Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmarnowany potencjał. Tytuł książki był interesujący i zaciekawił mnie. Opinie przeczytanie przed sięgnięciem po książkę tylko ostudziły mój entuzjazm, ale mimo tego i tak się zawiodłam. Na początku czytało się super, podszedł mi styl pisania autorki. Natomiast dalej zaczęłam się zastanawiać, co te historie mają wspólnego z kobiecością, oprócz tego że bohaterki są kobietami. Mam wrażenie, że książka przedstawia dwa typy kobiet: kobiety, które decydują się na posiadanie dzieci (wręcz mają obsesję na punkcie zajścia w ciążę i uważają że bycie matka definiuje ich Kobiecość, a każdej napotkanej kobiecie bezdzietnej wytykają brak potomstwa) oraz kobiety, które dzieci nie mają (ponieważ nie chcą lub nie mogą) i są nieszczęśliwe, często w toksycznych związkach z masą problemów, które nadają się na terapię. Brakuje przedstawienia matek jako osob myślących, a nie wyłącznie kierujących się instynktem popychającym do przedłużenia gatunku oraz szczęśliwych kobiet bezdzietnych, które są spełnione, ponieważ macierzyństwo nie jest warunkiem koniecznym, aby czuć się osoba spełniona życiowo. Nie mam pojęcia, co ta książka miała na celu, nie wiem jakie było założenie autorki. Ja mam trochę wrażenie, że treść książki i jej tytuł kompletnie nie pasują do siebie.

Zmarnowany potencjał. Tytuł książki był interesujący i zaciekawił mnie. Opinie przeczytanie przed sięgnięciem po książkę tylko ostudziły mój entuzjazm, ale mimo tego i tak się zawiodłam. Na początku czytało się super, podszedł mi styl pisania autorki. Natomiast dalej zaczęłam się zastanawi...

Rozwiń Zwiń

To nie jest reportaż o wojnie. To nie jest nawet reportaż o Bośni czy o Srebrenicy. To uchwycenie portretów ludzi i ich życia po ludobójstwie. Przez strony książki przelewa się cierpienie, bieda, samotność. Człowiek zadaje sobie tylko pytanie, jak można było do tego dopuścić. Pobożne życzenia niektórych bohaterów, aby nic takiego nigdy się więcej nie przydarzyło - zwłaszcza czytanie tego pomiędzy newsami o ludobójstwie Palestyńczyków w Gazie przytłacza, bo chyba jednak niczego nie uczymy się na własnych błędach. Dopóki nic się nie zmieni takie książki muszą powstawać, aby otwierać nam oczy.

To nie jest reportaż o wojnie. To nie jest nawet reportaż o Bośni czy o Srebrenicy. To uchwycenie portretów ludzi i ich życia po ludobójstwie. Przez strony książki przelewa się cierpienie, bieda, samotność. Człowiek zadaje sobie tylko pytanie, jak można było do tego dopuścić. Pobożne życz...

Rozwiń Zwiń

Przygnębiającą lektura. Czytając ją człowiek zdaję sobie sprawę z tego jaki jest mały i jak niewiele znaczy. To non-fiction, więc wiedziałam, że nie ma co liczyć na happy ending, a jednak mimo wszystko łudziłam się aż do końca. Na uwagę zasługuje wspaniały story telling, dzięki czemu czyta się bardzo szybko i przyjemnie pomimo że tematyka należy raczej do tych ciężkiego kalibru.

Przygnębiającą lektura. Czytając ją człowiek zdaję sobie sprawę z tego jaki jest mały i jak niewiele znaczy. To non-fiction, więc wiedziałam, że nie ma co liczyć na happy ending, a jednak mimo wszystko łudziłam się aż do końca. Na uwagę zasługuje wspaniały story telling, dzięki czemu czyta...

Rozwiń Zwiń