Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapowiedź geniuszu
Kolejny raz w księgarniach pojawiła się pozycja łącząca dwie powieści Johna Steinbecka w jednym tomie. "Księżyc zaszedł" i "W niepewnym boju" to jedne z pierwszych powieści przyszłego noblisty pierwotnie wydane w 1936 roku. Chociaż nie są to najwybitniejsze dzieła w dorobku pisarza, to czuć w nich zapowiedź jego późniejszych sukcesów.

"Księżyc zaszedł" na pierwszy rzut oka wydaje się być typową powieścią o tematyce wojennej. Początkowo sposób narracji wydał mi się dość chaotyczny, jednak – podobnie jak w przypadku kilku innych powieści tego autora – wystarczyło po prostu cierpliwie podążać za historią. Steinbeck ukazuje niszczycielski wpływ wojny (okupacji) na ludzką psychikę – zarówno podbitych, jak o najeźdźców. Chociaż samo przesłanie nie jest może zbyt odkrywcze i oryginalne, to wyczuwalny jest kierunek w jakim podąży twórczość Steinbecka.

W "Niepewnym boju" można by uznać za rozbudowaną wyprawkę do jednego z najsłynniejszych dzieł w dorobku Johna Steinbecka – "Gron gniewu". Autor pochylił się nad trudnym losem pracowników najemnych bezwzględnie i z premedytacją wykorzystywanych przez właścicieli ziemskich. Wydźwięk powieści nie jest jednak tak jednoznaczny, jak można by się tego spodziewać. W przypadku "Niepewnego boju" walka o sprawiedliwość nie jest ani piękna, ani wzniosła, a na dodatek cel często przysłania poniesione ofiary.

Choć ciągle nie jestem przekonana do wydawania kilku powieści w jednym tomie, to każde kolejne wznowienie twórczości Steinbecka jest przeze mnie wyczekiwane. Niezmiennie pozostaje on jednym z moich ulubionych prozaików i ciągle polecam Wam sięgnięcie po jego książki, nawet jeśli w pierwszej kolejności proponuję "Na wschód od Edenu" i wspomniane już "Grona gniewu", jako najwybitniejsze w jego pisarskim dorobku.

Zapowiedź geniuszu
Kolejny raz w księgarniach pojawiła się pozycja łącząca dwie powieści Johna Steinbecka w jednym tomie. "Księżyc zaszedł" i "W niepewnym boju" to jedne z pierwszych powieści przyszłego noblisty pierwotnie wydane w 1936 roku. Chociaż nie są to najwybitn...

Rozwiń

Zwiń

Pożegnania nadszedł czas…

Chociaż seria o przygodach siostry najsłynniejszego londyńskiego detektywa miała już swoje jedno zakończenie, Nancy Springer postanowiła powiększyć ją o trzy kolejne tomy. Dwie ostatnie części nie wywołały we mnie takiego entuzjazmu, jak pierwszych sześć, ale muszę przyznać, że "Sprawa znaku mangusty" ma te elementy, za które polubiłam tę serię.

W najnowszej części Enola wpada w wir poszukiwań młodego amerykańskiego arystokraty, przy okazji wchodząc w konflikt z pewnym znanym pisarzem z epoki. Choć w ostatnich tomach intrygi kryminalne niego kulały, to muszę przyznać, że tom dziewiąty jest na tyle wciągający, że nie wypadało kręcić nosem w czasie lektury. Zwykle wprowadzanie do powieści istniejących w realnym świecie postaci nie jest moim ulubionym zabiegiem, jednak w wykonaniu Springer nie wywołało we mnie irytacji. Ba! Uznaję to nawet za plus, bo w przypadku młodszych czytelników autorce udało się przemycić kilka historycznych ciekawostek.

Podobnie jak w przypadku poprzednich części za wadę uznaję zmianę relacji Enoli i Sherlocka. Choć oczywiście – tak jak większość czytelników – chciałabym by ostatecznie ich stosunki były jak najlepsze, to ich przedwczesne pogodzenie się wpłynęło negatywnie na dynamikę powieści. Zaznaczam, że jest to tylko i wyłącznie moje własne odczucie – wśród czytelników jest wielu fanów duetu Enola – Sherlock. W każdej części Nancy Springer wielokrotnie powtarza ukryte znaczenie imienia głównej bohaterki – nie inaczej w "Sprawie znaku mangusty", a czytanie kolejny raz tego samego jest nieznośne.

Ostatnia część przygód Enoli Holmes jest lekturą, z którą miło mija czas. Nawet jeśli wznowienie serii nie do końca Was przekonało, to zakończenie cyklu jest naprawdę zadowalające (chociaż nie mogę pozbyć się wrażenia, że Nancy Springer pozostawiła małą furtkę, by w razie potrzeby wrócić do tej historii). Po dziewięciu przeczytanych tomach mogę powiedzieć tylko jedno – niczego nie żałuję.

Pożegnania nadszedł czas…

Chociaż seria o przygodach siostry najsłynniejszego londyńskiego detektywa miała już swoje jedno zakończenie, Nancy Springer postanowiła powiększyć ją o trzy kolejne tomy. Dwie ostatnie części nie wywołały we mnie takiego entuzjazmu, jak pierwszych sześć, ale mus...

Rozwiń

Zwiń

O miejscach, w których miłość oznacz ból

Reportaży dotyczących Afryki w ostatnich latach powstało przynajmniej kilka. Czy jest więc sens, żeby napisać kolejny? Wiele zależy od tego, jak autor ugryzie temat, na który przed nim porwało się już kilka osób. W przypadku "Trzymaj się z dala", kochanie może trudno mówić o świeżym spojrzeniu, czy oryginalności, ale mimo wszystko warto zmierzyć się z trudnymi doświadczeniami bohaterów książki Konrada Piskały.

Zawsze gdy czytam reportaże o podobnej tematyce, zastanawiam się, gdzie przebiega granica między różnicami kulturowymi a oczywistym bestialstwem. Od najmłodszych lat staramy się uczyć dzieci otwartości i tolerancji, ale jak przejść do porządku dziennego wobec kultury, tradycji, która przyzwala na poniżanie i okaleczanie kobiet?

Konrad Piskała postanowił ukazać “miłość” w różnych krajach afrykańskich takich jak Erytrea, Etiopia, Kenia, Uganda czy Tanzania, ale przede wszystkim to, jak różne są jej definicje w różnych kręgach kulturowych. Niektóre z opisanych przez Piskałę historii są naprawdę przejmujące i przygnębiające – głownie dlatego, że nie ma zbyt dużej nadziei na szybką poprawę sytuacji kobiet w danym kraju.

Nie powiedziałabym, że "Trzymaj się z dala", kochanie czytało mi się źle, albo że wyłapałam w reportażu jakieś rażące błędy, jednak było w tej lekturze coś takiego, co sprawiło, że nie była ona dla mnie w pełni satysfakcjonująca. Odniosłam wrażenie, że autor nie do końca wiedział, o czym dokładnie chce pisać. Przeskakiwanie od bohaterki do bohaterki, od kraju do kraju sprawiło, że całość wypadła dość chaotycznie, a jedynym wspólnym mianownikiem było złe traktowanie kobiet.

Jeżeli tematyka dotykająca sytuacji kobiet w różnych regionach świata jest Wam szczególnie bliska, a ominęły Was wcześniejsze publikacje poświęcone tej problematyce, to najnowszy reportaż autorstwa Konrada Piskały powinien trafić w Wasze ręce. Dla osób, które siedzą w tym temacie od dawna, może nie być to szczególnie odkrywcza pozycja, jednak poruszające historie poszczególnych bohaterek mogą sprawić, że lektura okaże się dobrze i wartościowo spędzonym czasem.

O miejscach, w których miłość oznacz ból

Reportaży dotyczących Afryki w ostatnich latach powstało przynajmniej kilka. Czy jest więc sens, żeby napisać kolejny? Wiele zależy od tego, jak autor ugryzie temat, na który przed nim porwało się już kilka osób. W przypadku "Trzymaj się z dal...

Rozwiń

Zwiń

Bez apetytu

Powieść Chelsea G. Summers zebrała do tej pory mnóstwo pozytywnych opinii. Czytelnicy doceniają przede wszystkim odwagę w doborze tematu i kreację głównej bohaterki. Choć sama nie należę do zbyt wrażliwych odbiorców, lekturę "Tego głodu" musiałam rozłożyć sobie na raty – i to wcale nie przez makabryczne opisy morderstw.

Kanibalizm nie jest motywem, który często przebija się w literaturze, więc dobór tematu obiektywnie można uznać za oryginalny. Ale co z wykonaniem? Na pewno ciekawym zabiegiem było zestawienie jedzenia mięsa zwierząt (zwłaszcza tych inteligentnych) ze zjadaniem mięsa ludzkiego, ale trudno było mi znaleźć u siebie ten zachwyt, który towarzyszył innym czytelnikom – skąd zapewne wynikały moje liczne przestoje w lekturze. Historia opisana w "Tym głodzie" była ciekawa i głównie to motywowało mnie do odczytania go do końca.

Całkowicie odbiłam się od języka powieści, który wydał mi się wulgarny. Naprawdę nie mam nic przeciwko przekleństwom w literaturze, ale w przypadku książki Summers zabrakło mi wiarygodności i uzasadnienia dla takiej wulgarności. Bohaterka "Tego głodu" jest uznaną krytyczką kulinarną, często przebywającą w elitarnych miejscówkach, a sposób w jaki się wyraża jest czasami wręcz prostacki. Gdyby “p*zdy”, “c*pki” i “p*eprzenie” padały z ust nastolatki, uznałabym to za formę buntu, w przypadku bohaterki "Tego głodu" brzmi to po prostu niepoważnie.

Po wykształconej kobiecie, która odniosła sukces, można by się spodziewać klasy, polotu rozbrajającej inteligencji, ale niestety nie w tym przypadku. Narratorka próbuje szokować swoich odbiorców szeroko rozumianym głodem, ale nie jest bohaterką, która potrafi fascynować (jak na przykład Jean-Baptiste Grenouille z "Pachnidła"). Biorąc pod uwagę branżę, w której pracuje, za mało było w tej powieści samego jedzenia i pasji – ja głodu nie poczułam.

Nie powiedziałabym, że "Ten głód" jest złą powieścią. W moim przypadku była to po prostu powieść kompletnie nietrafiona – zwłaszcza w warstwie języka (choć sam przekład Urszuli Gardner nie budzi zarzutu). Prawdopodobnie zawiodły mnie też zbyt duże oczekiwania. Powieści Summers nie odradzam i na pewno będę śledzić opinie na jej temat, żeby zestawić je z moją własną.

Bez apetytu

Powieść Chelsea G. Summers zebrała do tej pory mnóstwo pozytywnych opinii. Czytelnicy doceniają przede wszystkim odwagę w doborze tematu i kreację głównej bohaterki. Choć sama nie należę do zbyt wrażliwych odbiorców, lekturę "Tego głodu" musiałam rozłożyć sobie na ra...

Rozwiń

Zwiń

Caravaggio z wyboru

Jak ja uwielbiam takie historie! "Być jak Caravaggio" wciąga od pierwszej strony, więc jeżeli lubicie opowieści o sztuce oraz hochsztaplerach pełnych tupetu i fantazji, jest to książka, po którą koniecznie powinniście sięgnąć, zwłaszcza że jej główny bohater ma wiele wspólnego z tytułowym włoskim malarzem – i nie mam tu na myśli tylko talentu.

Tony Tetro opowiada historię życia i przybliża czytelnikom tajniki swojego fachu. Chociaż otwarcie trzeba przyznać – Tetro był oszustem, to jednak oszustem z ogromnym urokiem osobistym i – co tu dużo mówić – przede wszystkim niespotykanym talentem. Chociaż ciekawostek o historii konkretnych dzieł i artystów mogło być w tej pozycji znacznie więcej, to we wspomnieniach domorosłego Caravaggia nie brakuje tajemnic związanych podrabianiem i postarzaniem dzieł sztuki.

To, co nasuwa się w trakcie lektury "Być jak Caravaggio", to refleksja, czy dzieła sztuki kupuje się dlatego, że są dobre, czy tylko dlatego, że są podpisane konkretnym nazwiskiem. Gdyby obrazy namalowane przez Tetro były autentyczne, kosztowałyby setki tysięcy dolarów. Nawet znawcy malarstwa nie byli w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy jego obrazy to autentyczne dzieła sztuki, czy podróbki. Chociaż Tetro wykazywał się ogromną wiedzą, talentem i pomysłowością wiadomym było, że jeżeli doczeka się rozgłosu, to raczej w kronice kryminalnej.

"Być jak Caravaggio" to autobiografia z elementami powieści awanturniczej, w której główny bohater w brawurowy sposób łamie prawo, a jego czyny wcale nie wywołują tak negatywnych odczuć, jak można by się spodziewać. A nawet wręcz przeciwnie – zuchwałość i talent Tetro budzą podziw, a jego niesforność i pewna niedojrzałość, mogą wzbudzać sympatię. Żałuję, że ta pozycja nie jest choć trochę obszerniejsza (nie ukrywam, że ciekawostki z historii sztuki byłyby dla mnie zdecydowanie bardziej interesujące, niż kolejne modele samochodów Tetro), ale podtrzymuję, że naprawdę warto po nią sięgnąć.

Caravaggio z wyboru

Jak ja uwielbiam takie historie! "Być jak Caravaggio" wciąga od pierwszej strony, więc jeżeli lubicie opowieści o sztuce oraz hochsztaplerach pełnych tupetu i fantazji, jest to książka, po którą koniecznie powinniście sięgnąć, zwłaszcza że jej główny bohater ...

Rozwiń

Zwiń

To, co napędza świat

Kiedy myślę o najważniejszych, najbardziej pożądanych surowcach na świecie pierwsze, co przychodzi mi do głowy to ropa i gaz ziemny. Każdy ich niedobór lub zachwianie cen na światowych rynkach doprowadzają do poważnego, szeroko odczuwalnego kryzysu. A co gdybym powiedziała Wam, że zdecydowanie ważniejszy i bardziej wszechobecny w naszym codziennym życiu od tych dwóch surowców energetycznych jest… piasek?

Ed Conway zabiera czytelników w fascynującą podróż przez historię ludzkości i substancji, które napędzały i ciągle napędzają rozwój cywilizacyjny. "Skarby Ziemi" to jeden z tych reportaży, które pozwalają zupełnie inaczej spojrzeć na otaczający nas świat. Conway pokazuje, jak coś z pozoru nieistotnego, marginalizowanego jak na przykład piasek, czy sól tak naprawdę stanowi jeden z filarów naszej cywilizacji.

Reportaż Conwaya pozwala również spojrzeć inaczej na zjawisko konsumpcjonizmu, który – jak się okazuje – jest zjawiskiem o wiele bardziej złożonym i niebezpiecznym, niż powszechnie się uważa. Brak wiedzy na temat tego, skąd biorą się rzeczy wokół nas sprawia, że często bezrefleksyjnie wykorzystujemy zasoby, których już wkrótce może nam zabraknąć.

W przeciwieństwie do wielu reportaży dotyczących tematyki ekologicznej "Skarby Ziemi" dalekie są od snucia najbardziej katastroficznej wizji świata. Chociaż Conway prezentuje wiele zagrożeń wynikających z działalności człowieka, nie unika pokazania alternatyw i możliwości, które już są w naszym zasięgu, by uniknąć najczarniejszego scenariusza.

Chociaż pozornie mogłoby się wydawać, że tematyka "Skarbów Ziemi" nie każdemu będzie szczególnie bliska – przecież nie każdy pracuje lub chociażby interesuje się przemysłem wydobywczym, energetycznym, czy hutniczym – to nic bardziej mylnego. Zużycie surowców, o których pisze Conway, dotyczy absolutnie każdego człowieka żyjącego w zachodniej cywilizacji. Nasze domy, pojazdy, elektronika, która stała się częścią naszej codzienności – to wszystko nie tylko efekty pracy genialnych wynalazców, ale również niezwykle hojnej planety, na której przyszło nam żyć, a żeby to wszystko lepiej zrozumieć, serdecznie polecam lekturę "Skarbów Ziemi".

To, co napędza świat

Kiedy myślę o najważniejszych, najbardziej pożądanych surowcach na świecie pierwsze, co przychodzi mi do głowy to ropa i gaz ziemny. Każdy ich niedobór lub zachwianie cen na światowych rynkach doprowadzają do poważnego, szeroko odczuwalnego kryzysu. A co gdybym powied...

Rozwiń

Zwiń