Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiadomość roku!

Oto jedna z NAJBARDZIEJ KULTOWYCH SERII OBYCZAJOWYCH, po 12 latach doczekała się wznowienia!

Kto z Was ją pamięta?! :)

Nie umiem przywołać na myśl podobnego wydawniczego fenomenu w tym gatunku, nie kojarzę, by później powstała seria, w której zaczytywałaby się cała Polska :)

Cykl „Alibi na szczęście” autorstwa Anny Ficner - Ogonowskiej, rozkochał polskie czytelniczki w powieściach obyczajowych. Pamiętam, że kiedy „Alibi na szczęście”, „Krok do szczęścia” oraz „Zgoda na szczęście” święciły triumfy, ja byłam na etapie odkrywania skandynawskich kryminałów. Żaden inny gatunek dla mnie wówczas nie istniał. Jednak ciekawość książkoholika zwyciężyła i chcąc nie chcąc, sięgnęłam po pierwszy tom cyklu.

I tyle mnie widzieli :)

Poszło jak z płatka. Zakochałam się w cudownej, ciepłej pani Irence, kibicowałam Hani, której życie legło w gruzach i dopingowałam Mikołaja, ponieważ czekało go arcytrudne zadanie…

I ponownie mam okazję zanurzyć się w tę ciepłą, romantyczną historię, rozgrywającą się przy akompaniamencie szumu fal, ponieważ, jak już wspomniałam, 27 maja ukazało się wznowienie wszystkich trzech tomów!

Nowa szata graficzna to jedynie preludium do tego, co czeka czytelników.

Jeżeli jesteście miłośnikami powieści obyczajowych z wątkiem romantycznym, jeśli pragniecie zapomnieć się podczas lektury książki, rozpłynąć w urokliwym nadmorskim klimacie, nie macie wyjścia - MUSICIE przeczytać serię „Alibi na szczęście”!

Wiadomość roku!

Oto jedna z NAJBARDZIEJ KULTOWYCH SERII OBYCZAJOWYCH, po 12 latach doczekała się wznowienia!

Kto z Was ją pamięta?! :)

Nie umiem przywołać na myśl podobnego wydawniczego fenomenu w tym gatunku, nie kojarzę, by później powstała seria, w której zaczytywałaby się cała Polsk...

Rozwiń

Zwiń

Od lat zaczytuję się w jej kryminałach i thrillerach, aż tu nagle popełnia ona cykl obyczajowo- historyczny!
A że takie gatunkowe eksperymenty rzadko kończą się pomyślnie, możecie być pewni, że z mocnym niepokojem przysiadłam (lata temu) do lektury „Czasu burz”.

Mowa o genialnej niemieckiem autorce, czyli Charlotte Link i jej bestsellerowej serii, która po prawie czterech latach doczekała się wznowienia w absolutnie przepięknej szacie graficznej i twardej oprawie, godnej tego porywającego cyklu.

Jeśli spotykacie się z tą historią po raz pierwszy, to tylko w skrócie napiszę, że „Czas burz” to wspaniała wielopokoleniowa saga, opisująca koleje losu niezwykłych, niezłomnych kobiet o charakterze silnym jak stal. O kobietach z rodziny Dombergów. Każda z nich podąża swoją własną ścieżką, stawia czoło przeciwnościom losu, trudnej i bolesnej miłości i, a może przede wszystkim, własnym słabościom.

Początek sagi, czyli pierwszy tom, „Czas burz”, dotyczy okresu między 1914 a 1930 rokiem, zaś trzonem opowiedzianej w nim historii jest Felicja, kobieta niezwykle kontrowersyjna (pamiętajmy, to początek XX wieku), dwukrotna mężatka, gotowa posunąć się do wszystkiego, by chronić rodzinę i rodowy majątek, Lulinn. Los zsyła ją jednak w sam środek wojennych działań, co, jak łatwo się domyślić, okazuje się prawdziwą szkolą życia dla wychuchanej panny z dobrego domu, brzydzącej się pracą. To jednak dopiero początek rewolucji, jaką los przyszykował Felicji…

Zawsze będę miłośniczką mrocznej odsłony Charlotte Link, jednak saga „Czas burz” naprawdę udała się autorce. Porównuje się ją do „Przeminęło z wiatrem”, co uważam za lekkie nadużycie, nie ulega jednak wątpliwości fakt, że jeśli kochacie powieść Margaret Mitchell, oczaruje Was również „Czas burz”, obfitujący w znaczące dla Europy wydarzenia historyczne, wielkie miłości i decyzje, które zmieniają bieg życia.

Niebawem premiera kolejnych dwóch tomów sagi, w tym przepięknym wydaniu - zwróćcie na nią uwagę, proszę :)

Od lat zaczytuję się w jej kryminałach i thrillerach, aż tu nagle popełnia ona cykl obyczajowo- historyczny!
A że takie gatunkowe eksperymenty rzadko kończą się pomyślnie, możecie być pewni, że z mocnym niepokojem przysiadłam (lata temu) do lektury „Czasu burz”.

Mowa o genialnej niemiecki...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to było piękne zakończenie sagi!

Sagi, która na długo zostanie w moim serduchu.
Ja wiem, że to wyświechtany frazes, często nadużywany przy okazji opisywania pozytywnych emocji towarzyszących lekturze książki, jednak naprawdę, uwierzcie mi, mocno związałam się z bohaterami tego świetnego cyklu. Przede wszystkim z bohaterkami.

***

„Nieuchronny zmierzch”, trzeci i jak już wspomniałam, ostatni tom Sagi Rodziny Polakowskich, to piękne zwieńczenie, zamknięcie burzliwych losów sybiraków, którzy wraz z prawie półtoramilionową grupą Polaków, zostali wywiezieni w głąb Związku Radzieckiego po 1940 roku. Wrócili nieliczni…

Agnieszka Jeż zabrała czytelników w podróż po prawie stuletniej historii meandrów rodu Polakowskich. O każdym z poprzednich tomów cyklu, opowiadałam Wam przy okazji ich premiery, pozwólcie więc, że nie będę powtórnie streszczała fabuły - po prostu serdecznie do moich opinii odsyłam. Skupię się na moich przeżyciach, na emocjach towarzyszących rozstaniu z bohaterami, których pokochałam.

***

To melancholijny, mocno refleksyjny tom, co odróżnia go w pewnym stopniu od poprzednich. Pełen rozważań o tym, co bezpowrotnie utracone, a jednocześnie o nadziei na lepsze jutro. O tak licznych w historii naszego narodu, przemianach społecznych, kulturowych. O odnajdywaniu swojego miejsca w kraju ciągłych zmian. A przede wszystkim o poszukiwaniu siebie, swojej tożsamości. Jednak najważniejszym dla mnie aspektem sagi, którym Agnieszka Jeż absolutnie mnie podbiła, są jej wspaniałe (każda z nich jest taka na swój niepowtarzalny sposób), silne bohaterki. Mam w zasadzie wrażenie, że to one stanowią trzon, kręgosłup rodziny Polakowskich, jak również całego cyklu. Każda z nich jest zupełnie inna, każda prezentuje inny rodzaj kobiecości. To kobiety wymykające się stereotypom, oczekiwaniom. Pokochałam je całym sercem.

Byłam ogromnie ciekawa, w jaki sposób autorka poprowadzi tę historię, w jaki sposób ją domknie. I choć moje wyobrażania nieco różniły się od efektu finalnego, po skończonej lekturze wiem już, że niczego bym nie zmieniła. Jest tak, jak być powinno.

Polecam ogromnie!

Ależ to było piękne zakończenie sagi!

Sagi, która na długo zostanie w moim serduchu.
Ja wiem, że to wyświechtany frazes, często nadużywany przy okazji opisywania pozytywnych emocji towarzyszących lekturze książki, jednak naprawdę, uwierzcie mi, mocno związałam się z bohaterami tego świet...

Rozwiń

Zwiń

Boże drogi,

nie ma takich słów, które wyrażą ogrom ciężaru, jaki spoczywał na mojej klatce piersiowej, kiedy czytałam ten reportaż…

Nie wiem, czy akuratnym będzie określenie „pierwszorzędny”, „znakomity”, biorąc pod uwagę temat o jakim traktuje, ale czegoś tak dosadnego, tak bardzo realistycznego, namacalnego wręcz, nie czytałam od bardzo dawna.

Czy byłam przerażona? Owszem. Bardzo.
Czy byłam zszokowana, zdezorientowana, osłupiała wręcz z powodu zła, jakie drzemie w ludziach, a którego na co dzień świadkiem jest autorka?
To mało powiedziane.
I wiem teraz, mam pewność, że kurator sądowy nie wykonuje pracy - on ma misję, ponieważ nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że człowiek bez poczucia jakiegoś posłannictwa wręcz - że tak górnolotnie się wyrażę - jest w stanie wykonywać ten arcytrudny zawód.

Kimś taki jest Hanna Flara, autorka „Kuratorki sądowej”, doświadczona kuratorka sądowa z pionu karnego, a więc najgorszego z możliwych. Jak możecie się domyślać, każdego dnia ma do czynienia nie tyle z ludźmi, którzy w życiu zbłądzili, którym zdarzył się niefortunny wypadek. Nie. Ona staje oko w oko z najgorszymi przedstawicielami gatunku ludzkiego: ped*filami, mo*dercami, bezwzględnymi oprawcami, z których to łagodniejszymi są ci z chorobą alkoholową.

Autorka wyciąga więc do czytelnika dłoń i zabiera go ze sobą w teren, by mógł stać się naocznym świadkiem tego, o czym do tej pory czytał tylko w książkach (mam taką gorącą nadzieję). Za ścianami naszych mieszkań dzieją się rzeczy karygodne, niewyobrażalne. Często nie chcemy ich widzieć, bądź zauważyć po prostu nie jesteśmy w stanie, gdyż ofiary swoich katów, a także oprawcy, są mistrzami kamuflażu.

Jednak „Kuratorka sądowa” to nie tylko sceny z zawodowego życia Hanny Flary, to nie tylko opisy „trudnych” przypadków. To także niezwykła opowieść o jej pracy, o emocjach z nią związanych, co sprawia, że jest to lektura naprawdę fascynująca. Może brzmi to niezdrowo, w kontekście opisów ludzkich wynaturzeń - nadal utrzymuję, że człowiek czyniący świadomie zło, jest pewnego rodzaju wybrykiem natury - jednak coś, co nas nie dotyczy, co jest dla nas wręcz nieprawdopodobne, zawsze nas ciekawi. Taka jest ludzka „przypadłość”.

Wstrząsający, świetny i arcyciekawy, choć równocześnie bardzo mocny reportaż, który otwiera oczy.

Ogromnie polecam.

Boże drogi,

nie ma takich słów, które wyrażą ogrom ciężaru, jaki spoczywał na mojej klatce piersiowej, kiedy czytałam ten reportaż…

Nie wiem, czy akuratnym będzie określenie „pierwszorzędny”, „znakomity”, biorąc pod uwagę temat o jakim traktuje, ale czegoś tak dosadnego, tak bardzo real...

Rozwiń

Zwiń

Och, jakie dobre to było!

Jakie mocne i prowokacyjne!
Jak inteligentne i wodzące za nos!


Tylko moja silna wolna i wysoko rozwinięta samokontrola ustrzegły tę niepozorną książeczkę przed roztrzaskaniem o ścianę, przed fruwającymi strzępami, które miałam ochotę z niej zostawić. Uwierzcie, nieczęsto zdarza mi się tak emocjonalnie reagować na czytaną pozycję. Sheenie Patel wyprowadzanie mnie z równowagi, poszło jak z płatka! Jestem zachwycona! I piszę zupełnie szczerze.

Kocham takie książki!
Kocham prozę niecodzienną, obrazoburczą, prowokującą i intensywną, pozostawiającą czytelnika w stanie wzmożonego napięcia emocjonalnego i z gonitwą myśli.

Taka właśnie jest debiutancka powieść Sheeny Patel, w której to bezimienna narratorka - o której dowiadujemy się jedynie tego, że jest w związku, pracuje jako freelancer, a jej rodzina pochodzi ze skolonizowanego przez Wielką Brytanię francuskojęzycznego kraju - poprzez dywagacje na temat swojej relacji z żonatym meżczyzną, przemyca opinie na tematy polityczne, tematy związane z klasowością, ras*zmem, patriarchatem, s*ksualnością, kultem konsumpcjonizmu, roli social mediów.
Jest w tym niezwykle radykalna i odważna (a także, o czym jestem przekonana, że było celowym zabiegiem autorki - jest hipokrytką), co tak często wywoływało mój sprzeciw (ale i pełną zgodę), gdyż daleka jestem od widzenia świata w formie zerojedynkowej.

Ach! Zapomniałabym. I ma obsesję na punkcie kobiety, z którą romansuje Mężczyzna, z Którym Chciałaby Być). Mamy tu więc do czynienia z gejzerem emocji, macie moje słowo…

To nie tylko znakomite studium kobiety odrzucanej, obsesyjnie pragnącej mężczyzny, dla którego jest zaledwie jedną z wielu, odskocznią od małżeńskiego marazmu, kobiety pożądającej atencji, uczucia, spełnienia (także w łóżku). To przede wszystkim głęboka analiza współczesnego świata.

Mogłabym o tej powieści napisać jeszcze wiele, jednak pozwalam sobie zostawić Wam pole do rozważań na jej temat. Czytajcie wnikliwie i z czystą głową. Gwarantuję, że czeka Was jedna z najciekawszych książkowych dyskusji tego roku.

Znakomita!

Och, jakie dobre to było!

Jakie mocne i prowokacyjne!
Jak inteligentne i wodzące za nos!


Tylko moja silna wolna i wysoko rozwinięta samokontrola ustrzegły tę niepozorną książeczkę przed roztrzaskaniem o ścianę, przed fruwającymi strzępami, które miałam ochotę z niej zostawić. Uwierzcie,...

Rozwiń

Zwiń