Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy miałam lat naście, nietrudno było natknąć się w intrenecie na blogi tzw. motylków. Często nosiły wymowne nazwy w stylu "lekka jak piórko", "powoli znikam" itp. Jednak już wtedy kilka z nich miało post napisany przez rodzinę, informujący o śmierci autorki. Niektóre nie miały, ale kiedy nagle przestały pojawiać się nowe posty, to domyślałam się, że mógł je spotkać podobny los. Zawsze fascynował mnie temat anoreksji. Jak można samą siłą swojego umysłu, wykreować własną rzeczywistość, gdzie liczy się tylko jedno - jedzenie, które staje się nomen omen śmiertelnym wrogiem.

Ten reportaż jest nie tylko o anoreksji. Jest to jedna z form zaburzonej relacji z jedzeniem. Tutaj mamy przekrój wielu różnych. Bulimia, kiedy wyrzuty sumienia po jedzeniu, doprowadzają do wymuszania wymiotów. Kompulsywne objadanie się, kiedy pojawia się atak, gdzie je się wszystko i nie można przestać. Ortoreksja, kiedy obsesja na punkcie kontrolowania diety, nie pozwala zjeść niczego, bez zaplanowania i wyliczenia wartości odżywczych. Oraz różne stany pomiędzy, bo czasami granica nie jest tak jasna, jakby się wydawało. Wybór historii jest naprawdę trafny, bo pokazuje pełen przekrój problemów.

Najbardziej poruszyła mnie historia bez happy endu. Anorektyczki, która próbowała się leczyć wielokrotnie i poległa. Pogodziła się z tym, że do końca życia będzie chora i nieustannie balansuje na granicy życia i śmierci. Stara się jeść, żeby nie umrzeć. A i tak ma wyrzuty sumienia i każdy posiłek to walka z samą sobą. A to wszystko dla ojca, któremu tylko ona na świecie została. Jak sama mówi, opowiedziała o tym dlatego, żeby przestrzec inne osoby, by zawróciły z tej drogi, póki jeszcze mogą.

Brakowało mi tu trochę głębszego wejścia w temat. Jednak nie takie było założenie książki. Miał to być reportaż i jest właśnie tym i niczym więcej. Jest to bardzo wartościowa treść, jednak bez próby wyczerpania tematu.

Kiedy miałam lat naście, nietrudno było natknąć się w intrenecie na blogi tzw. motylków. Często nosiły wymowne nazwy w stylu "lekka jak piórko", "powoli znikam" itp. Jednak już wtedy kilka z nich miało post napisany przez rodzinę, informujący o śmierci autorki. Niektóre nie miały, ale kiedy nagle przestały pojawiać się nowe posty, to domyślałam się, że mógł je spotkać...

Trzeci tom zdecydowanie wypada najsłabiej. Lilian to wesoła, irytująca trzpiotka. Gloria sama z siebie robi ofiarę. I strasznie wkurza przez całą książkę. Nie było tu wątku, który by mnie mocniej zaciekawił. Nadal dobrze się czytało i emocjonowało, ale chyba tylko ze względu na tą starą Gwyn...

No i Jack i Gloria, to było obleśne :/

Trzeci tom zdecydowanie wypada najsłabiej. Lilian to wesoła, irytująca trzpiotka. Gloria sama z siebie robi ofiarę. I strasznie wkurza przez całą książkę. Nie było tu wątku, który by mnie mocniej zaciekawił. Nadal dobrze się czytało i emocjonowało, ale chyba tylko ze względu na tą starą Gwyn...

No i Jack i Gloria, to było obleśne :/

Opowieść skupia się na dwóch wnuczkach Gwyneiry i Helen z pierwszej części - Kury-Maro-Tini i Elaine. Historia Kury i sama Kura trochę mnie irytowały, ale część o Elaine czytało się świetnie. Autorka zaprowadza nas też w nowe miejsca. Poprzednio poznaliśmy Canterbury Plains - krainę owczych baronów. Teraz wędrujemy na zachodnie wybrzeże do Greymouth obfitującego w złoża węgla. Zwiedzamy osiedla pracownicze, poznajemy tamtejszych biznesmenów. Jakże to inne oblicze Nowej Zelandii! Losy bohaterów nadal są mocno emocjonujące, choć rodzina Sideblossomów jest mocno przerysowana. Przez Kurę uważam, że ta część jest odrobinę gorsza niż poprzednia, ale zdecydowanie polecam.

Opowieść skupia się na dwóch wnuczkach Gwyneiry i Helen z pierwszej części - Kury-Maro-Tini i Elaine. Historia Kury i sama Kura trochę mnie irytowały, ale część o Elaine czytało się świetnie. Autorka zaprowadza nas też w nowe miejsca. Poprzednio poznaliśmy Canterbury Plains - krainę owczych baronów. Teraz wędrujemy na zachodnie wybrzeże do Greymouth obfitującego w złoża...