Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo wzruszająca książka. Szczególnie polecam osobom, które kochają szczury i myszy :)

Bardzo wzruszająca książka. Szczególnie polecam osobom, które kochają szczury i myszy :)

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich interesujących się Dzikim Zachodem i historią USA po wojnie secesyjnej. Autor podzielił książkę na sześć części - osobno opisuje pojedynki, napady na pociągi i banki czy słynne grupy przestępcze. Największą zaletą jest to, że większość książki traktuje o zapomnianych przez historię postaciach - Jimie Levym, Charleyu Bryancie (pierwszy wspólnik braci Dalton) czy nawet Warrenie Earpie (bracie słynnego Wyatta Earpa). Nie brakuje jednak znanych osób - Bat Masterson, John Weasley Hardin czy Pat Garret również są obecni na kartach książki. Warto podkreślić, iż autor nie powtarza się i każdy rozdział to nowa historia, mniej lub bardziej fascynująca. Narracja prowadzona jest w dość unikalny sposób - wstęp pokrótce opisuje początek najsłynniejszego wydarzenia z udziałem bohatera danego fragmentu po czym następuje przybliżenie życiorysu. Po dokładnym zapoznaniu się z postacią wątek ze wstępu jest kontynuowany oraz zostają przedstawione jej dalsze losy.

Jedyną rzeczą, którą można poprawić to dodanie większej ilości fotografii z epoki. Nie mówię tu tylko o wizerunkach bandytów/szeryfów, ale np. zdjęciach obrabowanego banku.

Podsumowując: zachęcam do sięgnięcia po tę książkę. Jest to jedna z niewielu tak bogatych w szczegóły publikacji o Dzikim Zachodzie dostępnych w języku polskim.

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich interesujących się Dzikim Zachodem i historią USA po wojnie secesyjnej. Autor podzielił książkę na sześć części - osobno opisuje pojedynki, napady na pociągi i banki czy słynne grupy przestępcze. Największą zaletą jest to, że większość książki traktuje o zapomnianych przez historię postaciach - Jimie Levym, Charleyu Bryancie (pierwszy...

Niedawno przeczytałem książkę i mogę powiedzieć, że autor poszedł po bandzie. Po kolei:

UWAGA SPOILERY

Zacznijmy od idiotycznego wątku z Thorne. Nie sądzę, żeby zabójczynie brały sobie uczennice, a już na pewno nie ktoś taki jak Grimalkin. W poprzednich tomach nie było nawet jednej wzmianki o tym, więc wątek jest tak sztuczny, tandetny, że aż głowa boli. Typowy, tani zapychacz. Drugi, przyprawiający o śmiech wątek, to obrona zamku przed kerczem i spółką to wypisz wymaluj scena z 6 tomu (o ile dobrze pamiętam). Dodatkowo, całość wygląda tak:
- Ściga nas stado czarownic, czarny mag i zmutowany potwór, a w worku mam głowę szatana. To co, pomożecie nam?
- Nie ma absolutnie żadnego problemu...
Pomijam już fakt, że Grimalkin powinna chronić informację o zawartości worka, a nie rozpowiadać o tym na prawo i lewo

KONIEC SPOILERÓW

Ogółem rzecz biorąc, czuję duży niedost. Na plus warto zaznaczyć fakt, że Dealney nie stracił swego stylu - książkę czyta się lekko i szybko

Niedawno przeczytałem książkę i mogę powiedzieć, że autor poszedł po bandzie. Po kolei:

UWAGA SPOILERY

Zacznijmy od idiotycznego wątku z Thorne. Nie sądzę, żeby zabójczynie brały sobie uczennice, a już na pewno nie ktoś taki jak Grimalkin. W poprzednich tomach nie było nawet jednej wzmianki o tym, więc wątek jest tak sztuczny, tandetny, że aż głowa boli. Typowy, tani...