrywczego. Typowe schematy i motywy wykorzystywane w romansach, a bawiłam się świetnie, kibicując głównym bohaterom! Lekka historia,...

Na studiach na zajęciach z literatury amerykańskiej nie jeden wykładowca polecał i wychwalał twórczość pisarki Joyce Carol Oates. Więc ucieszyłam się, kiedy siła wyższa (wyzwanie czytelnicze) zmobilizowała mnie do sięgnięcia po jej powieść. Teraz po przeczytaniu jednego z topowych tytułów, wiem, że do autorki już nie wrócę.

Historię męczyłam, te ponad 400 stron czytałam prawie miesiąc i dopiero w trzeciej części jakoś trochę się wciągnęłam. Niby historia rodziny, którą stworzyła główna bohaterka, jest ciekawa i wielowątkowa, a czasy i miejsce intrygujące – to nostalgiczny fatalizm po prostu przygniata, ale nie w ten czytelniczo intrygujący sposób, a po prostu żmudny.

Ariah, główna bohaterka, wokół której lawiruje fabuła, od początku wierzy w klątwę, która nad nią wisi. Brzmi zagadkowo, prawda? A jednak sama w tym obyczajowość i fatalizm kobiety, którym zaraża resztę swoich bliskich. Sama w sobie jest trudna do polubienia, czy współodczuwania. Obserwujemy ją przez kilkadziesiąt lat, śledząc jej decyzje i perypetie życia. I szczerze, aż do końca, zastanawiałam się, do czego dąży ta historia i finalnie – nadal nie wiem. Na szczęście powieść jest wielowątkowa i bogata w postaci poboczne, intrygi polityczne i zawiłości, niepokoje tamtych czasów i na tym tle powieść zyskuje.

Wyzwanie LC 2024 - maj - przeczytam książkę z gatunku literatura piękna.

Na studiach na zajęciach z literatury amerykańskiej nie jeden wykładowca polecał i wychwalał twórczość pisarki Joyce Carol Oates. Więc ucieszyłam się, kiedy siła wyższa (wyzwanie czytelnicze) zmobilizowała mnie do sięgnięcia po jej powieść. Teraz po przeczytaniu jednego z topowych tytułów, wiem, że do autorki już nie wrócę.

Historię męczyłam, te ponad 400 stron czytałam...

Sięgając już po tę książkę, wiemy, na co się piszemy. Epopoję pod względem długości, mnóstwo wątków i bohaterów. Zawsze przy książkach takich rozmiarów są komentarze, że możnaby skondensować, a jednak za taką spójność uznał ją autor.

Wiadomo, coś bym wycięła tutaj, czy tam. I czasami (zwłaszcza przy opisach, przy dialogach trzymałam się dzielnie) opadało ze mnie napięcie historii i książkę najzwyklej odkładałam. Jednak wciągnął mnie ten postapokaliptyczny świat, jego wachlarz interesujących postaci i odwieczna walka dobra ze złem. Świetny podział na trzy części, rozbudowane postaci, zarysowany świat, dobrze poprowadzona historia z domkniętymi wątkami. Takie są charakterystyki grubych książek, co zrobić!

Pomimo tego, że postapo nie jest w moich kręgach zainteresowaniach książka mnie wciągnęła. Obecny był ze mną dreszczyk niepokoju, jako, że sami co doświadczyliśmy pandemii i najzwyczajniej chciałam się dowiedzieć, jak potoczy się los kluczowych bohaterów.

"Cegły" Kinga jeszcze mnie nigdy nie zawiodły i nadal będę po nie sięgać. A z samą fabułą "Bastionu" chętnie zapoznam się jeszcze raz, jak zatrze się lekko pamięć, w formie serialu z lat 90.

Sięgając już po tę książkę, wiemy, na co się piszemy. Epopoję pod względem długości, mnóstwo wątków i bohaterów. Zawsze przy książkach takich rozmiarów są komentarze, że możnaby skondensować, a jednak za taką spójność uznał ją autor.

Wiadomo, coś bym wycięła tutaj, czy tam. I czasami (zwłaszcza przy opisach, przy dialogach trzymałam się dzielnie) opadało ze mnie napięcie...